Hoe Benedictus “Franciscus” heeft verslagen door Br. Alexis Bugnolo 11/9/2019

Paus Benedictus XVI, die door velen als een briljante theoloog is geprezen, is naar mijn mening nog een briljantere schaakspeler, want hij heeft de Antikerk verslagen met een ongelooflijk subtiel en effectief maneuver dat ooit kon worden bedacht, en die je moet bestuderen om de geruchten die de afgelopen zes jaar zijn verspreid, naar waarde te schatten.
Toegegeven, eer en glorie daarvoor behoort allereerst aan God, die alle mensen verlicht en hen soms inspireert om dingen te doen die stervelingen zich nooit zouden kunnen voorstellen. Maar ook dank aan God voor het sturen van OLVrouw naar Fatima om aan Zr. Lucia een geheim te onthullen dat tot op de dag van vandaag verborgen is gebleven, om de ware opvolger van de H. Petrus in de Eindtijd goede raad te geven.

Het derde deel van het geheim onthuld in de Cova da Iria-Fatima, op 13 juli 1917.
Ik schrijf in gehoorzaamheid aan u, mijn God, die mij beveelt dit te doen door zijne Excellentie de bisschop van Leiria en door uw Allerheiligste Moeder en de mijne.
Na de twee delen die ik al heb uitgelegd, links van Onze-Lieve-Vrouw en iets daarboven, zagen we een engel met een vlammend zwaard in zijn linkerhand; er kwamen vlammen als bliksem uit en het zag eruit alsof ze de wereld in brand zouden steken; maar zij doofden uit in aanraking met de luister die Onze Lieve Vrouw naar de engel uitstraalde vanuit haar rechterhand: wijzend naar de aarde met zijn rechterhand, riep de Engel met luide stem: ‘Doe Boete, Boete, Boete! En we zagen in een immens licht dat God is ‘iets vergelijkbaars met hoe mensen in een spiegel verschijnen wanneer ze ervoor passeren’. We zagen een bisschop gekleed in het wit en we hadden de indruk dat het de Heilige Vader was. Andere bisschoppen, priesters, religieuze mannen en vrouwen gingen een steile berg op, met op de top een groot kruis van ruw gekapte stammen als van een kurkboom met de schors; voordat de H. Vader daar aankwam, passeerde hij een grote stad die half in puin lag en half beefde met langzame stappen, gekweld door pijn en verdriet, bad hij voor de zielen van de lijken die hij onderweg ontmoette; toen hij de top van de berg had bereikt, werd hij op zijn knieën aan de voet van het grote kruis gedood door een groep soldaten die kogels en pijlen naar hem afvuurden en op dezelfde manier stierven de een na de ander de bisschoppen, priesters, religieuze mannen en vrouwen, en verschillende leken van verschillende rangen en standen. Onder de twee kruisarmen bevonden zich twee engelen met elk een kristal aspersorium in hun hand, waarin zij het bloed van de martelaren verzamelden en daarmee de zielen besprenkelden die zich op weg naar God begaven.
Tuy-3/1/1944

Hoe Paus Johannes Paulus II het bolwerk van de Kerk versterkte tegen de Antikerk

Paus Johannes Paulus II deed met zijn verlichte kennis 3 dingen:

·         eerst koos hij Joseph Ratzinger om naar Rome te komen en bereidde hem voor om te slagen (misschien omdat hij voelde dat Ratzinger de gave van profetie had);

·         ten tweede voegde hij in 1983 de term munus toe aan canon 332 §2, om al zijn opvolgers te beperken tot de verplichting om de Petrine Munus af te zweren om het pausdom af te treden; Canon 332 - § 1. (…)

§ 2. Als het gebeurt dat de Romeinse Paus zijn dienst neerlegt, is het vereist om geldig te zijn dat de neerlegging vrij en gepast kenbaar wordt gemaakt, maar niet dat het door iedereen wordt geaccepteerd.

·         en ten derde heeft hij in 1996 een nieuwe wet afgekondigd over pauselijke verkiezingen, die elke poging van de Antikerk om het pausdom toe te eigenen of opvolgers als Antipaus zou vernietigen (door te eisen dat alle geldige conclaven bijeenkomen binnen 20 dagen na de dood van een geldige paus) .

Paus Johannes Paulus II waarschuwde de Kerk tegen de Antikerk die in opkomst was. Hij verklaarde Anna Katarina Emmerick zalig (op het vigilie van de H. Franciscus van Assisi, in 2004) om pauselijke goedkeuring te geven aan haar visioenen over de Kerk. Hij bereidde in het geheim de Kerk voor op het komende kwaad!

Door deze drie acties zette Paus Johannes Paulus II het schaakbord klaar en stelde hij zijn gekozen opvolger, Ratzinger, in staat een strategie van misleiding uit te voeren om de krachten van de duisternis te verslaan.

De profetische gave van Priester Joseph Ratzinger over de toekomst van de Katholieke Kerk in een Duits radioprogramma in 1969:

“Laten we daarom voorzichtig zijn in onze voorspellingen. Wat de H. Augustinus zei, is nog steeds waar: ‘De mens is een afgrond; wat uit deze diepte zal opstijgen, kan niemand van tevoren zien. En wie gelooft dat de Kerk niet alleen wordt bepaald door de afgrond die de mens is, maar die zich uitstrekt naar de grotere, oneindige afgrond die God is, zal de eerste zijn die aarzelt met zijn voorspellingen. Het naïeve verlangen om zekerheid kan alleen maar de aankondiging van zijn eigen historische onbekwaamheid. ‘
'De toekomst van de Kerk kan en zal voortkomen uit degenen wier wortels diep zijn en die leven vanuit de pure volheid van hun geloof. Het zal niet voortkomen uit degenen die zich alleen aan het voorbijgaande moment aanpassen of uit degenen die alleen anderen bekritiseren en aannemen dat zij zelf onfeilbare maatstaven zijn; noch zal het voortkomen uit degenen die de gemakkelijkere weg nemen, die de passie van het geloof omzeilen, valse en achterhaalde, tirannieke en wettische verklaringen afleggen, alles wat eisen aan mensen stelt, dat hen pijn doet en hen dwingt zichzelf op te offeren. Om dit positiever te stellen: de toekomst van de Kerk zal opnieuw, zoals altijd, worden hervormd door Heiligen, door mensen wiens geest dieper onderzoekt dan de slogans van de dag, mensen die meer zien dan anderen, omdat hun leven een ​​bredere realiteit omarmt. Onbaatzuchtigheid, die mensen vrij maakt, wordt alleen bereikt door het geduld van kleine dagelijkse daden van zelfverloochening. Door deze dagelijkse passie alleen, die aan een mens openbaart op hoeveel manier hij de slaaf is van zijn eigen ego, zullen de ogen van de mens langzaam open gaan. Hij ziet alleen in de mate waarin hij heeft geleefd en geleden. Als we vandaag nauwelijks meer in staat zijn ons bewust te zijn van God, komt dat omdat we het zo gemakkelijk vinden om onszelf te ontwijken, om de diepte van ons wezen te ontvluchten door middel van de verdoving van een of ander plezier. Zo blijft onze eigen innerlijke diepte voor ons gesloten. Als het waar is dat een mens alleen met zijn hart kan zien, hoe blind zijn we dan!

“Hoe beïnvloedt dit alles de toekomst van de Kerk? Het betekent dat het grote gepraat van degenen die een Kerk profeteren zonder God en zonder geloof allemaal leeg geratel is. We hebben geen Kerk nodig die de cultus van actie viert in politieke gebeden. Het is volkomen overbodig. Daarom zal het zichzelf vernietigen. Wat zal overblijven is de Kerk van Jezus Christus, de Kerk die gelooft in de God die mens is geworden en ons leven na de dood belooft. Het soort priester dat niet meer is dan een maatschappelijk werker kan worden vervangen door de psychotherapeut en andere specialisten; maar de priester die geen therapeut is, die niet aan de zijlijn staat te kijken en officieel advies geeft, maar in naam van God zich ter beschikking stelt van de mens, die naast hem is in zijn verdriet, in zijn vreugde, in zijn hoop en zijn angst, zo’n priester zal in de toekomst zeker nodig zijn.

“Uit de crisis van vandaag zal de Kerk van morgen tevoorschijn komen - een Kerk die veel heeft verloren. Ze zal klein worden en zal min of meer vanaf het begin opnieuw moeten beginnen. Ze zal niet langer veel van de prachtige gebouwen kunnen bewonen die ze in voorspoed heeft gebouwd.  Naarmate het aantal van haar aanhangers afneemt, zal ze veel van haar sociale privileges verliezen. In tegenstelling tot een vroeger tijdperk, zal het veel meer worden gezien als een vrijwillige samenleving, waar men alleen binnenkomt door een vrije beslissing. Als een kleine samenleving zal het veel grotere eisen stellen aan het initiatief van haar individuele leden. Ongetwijfeld zal het nieuwe vormen van bediening ontdekken en zullen er priesters gewijd worden die goedgekeurde Christenen zijn die een beroep uitoefenen. In veel kleinere gemeenten of in op zichzelf staande sociale groepen zal de pastorale zorg op deze manier worden verleend. Daarnaast zal de voltijdse dienst van priester net als vroeger onmisbaar zijn. Maar in alle veranderingen, zal de Kerk haar essentie opnieuw vinden en met volledige overtuiging datgene wat altijd centraal stond nastreven: geloof in de drie-enige God, in Jezus Christus, de Zoon van God die mens is geworden, in aanwezigheid van de H. Geest tot het einde van de wereld. In geloof en gebed zal ze de sacramenten opnieuw erkennen als de aanbidding van God en niet als een onderwerp voor liturgische wetenschap.

“De Kerk zal een meer spirituele Kerk zijn, zonder een politiek mandaat aan te nemen, zo weinig mogelijk te flirten met links als met rechts. Het zal moeilijk zijn voor de Kerk, want het proces van opheldering kost haar veel waardevolle energie. Het zal haar arm maken en ervoor zorgen dat ze de Kerk van de zachtmoedigen wordt. Het proces zal des te moeilijker zijn, want zowel sektarische bekrompenheid als pompeuze eigenzinnigheid zullen moeten worden afgeworpen. Je kunt voorspellen dat dit allemaal tijd zal vergen. Het proces zal lang en vermoeiend zijn, net als de weg van het valse progressivisme aan de vooravond van de Franse revolutie - wanneer een bisschop slim werd geacht als hij de dogma's belachelijk maakte en zelfs insinueerde dat het bestaan ​​van God absoluut niet zeker was - tot de vernieuwing van de negentiende eeuw. Maar wanneer de beproeving van dit ziften voorbij is, zal een grote kracht vloeien uit een meer vergeestelijkte en vereenvoudigde Kerk. Mensen in een volledig geplande wereld zullen zich onuitsprekelijk eenzaam voelen. Als ze God volledig uit het oog hebben verloren, zullen ze de hele verschrikking van hun armoede voelen. Dan zullen ze de kleine groep gelovigen ontdekken als iets geheel nieuws. Ze zullen hen ontdekken als een hoop die voor hen is bedoeld, een antwoord waarnaar ze altijd in het geheim hebben gezocht.

“En dus lijkt het mij zeker dat de Kerk harde tijden voor de boeg heeft. De echte crisis is nauwelijks begonnen. We zullen moeten rekenen op geweldige omwentelingen. Maar ik ben even zeker van wat er aan het einde zal overblijven: niet de kerk van de politieke cultus zal zijn, die al dood is, maar de Kerk van geloof. Het zal misschien niet langer de dominante sociale macht zijn in de mate waarin ze tot voor kort was; maar de Kerk zal genieten van een frisse bloei en gezien worden als de thuisbasis van de mens, waar hij leven en hoop zal vinden voorbij de dood.”