Levend geloof 9

Gebaseerd op :www.holyhome.nl van Simon J. Stamhuis, preek van Dennis Davidson, voorganger

Lukas 16:19-31: Er was eens een rijk man, die in purper en fijn linnen gekleed ging, en, dag in dag uit, een weelderig leven genoot. Maar er was ook een bedelaar, Lázarus geheten, die zich bij zijn voorportaal had neergelegd. Hij was met zweren bedekt, en was begerig, om zijn honger te stillen met de afval van de tafel van den rijke; en de honden kwamen zijn zweren likken. Maar toen de arme gestorven was, werd hij door de engelen in Abrahams schoot gedragen. Daarna stierf ook de rijke, en werd begraven. En terwijl hij in de hel werd gefolterd, sloeg hij zijn ogen op, en zag Abraham van verre, en Lázarus in zijn schoot. En luid riep hij uit: Vader Abraham, heb medelijden met mij, en zend Lázarus hierheen; laat hem de top van zijn vinger in water dopen, om mijn tong te verfrissen; want ik lijd hier geweldige smart in de vlammen.

Maar Abraham sprak: Kind, denk er aan, dat gij in uw leven het goede hebt ontvangen, en Lázarus toen het kwade; nu wordt hij hier vertroost, en gij lijdt pijn. Bovendien gaapt er tussen ons en u een geweldige afgrond; zodat men van hier niet naar u kan gaan, ook al zou men het willen, en men van ginds niet naar ons komen kan. Toen zeide hij: Ik bid u dan, vader, dat ge hem naar het huis van mijn vader stuurt. Want ik heb vijf broers; laat hij ze gaan waarschuwen, opdat ook zij niet in deze folterplaats komen. Maar Abraham sprak tot hem: Ze hebben Moses en de profeten; laten ze luisteren naar hen.

Hij zei: Neen, vader Abraham; maar wèl zullen ze zich bekeren, wanneer er iemand van de doden tot hen komt. Maar hij zei hem: Als ze niet luisteren naar Moses en de profeten, dan zullen ze zich ook niets laten zeggen, zelfs al stond er iemand op uit de doden.

Uitleg

De rijke man had alles wat hij wilde, maar hij had niet wat hem in de Hemel kon helpen. De gelijkenis heeft het over iemand die materieel bezit najaagt en de andere die God dient in zijn leven. Het verwijst naar de permanente realiteit van het hiernamaals in tegenstelling met de tijdelijke en vergankelijke heden. Het is een scherp contrast tussen beide mannen. Voor de rijke man is het leven een dagelijks feest. Voor de arme man, is het leven een kwelling. Beiden sterven en alleen de rijke man wordt begraven. In de eeuwigheid is hun rol omgekeerd en het resultaat onveranderlijk.

In Jezus tijd : Deze gelijkenis van Jezus is niet helemaal bestemd voor de Farizeeërs, zoals de meeste van zijn gelijkenissen, maar ook voor de Sadduceeërs. De Sadduceeërs geloofden niet in de opstanding en waren van mening dat men het er in het leven maar goed van moest nemen.
De Sadduceeërs waren vaak de rijksten onder het volk. Ze vervulden functies als hogepriester, tempelhoofdman of bevonden zich onder de priesteradel. Zij dachten ook dat ze recht hadden op het geld. Ze dachten dat geld een teken was dat ze gezegend waren door God en armoede het resultaat was van Gods vloek. De Farizeeërs vertelden dit ook en dat God het zo wilde. Maar Jezus verwerpt het hele idee. God wilde het helemaal niet en in de Hemel wordt de toestand rechtgetrokken.

Jezus leert ons ook dat niet alles wat op aarde gebeurt, komt omdat God het wil, maar omdat mensen het willen. Jezus leert ons te bidden: U wil geschiedde, op aarde als in de hemel.
Jezus schetst ons een zorgeloze rijke man, die eigenlijk misbruik maakt van zijn rijkdom, door het voor zich zelf te houden. De rijke man kleedde zich in purper, wat een fabelachtig dure stof was en woonde in een soort van klein paleisje. Het huis waar hij in woonde had een apart poorthuisje, een voorpoort en een voorportaal. In het voorportaal lag een zieke, hongerige en in de steek gelaten bedelaar Lazarus. De betekenis van deze naam is God is mijn hulp. De ziekte van de man had ervoor gezorgd dat hij geen kracht had om zelf te bewegen. Zijn familie had hem daar gelegd waarschijnlijk omdat de rijke man de middelen had meer te doen dat hem wat voedsel te geven. Lazarus was een verstotene uit de maatschappij. Als het niet was dat God zijn naam vermeldde zou niemand zijn naam gekend hebben. In tegenstelling met de rijke man die waarschijnlijk in zijn tijd populair was.

Lazarus had altijd op God gehoopt en zijn geloof op Hem gesteld.
Jezus wil de man niet veroordelen om zijn mooie huis, maar het gaat om het gebruik ervan. Dit blijkt ook uit het feit als ze in het hiernamaals zijn, want Abraham die ook rijk was, is op dezelfde plek als Lazarus. Het gaat erom wat je ermee doet. De rijke man betoonde geen naastenliefde en dacht alleen aan zichzelf en zijn comfort. Het was zelfs zo dat de honden medelijden betoonden in plaats van de rijke man.

Het thema van liefdadigheid betekent zorgen voor hen die onderaan de maatschappelijke ladder staan en komt in meerdere gelijkenissen van Jezus voor.

Toen de beide mannen stierven, werd Lazarus door de engelen naar Abrahams schoot gedragen, een plaats van zegen. In de Hemel kreeg Lazarus een ereplaats in de nabijheid van Abraham. Het was de plaats van het Paradijs voor de gelovigen uit het Oude Testament die waren overleden. Het was pas met Jezus verrijzenis dat de Hemel werd geopend door Jezus Zelf. De rijke man kreeg een mooie begrafenis, maar werd daarna niet naar de plaats gevoerd dat hij had gehoopt. Hij kon zijn goed leventje niet verder zetten. Hij belandde in het Hades, het Griekse woord voor Voorgeborchte. In het Hebreeuws was het Sheol genoemd of de plaats van de doden. Hier betekent Hades de plaats waar de ongeredde doden verbleven vooraleer voor de Grote Witte Troon te komen en te worden geoordeeld. (Openbaring 20:11-15)

Het Sheol of Hades bestond toen uit twee delen: de schoot van Abraham, waar de Vader van het Geloof en Vriend van God, hen begroette en de andere kant waar kwelling en lijden was. En hoewel er een grote rivier tussen de twee was, konden beiden zijden roepen naar elkaar, en dat maakte de kant met de vlammen nog meer zoals een Hel.

Na de veroordeling door de Grote Witte Troon worden ze definitief naar het Gehenna geworpen of de uiterste duisternis, een plaats van hitte zonder licht, een plaats van eeuwige afzondering, van oneindige kwelling. In het Hades zag de rijke man uiteindelijk het totaalbeeld van bestaan. De wereld zegt: Eet, drink, en maak plezier, want morgen sterven we, omdat ze enkel zien wat voor hen is. In de dood ziet men het totaalbeeld van de eeuwigheid, maar dan is het te laat. De keuze voor de eeuwigheid moet op aarde gemaakt worden.

De zonde van de rijke man was niet dat hij Lazarus haatte, maar gewoon dat hij hem had genegeerd. De zonde van nalatigheid. Omdat de rijke man de man in nood, Lazarus, die aan zijn deur zat, niet had geholpen, had hij geen liefde van God in zijn hart. De rijke man begon zelfs te bidden en de Aartsvader Abraham te smeken. Hij had extreme dorst. Had hij zijn dorst maar beseft toen hij nog leefde, dan kon hij naar Jezus, het Levend Water zijn gekomen. Jezus zei in Johannes 7:37-38: Op de laatste en grootste dag van het feest, stond Jesus daar, en riep met luider stem: Zo iemand dorst heeft, hij kome tot Mij; hij drinke, wie in Mij gelooft. Zoals de Schrift heeft gezegd: "Stromen van levend water zullen uit zijn binnenste vloeien". We moeten wel naar Jezus gaan. Het is niet genoet om te wensen, verlangen of hopen, we moeten handelen. We moeten onze dorst erkennen en naar Jezus gaan en deelnemen aan het leven dat enkel Hij kan geven.

Abraham geeft twee redenen waarom de rijke man geen verlichting van zijn toestand moest verwachten.

Ten eerste omdat zijn karakter nu onveranderlijk was geworden. Hij had materiële zegeningen ontvangen in de wereld en had niets gedaan om Lazarus te helpen. Veel mensen denken dat wanneer ze sterven, ze ophouden te bestaan, maar het feit is dat ze niet alleen blijven bestaan als ziel, maar dat ze de zegeningen die God hen heeft geschonken, het geduld dat God hen heeft betoond, de vele kansen die Hij hen gaf om tot Hem te komen, herinneren. Een van de meest verschrikkelijke zaken in de Hel is de herinnering die mensen hebben aan de keren die ze de vrije gave van redding hebben ontvangen, maar verkozen om hun harten te verharden.

Ten tweede is er een grote kloof tussen het Paradijs en Hades, zodat niemand van de ene kant naar de andere kon. Jezus heeft het hier niet zozeer over een letterlijke kloof tussen de twee plaatsen maar de eeuwige lotsbestemmingen van beide mannen die totaal verschillend zijn. Kwelling voor de rijke man als eeuwige beloning en troost en zaligheid voor Lazarus als eeuwige zegen. En Jezus is zeer duidelijk over het bestaan van een plaats van kwelling.

Jezus heeft het ook over de H. Schrift, de hoogste macht en autoriteit van Gods Woord, dat volstaat om te geloven en wanneer ze wordt verworpen, zoals de rijke man deed, zal zelfs een gebeurtenis als de Verrijzenis geen geloof opwekken. Dat was zeker het geval met de Verrijzenis van Jezus. De rijke man vroeg dat Lazarus getuigenis zou geven over de waarheid. Een getuigenis geven met je eigen leven is het krachtigste middel dat je kan gebruiken om mensen tot bekering te brengen.

De rijke man wist dat zijn familie de door Mozes gekregen wetten van God niet gehoorzaamden en hij hoopte dat als iemand uit de doden zou verrijzen ze zouden luisteren. In de Hel beseffen mensen dat ze berouw hadden moeten hebben, Jezus hadden moeten navolgen. Zelfs duivels en demonen geloven, zegt Jacobus (2:19), maar ze zijn niet gered omdat hun geloof gebaseerd is op intellectuele erkenning in plaats van nederige persoonlijk berouw dat leidt naar bekering. Jezus zegt dat als men weigert te luisteren naar de H. Schrift, dat ze dan ook zouden weigeren te luisteren naar degene die terugkwam van de doden, zoals Jezus.