Deel 6-8 : De gelijkenis van ‘Het verloren schaap’, ‘De verloren drachme’ en ‘De verloren zoon’

Gebaseerd op preken van Mike Reroat, voorganger en Joey Nelson, voorganger

Lukas 15:1-10 : Intussen kwamen alle tollenaars en zondaars naar Hem toe, om Hem te horen. Maar de farizeën en schriftgeleerden mopperden, en zeiden: Hij ontvangt zondaars, en eet met hen. Toen sprak Hij tot hen deze gelijkenis: Wie van u, die honderd schapen heeft, en er een van verliest, laat niet de negen en negentig andere achter in de woestijn, en gaat het verlorene zoeken, totdat hij het terugvindt? En als hij het gevonden heeft, legt hij het verheugd op zijn schouders; en thuis gekomen, roept hij vrienden en buren bijeen, en zegt hun: Verheugt u met mij; want ik heb mijn verloren schaap teruggevonden. Ik zeg u: Zó zal er meer vreugde zijn in de hemel over één zondaar die zich bekeert, dan over negen en negentig rechtvaardigen, die geen bekering behoeven. Of welke vrouw, die tien drachmen bezit, en één drachme verliest, steekt niet een lamp aan, veegt niet het huis, en zoekt niet zorgvuldig, totdat zij ze vindt? En als zij ze gevonden heeft, roept ze vriendinnen en buren bijeen, en zegt: Verheugt u met mij, want ik heb mijn verloren drachme gevonden. Zó, zeg Ik u, is er vreugde bij de engelen Gods over één zondaar, die zich bekeert.

De baas van een grote firma belde een werknemer op om een dringend probleem met één van de hoofdcomputers. Hij belde naar hem thuis en werd begroet met een fluisterend kinderstemmetje: Hallo?  De baas was wat verbaasd en vroeg onmiddellijk: Is je papa thuis?  - Ja, antwoordde het jongetje fluisterend. Kan ik hem spreken? vroeg de baas. Tot zijn verbazing zei het jongetje: Nee. De baas wilde met een volwassene spreken en vroeg verder: Is je mama daar? Ja, was het antwoord. Kan ik met haar spreken? Nee, was het antwoord. De baas vond het vreemd en kon niet inbeelden dat een jong kind alleen thuis zou zijn. Hij besliste dat hij een boodschap zou nalaten bij degene die bij het kind was. Is er niemand bij jou? vroeg de baas. – Ja, een politieagent. De baas vroeg zich af wat een politieagent deed in het huis van zijn werknemer. Kan ik de politieagent spreken? – Nee, hij is bezig. – Bezig met wat? vroeg de baas. Aan het praten tegen mama en papa en de brandweerman, was het antwoord. Nu werd de baas bezorgd toen hij een geluid hoorde door de telefoon van een helicopter. De baas vroeg: Wat is dat lawaai? Het kinderstemmetje fluisterde: Een helicopter. De baas was gealarmeerd en vroeg: Wat gebeurt daar? Het jongetje fluisterde: Het onderzoeksteam is juist geland! De baas in paniek: Waarom zijn ze daar? En het jonge stemmetjes fluisterde en giechelde: Ze zijn op zoek naar mij!

We zullen eerst eens kijken vanuit het standpunt van het schaap. We hebben allemaal al schapen gezien. Het zijn niet bepaald de koningen van de jungle. Het zijn gemakkelijke prooien voor roofdieren omdat ze zich niet kunnen beschermen en ze gemakkelijk te vangen zijn. Het zijn brave, volgzame dieren die geen kwaad doen. En wij zijn die schapen. Jezus, de Herder is gekomen om de schapen te zoeken en te redden, wij dus. Hoewel we dikwijls niet om kunnen met elkaar zijn we in feite nogal volgzaam en onschuldig wanneer het de geestelijke wereld betreft. Als er een strijd is tussen de schapen en een wolf, zal de wolf winnen. Als er een strijd is tussen kwade geestelijke krachten, die ons willen wegleiden van de Herder, en wij, zullen de kwade krachten winnen als er geen herder is. Het is verschrikkelijk om verdwaald te zijn. Schapen hebben een herder nodig.

Schapen zijn ook zeer lichtgelovig. In massa kunnen schapen overal heen geleid worden zolang er maar voedsel is. In zijn boek Animal Farm portretteert George Orwell de makkelijk beet te nemen volgelingen van het communisme als schapen. Ze volgen blindelings de grillen van anderen, en werden geleerd het ene te geloven dat hun werd voorgehouden, en dan onmiddellijk hun overtuiging te veranderen wanneer ze iets anders voor zich kregen. Dat is een omschrijving van ons, als verdwaalde schapen van het menselijk ras. We zijn opgevoed om het ene te geloven, maar wanneer iets anders langs komt, nemen we dat over. We worden gemakkelijk op een dwaalspoor gebracht door onze smaak voor de zaken van deze wereld. We volgens blindelings iemand zonder ons af te vragen waarom, gewoon omdat de rest van de kudde het doet of omdat het goed aanvoelt.

Bewijs hiervan nodig? Kijk naar de massa die Hitlers toespraken volgde en zijn waanideeën gretig opvolging vonden. Wij als schapen zijn dus lichtgelovig, klaar om de massa te volgen. Het is een verschrikkelijke zaak om verdwaald te zijn, we hebben een Herder nodig.

In de gelijkenis zijn er 100 schapen en maar 1 dwaalt af. Maar in plaats van tevreden te zijn met de 99 schapen die veilig en wel waren, gaat de eigenaar van de schapen op zoek naar het verdwaalde schaap. Hij vindt het schaap en komt terug om te vieren.

Jezus vertelde deze gelijkenis vooral aan de Farizeeers, dat God niet tevreden is met de “gelovigen” die Hij reeds heeft, maar Zich ook richt tot de “zondaars” dat Hij terug wil doen keren naar Hem. Bovendien was dit in Jezus’ tijd ook een aanmaning tot de Farizeeers die religieuze leiders waren in die tijd maar van zichzelf niet wisten dat ze zich op een dwaalspoor bevonden. Wij mogen ons als Kerkgemeenschap niet tevreden stellen met ons “groepje”, maar voortdurend zoeken naar mensen om bij onze groep te voegen en ze te verwelkomen in Gods grote familie. Merk ook op dat Jezus Zelf op zoek gaat en niet wacht tot ze terug naar huis keren.

Waarom? Schapen zijn niet zoals duiven, die terugkeren naar de til. Schapen moeten gevonden worden en Jezus beseft dat. Niemand komt naar Jezus zomaar, Hij zoekt naar mensenzielen en elke bekering is begonnen met Jezus die op zoek gaat naar de verdwaalde. Nadat de herder zijn verloren schaap gevonden heeft, brengt hij het naar huis waar er feest gevierd wordt. Merk op dat er geen uitbrander volgt omdat het schaap is weggelopen, of dat er geen verwijten worden gemaakt. De Herder is zo gelukkig over de terugkeer van zijn verloren schaap dat het niet uitmaakt hoeveel moeite het Hem geeft gekost. Hij wil dat elk op de hoogte is van de terugkeer van het schaap en dat het gevierd wordt. Er is geen herinnering aan schuld, enkel aanvaarding.

Het goede nieuws is dat Jezus op zoek is naar jou. Hij kent alle schapen van Zijn kudde. Hij kent alle mensen bij naam. Hij kent zelfs je diepste gedachten. Zijn tocht in de woestijn om je te vinden begon ongeveer 2000 jaar geleden en het was op de weg naar Calvarie, en Hij droeg een Kruis en begon Zijn zoektocht en Hij blijft zoeken tot Hij je vindt. Het enige wat jij moet doen is je laten gevonden worden en niet nog verder weglopen. Jezus dwingt je niet in Zijn armen. Er zijn geen valstrikken, geen ketenen, geen touwen. Jij moet alleen willen gevonden worden, en datn neem Hij je in Zijn armen om je terug naar huis te brengen. Dat wil niet zeggen dat de weg naar huis niet vol hindernissen is, maar de Herder zal je onderweg dragen en helpen dat je over de hindernissen geraakt. Stop dus met het najagen van tijdelijke, vergankelijke wereldse zaken en keer terug naar de Goede Herder, Jezus. Je moet je alleen laten gevonden worden.

Hier is ook een belangrijke verwijzing naar het verschil tussen het Christelijk geloof en de rest. In de andere geloofsovertuigingen is het telkens de mens die op zoek is naar de Almachtige/God. In het Christelijk geloof is het God die de mens zoekt. Bovendien is God niet gekomen om een groep mensen, of een klasse van mensen, of een bepaald ras. God is gekomen voor ALLE MENSEN OP AARDE en HIJ WIL DAT ALLEN IN DE GROTE FAMILIE KOMEN VAN GOD EN DAT ER EENHEID HEERST IN DE GROTE FAMILIE. En dat kan enkel tot stand komen als iedereen God leert kennen door Jezus. Wij als Christenen zijn dus geroepen om de handen, voeten en spreekbuis te zijn van Jezus en Zijn boodschap.

De 10 drachmen

Gebaseerd op: www.holyhome.nl van Simon J. Stamhuis

Lukas 15:8-10: Of welke vrouw, die tien drachmen bezit, en één drachme verliest, steekt niet een lamp aan, veegt niet het huis, en zoekt niet zorgvuldig, totdat zij ze vindt? En als zij ze gevonden heeft, roept ze vriendinnen en buren bijeen, en zegt: Verheugt u met mij, want ik heb mijn verloren drachme gevonden. Zó, zeg Ik u, is er vreugde bij de engelen Gods over één zondaar, die zich bekeert.

Jezus vertelt ons dat er niets belangrijker is dan het vinden van dingen die verloren of verdwaald zijn. God is als een verzamelaar die alle mensen heeft geschapen en ze koestert als dat elke mens het belangrijkste en meest unieke is van Zijn ‘verzameling’. En Hij wil ze allemaal, Hij wil geen enkel ‘stuk’ verliezen uit Zijn verzameling aan de dief, die we allemaal kennen als satan.

Eerst wat uitleg over de drachme of “dram” dat in deze gelijkenis werd gebruikt. Het was een Griekse zilveren munt met ongeveer hetzelfde gewicht als een Romeinse denarius en omdat het een Griekse munt betrof, eigenlijk geen wettig betaalmiddel in Palestina, omdat de denarius de wettige munteenheid was in het Joodse land onder Romeins gezag. En volgens een expert in antieke geschiedenis uit het Midden Oosten, Kenneth Bailey: een geldstuk was zeldzaam onder de landelijk bevolking omdat ze hun eigen voedsel verbouwden en kledij maakten. Geld was dus zeldzaam omdat ze geen handel moesten drijven. Een drachme vertegenwoordigde doorgaans ongeveer een dagloon.

De verloren drachme had dus een veel grotere waarde in een landelijke gebied dan het dagloon dat het doorgaans vertegenwoordigde. Drachmen werden ook gebruikt voor persoonlijke versiering van hoofd, nek of arm. En als versiering zal deze drachme voor de vrouwe een grotere gevoelswaarde hebben gehad in plaats van een werkelijke waarde. We kunnen ons een voorstelling maken van een vrouw die in een klein landelijk huisje woont. Haar dag bestaat uit weven, naaien, schoonmaken, koken enz. Ze heeft niet veel geld en de tien zilveren geldstukken zijn van grote waarde voor haar. Maar op een dag ontdekt ze dat er een geldstuk is verdwenen.

Het getal tien is het beeld van het Koninkrijk der Hemelen. Het getal tien duidt een volheid aan. Vandaar gaf het verlies van één van de tien munten aanleiding tot het ijverig zoeken door de eigenares en met het vinden ervan roept ze vrienden en buren om zich met haar te verheugen. Klaarblijkelijk had de drachme voor haar een bijzondere waarde boven de marktwaarde en het verlies van één ervan, waardoor het volledige stel geschonden was, zou erg betreurd worden wegens de moeilijkheid om het te vervangen. De persoonlijke gevoelswaarde is hier een belangrijke karaktertrek die naar voor komt.

Alleen als ze erg arm was of een behoeftige weduwe kunnen we heel goed haar koortsachtige angst over het verlies van het tiende deel van haar bezit begrijpen. Het vertegenwoordigde tenslotte toch een dagloon. Maar als we eraan denken dat het Griekse munten waren, die haar eigen bijzondere schat vertegenwoordigden, dan kunnen we gemakkelijk haar ijverig zoeken bij kaarslicht naar het verloren stuk en de terugvinding begrijpen. Door het vinden van het verloren stuk, was de verzameling munten weer compleet. Of de tien stukken een erfstuk of een huwelijksgeschenk waren is niet bekend, maar we moeten het bijzonder kenmerk van de gelijkenis niet missen, die heel zeker is, namelijk: dat de verloren drachme een bijzonder waarde had in de ogen van de vrouw. Zo'n waarde dat ze haar vriendinnen en buren roept en zegt: "Weest blij met mij, want ik heb de drachme gevonden die ik had verloren."

Uitleg

Als profetisch voorbeeld waarin de vrouw die over haar zilveren bezit moet waken, is het beeld van de Kerk, de Bruid van Christus. Jezus heeft de heerlijkheid van Zijn Vader verlaten om Zich een Bruid te kiezen op de aarde. De vrouw, de Kerk van de eerste eeuw, bezat een rijkdom aan hemelse schatten met zijn apostelen, profeten, evangelisten en herders en leraars en al de gaven van de Heilige Geest. De vrouw – de Kerk - moest over al deze geestelijke gaven zeer zorgvuldig waken, met veel trouw en veel wijsheid, om deze gaven te behouden. Hierin ligt een waarschuwing waaruit blijkt hoe gemakkelijk een deel der gaven verloren kan gaan, en, heeft de Kerk in de loop der eeuwen niet ontzettend veel verloren? Ja, bijna alles! Apostel Paulus waarschuwde de Kerk reeds hiervoor: "blust de geest niet uit,veracht de profetieën niet."

De Staat heeft zijn intrede gedaan in de Kerk, en zo ontstond er een huwelijk waardoor het vertrouwen op de Heer hoe langer hoe minder werd. Dit huwelijk tussen Kerk en Staat had nooit gesloten mogen worden. Zolang de Kerk werd vervolgd, was het geloof in Christus heel sterk,maar toen zij in de armen van aardse mannen viel, vergat de Kerk haar roeping. Haar liefde en geloof werden minder en de gaven van de Heilige Geest werden uitgeblust. Onmerkbaar ging al het schone dus verloren en men raakte aan deze nieuwe toestand gewoon. De afbrokkeling is steeds verder blijven toenemen. Het laatste Vaticaans Concilie, het modernisme, relativisme en nog ketterijen zijn blijven woekeren als een zwerende wonde. Tot we nu de wankele toestand van de Kerk kennen: de voeten zijn gewillig, maar het hoofd is wankel.

Binnenkort zal met de Waarschuwing het licht aanstoken worden over de hele wereld. De verspreiding van Jezus en Zijn boodschap tot in de uithoeken van de wereld. Niemand zal kunnen ontkennen dat God niet bestaat en dat Jezus, als Tweede Persoon van de Drie-eenheid, niet de Verlosser is van de mensheid. De zoektocht naar de verloren drachme zal aangewakkerd worden. Deze eerste stap is echter alléén niet voldoende, want daarna keert zij het huis met de bezem om, net zolang totdat zij het verlorene heeft teruggevonden. De Kerk zal grondig worden gezuiverd en de verloren drachme als gaven van de H. Geest zullen worden teruggevonden. Het moet leiden tot de nieuwe Restkerk, waar Jezus bij Zijn Tweede Komst over zal heersen.

De H. Geest, die bij het doopsel aanwezig is, is de grote schat die nodig is om te behoren bij hen die straks als de vrouw van het Lam op de geestelijke berg Sion zullen staan. Iedere mens zal dan terug een tempel zijn van de H. Geest.