Vervolgingen door Jozef doorstaan in Nazareth en zijn geduld

De duivelse demon was razend op de voorspoed van Jozef. De grillige draak maakte nu gebruik  van verschillende individuen die een antagonistische houding hadden tegenover de Heilige. Hij wekte een gevoel van bitterheid en intense nijd op tegen Jozef, omdat hij in staat was geweest om zijn Zoon te redden, terwijl zij hun zoon hadden verloren. “We werden allen beroofd van onze onschuldige zonen door Herodes’ tirannie, terwijl hij alleen in staat was om zijn Zoon te redden,” zeiden ze onder zichzelf. Ze konden het gewoon niet verdragen om herinnerd te worden aan Jozef’s geluk.

Ze wisten gewoon geen betere manier om lucht te geven aan hun droefheid en kwelden hem door middel van hun scherpe verwijten. Ze vielen hem lastig in het dorp en verweten hem zijn “kwaadaardigheid” (dat was hoe ze zijn aandacht en zorg inschatten) door te beweren: “Jij heb een hatelijke zaak gepleegd! Terwijl je altijd deed uitschijnen een zeer eenvoudige man te zijn, was je sluw genoeg om te vluchten, vooraleer Herodes’ besluit je zou kunnen treffen. Misschien was het de duivel zelf, die je die informatie gaf om voldoende tijd te hebben om te vluchten vooraleer de onrechtvaardige moord van onze kinderen plaats vond! Je bent uiterst verachtelijk, erger nog dan Herodes, want je wist van het besluit en toch informeerde je niemand, en gebruikte je jouw geheime kennis alleen voor eigen voordeel. Maar God zal je wel straffen, egoïstisch schepsel! Hij zal ervoor zorgen dat jouw Zoon ook zal omkomen net zoals de onze zijn omgekomen.”

Hun razernij was zo intens toen ze hun opmerkingen deden, dat het leek alsof ze zochten om hun woorden zoals pijlen op hem af te schieten. De Heilige boog zijn hoofd en zweeg. Dit bevestigde enkel hun ongoddelijk oordeel, en zorgde dat ze uitriepen: “Ah, jij bent een hypocriet! Je zegt niets omdat je zeer goed weet dat je een kwaadaardige daad hebt begaan. Het is genoeg! Je zal de straf betalen! Jouw Zoon zal ook sterven! We zullen een manier vinden om Hem te doden! Het is niet eerlijk dat jouw Zoon zou leven, terwijl al onze zonen hun leven moesten opofferen.”

O, wat teisterden deze beschuldigingen Jozef’s hart! Hij wist niet goed wat te zeggen. Uiteindelijk verklaarde hij: “Waarom zijn jullie zo woedend op mijn onschuldige Zoon? Werk jullie woede op mij uit, als jullie iets tegen mij te hebben, maar breng mijn Zoon geen schade toe. Hij is volledig onschuldig.” Daarop reageerden ze nog heftiger: “Ook jouw Zoon moet afgeslacht worden, net zoals onze zonen werden afgeslacht.”

Hoewel hij zeer getroffen was door hun opmerkingen, sprak Jozef openhartig tot hen: “Enkel wat God wenst te laten gebeuren, zal gebeuren-niets anders. Hij heeft het leven van Jezus in het verleden veilig gesteld, en Hij zal dit opnieuw doen in de toekomst.”

Gepikeerd vroegen ze hem hoe hij kon beweren dat God het leven van zijn Zoon had gered, terwijl het eigenlijk door zijn kwaadaardigheid en sluwheid was dat dit tot stand was gekomen. Jozef onderwierp zich geduldig en in stilte aan hun verwijten. Dit was olie op het vuur en ze gingen nog meer tekeer. Jozef ging terug naar huis, vervuld van smart en ellende. Het was niet omwille van angst of ongeluk, maar omdat hij zag dat zijn God zo zwaar werd beledigd. Hij was ervan overtuigd dat God Zijn Eniggeboren Zoon zeker zou beschermen en Hem bevrijden van de woede van zijn vijanden.

Jezus en Maria waren aan het wachten op Jozef. Ze waren zich beiden bewust van al wat er was gebeurd en Ze wensten om hem te troosten en bemoedigen. Als Jozef Jezus zag begon hij te wenen. Jezus verwelkomde hem met buitengewone tedere liefde en zei: “Wees niet bang, lieve vader. De duivelse monsters zijn vertoornd tegen jou, maar ze zullen niet in staat zijn om je te treffen. Onderga gewoon deze vervolgingen met geduld, want je zal grote verdiensten verkrijgen en je zal ervoor zorgen dat je bijkomende gunsten en genaden verkrijgt van Mijn Hemelse Vader.” Ook Maria bemoedigde Jozef op gelijkaardige wijze.

Met vernieuwde moed, verklaarde Jozef Hen zijn onverschrokkenheid met betrekking tot elke eventualiteit, en zijn enige zorg op dat moment waren de beledigingen van deze mensen tegen de Hemelse Vader. Hij smeekte Jezus en de Moeder van God om deze ongelukkigen aan de barmhartigheid van de Vader aan te bevelen, omdat ze werden opgehitst door de duivel. Hij wilde dat ze hun ongerechtigheid zouden erkennen en hun leven beteren. Jezus en Maria smeekten samen met Jozef de Hemelse Vader dat op grond van Zijn grote mildheid, Hij deze misleide zielen zou verlichting schenken. Daarna vertelde Jozef alles wat deze mensen hem hadden gezegd en hij nam zich voor het huis eventjes niet meer te verlaten, om hen niet nog een gelegenheid te bieden om hem te verwijten, en zo God te beledigen.

Dit bleek niet te baten, omdat sommigen buren waren bezweken onder de ophitsing van de duivel en zowel Jozef als Maria benijdden, omdat zij het leven van hun Zoon hadden kunnen redden. Ze herinnerden zich ook hoe zij in het geheim waren gevlucht, zonder iemand te informeren. Met als gevolg dat deze mensen zich zeer uitdagend gedroegen, en hen verschillende keren uitscholden. De H. Familie doorstond dit alles met een onovertroffen geduld. Jozef nam zijn toevlucht tot Jezus: “O mijn dierbare, lieve Zoon! Is het mogelijk dat beproevingen ons herhaaldelijk treffen? Ik geloofde dat Jij hartelijk zou ontvangen worden door onze dorpelingen, maar nu zie ik dat je benijd wordt en vervolgd. Ik had gehoopt op een vredevol en vreugdevol samenzijn met Jou, maar nu zie ik een nieuwe verdrukking opkomen.”

Jezus herinnerde Jozef eraan dat het geen tijd was voor rust en troost, maar dat het zeer passend was altijd beproevingen te doorstaan. Enkel in het hemelse thuisland zou hij de volle troost krijgen. God de Vader had beschikt dat Jozef gedurende zijn leven hier op aarde altijd een of ander kwelling zou moeten ondergaan, om zijn trouw en liefde te bewijzen. De heilige Jozef boog zijn hoofd als reactie hierop en aanvaardde de goddelijke wil met totale overgave.

Het was zelfs zo dat een aantal van deze mensen Jozef zelfs verwijten maakten in zijn eigen werkplaats. Hij besefte dat de nijd die ze hem toedroegen hen niet zou toelaten dat ze in vrede met hem leefden. Met als gevolg dat kort na hun thuiskomst, Jozef Jezus verborgen hield zodat Hij deze klachten en beschuldigingen niet zou horen. Hij vreesde dat ze Jezus zouden verdriet doen, en dit zou voor hem nog een grotere kwelling betekenen.

Op een andere gelegenheid, wenste God Jozefs deugd nog meer te beproeven, om hem nog een grotere verdienste te kunnen schenken. Hij liet toe dat hij gekweld werd, maar zonder hem enige troost te schenken. Hij liet hem dubbel afzien. Nadat hij verschrikkelijk werd beschuldigd door zijn vijanden, zocht Jozef troost in de aanwezigheid van Jezus en Maria. Maar Maria had zich teruggetrokken in Haar kamer en Jezus bevond zich in een extreme terughoudende en grimmige houding.

Een diep leed doordrong Jozefs ziel. Hij boog zijn hoofd en keerde verdrietig en bezorgd naar zijn werkplaats terug, waar hij ontroostbaar weende, want hij geloofde dat hij de oorzaak was van Jezus’ terughoudendheid. “Oh, mijn dierbare, geliefde Jezus,” mompelde hij, “miserabele ellendeling dat ik ben, wat kwaad heb ik nu gedaan om Jou in zo’n terughoudendheid te zien tegenover mij? Oh, ongelukkig schepsel dat ik ben, als ik Jou, de bron van al mijn troost en vreugde, inderdaad heb beledigd, waar zal ik dan kracht en vrede vinden? Wat kan ik doen- wat kan ik zeggen- om Jou, mijn Jezus, te sussen?”

Hij verhief zijn geest tot de Hemelse Vader, en riep uit: “O Vader van Barmhartigheid, kijk neer met medelijden op mijn miserie. Als het Uw wil is dat uw onwaardige dienaar moet gekweld en verdrukt worden en zonder enige opluchting blijft, dan zal ik het met berusting aanvaarden. Als het deel uitmaakt van Uw plan dat ik de rest van mijn leven moet doorbrengen in zo’n omstandigheden, dan onderwerp ik mij met berusting, opdat er geen schuld van zonde in mij aanwezig zou zijn. Vandaar smeek ik U, mijn God, om Uw meest onwaardige dienaar te kwellen en te straffen, en om elke troost weg te nemen, om toe te laten dat ik U nooit beledig! Moge al het ongeluk van de wereld mij hier beneden treffen, als Ik maar nooit, zelfs niet in de minste mate, U onaangenaam ben, O Goddelijke Majesteit, die alle liefde en aanbidding waardig bent!”

Als Jozef deze oproepen deed tot de Hemelse Vader, voelde hij zijn zwaarmoedig hart lichter worden. Hij merkte dat hij innerlijk gesterkt werd. Maar zijn ziel was nog steeds doordrongen van leed wanneer hij dacht aan Jezus’ grimmige uitdrukking. Hij dacht dat Maria nu ongetwijfeld een gelijkaardige houding zou aannemen tegenover hem. “Ah, Jozef,” dacht hij, “tot wie ga je nu je richten om steun te krijgen? Er is nu niemand van wie je enige hulp kunt verwachten. Zelfs je God, die de enige is die op dit moment je kan troosten, moet zeker boos op je zijn, omdat Jezus, Zijn Mensgeworden Zoon, en ook Maria zich zo gedragen.”

Jozef was zo verdrietig en door kwellingen getroffen, dat hij niet wist wat hij moest doen. Hij voelde plotseling de drang om naar Jezus terug te keren om Hem vergeving te vragen voor welke belediging hij ook had gedaan, maar iets hield hem tegen. Pas toen hij een geweldige drang voelde, wilde hij toch naar Jezus gaan. Hij wilde zich vol vertrouwen en vol hoop aan de voeten van zijn geliefde Jezus werpen. Toen hij dit van plan was, vond hij echter Jezus die naar hem kwam in een liefdevolle omhelzing. O wat vond Jozef troost op dat moment. Wie kan het geluk en uitbundigheid van zijn hart bevatten? Jezus was de eerste die sprak: “Verheug je, lieve vader, want je hebt Mij nooit beledigd, en Ik heb de grootste liefde voor jou.”

“O mijn lieve Zoon,” antwoordde de gelukkige Jozef, “mijn ziel was zo zwaar van bezorgdheid, maar nu dat ik Jouw vreugdevolle gezicht zie, is mijn ziel terug opgetogen. Je weet waarom ik bang was. Nu dat Je mij hebt verzekerd dat ik Jou niet heb beledigd, verkeert mijn hart in vrede.”

“Mijn lieve Jozef, je mag je inderdaad verheugen,” herhaalde Jezus, “want je hebt mij en de Hemelse Vader veel voldoening gegeven door jouw beproevingen te verdragen. Daarom verkrijg je grote verdienste door je in alle dingen te schikken naar de goddelijke wil.” Toen Hij dit zei, nam Jezus Jozef bij de hand en samen gingen ze naar Maria, die op de komst van Jozef wachtte.

Jozef kreeg nog een grote troost door wat Maria hem zei, en hij vernederde zich om zo’n grote liefde te ontvangen, en achtte zich onwaardig voor zo’n zegeningen. Hij weende van geluk, en smeekte Jezus en zijn heilige echtgenote om God de Vader te danken voor hetgeen Hij hem voortdurend in Zijn vrijgevigheid schonk, en hij verklaarde zijn totale onwaardigheid. Jezus en Maria gehoorzaamden onmiddellijk en dankten en prezen de Vader namens Jozef. Dit was zeer aangenaam voor Jozef en hij manifesteerde zijn dankbaarheid tegenover Hen. Ze streelden hem met liefde en moedigden hem aan om elke beproeving moedig te dragen. De Heilige keerde naar zijn werkzaamheden terug, en was volledig gerustgesteld en tevreden. Hij prees God en dankte Hem vurig voor alles wat Hij toeliet te gebeuren voor het welzijn van zijn ziel. Als hij de vele genaden overwoog die hij had ontvangen, verbaasde hij zich er nog meer over en samen met de drie jongelingen van Babylon in de H. Schrift die machtig God prezen, aanriep hij opnieuw de hele schepping om de Schepper lof te prijzen.

Zijn ziel werd zo volledig ondergedompeld in God dat zelfs zijn werk geen hindernis was. Zijn geest was voortdurend opgenomen in gebed, lofprijzing, dankzegging, smeekgebed of liefdevol offer. Wegens zijn voortdurend verblijf in Gods liefde en voortdurende aandacht aan Hem, gebeurde het dikwijls dat hij een nauwkeurig en precies werk had uitgevoerd zonder het te beseffen. Terwijl zijn lichaam het druk had met zijn bezigheden, vond zijn ziel genot in het liefste en hoogste Goed. Jozef bezat hiermee een bijzondere genade en hij toonde zijn diepste dankbaarheid tegenover God.

Net zoals voorheen, gebeurde het dat bepaalde individuen die niets te doen hadden, naar Jozefs werkplaats kwamen om te babbelen, en volledig onopgemerkt bleven door hem. Jozef werd door hen aanzien als een dwaas. Toen dit bekend werd, dankte hij God dat deze mensen hem als een zwakzinnige zagen. Het deed hem plezier in zijn nederigheid, door niemand hoog in aanzien gesteld te worden. Hij aanzag deze beledigende mensen als goedgunstige mensen. Dit was werkelijke een gelegenheid van grote verdienste voor hem, en hij kon zo zijn ziel verrijken met onvergankelijke schatten.

Vandaar dat hij veel voor hen bad en wanneer hij door hen werd lastig gevallen en slecht werd behandeld, toonde hij hen een nog blijer gezicht dan gewoonlijk. Hij groette hen beleefd en in zijn hart wenste hij hen enkel alle goeds. Hij was in staat om voor hen vele genaden voor hun ziel te verkrijgen door zijn gedrag, wat zodanig aangenaam was voor God, dat Hij hem onmiddellijk alles verleende wat hij vroeg. Het besef dat hij God een grote voldoening schonk, stelde Jozef in staat om met een grote zielsvreugde de deugd in praktijk te brengen.

Zelfs onder degenen die hem goedgezind waren, moest Jozef een groot deel van minachting aanvaardden. Hun commentaar was goed bedoeld, want ze waarschuwden hem niet nog langer in andere steden rond te lopen zoals hij eerder had gedaan. Anderen lachten hem uit en noemden hem een landloper en beschuldigden hem er bovendien van niets te betekenen omdat hij zijn echtgenote zo ver weg van huis had meegenomen. Ze verklaarden dat Zij, die zo wijs was, zo gedistingeerd, en zo lief, enkel zou blootgesteld worden aan verdere laster. Daarom zou hij zich permanent moeten vestigen in Nazareth. Daardoor zou hij aanzienlijk ervaring opdoen, verklaarden ze, en zou hij zeker een man met rijpheid worden!

Deze opmerkingen drongen dip in Jozefs ziel. Om zijn geheim niet te onthullen, was hij genoodzaakt om te zwijgen en zich schuldig te bevinden aan deze beschuldigingen, en als een onverantwoordelijke persoon te worden aanzien. Zijn gezicht werd rood van schaamte als hij deze mensen dankte voor hun goede wil en smeekte hen om aan zijn arm begripsvermogen tegemoet te komen. Binnen zijn hart offerde hij alles op aan God en verklaarde hij zich klaar om veel meer te lijden uit liefde voor Hem. “Voor zover ik zo gezegend en begunstigd werd door U, o mijn God,” weende hij, “is het passend dat ik geminacht word door de mensen. Bovendien is het genoeg voor ij om in staat te zijn U te behagen en om U goddelijke wil te volbrengen. Zie, ik ben zelfs bereid om mijn geboorteland opnieuw te verlaten als U het zou wensen! Ik zou met blijheid mij opnieuw onderwerpen, niet alleen aan al de pijn en ontberingen, maar ook aan al het misbruik en laster van de mensen die een foute interpretatie hebben van mijn daden.”

Jozef was ten allen tijde klaar om de goddelijke wil tot uitvoer te brengen in alles. Voor hem was het synoniem met vrede, een vrede dat hij zo overvloedig vond in het vervullen van zijn eisen.

Wanneer Jozef terug thuis kwam na een van zo’n gelegenheden, streelde de jonge Jezus hem uitgebreid en vertelde hem hoezee Hij zich met hem verheugde over de verdienste die hij had verkregen en de voldoening die hij de Hemelse Vader gaf. Hij deed dit zonder enige communicatie van Jozef over de onaangenaamheden die hij had ervaren.

Jozef smeekte Jezus, op grond van Zijn goedheid, de Hemelse Vader te danken voor de liefde dat Hij hem betoonde, en dat Zijn Vader de kleinigheden zou aanvaarden dat hij had doorstaan uit liefde voor Hem. Hij bood ook vrijelijk aan om nog meer te verdragen, als de Hemelse Vader grotere beproevingen wilde opleggen.