De tocht naar huis

Versterkt met de zegen van de Hemelse Vader, vertrok de Heilige Familie vroeg in de ochtend uit Egypte. Ze hadden de dag voorheen formeel afscheid genomen van al hun kennissen. Hun verblijf in Egypte had 6 jaar geduurd, het 7de jaar was pas begonnen. Welk een liefde en zorg betoonde Jozef, toen hij Jezus en Maria op hun weg leidde. Wat een opmerkelijk zicht was het ! Hij deed het met voldoening en vreugde, en het drukte zich uit in zijn stralende ogen en zijn hele houding. Ze verheugden zich samen over hun vertrek en prezen de Hemelse Vader. Jozef keek naar Maria en dan naar Jezus, en stemde zijn tempo af op het hunne. De atmosfeer was aangenaam en helder die dag, en het leek alsof de heel schepping op zijn eigen manier, de gelegenheid vierde. Vogels vergezelden de H. Familie en zongen hun prachtige liedjes. Inderdaad, het leek alsof alle schepselen zich verheugden bij het zien van hun Schepper, en Jozef merkte dit alles op met grote en diepe tevredenheid.

Op de tocht, voerde de Goddelijke Jongen al de innerlijke akten uit die betrekking hadden met Zijn innerlijk leven, en Maria verenigde Zich met Haar Zoon in Zijn innerlijke activiteit. Ze stelde Jozef over vele dingen op de hoogte zodat ook hij zocht om aan de voorbereidingen van Jezus deel te nemen. De Heilige deed dit alles met grote vurigheid en vreugde van geest.

Nadat ze enige tijd hadden gereisd, wilde Jozef dat Jezus en Maria wat rusten. Moeder en Zoon gehoorzaamden zonder vragen te stellen en zaten neer om te ontspannen. De Goddelijke Jongen leek zeer moe te zijn. Hij was inderdaad moe, zoals andere kinderen. Jozef was zeer bezorgd om Hem en verklaarde: “O mijn dierbare lieve Zoon! Geef de Hemelse Vader de raad om mij alleen onze gezamenlijke pijn en vermoeidheid te dragen. Het is rechtvaardig en juist dat Ik zou lijden, maar niet Jij en je Moeder, die zo onschuldig en heilig zijn.”

Jezus herinnerde Jozef eraan dat Hij uit de Hemel was gekomen om te lijden, en dat Hij dit graag deed om de wil van Zijn Hemelse Vader te vervullen en om de redding van de mensheid te verkrijgen. Hij zei dit met zo’n vurigheid dat Maria en Jozef in zekere mate werden geïnspireerd, met als resultaat dat alles wat ze tot nu geleden hadden, onbeduidend leek voor hen. Na een beetje gerust te hebben gingen ze terug op weg. Wanneer Jezus bemerkte dat Jozef begon moe te worden, begon Hij onmiddellijk een bespreking over de heerlijkheden van Zijn Hemelse Vader. Door de vreugde die Jozef en Maria ervaarden als gevolg van deze besprekingen, deed het hun vermoeidheid verdwijnen en konden ze hun weg verder zetten in een staat van volledige doordrongenheid van God.

Hoewel Jozef niet wist welke richting hij moest nemen om in Nazareth te geraken, won hij geen inlichtingen in of was hij niet bezorgd. Hij was ervan overtuigd dat hij niet zou afdwalen van de juiste koers, zolang hij in het gezelschap was van Jezus, die hen leidde. Jezus hield hen werkelijk op het juiste pad. Na een tijdje rustten ze opnieuw, en Jezus liet hen toe om de schoonheid van het landschap te bewonderen en de onmetelijke uitgestrektheid van de hemelen, waarbij Hij opmerkte: “Bemerk de orde dat bestaat in alles en kijk met wat een wijsheid Mijn Hemelse Vader al deze zaken heeft geschapen.” Toen begon Hij een bespreking met een zodanige welbespraaktheid en vurigheid betreffende de goddelijke wijsheid, dat zowel Maria als Jozef erin opgingen. In zijn bespreking richtte Jezus zich ook tot Zijn Hemelse Vader in gebed en smeekte om de redding van de mensheid.

Dan gingen ze terug op weg, vervuld met troost, geluk en vreugde. De heilige pelgrims eindigden de dag zonder ander voedsel, dan deze goddelijke troost die hun ziel verkwikte, en de bevredigende aanwezigheid van hun geliefde Jezus. Het deed Jozef verdriet te beseffen hoe hongerig Jezus wel moet geweest zijn, vooral op zijn jeugdige leeftijd. De Goddelijke Jongen legde echter een geest van vertrouwen in Jozef toen Hij zei: “ Mijn lieve Jozef, wees niet bezorgd. We zullen vannacht onze kracht herwinnen in een herberg. Wees niet verdrietig omwille van het lijden dat Ik ervaar, want Ik moet reeds vroeg beginnen om het te dragen. Het lijden zal veel zwaarder worden als de tijd vordert. Het is beter om de Hemelse Vader samen met Mij te danken, voor de kans dat Hij Mij geeft om deze kleine pijn te doorstaan, want daardoor zal Ik in staat zijn om Mijn Liefde voor Hem en voor de hele mensheid te tonen.”

Omdat het reeds laat werd, begonnen onze pelgrims naar een plaats uit te kijken waar ze de nacht konden doorbrengen en wat rusten. Jozef was reeds ongerust en keek ernaar uit, omwille van de vermoeidheid van Jezus en van zijn geliefde echtgenote. Ze wilden een herberg bereiken voor de duisternis en daarom verhoogden ze hun tempo, hoewel Jozef vreesde dat ze op die manier zouden uitgeput raken. Jozef voelde zich ellendig temidden van al zijn vertroostingen, als hij zijn lieve Jezus en zijn geliefde Maria deze zaken zag doorstaan.

De heilige pelgrims kwamen ’s avonds bij een herberg aan en ze aten wat brood, water en wat fruit vooraleer zich naar een van de kamers te begeven. Hoewel de herbergiers buitengewoon verwonderd waren door de schoonheid en gereserveerdheid van Maria en het Kind Jezus, maakten ze geen gewag hierover aan anderen. God liet alles op deze manier gebeuren zodat er geen inbreuk op de vrijheid van de H. Familie zou zijn. Ze brachten een groot deel van de nacht door in lofprijzing en in overweging van de goddelijke zaken, gedurende de resterende tijd sliepen ze.

In de morgen aanbaden ze de Hemelse Vader en gingen dan vroeg op weg, maar rond deze tijd waren er sommige mensen die hen opmerkten. Ieder die naar Jezus keek voelde zijn hart aangetrokken tot Hem, omdat Zijn schoonheid en bevalligheid zo groot waren. Jozef was hierover zeer gelukkig en dankte God, in de wetenschap welke grote zegen dat hij had gekregen.

Wanneer Maria en Jozef soms vermoeid waren, nam Jezus elk van hen bij de hand en wandelde tussen hen in. Het leek hen beiden alsof ze werden “meegevoerd”. Ze voelden geen moeheid meer, en Jozef die zich tot zijn geliefde Jezus richtte zei: “O mijn dierbare lieve Jezus! Opnieuw breng Je Mij verlichting in mijn kwellingen en zorg je dat ik troost ervaar in plaats van vermoeidheid. Maar wie verlicht Jou van de pijn die Jij normaal ervaart op deze tocht? Op Jouw leeftijd, zal je zeker meer vermoeid zijn dan wij.”

“Het is liefde dat Mij weerhoudt om enige vermoeidheid te voelen,” antwoordde Jezus. “Het is liefde dat alles wat bitter is, zoeter maakt voor Mij, en dat Mij in staat stelt om alles te verdragen met een blij gemoed. Het is liefde dat Mijn voeten vleugels geeft.” Waarop Jozef het uitriep: “O, liefde, liefde! Kom dan, en kom in mijn wezen en zet mijn hart in vuur en vlam!” Terwijl hij dit zei werd hij zo diep getroffen, dat ze een ogenblik moesten halt houden, en ze daarna met meer kracht terug verder gingen. Soms sprak Jezus met Jozef over de grote liefde die de Hemelse Vader manifesteerde voor de mensheid door het zenden van Zijn Eniggeboren Zoon om de mensheid te verlossen. Jozef onderbrak dikwijls deze besprekingen, omdat hij niet in staat was zijn liefdesimpulsen te weerhouden. Impulsen die zo’n enorm effect hadden op hem, dat zijn hart een heilig vuur leek te bevatten dat voortdurend werd gevoed door deze liefde. Dit was werkelijk het geval. Bovendien dreigde dit heilig vuur hem te verteren, eens het bezit had genomen van zijn hart.  

Nadat onze pelgrims een deel van hun tocht hadden afgelegd, stopten ze opnieuw om te rusten. Ze hadden honger, maar omdat er geen voedsel te vinden was in dit gebied, kwamen de vogels hen fruit brengen. Ze droegen fruit in hun bek en plaatsten het op de schoot van Jezus. Zowel Maria en Jozef deelden van dit voedsel om zich te voeden, en dankten de Hemelse Vader voor Zijn Voorzienigheid door middel van deze schepselen. Nadat ze hadden gegeten, sprak Jezus met hen betreffende Gods Voorzienigheid, waarbij Hij Jozef’s hart nog dieper beroerde door de realiteit van Gods liefdevolle zorg opmerkzaam te maken. Dit zette Jozef ertoe aan de Hemelse Vader nog vuriger te danken.

Vogels kwamen dikwijls hun opwachting maken in wervelende zwermen toen ze de H. Familie naderden. Sommige vogels droegen in hun bek twijgjes met bloesems en lieten die vallen op de Goddelijke Jongen. Op een gelegenheid, terwijl de pelgrims aan het rusten waren, kwamen zwermen vogels met olijftakjes eraan. Ze plaatsten hun takjes niet alleen op Jezus’ schoot, maar ook op de schoot van Maria en Jozef, en drukten op deze manier hun tevredenheid uit, door hun met hun vleugels te fladderen en voortdurend boven hun hoofden te cirkelen.

Maria en Jozef keken in bewondering toe. Bovendien leek het dat de wilde dieren tijdens de tocht eer kwamen betonen aan hun Schepper. Jozef was in bewondering bij al deze zaken en koesterde de betekenis ervan in zijn hart. Naarmate de heilige pelgrims verder op hun reis vorderden, gebeurde het dikwijls dat ze gedwongen waren de nacht door te brengen in het open landschap, omdat er geen toevluchtsoord kon gevonden worden in bepaalde dorre en verlaten gebieden. O, wat was Jozef droevig en ontroostbaar omwille van Jezus en Maria! Hij poogde om zijn mantel te gebruiken als beschutting boven hun hoofd. De Heilige deed dit met zo’n liefde en handigheid, dat het Hen toescheen dat ze in een klein hutje zaten.

Onder deze beschutting konden Jezus en Maria rustig de nacht doorbrengen, want ze waren zeer gelukkig in hun armoedige staat. Jozef was getroffen door angst en bezorgdheid over de dingen die Jezus en Maria moesten doorstaan, en over zijn eigen onvermogen om Hen te helpen in hun armoede en andere ernstige noden. Wanneer Jozef zich in zo’n extreme situatie bevond, nam hij zijn toevlucht tot de Hemelse Vader en smeekte Hem geen rekening te houden met zijn onwaardigheid als Zijn dienaar, maar rekening te houden met de noden van Zijn Goddelijke Zoon en Maria, en met het oog hierop voor Hen te voorzien. En God voorzag altijd op een of andere manier in hun noden.

Nu en dan gebeurde het dat God wenste Zijn trouwe dienaar op de proef te stellen door hem te laten wachten. In zo’n geval kwam Jezus naar Jozef en zei: “Mijn vader, Ik verlang zeer om iets te eten te hebben. Ik heb zowel honger als dorst.” Dit sneed Jozef in het hart. Hij weende en met zijn handen ten hemel gericht, smeekte hij om goddelijke bijstand. Dan richtte hij zich tot Jezus en riep uit: “O, mijn lieve Zoon! Wat kan Ik doen om Jou te voorzien van wat je nodig hebt? Ik ben overweldigd door het besef van mijn hulpeloosheid!” Richt Je tot Jouw Hemelse Vader in smeekgebed, zodat Hij in Zijn goedheid, ons zendt wat nodig is, voor Jou en voor Jouw Heilige Moeder, en ook voor mij, hoewel ik het niet verdien en deze ontbering graag wil ondergaan.”

Na het geduld van zijn dienaar grondig op de proef te hebben gesteld, voorzag de Hemelse Vader hen met voedsel door Engelen, en de bezorgde Jozef werd zo opgelucht. Hij dankte God voor de gunst dat Hij hen geschonken had, en vroeg Maria om een hymne te zingen ter ere  van de goddelijke zorg. Maria hief een hymne aan, tot grote vreugde van Jezus en Jozef. Op deze tocht werd Jozef overweldigd door verdriet toen hij Jezus in een zeer ongeruste en terneergeslagen staat vond gedurende een van Zijn gemeenzame gesprekken met de Hemelse Vader. Hij durfde Jezus niet rechtstreeks vragen wat Hem zo ontroostbaar maakte, en probeerde desondanks te ontdekken of Hij pijn leed. Jezus gaf hem geen informatie of hints. Dit was verschrikkelijk voor de getroffen Jozef, en vandaar dat hij mompelde: “O, mijn lieve Jezus! En te bedenken dat Jij, de Eniggeboren Zoon van de Vader, het genot van het hele Paradijs, de vreugde van elke ziel, zo gekweld bent! Hoe kan mijn hart dit verdragen om Jou zo te zien? O Jezus, waarin heb Ik Jou tekort gedaan? Waarin heb ik Jou onaangenaamheden bezorgd?”

De Goddelijke Jongen zweeg, en hoe langer Hij zweeg, hoe ongeruster Jozef werd. Hij bleef verder lopen in zijn verdriet en wiep zijn blik op Maria en zag dat ook Zij verdrietig was. Ze had zich verenigd in gebed en in lijden met Haar Goddelijke Zoon. Zij troostte Haar echtgenoot, en liet hem begrijpen dat wanneer Jezus terneergeslagen was in zijn gesprek met Zijn Hemelse Vader het enkel was omwille van beledigingen die gepleegd werden tegen Hem in de wereld. Dit bezorgde Jozef in zekere mate rust.

Hij werd op de hoogte gesteld door Maria, en hij begreep duidelijk Haar uitleg. Jozef was er uiteindelijk van overtuigd dat hij niet de oorzaak was van Jezus’ verdriet, en viel een zware last van zijn schouders. Hij overwoog de overmatige zondigheid van de wereld, en hij werd opnieuw door verdriet overmand. Hij weende bittere tranen.

Jozef kende enkel volledige vrede, wanneer hij zag dat Jezus zelf gelukkig was. Vandaar dat Jezus Jozef troostte door te zeggen: “Lieve vader, wees niet zo overmatig bezorgd als je Mij verdrietig ziet. Wees niet verrast, want je weet dat Ik in deze wereld ben gekomen om de mensheid te verlossen. Het is precies dat werk dat van zo’n onmetelijke groot belang is, en Ik ben voortdurend in overleg met Mijn Hemelse Vader betreffende deze zaak. Ik weet hoezeer Hij de wereld bemint. Ik zie ook welke vergelding Hij op dit moment van hen ontvangt , evenals wat Hij zal ontvangen van deze ondankbare mensheid in de toekomst. Vandaar dat Ik niet kan vermijden dit zeer bitter lijden te ervaren. Maar wees echter niet bang dat je op enige manier schuldig bent aan Mijn droefheid, want je bent werkelijk altijd een bron van troost voor Mij.”

Bij deze woorden, wierp Jozef zich op de grond en met een gezicht van tranen vervuld verklaarde hij: “Heb medelijden met mij, mijn Jezus, en vergeef Je dienaar, want wanneer Ik zie dat Je verdrietig bent en gekweld, dan is mijn ellende zo groot, dat het precies is alsof mijn ziel van mijn lichaam wordt gescheiden. Ik kan het niet vermijden om mij ellendig te voelen, want Jij betekent mijn hele troost en vreugde. Ik kan niet in vrede leven terwijl Jij wordt getroffen.” Jozef deed nog andere vurige prostesten tot zijn Jezus, waarin hij vertelde over zijn intense liefde voor Hem. Hij vroeg Hem om een overdracht naar zijn eigen hart tot stand te brengen van al de ongerustheid dat nu in Jezus aanwezig was, en verklaarde dat hij enkel gelukkig zou zijn om deze beproevingen alleen te dragen. Jezus was werkelijk het middelpunt van Jozefs liefde. Jozefs liefde voor Jezus ging alle liefde en bezorgdheid voor zichzelf, te boven.