Stukken uit ‘The Life of St Joseph – Maria Cecilia Baij, O. S.B.

Aankomst in Egypte

Na zoveel beproevingen te hebben doorstaan kwamen Jezus, Maria en Jozef uiteindelijk aan in hun bestemming te Egypte. Jozef was niet gelukkig met zijn komst in een Egyptische stad, alleen het vooruitzicht om definitief zich daar te vestigen met zijn bruid en het Goddelijk Kind deed hem aangenaam voor. Hij vreesde dat de mensen, die barbaars waren en afgoden dienden, hen zouden slecht behandelen. Hij keerde zich daarom in vurig smeekgebed tot God en sprak : “O, mijn God, verleen me de gunst dat Uw Eniggeboren Zoon en Zijn heilige Moeder nooit onderworpen worden aan zo’n wandaden. Kijk op mij neer, terwijl ik alles op mij neem, als ze maar gespaard blijven van zo’n tegenstand. O mijn God, laat niet toe dat Zij, die zo onschuldig zijn, zo buitengewoon deugdelijk, zo rijk aan verdiensten, mishandeld worden. Ik, onnuttig en ellendige dienaar, verdien elk ongeluk. Laat daar toe dat deze dingen enkel mij overkomen, en niet aan Hen.”

Jozef stortte zijn Hart uit tot God op deze manier en nog meer. Hij drukte ook zijn vrees uit aan Maria, maar Ze kalmeerde hem door te zeggen: “Wees niet bang Jozef, want we hebben onze God bij ons en we moeten in Hem vertrouwen. Doordat Hij het is die ons naar hier gezonden heeft, zal Hij nu ook voor ons voorzien, net zoals Hij altijd getoond heeft in Zijn grote vrijgevigheid en bezorgdheid voor ons. We hebben zo dikwijls ontdekt hoezeer Hij bezorgd is om ons. Waarom zouden we bang zijn? Hij is voor ons: dat volstaat voor ons om in vrede te zijn in alle omstandigheden en in alle gevaren.”

Deze woorden van zijn bruid gaven Jozef vernieuwde moed en ook Gods genade, zodat ze verder gingen in de stad. Toen ze binnen kwamen, donderden de afgoden die deze mensen verblindden om eer te brengen, naar beneden. Dit zorgde voor een aanzienlijke beroering onder de inwoners, omdat niemand enig idee had wat dit kon veroorzaken. Hoe konden ze weten dat het de waren God was die op die manier hun valse goden vernietigde toen ze de stad binnenkwamen?

De duivel, die zo vastbesloten was om Jozef en zijn bruid te vervolgen, plande om de heilige pelgrims lastig te vallen als de stad naderden. Hij had zich reeds in de handen gewreven over het succes dat hij verwachte te boeken door zijn aanvallen, om zich plotseling in een situatie te bevinden dat door de uitgeoefende kracht die hij voelde zijn plannen werden verijdeld en dat hij volledig erdoor in wanhoop verkeerde toen de afgoden op de grond vielen. Hij was genoopt te vluchten. Hij knarsetandde in een gewelddadige razernij, en hij hitste vele mensen op tegen de heilige familie, maar hij slaagde er niet in hen veel kwaad te doen. De mensen konden gewoonweg niet geloven dat deze arme, nederige en teruggetrokken mensen de schuld hieraan hadden.

Er waren bepaalde situaties waar een gebrek aan beleefdheid en misbruik aan de grondslag lag die Jozef troffen, maar er waren ook een talrijk aantal mensen die een milde instelling hadden, die sympathie toonden voor Maria en Jozef, en hen verdedigden. Ze vertelde het heilig paar dat het in orde was dat ze er verbleven, en zij verzekerden hen dat ze een middel zouden vinden om in hun levensonderhoud te voorzien. Ze deden uit hun grote sympathie voor Maria, nadat ze Haar zeldzame schoonheid, bevalligheid en bescheidenheid zagen en bijna iedereen benijdde Jozef voor de voldoening om Haar voortdurende aanwezigheid te hebben. Maar niemand onder de mannen aanzag Maria, in geen enkel opzicht om Haar van Jozef te scheiden, noch hadden ze ongepaste gedachten over Haar.  Ze hadden gewoon bewondering voor Haar en genoten van iemand te zien die zo wijs was, zo mooi, en zo charmant.

Jozef verdroeg met geduld de ongepastheden hoe bepaalde schurken zich gedroegen, zoals hij ook de goede wil van degen accepteerde, die in overweging met de buitengewone voorrechten van zijn bruid, hen genegen waren. Wat verheugde hij bij het vallen van deze afgoden wanneer het Goddelijk Kind de stad binnengingen! Het gaf hem de hoop dat mettertijd dit ongelovig volk ook de ware God zou aanbidden. Maria bevestigde hem oordeelkundig in zijn overtuiging, en ze dankten tezamen God hiervoor.

Ze wandelden een tijdje in de stad, niet goed wetend waar ze zouden gaan om te rusten. Ze wilden eigenlijk een meer afgelegen locatie waar ze meer tot rust konden komen, maar ze vonden niets gepast. Jozefs liefde voor het Kind Jezus en voor Maria deden Hem stelden hem niet op zijn gemak. Dit herinnerde hem eraan hoe ze geen toevluchtsoord vonden in Bethlehem, zelfs hoewel hij daar verwanten en vrienden had.

Hij richtte zich tot God en smeekte Hem om hulp in zijn dringende nood. “O mijn God,” bad hij. “het is reeds voorgevallen dat ik geen toevluchtsoord vond in Bethlehem, zelfs niet onder familie en gelovigen. Wat kan ik dan verwachten van barbaren en ongelovigen? Ik het Uw bijstand nodig. O Heer, zorg voor voorziening voor Uw dienaar, zodat ik Uw Eniggeboren Zoon en Zijn Moeder, die U beiden onder mijn bescherming hebt geplaatst, naar een veilig oord kan brengen.”

God gaf gehoor aan Jozefs smeebeden en beval dat een bepaalde man hen zou ontmoeten en die geraakt zou worden door de beminnelijkheid en zeldzame schoonheid van de Moeder Gods, dat zij in sympathie voor Haar, hen zou aanbieden een plaats te zoeken waar ze zouden kunnen verblijven. De man vond een klein huisje in een buitenwijk van de staat waar ze rustiger konden leven.

Hoewel de mensen die er verbleven afgodendienaren waren, was de Heilige zeer ontvankelijk voor hun naastenliefde, en bad regelmatig dat God hen erom zou belonen. Nadat Jozef zich in het huis had gevestigd samen met de Allerheiligste Maagd en het Kind Jezus, rustten ze een tijdje uit en dankten God om hen naar deze plaats te brengen, en hen de leefplaatsen te voorzien gezien ze arm waren.

Sinds de hele stad nog in beroering was over de vernietiging van de afgoeden, bleef de heilige familie in afzondering, en Jozef waagde zich zelfs niet om het huis de eerste nacht te verlaten om te bedelen om wat voedsel. Hij verklaarde aan zijn bruid: “Maria, wat gaan we doen om de nodige zaken te verkrijgen? Ik kan nauwelijks wagen om op straat te komen, terwijl de stad in zo’n beroering verkeert. Ik denk dat het beter is om in afzondering te blijven tot de rust is weergekeerd. Als ik mij nu zou laten zien, wie weet wat ze met mij zouden doen.”

Maria bemoedigde hem opnieuw om met zachtaardigheid dit alles te accepteren uit liefde voor God, die zoveel zou moeten doorstaan voor de redding van de mensheid. Bij deze gedachte, raapte de Heilige de moed bijeen en omarmde blijgezind deze beproeving. Niettegenstaande hij zeer diep geraakt was wanneer hij de werkelijkheid ervan realiseerde, van de armoedige omstandigheden waarin de Zoon van God en Zijn Moeder moesten leven, en zijn onvermogen om hen te helpen. Kijkend naar hun huisje en zijn armzaligheid bemerkend zuchtte hij, maar zei toen tot zichzelf: “Ah ja, dit is nog niet zo slacht als de stal in Bethlehem. Hier zijn we tenminste volledig beschermd. En bovendien, sinds God wenst om het op die manier te doen, moet ik het ook zo wensen. Als de Zoon van God zich wil vernederen om op deze plaats te leven, dan zou ik ook niet onwillig mogen zijn om hier te verblijven. Voor zover het mij betreft, ben ik zeker tevreden zijn met wat God mij ook toebedeelt, maar de waarschijnlijkheid dat er meer lijden komt voor Jezus en Maria stoort mij. Toch moet ik tevreden zijn ermee, als God ter tevreden mee is.” Met die gedachte troostte Jozef zich.

Voor het grootste deel, brachten Jozef en Maria de eerste nacht door God dank te zeggen en overwogen de schoonheid en charme van hun geliefde Jezus, die hen zoveel troost bood en zelfs slaagde om hun harten met vreugde te vervullen. Ze sliepen enkel voor een korte periode op de grond want ze hadden niets anders. Jozefs mantel diende opnieuw als bed voor het Goddelijk Kind.

De volgende morgen, nadat ze de Goddelijke Lofprijzingen hadden afgerond, vatte Jozef de nodige moed om in de stad te trekken. Maria informeerde hem ook dat dit Jezus plezier deed. Toen ze hun kleine hut achterlichten, wandelde hij samen op straat en bedelde om voedsel. Hij verkreeg nogal gemakkelijk iets, want Hij vond er mensen die welwillend waren en die Hem gaven wat Hij nodig had. Dit was allemaal bekrachtigd door God als troost voor Zijn trouwe dienaar Jozef, en hoewel hij temidden van een heidens volk moest leven, vond Jozef er naastenliefde die hij niet had ondervonden onder zijn verwanten. Toen hij de nodige levensmiddelen had ontvangen, keerde hij terug naar huis en beschreef Maria al wat was voorgevallen. Ze was zeer opgelucht, en tezamen drukten ze hun dankbaarheid uit voor Gods voorzienigheid, die opnieuw zo genadevol hen te hulp was gekomen.

“O mijn echtgenote,” sprak Jozef tot Maria, “ik geloof werkelijk dat we wel zullen varen in deze stad, zelfs al is ze heidens. Ik geloof dat we hier nog betere kansen zullen vinden voor ons onderhoud dan in Bethlehem.” De Moeder Gods nam van de gelegenheid gebruik om opnieuw de goedheid en vrijgevigheid  van God te prijzen, en ze antwoorde : “hier kan je het bewijs zien van Gods bijzondere aandacht voor ons. Hoewel we ons in een vreemd land bevinden, laat hij ons niet in de steek om ons te voorzien in alles wat we nodig hebben.”

Ze spraken over de gelukkig staat waarin degenen die God als toevlucht in elke omstandigheid in hun leven zochten, zich bevonden. Hij laat niemand in de steek die vertrouwt op Hem. Ze overwogen het Kind Jezus, die in een zeer blij gemoed verkeerde. Jozef had al bemerkt dat Hij nog blijer was dan gewoonlijk wanner ze met grote ontbering werden geconfronteerd en compleet zonder voedsel waren. Het feit dat Jezus, terwijl Hij nog zo jong was, zo een grote vreugde tentoon spreidde in armoede, deed Jozef beseffen hoezeer Hij het liefhad, met gelijke intensiteit. Als gevolg vond hij ook vreugde temidden al deze ontberingen met betrekking tot materiële zaken.

Jozef wsa altijd zeer bezorgd om de bekering van alle zondaars en smeekte met grote vurigheid in hun naam wanneer hij zo’n zielen vond in zijn onmiddellijke omgeving, gewoonlijk zelfs volhardend in zijn gebeden tot zijn gebed was verleend. Zo leefde hij onder deze ongelovigen, en streefde ernaar allen nog meer zijn liefde te tonen voor de medemens. Wat verlangde hij om iedereen tot erkenning te brengen van de ware God!

De loutere gedachte dat hij temidden van een volk woonde dat onwetend was, betreffende God, was onder hen niet een die kennis had over de ware God,  en aanbaden Hem zoveel minder. Dit zorgde ervoor dat de tranen over Jozefs wangen rolden en dat zijn hart uiting gaf aan zijn gevoelens onder gezucht. Hij wijdde zich intens aan de taak om van God de bekering te verkrijgen van deze natie die niet tot verlichting was gekomen. Hij bad tezamen met de Moeder Gods, en als ze hun gezamenlijke oproepen deden tot de Hemel. Ze behielden een vastberaden hoop dat deze smeekbeden zouden gehoord worden. Regelmatig zei Jozef aan zijn echtgenote: “Maria, ik ben er diep van overtuigd dat God heel vrijgevig zal zijn in Zijn verdeling van genade aan dit volk. Wie weet voor hoelang het Kind Jezus hier zal blijven onder hen? Als Zijn loutere aankomst in de stad genoeg was om de afgoden op de grond te doen vallen, hoeveel groter zullen zijn verwachte zegeningen zijn omwille van Zijn permanente aanwezigheid! Deze hoop troost mij, en het moedigt mij aan om mijn smeekgebeden voort te zetten. Sinds God de meesten zeer mild wat alles wat gedaan wordt uit liefde voor Hem, zelfs de kleinste zaak, dat gedaan wordt, hoeveel meer zal Hij dan deze mensen belonen, die Hem een toevluchtsoord bieden. Er zijn hier vele mensen van goede wil, die ook vrijgevig zijn in hun aalmoezen, en die echte sympathie hebben voor ons in hun armoede.”

De Moeder Gods luisterde gelukkig naar wat Jozef zei en antwoordde hem liefdevol en wijs, en bevestigde zijn mening. Dit gaf Jozef een grote voldoening. Hierdoor nog meer geanimeerd, sprak hij tot Haar: “Maria, nadat deze mensen onze manier van leven hebben geobserveerd en naar Jouw woorden luisteren, zullen ze niet in staat zijn Je te weerstaan en zullen ze Jou beminnen en wensen om bij Jou te zijn. Jouw buren moeten Je maar ontmoeten, en Jouw vele deugden zullen in de wijde omgeving toegejuicht worden. Ik twijfel er niet aan dat dit zal gebeuren, en dat Je tenminste de kans krijgt om vele mensen te verlichten die tot Jou komen in goed geloof, en dat deze op hun beurt anderen zullen informeren. Op deze manier zullen we in staat zijn om wat goeds te doen voor de zielen die God ons zal zenden, en Hij zal het tot stand brengen, dat ze verlicht worden en de kennis verkrijgen tot de ware God. Wat mijzelf betreft, ben ik inderdaad ellendig, en niet in staat het werkelijke goeds op mijn eigen raadgevingen of suggesties voort te brengen. Desondanks, hoop ik dat met tijd ik degenen waar ik in contact kom ook de ware God zullen erkennen en hun toevlucht tot Hem zullen nemen, want ik hoop dat God mij zal in staat stellen om dit te voltooien, en mij de kracht van het woord zal geven om de harten binnen te dringen.”

De Moeder Gods verzekerde Jozef dat de goddelijke bijstand bij hem zou zijn in al wat hij ondernam, en dit maakt hem zeer blij. Bovendien zorgde dit voor een versterking van deze opvatting die hij in het begin van zijn tocht in Egypte koesterde. Zijn complete troost lag uiteindelijk in de grotere verspreiding van de kennis en liefde voor God. Zijn verlangen om de bekering van dit volk tot stand te brengen vermeerderde enorm. Dit verlangen was een natuurlijke groei van inzicht die God ook aan hem had gegeven betreffende de onmetelijke vrijgevigheid die Hij had gemanifesteerd aan de wereld, in het zenden van Zijn Eniggeboren Zoon om ze te verlossen.