Noot over de kerk:

De kerk in Medjugorje is toegewijd aan de H. Apostel Jacobus de Meerdere, de patroonheilige van de Pelgrims.

Heuvel van de Verschijning

Niet zo gemakkelijk als het eruit ziet!

Onze eerste volledige dag hoopte ik op een dag van matige activiteit, maar bij het ontbijt informeerden de leiders van de bedevaart ons dat we de Heuvel van de Verschijningen in de namiddag zouden beklimmen omdat het weer gunstig was. De heuvel van de Verschijningen is de “gemakkelijkere” versie van de twee klimpartijen, omdat de Berg van het Kruis drie keer hoger is. Fiat! De mensen die in staat waren de klim aan te vatten zouden de klim starten, maar degenen onder ons die onze kracht moesten sparen en onze pseudo-beweeglijkheid zouden een taxi nemen naar de voet van de heuvel. We zouden elkaar allen daar ontmoeten en samen de blijde geheimen bidden op de weg naar boven bij de voorziene staties, met overwegingen door Pr. Jozef Jacobson, die onze geestelijke leider was in de bedevaart. In het afdalen zouden we elk ons eigen tempo aanhouden en op een wat gecontroleerde manier omdat de klim bedekt was met veel rotsen.

Ik was geschokt als ik het terrein zag! Het was alsof God een grote lading van rotsen had gedumpt met juist genoeg modder om ze op hun plaats te houden. Vele van de rotsen waren scherp, en er waren maar weinig effen stukken. De klim was naar mijn opinie een metafoor voor de worstelingen in het leven. Je kunt nooit de volgende stap plannen, en als je denkt over hoe lastig de tocht zal zijn, zal je nog opgeven voor je zelfs begint. Soms is als je denkt de juiste stap te zetten, degene die helemaal verkeerd uitdraait. Je moet. Enekl. Blijven doorgaan. Uiteindelijk moet je denken hoe Christus op de heuvel naar de Calvarieplaats kwam? Stap per stap.

OLVrouw verkoos om te verschijnen op deze plaats, eerst en vooral omwille van het standvastig geloof van de dorpelingen, die het geloof standvastig hadden behouden door eeuwen van vervolging. Wat het terrein betreft, naast het boetecomponent, vertelde OLVrouw de zieners dat ze wilde dat de pelgrims de stenen zag als vertegenwoordiging van de stenen harten van degenen die onze gebeden en offers nodig hebben.

OLVrouw zei dat de drempel tussen Hemel en aarde zeer dun is in Medjugorje en ik geloof het! Met mijn fysieke grenzen in gedachten, zullen jullie begrijpen wanneer ik zeg dat het geen kleine zaak was aan het doel van onze klim te geraken: het beeld van Maria die de plaats markeert waar ze eerst verscheen aan de zieners in 1981. Dit was na een uur en een half na de start. De Koningin van Vrede, beloonde mijn inspanningen met gaven van hoop, troost, en vrede. Ik was overweldigd met emoties op die heilige plaats, en nog altijd wanneer ik eraan denk. OLVrouw droeg mij naar daar, zeker weten! Ik was zo nederig daarboven, en ik ben zo dankbaar!

Na die mooie bergtop-ervaring, moest ik natuurlijk nog naar beneden komen en de afdaling is nog lastiger dan het klimmen! Mijn voorheen minder gebruikte spieren waren reeds aan het protesteren bij de beklimming. Nu, nog een uur en een half? Ik nam mijn vertrouwde wandelstok en begon de afdaling. OLVrouw had nog medelijden met mij en zond twee engelen om mij te helpen. Een paar gentlemen van onze bedevaartsgroep wandelden samen met mij om veilig de afdaling te beginnen. Ze begeleidden mij op het beste pad, en reikten mij de hand wanneer ik het nodig had. Ze waren werkelijk de verpersoonlijking van onze bewaarengelen, die er ook zijn als begeleiders, een helpende hand of we het nu voelen of niet.

Ondanks hun inspanningen zat mijn voet tegen het einde van de afdaling vast in een rots en de andere voet erachter. Ik viel! Omdat mijn wandelstok mij hielp was het een trage val opzij. Ik landde – raad eens – op een rots, naast een doornstruik, waar ik tegen zat. Zonder mijn engelen zou ik het zeer lastig gehad hebben om uit die positie te geraken. Ik moet gelad zijn op mijn echte engel omdat naast een grote blauwe plek op mijn dijbeen, en een kleine doornprik, ik geen echte verwondingen had. Wanneer ik mijn blauwe plek vermeldde aan een van de dorpelingen zei ze : “In Medjugorje noemen we deze ‘kussen van de Hemel’.” Als ik dit overweeg zie ik in dat OLVrouw mij een zeer kleine voorsmaak heeft gegeven van de Calvarieberg – een val en een kleine doorn. Ja, het was inderdaad een kus uit de Hemel! Fiat! Dank je, Mama!

Er is veel om te overdenken op zo’n klim. Ik ben er zeker van dat iedereen terugkomt met zijn eigen boodschap of boodschappen. Ik voelde dat OLVrouw mij vertelde (en aan ons allen) om vol te houden in onze gebeden en offers. De boze wil ons ontmoedigen, maar onze Moeder wil dat we weten dat onze gebeden en offers overvloedig vrucht dragen. Ze is altijd bij ons als onze Moeder, en sterkt al haar geliefde kinderen voor de missie die ons is toevertrouwd – die voelt dikwijls aan als een wrede klim waar we niet voor in vorm zijn. Met haar aan onze zijde, hebben we niets te vrezen. Wat van ons verwacht wordt is dat we zeggen: Fiat! Als we de ene voet voor de andere zetten tot ze ons naar huis roept.

Ik op de top van de Verschijningsheuvel!