Een boeteling in Medjugorje 10/12

Door hun vruchten…

Terwijl de Kerk nog niet officieel een besluit genomen heeft over de verschijningen in Medjugorje die reeds plaatsvinden sinds 1981, kunnen de vruchten van toegenomen geloof, bekering, biecht en roepingen vastgesteld worden die eruit voortvloeien. In februari (2018) stelde Paus Franciscus Henryk Hoser aan, een Aartsbisschop van Warschau-Praag die in pensioen is, als pastorale zendeling naar Medjugorje. De Aartsbisschop Hoser had verteld aan het Poolse Katholieke Nieuwsagentschap dat “van een pastoral oogpunt, er een zeer positief resultaat is. […] Mijn missie was niet om een oordeel over Medjugorje uit te spreken, maar om te evalueren of de pastorale bediening correct was en volgens de doctrine en leer van de Kerk, en of ze effectief was en goed georganiseerd. Ik besluit dat dit het geval is.”

Hij zei ook dat het grootste fenomeen in Medjugorje de biecht is. De commissie die opgericht was door Paus Benedictus XVI om de Mariale verschijningen te onderzoeken in Medjugorje, rapporteerden en stemden overweldigend om de bovennatuurlijke eerste zeven verschijningen van Maria in 1981 te erkennen. De verschijningen blijven voortduren en het Vaticaan kan geen definitieve beslissing erover nemen. Met dat in gedachten, wens ik met jullie enige van de zegeningen en vruchten van mijn bedevaart te delen, die ik gedaan heb in deze herfst.

Mijn bedevaart

Ik voor de St Jacobskerk

In “de wereld”, zijn boetelingen een zeldzaam artikel. In Medjugorje kun je niet over een rots stappen of je valt erover. Daarom voelde ik mij er meteen thuis toen ik recent een pelgrim was van 29 oktober tot 8 november. Ik had het gevoel geroepen te worden om een pelgrim te zijn sedert 30 jaar, sinds ik er het eerst over hoorde. Als OLVrouw de hele weg aflegt uit de Hemel, dacht ik, is het minste dat ik kan doen haar een gedeelte tegemoet gaan! Maar de levensomstandigheden leken het nooit toe te laten en ik vroeg mij af of ik er nog ooit zou geraken. Tientallen jaren gingen voorbij, en boven alle hoop en verwachting bleef OLVrouw de wereld genade schenken met haar aanwezigheid op deze heilige plaats. Ik bleef hopen en bidden dat ik er zou geraken voor de verschijningen zouden ophouden.

Dit jaar bracht een zondvloed aan veranderingen voor mij. Ik vertel de mensen dat God niet alleen een blad omdraaide, maar dat Hij een boek sloot. Zoals je misschien weet is mijn man overladen in mei en mijn vader in augustus. Temidden van deze veranderingen verhuisde ik naar een nieuwe stad om dicht bij de familie te wonen en eindelijk een dichtbije grootmoeder te zijn. Bovendien waren er ook andere veranderingen en uitdagingen. Nadat mijn man was overleden, realiseerde ik mij dat ik wilde bij mijn familie zijn. Ik huurde een plaats in mijn nieuwe stad vooraleer mijn bestaande huis werd verkocht. De huizenmarkt was zeer slecht, maar in mijn hart wist ik dat ik moest gaan en dat ik moest vertrouwen hebben. Ik vertelde OLVrouw dat als mijn huis verkocht zou zijn ik zou proberen om naar Medjugorje te gaan in de herfst. OLVrouw werkt vlug! De dag dat de verhuizers kwamen om mijn bezittingen te halen was de dag dat ik een aanbod kreeg en zorgde dat mijn huis verkocht werd. De timing was onmiskenbaar deze van OLVrouw. Eens deze hindernis genomen was, was Medjugorje eindelijk in zicht. OLVrouw regelde zelfs dat een groep vertrok vanuit mijn nieuwe stad op 29 oktober. God zijn geprezen!

Er was een complicatie echter, wegens wat voet- en heupproblemen, kon ik nauwelijks gaan in de weken voor de trip. Ik vroeg mij af hoe ik door de luchthavens ging komen, of zelfs maar op de Berg van de Verschijningen of de Berg van het Kruis klimmen. Ik vertelde mijn vrienden en familie: OLVrouw heeft de andere regelingen getroffen, daarom ga ik erheen! Als ze wil dat ik op de Berg van de Verschijning klim dan zal ze mij moeten dragen. Zoniet, zal mijn boetedoening zijn aan de voet van de berg en zal ik bidden terwijl de anderen de berg beklimmen. Fiat!

De dag van de reis brak aan en ik was in bang voor de luchthavens. Tot mijn verrassing, heb ik alle luchthavens gepasseerd zonder hulp, ondanks het feit dat ik een nijpende pijn had in mijn voet en heup. Fiat! Na ongeveer 24 uur van reizen, kwam onze groep van 19 Canadese pelgrims aan in ons “pension” in Medjugorje. Mijn eerste hint was dat OLVrouw het mij niet gemakkelijk zou maken end at mijn kamer op de derde verdieping was, 36 trappen op. Fiat! De herbergier zelf droeg mijn bagage en zette ze zonder inspanningen op de kamer. Dank U, Mama, voor die genade!

De kamers waren eenvoudig, comfortabel maar niet luxueus, perfect voor een pelgrim-boeteling. De mijne had een mooi zicht op de kippen en schapen in de tuin eronder, en ’s nachts kon ik het verlicht kruis zien op de Berg van het Kruis. Geprezen zij God!