Bergen moeten geslecht worden 17/12

(Johannes de Doper) ging rond in het hele gebied van de Jordaan, en verkondigde een doopsel van berouw voor de vergeving van zonden, zoals het geschreven staat in het boek van de profeet Jesaja :

Een stem van iemand die roept in de woestijn: Bereidt de weg van de Heer, maakt zijn paden recht. Elk dal moet gevuld, elke berg of heuvel geslecht worden; de kronkelpaden moeten recht, de ruwe wegen effen worden. En heel de mensheid zal Gods redding zien.  (Lukas 3:3-6)

Om een of andere reden heb ik gemerkt dat ik de laatste tijd veel excuses aanbied. Zodanig dat ik ertoe aangezet word om het fenomeen te overwegen. Twee mogelijkheden doen zich voor: ofwel heb ik de laatste tijd meer onbezonnen gereageerd dan gewoonlijk, of anders geeft de Heer me wat nieuwe verlichting op de gevolgen van mijn woorden en daden op anderen. Als het laatste het geval is, dan komt de verschrikkelijke gedachte dat ik gewoon gehandeld heb op manieren die absoluut ingaan tegen anderen en pijnlijk zijn voor hen. Ontferm U over mij!

“Elke berg of heuvel moet geslecht worden.” Toen ik de bovenstaande bijbeltekst las, begon ik te beseffen dat deze vernederingen bedoeld zijn om een deel te vormen van mijn “vasten van de H. Martinus”. (In de Orde hebben we een 40 daagse vasten voor Kerstdag dat begint na het Feest van de H. Martinus van Tours) De bergen van mijn trots en de heuvels van mijn arrogantie worden geslecht een per een. Oh, ik vraag mij af hoeveel er zijn?

Hoe pijnlijk en vernederend het proces ook is, ik moet God dankbaar zijn voor de genade ervan. Hoe meer de ruwe wegen van mijn zelfzuchtigheid worden verzacht, hoe comfortabeler zal mijn hart een rustplaats zijn voor de Prins van Vrede wanneer Hij komt. Ik neem aan dat dit het werk is van Maria. Als ik mij voorbereid om mijn toewijding te vernieuwen aan haar op 12 december, kan ik mij inbeelden dat zij de arme en nederige kribbe van mijn hart klaarmaakt om de Kind Koning te ontvangen. Haar liefdevolle zorg voor mijn ellendige ziel is verbazingwekkend net zoals de ster van Bethlehem. Wie kan haar liefde voor ons bevatten en voor al wat ze doet om ons klaar te maken om haar Zoon te ontvangen?

Ik word aan een advent-ervaring herinnerd die ik enkele jaren geleden had. Het was een tijd van een grote persoonlijke beproeving voor mij. Onze zaak ging failliet en de toekomst was ver van zeker. Het was in dit punt van mijn leven, gedurende de advent, dat God mij terugtrok van enig sprankeltje van bewijs dat Hij er was. Ik had geen troost. Gebed was een karwei. Ik voelde mij zwaarmoedig. Het was een gevoel dat verder ging dan de omstandigheden van mijn leven. Geestelijk gesproken was het een donkere nacht.

Er was 1 gebed dat ik steeds opnieuw bad, maar zelfs dat bad ik zonder gevoel. Het kwam van Psalm 116, vers 10 : “Ik geloofde; ook toen ik sprak: 'al te diep word ik nedergebogen'”. Het was een gebed van de wil, niet van het hart. Maar het was alles dat ik kon doen, en ik hield eraan vast.

Het was een lange, dorre advent voor mij. Ik kon niet uitkijken naar Kerstmis op enige manier. Wanneer ik naar de biecht ging, zelfs hoewel ik de priester niet had verteld over mijn duisternis, deed hij zomaar een commentaar. “Ik zie een baby. Waarom nodig je het Kind Jezus niet uit in je hart deze Kerstmis?”.

Ik lette niet zoveel op wat hij had gezegd. Ze waren te eenvoudig voor wat ik doormaakte. Dan kwam de nieuwsbrief van de orde. In het commentaar van Bruce, moedigde hij ons aan het Kind Jezus uit te nodigen in ons hart op Kerstmis

OK, OK, ik doe het, dacht ik. Iets eenvoudigs kan altijd geprobeerd worden, niet. Maar zoals Naaman, had ik niet veel hoop.

2 Koningen 5:1-14 : Naaman, de legeroverste van de koning van Aram, was zeer gezien bij zijn heer en had grote invloed, want door hem had Jahwe voor Aram uitkomst gebracht. Hij was een groot soldaat, maar de man leed aan een huidziekte. Nu hadden Arameese benden eens een strooptocht ondernomen in Israël en daarbij een jong meisje buitgemaakt; dat was nu in dienst bij de vrouw van Naaman. Ze zei tot haar meesteres: `Och, kon mijn heer maar eens naar de profeet gaan die in Samaria woont; die zou hem wel van zijn ziekte afhelpen.' Naaman ging aan zijn heer vertellen wat het meisje uit Israël gezegd had. Toen zei de koning van Aram: `Ga erheen; ik zal u een brief meegeven voor de koning van Israël.' Hij ging op weg, nam tien talenten zilver, zesduizend sikkel goud en tien feestgewaden mee, en meldde zich met de brief bij de koning van Israël. Daarin stond: Met deze brief zend ik mijn dienaar Naaman tot u; ik verzoek u hem van zijn huidziekte te genezen.' Zodra de koning van Israël de brief gelezen had, scheurde hij zijn kleren en zei: `Ben ik soms God, met macht over leven en dood, dat hij iemand naar mij toestuurt die ik van zijn huidziekte moet genezen? Let maar eens op mijn woorden: hij zoekt ruzie met mij.' Toen Elisa, de man Gods, hoorde dat u koning van Israël zijn kleren gescheurd had, liet hij de koning vragen: `Waarom hebt u uw kleren gescheurd? Stuur hem naar mij toe. Dan zal hij weten dat er een profeet is in Israël.' Toen ging Naaman met zijn paarden en wagen op weg en hield stil voor het huis van Elisa. Deze zond iemand met de boodschap: `Was u zevenmaal in de Jordaan; dan zal uw huid weer gezond worden en zult u gereinigd zijn.' Toen werd Naaman boos en ging heen. Hij zei: `Ik had gedacht: hij zal naar buiten komen en voor me gaan staan. Dan zal hij de naam van Jahwe zijn God aanroepen, met zijn hand over de plek strijken en de ziekte wegnemen. Zijn de Abana en de Parpar, de rivieren van Damascus, soms niet beter dan al de wateren van Israël? Kan ik mij daarin niet wassen om gereinigd te worden?' Hij keerde zich om en ging verontwaardigd heen. Maar zijn dienaren gingen naar hem toe en zeiden: `Vader, gesteld dat de profeet u iets moeilijks opgedragen had, dan had u het toch ook gedaan? Waarom dan niet, nu hij u zegt dat u zich maar hoeft te wassen om weer rein te worden?' Toen ging hij naar de Jordaan en dompelde zich zevenmaal onder, zoals de man Gods gezegd had. Zijn huid werd weer als die van een klein kind en hij was gereinigd. 

Ik sleepte mij tot de Middernachtmis, zelfs al dacht ik dat ik er geen hart voor had. Na de communie besliste ik om “het eenvoudige” te doen. Ik nodigde het Kind Jezus uit in mijn hart. Op dat moment, werd de duisternis weggenomen. Het Licht was terug! Ik kon het niet geloven of begrijpen, maar het was zo! De omstandigheden in mijn leven waren niet veranderd, maar mijn Jezus was terug in mijn hart! Met vreugde zong mijn hart : “Glorie aan God in den Hoge! En vrede aan de mensen op aarde!” Mijn gebed van vertrouwen was beantwoord op een spectaculaire wijze en was mijn eigen Kerstmis mirakel!

Als ik een les zou moeten trekken voor boetelingen uit deze adventervaring zou ik allen aanmoedigen om zachtmoedig en volgzaam te zijn aan alles wat de Heer of Zijn Moeder vraagt gedurende de advent. Zoals boetelingen hebben we een bijzondere rol te spelen in het recht maken van de weg van de Heer. Laat ons hetgeen Onze Heer en Onze Lieve Vrouw vragen hen niet misgunnen, maar alles offeren voor de vergeving van zonden en de bekering van zondaars.

Moge onze adventoffers de weg rechtmaken van de Heer, zodat alle mensen de redding van God zien in deze Kerstmisperiode. Moge het Kind Jezus in elk hart vertoeven.