Herstel bieden voor wat er ontbreekt… 10/11

Hebreeën 7:26-27 Zulk een hogepriester hadden wij ook nodig: een die heilig is, schuldeloos, onbesmet, afgescheiden van de zondaars, hoog verheven boven de hemelen; Hij hoeft ook niet, zoals de hogepriesters, elke dag opnieuw eerst voor zijn eigen zonden offers op te dragen en daarna voor die van het volk, want dit heeft Hij eens voor al gedaan, toen Hij zichzelf ten offer bracht. 

Kolossenzen 1:24 Op het ogenblik verheug ik mij dat ik voor u mag lijden en in mijn lichaam aanvullen wat nog ontbreekt aan de verdrukkingen van de Christus, ten bate van zijn lichaam, dat is de kerk. 

De twee bovenstaande bijbelstukken – allebei door de H. Paulus geschreven – lijken op het eerste zicht tegengesteld aan elkaar. De meeste protestantse denominaties verbloemen de tweede en hebben niet echt een theologie van het lijden. Maar in de Katholiek geloofsleer zijn deze twee bijbelstukken niet tegengesteld maar eerder dat ze beiden waar zijn en allebei moeten begrepen worden.

De Katechismus leert ons dat als gedoopte leden van het mystieke Lichaam van Christus er ons het Priesterschap werd verleend. Het priesterschap van de leken is natuurlijk verschillend van het gewijde priesterschap. We kunnen als leken niet zegenen op dezelfde manier, maar we kunnen nog altijd “degenen zegenen die ons vervloeken” bijvoorbeeld, of zeggen “God zegene je!”. We kunnen het brood en de wijn niet consacreren, maar we kunnen ons consacreren of toewijden aan het Heilig Hart of aan Maria zoals de H. Louis-Marie de Montfort ons leerde. We kunnen het offer van het Lichaam en Bloed niet op dezelfde manier aanbieden, maar we kunnen ons lijden verbinden met dat van Christus, en zodoende deelnemen op een mystieke manier aan het perfecte, eenmalige offer.

De vraag blijft echter, wat zou aan Christus lijden mogelijks nog kunnen ontbreken? God heeft onze deelname aan de Verlossende daad van Christus niet nodig, maar Hij WIL het. Wat Hij in feite wil is het offer van de menselijke wil die de kern is van het hele reddingsplan. Adam en Eva verloren het paradijs omwille van hun ongehoorzaamheid. De gehoorzaamheid van Christus “tot de dood, de dood op het Kruis” werd geleid door Zijn intentie “niet Mijn Wil, maar Uw Wil geschiede” en dat was de directe remedie voor de zonde van Adam en Eva wiens ongehoorzaamheid werd voorafgegaan met een houding van “niet Uw Wil, maar de mijne geschiedt”. Christus onderwerping aan de Goddelijke Wil is wat de poorten van het paradijs opende voor ons allen. Dat is niet enkel Goed Nieuws voor ons, maar het is Wonderbaarlijk Nieuws!

De menselijke wil is echter moeilijk te doden. Misschien is hetgeen ontbreekt sinds de kruisiging, de TOTALE menselijke deelname aan het verlossingsplan. Als boetelingen, bieden we eerherstel aan, voor wat ontbreekt door te handelen in volmacht voor de “onwillige” mensen. Wat er ontbreekt is het verlangen naar redding in vele zielen waarvoor Christus is gestorven om ze te redden. Hij wil alle zielen redden maar velen verwerpen zijn offer. Door ons priesterschap bij het doopsel, worden we opgeroepen om deel te nemen in hun redding door gebeden en offers aan te bieden in hun naam.

Wat moeten we doen om ons priesterschap te beoefenen? De Katechismus is duidelijk in zijn beschrijving:

“De leken zijn door hun toewijding aan Christus en de zalving door de heilige Geest op wonderbare wijze geroepen en met middelen toegerust om steeds overvloediger vruchten van de Geest in zichzelf voort te brengen. Immers, al hun werken, gebeden en apostolische initiatieven, hun huwelijks- en gezinsleven, hun dagelijks werk, hun geestelijke en lichamelijke ontspanning, indien dit alles maar in de Geest geschiedt, zelfs de moeilijkheden van het leven, indien die maar geduldig gedragen worden, worden ‘geestelijke offers die welgevallig zijn aan God door Jezus Christus’ (1 Petr. 2,5) en die bij de viering van de eucharistie samen met de offerande van het lichaam van de Heer zeer godvruchtig aan de Vader worden opgedragen, Zo wijden ook de leken de wereld zelf aan God toe door Hem overal door een heilig leven te aanbidden”. (KKK 901)

Onze deelname aan het priesterschap van Christus is wat ons heiligt en betekenis geeft aan elke daad in ons leven. We begrijpen dat de heiliging van ons dagelijks leven voortvloeit uit onze opoffering van deze daden aan God in de Geest en door deze daden te verenigen met het offer van Christus in de Eucharistie.

De zonden van de wereld vereisen dat er eerherstel wordt gebracht. Als we enkel steunden op onze verdiensten alleen, zouden onze offers even ongeschikt zijn als de brandoffers van vee in het Oude Testament. Maar onze povere offers, verbonden met het Kruis en geofferd in de Geest, geven ons grote hoop dat God ze zal aanwenden voor de redding van de wereld. Op deze manier zijn we in staat om de exhortatie van Paus Benedictus XVI in zijn document “Spe Salvi” te vervullen.

“Als Christenen zouden we ons nooit mogen beperken tot het zich afvragen : Hoe kan ik gered worden? We zouden ons ook moeten afvragen : Wat kan ik doen om te zorgen dat anderen kunnen gered worden?”

Jelena Vasilj, een van de locutionisten van Medjugorje kreeg de vraag: “Wat zegt de H. Moeder over het gezinsleven waar enkel 1 lid bid, vast en offers biedt?” Zij antwoordde: “Een is genoeg. Een verloren gezin is een waar niemand bidt, niemand vast en niemand offers biedt. Hoe meer leden van een gezin bidden, vasten en offers biden, hoe meer vrede en geluk het gezin ervaart.”

Ik ben er zeker van dat onze barmhartige Heer ons zou toestaan om geestelijk gezinnen te adopteren waarin niemand bidt. We kunnen het tenminste vragen, en vertrouwen in zijn barmhartige liefde. In de Goddelijke Wil zijn alle goede dingen mogelijk, en als we hun redding verlangen kunnen we er zeker van zijn dat Hij het nog oneindig meer verlangt!

Laat ons bidden om de genade te doen wat nodig is om de zielen te redden die Onze Heer zoveel van houdt, en herstel bieden voor wat er ontbreekt in het perfecte lijden van Christus. Moge Zijn Koninkrijk komen en Zijn Wil geschieden op aarde zoals in de Hemel. Maranatha!