Eergisteren kwam een elektrieker langs om werken bij ons te doen. Hij werkte 7 dagen op 7. En hij voegde eraan toe: ik wil vooruit komen in het leven. Arme man. Vooruitkomen in wat? Nu is de tijd gekomen om te investeren in je ziel en niet geld te vergaren om in een huis te steken, een grote auto, reizen en natuurlijk voor de kinderen LATER. De waarheid is dat er geen later is, want het geld gaat verdwijnen. En als je de antichrist niet wenst te volgen binnen enkele tijd (omdat je dan zeker eeuwig in de hel zit) dan zal je AL JE BEZITTINGEN VERLIEZEN. Het is NUTTELOOS om nu geld te vergaren voor LATER of OM NUTTELOOS BEZIT AAN TE SCHAFFEN. Zorg dat je gewoon kunt leven. Sla in de plaats wat voedsel in dat bewaart en wat drinkbaar water. EN ZORG VOORAL DAT JE ZIEL REIN IS, ZODAT JE STRAKS BIJ DE WAARSCHUWING NIET VOOR EEN VOLDONGEN FEIT KOMT TE STAAN en dat je te licht bevonden bent voor Jezus. Bovendien is Jezus de ENIGE die je kan redden, en als je eventueel moet vluchten voor je leven dan zal Hij en Zijn Engelen je begeleiden naar een veilig oord. Als je huis beschermd is kan Hij mirakels verrichten zoals zorgen dat iedereen je huis voorbij gaat en dat het “onzichtbaar” is. Hier een artikel van een groep vrouwelijke studenten die “onzichtbaar” waren voor de ISIS strijders.

24/10/2016 – The Telegraph

Monaly Najeeb, 22, verborg zich onder een bed in haar slaapzaal in de Iraakse Universiteit, wanneer ze lawaai hoorde van Isis strijders in de keuken naast de deur.

Met haar gezicht naar de muur gekeerd, durfde de student bijna niet ademen, omdat ze daar hulpeloos lag als de mannen haar zouden ontdekken.

Enkele minuten ervoor, hadden Monaly en 6 andere vrouwelijke studenten zich moeten wikkelen in dekens als bescherming tegen rondvliegend puin, en kropen onder de rijen bedden waar ze gewoonlijk sliepen in de stad Kirkuk. De meisjes leven allen tezamen in een kerk die een slaapzaal heeft voor studenten die ver van huis zijn.

Er waren meer dan 70 Isis strijders binnen gedrongen. Deze hadden een bestorming gedaan in verschillende delen van de door de Koerdische gecontroleerde stad. De mannen hadden een hotel overgenomen in het centrum van de stad en scherpschutterposities ingenomen op de daken.

De meisjes baden in stilte. “Wees stil, zwijg”, fluisterden ze naar elkaar.

Het offensief werd uiteindelijk beslecht door Iraakse en Koerdische veiligheidstroepen die de plaatsen had ontzet.

In totaal waren 35 vrouwelijke studenten – alle christenen en 2 moslima – die gevangen zaten in drie huizen in het Domiz gebied, in het zuiden van Kirkuk, als de Isis strijders de stad bestormden. Het was vrijdag en daarom waren de slaapzalen kalmer dan gewoonlijk, omdat sommige meisjes naar huis waren voor het weekeinde.

De gezondheidsdiensten rapporteerden dan 114 burgers en leden van de veilligheidstroepen gedood werden en meer dan 220 gewond. De aanval werd door Isis strijders gestart als een diversie van het Iraaks offensief om de stad Mosul terug in te nemen. Er waren honderd duizenden burgers gevlucht – waaronder Monaly en haar medechristenen uit hun thuisstad Qaragosh, ten oosten van Mosul.

Monaly Najeeb, 22 

Als Monaly en de andere Christelijke vrouwen angstig onder hun bedden waren gekropen, werd Qaragosh bezet door het Iraaks leger en stond op het punt van bevrijding, na twee jaar van Isis heerschappij.

“Ik kon niet denken- mijn geest werd in beslag genomen door wat er gebeurde”, zei de 22 jarige Rand Laith, een medische student van Qaragosh, die zich verborgen hield in een verschillende slaapzaal dan deze van Monaly.

Ze werd gewekt in de vroege ochtend door schoten, en zag een man in legeruniform over de tuinmuur springen en naast het raam passeren. Hij riep zijn vriend. Laith realiseerde zich dat het een Isis strijder was.

Na zonsopgang, opened Isis het vuur met mortiervuur en ander geschut, die klonken als van binnen Laith’s kamer. “Het was een ellendige situatie,” vertelt ze.

Zij en haar medestudenten bleven 14 uur verborgen – eerst boven end an, wanneer de geur van wapenpoeder te bedwelmend werd, gingen ze naar beneden. Er waren overal Isis strijder rond het huis, hoewel ze gelukkig – zoals in Monaly’s slaapzaal – niet binnen waren.

Het was een mirakel dat ze ons niet zagen.

De meisjes baden in stilte. “Wees stil, zwijg,” fluisterden ze naar elkaar, terwijl ze luisterden naar de zware inslagen van vuur dat buiten gaande was. Ze brachten messen uit de keuken en flessen met reinigingsspray om zich te beschermen.

De gevechten gingen de hele nacht door in een verlaten gebouw rechtover de Kerk.

“Er was een strijder gewond; de [veiligheids]tropen probeerden hem te doden – het duurde tot zonsopgang en dan doodden ze hem. Ze waren de hele nacht gevechten aan het leveren,” herinnert Laith zich.

Monaly en de 6 andere studenten lagen onder hun bed. Vier Isis strijders gingen de slaapzaal binnen en gingen zitten.

Een van hen was gewond, en daarom trok een medestrijder een deken onder het bed vandaan, naast Monaly. Ze was nu zichtbaar voor ieder die zou onder het bed kijken. Ze hoorde de mannen praten over hoe en wanneer ze zouden vertrekken en in welke auto. Ze spraken met een Iraaks Arabisch accent dat klonk alsof ze van de Isis strijders kwamen die in de stad Hawija, ten zuiden van Kirkuk kwamen. Een strijder sprak met een Iraaks Turks accent.

Op de vloer vonden ze baggage van de meisjes met wat kleren en GSM’s.

"Ze waren zo gehaast dat een van hen vertrok en zijn GSM vergat”. Twee strijders zaten op het bed waaronder Monaly lag en een van de schoenen van hen raakte haar zelfs even.

“Het was een mirakel dat ze ons niet zagen,” vertelde ze aan the Telegraph op de dag van haar redding.

De strijders gingen uiteindelijk naar de keuken om te bidden en Monaly hoorde de meesten van hen vertrekken, maar dacht dat de gewonde man nog in het huis was. Ze telefoneerde naar haar kerkcoördinator en de veiligheidstroepen en zei: “Kom naar ons, zelfs als we sterven.”

De meisjes bleven bewegingsloos onder hun bedden liggen, verstijfd van angst.

Later op de avond, hoorden ze plotseling het geluid van water in de badkamer – het was de gewonde strijder. De meisjes waren nog steeds in gevaar. Langs de GSM werden ze bevolen om een per een langs de achterdeur te vertrekken.

Monaly ging eerst. De muur was ongeveer 2,5 meter hoog en bovenop waren er 2 Iraakse politieofficieren. Toen ze haar naar boven trokken voelde ze “alsof ze herboren was.”

Vijf minute nadat het laatste meisje werd gered, liet de strijder in de badkamer zijn zelfmoordgordel ontploffen.