Op 29/9/1999 legde H. Paus Johannes Paulus II uit in een algemene audiëntie hoe de Kerk de schat van genoegdoeningen van Christus en de heiligen uitreikt en toepast met autoriteit door onder andere aflaten.

Het uitgangspunt om aflaten te begrijpen is de overvloed van Gods genade, geopenbaard in het Kruis van Christus. De gekruisigde Jezus is de grote ‘aflaat’ die de Vader aan de mensheid geofferd heeft door de vergeving van de zonde en de mogelijkheid om als kinderen in de Heilige Geest te leven. 

Maar deze gave bereikt ons niet zonder onze aanvaarding en ons antwoord. Onze persoonlijke bijdrage en het sacramentele werk van de Kerk door middel van het Sacrament van de Biecht is erbij betrokken. De vergeving van na de Doop begane zonden heeft zijn middelpunt in het Sacrament van de Boete, maar de persoon moet daarnaast geleidelijk genezen worden van de negatieve effecten die de zonde in hem veroorzaakt heeft. Dit is wat de theologische traditie “straffen” en “restanten” van de zonden noemt.

Het spreken over straf na het Sacrament van de Biecht mag op het eerste gezicht inconsistent lijken. Het Oude Testament toont ons echter dat het normaal is om herstellende straffen te ondergaan na de vergeving. Nadat God zichzelf beschreven heeft als “een barmhartige en genadige God ... die zonde vergeeft” voegt Hij eraan toe “maar niet zonder straf” (Ex. 34, 6-7). In het tweede boek van Samuel verkrijgt Koning David na zijn nederige bekentenis Gods vergeving maar niet de vrijwaring van de voorzegde straffen. 

Gods vaderlijke liefde sluit straf niet uit, zelfs als deze straf deel is van een genadige rechtvaardigheid die de geschonden orde omwille van het eigen goed van de mens terug herstelt. 

De tijdelijke straf is de toestand van lijden die, alhoewel verzoend met God, nog altijd bestaat door deze “restanten” van de zonde waardoor de persoon niet volledig open blijft staan voor de genade. Precies omwille van de volledige genezing wordt aan de zondaar een bekering naar de volledigheid van de liefde gevraagd.

Op deze wijze komt de barmhartigheid van God ons tegemoet met bijzondere hulp. De tijdelijke straf is een "medicijn" in die mate dat de mens zich door de diepgaande bekering aangesproken weet. Dat is ook de betekenis van de in de Biecht gevraagde "genoegdoening".

De betekenis van aflaten moet gezien worden tegen de achtergrond van de totale hernieuwing van de mens door de genade van Christus de Verlosser door middel van de dienst van de Kerk. De aflaat heeft zijn historische oorsprong in het bewustzijn van de vroege Kerk, dat zij de barmhartige God kon laten zien door de vermindering van de door de sacramentele vergeving opgelegde canonieke boete. De vermindering hield echter steeds gelijke tred met de betreffende persoonlijke en gemeenschappelijke verplichtingen, die de vervanging van de "medicinale" werking van de straf zouden overnemen.

We kunnen nu begrijpen waarom een aflaat is “de kwijtschelding ten overstaan van God van tijdelijke straffen voor zonden die, wat de schuld betreft, reeds vergeven werden; de goed ingestelde gelovige kan deze kwijtschelding onder bepaalde welomschreven voorwaarden verwerven door toedoen van de Kerk die als beheerster van de verlossing met gezag de schat der voldoeningen van Christus en de heiligen uitdeelt en toepast.” 

De Kerk heeft een schat die als het ware wordt ‘uitgedeeld’ door middel van de aflaten. Deze ‘uitdeling’ mag niet verstaan worden als een soort van automatische overdracht alsof we zouden spreken over ‘dingen’. Het is daarentegen de uitdrukking van het volledige vertrouwen vanwege de Kerk van gehoord te zijn door de Vader wanneer Zij – in het licht van de verdiensten van Christus en, door zijn gave, de verdiensten van Onze Moeder en de heiligen - Hem vraagt om het pijnlijke aspect van de straf te verlichten of uit te vegen en haar "heilbrengende" betekenis door andere genade-wegen te ontvouwen. In het onmetelijke mysterie van de goddelijke wijsheid kan deze gave ook de gestorven gelovigen ten goede komen.

Zo begrijpen wij dat aflaten helemaal niet een soort van ‘korting’ zijn op de plicht van bekering maar integendeel een hulp om deze bekering snel, van harte en radicaal te voltooien. Daarom is de spirituele toestand om een volledige aflaat te ontvangen de uitsluiting "van alle gehechtheid aan de zonde, zelfs de dagelijks zonde.” 

Het is dus een vergissing te denken dat wij deze gave kunnen ontvangen door enkel maar uiterlijke handelingen te stellen. Integendeel zijn deze uiterlijke handelingen noodzakelijk als de uitdrukking van onze vooruitgang in de bekering. Zij tonen op bijzondere wijze ons geloof in Gods genade en in de wonderlijke werkelijkheid van de gemeenschap die Christus gerealiseerd heeft door op onverbreekbare wijze de Kerk met Hemzelf als Zijn Lichaam en Bruid te verenigen.

Met deze sleutels helpen we de H. zielen en krijgen we de sleutel van de aflaat om snel de deur tot de Hemel te openen voor hen en maken wij vooruitgang in ons geestelijk leven.

Nog twee sleutels

We kunnen eenvoudigweg zeggen dat we de H. Mis moeten laten opdragen voor de Heilige zielen. Een H. Mis moeten laten opdragen voor een overledene.

Dan is er ook het gebed van de H. Gertrudis dat specifiek gebeden wordt om zielen uit het Vagevuur te verlossen: Eeuwige Vader, ik bied U het kostbaarste Bloed van Uw goddelijke Zoon Jezus aan, in vereniging met al de H. Missen die vandaag werden opgedragen in de wereld, voor al de H. zielen in het Vagevuur, voor alle zondaars in de wereld, zondaars in de Universele Kerk, en deze in mijn eigen kring en gezin. Amen.

Eens je deze sleutels gebruikt en de H. zielen helpt om door de deur te komen naar de Hemel, zullen ze je nooit vergeten. Ze zullen je vrienden worden en bidden voor jou in de Hemel – en we kunnen zeker veel vrienden gebruiken die ons helpen vanuit de Hemel.

Dromen als oproepen tot gebed 14/10/2018

2 Tim 2:20-21 Nu zijn er in een groot huis niet alleen voorwerpen van goud en zilver, maar ook van hout en aardewerk, de eerste bestemd voor feestelijk, de andere voor alledaags gebruik. Wie zich van ongerechtigheid gereinigd heeft, zal dus in het huis van zijn meester zulk een edel gebruiksvoorwerp zijn, geheiligd, nuttig, voor elk goed doel geschikt. 

Zoals jullie misschien herinneren van mijn bericht van 12/5 overleed mijn lieve man na 42 jaar op 11/5 dit jaar. Er waren vele genaden rond de tijd van zijn overlijden en sinds dan heb ik sommige op deze blog geplaatst. Twee van die genaden kwamen in de vorm van dromen.

In de laatste paar maanden had ik verschillende dromen met een boodschap. Ik ben lang geleden beginnen inzien dat dromen vooral een oproep zijn tot gebed. Het is misschien daarom dat ik ze blijf ontvangen. Dromen en hun interpretatie kunnen riskant zijn. Maar als we dromen zien als een oproep tot gebed, is er minder kans dat we misleid worden. Ik vraag jullie dus om de dromen die ik meedeel te zien als oproepen tot gebed.

Ik zal beginnen met twee dromen die ik had over mijn man. De eerste was 10 dagen nadat hij was overladen en het was zeer kort. Al wat ik kon zien was de bovenste helft van zijn gezicht. Hij had geen rimpels op zijn voorhoofd en zijn wenkbrauwen waren perfect. Hij vertelde mij dat hij aan het vieren was! Dat was het einde van de droom en ik werd wakker vervuld van hoop. Ik probeerde geen veronderstellingen te maken over wat hij aan het vieren was, en bleef bidden voor zijn zielenrust. De volgende paar maanden moest ik verhuizen naar een nieuwe stad, en dan kreeg mijn vader een dieptepunt in zijn gezondheid. Met al wat er gebeurde, geef ik toe dat ik de gebeden voor mijn man niet zo aandachtig waren als zou gemoeten hebben.

Mijn vader overleed op 1/8 op 92 jarige leeftijd. Kort na zijn dood, droomde ik dat ik op een parking stond. Er stond daar ook een bus van de gevangenis. Toen ik in het raam van de bus keek, zag ik mijn man zitten. Hij keek naar mij met een indringende blik.  Ik ging naar de ingang van de bus en ze lieten mij erop zodat ik met hem kon praten. Ik bemerkte dat mijn vader er ook was en ook een overleden medewerker waarvoor ik heb gebeden. Ik vroeg de toelating om mijn man eventjes uit de bus te laten, op de parking. Wanneer we buiten gingen had hij mij een ding te zeggen: Vergeet mij niet. Dan eindigde de droom.

Het leek mij duidelijk dat de gevangenisbus het Vagevuur vertegenwoordigde, een groep zielen die gebonden zijn om naar een plaats te gaan. De smeekbede van mijn man om hem niet te vergeten en ook zijn doordringende blik zijn mij nog altijd bijgebleven. Kort erna heb ik 30 gregoriaanse missen laten opdragen en heb ze voor hem geofferd. Ik heb mijn Moeder aangeraden hetzelfde te doen voor mijn Vader. En ik ben blijven bidden voor hen, verschillende keren op een dag.

Op 9 oktober zouden we mijn vaders verjaardag gevierd hebben. Die dag was gevuld met kleine zegeningen voor mij. In de namiddag ging ik op weg naar huis en ik zag een kleine duif die dronk uit een waterplas. De kleine duif bleef lang genoeg zitten om een foto te nemen. Ik heb maar twee keer in mijn leven een duif gezien die zo dicht bij mij zat en beide keren leek het een teken van hoop te zijn. Ik denk dat mijn Vader mij dankte voor de gebeden.

Ik blijf bidden voor de zielenrust van hun zielen, en vertrouw mijn gebeden toe aan OLVrouw zodat als ze ze zelf niet nodig zouden hebben, de gebeden worden gebruikt voor degenen die zij kiest.

Ik deel dit mee om jullie allen aan te moedigen de overledenen niet te vergeten en ook te bidden voor degenen die het meest in de steek zijn gelaten, of ieder dat OLVrouw wil dat je voor bidt. Zo weinig mensen geloven werkelijk in het Vagevuur en dat vele mensen onze gebeden broodnodig hebben. Door onze gebeden en offers helpen we de heilige zielen reinigen zodat God van hen “bijzondere instrumenten” kan maken die de Hemel waardig zijn.

Heilige Maria, Moeder van God en Moeder van Barmhartigheid, verspreid het effect van genade van Uw Liefdevlam aan al de zielen in het Vagevuur en bid voor ons zondaars, nu en in het uur van onze dood. Jezus, Maria, Jozef, we houden van jullie, red de zielen! Amen.