Hoe voelt de ‘donkere nacht van de ziel’ aan?

Ik weet hoe het voelt. Naast een vrije wil is ook gevoel belangrijk in een mens. In de geestelijke wereld zit je op een weg van asfalt. Ik loop al zolang op de weg. Het pek van de weg blijft bijna aan de schoenzolen kleven. In de verte zie je heuvels, maar het is zo heet dat je enkel een luchtspiegeling ziet. Er is niemand te zien, laat staan dat iemand je pad zou kruisen. Je bent al ontelbare keren op dezelfde plaats beland. Het is alsof je steeds in een kring loopt. Je bent moe. Soms krijg je gevoelens van teleurstelling en zou je beginnen wanhopen, maar het is vooral een leegte. Soms word je bekoord door de duivel.

Maar als dat gebeurt weet je al wat hij gaat doen. Je kent zijn trucs. In deze troosteloze vlakte is het zelfs voor hem geen uitdaging meer omdat hij beter zijn tijd kan besteden dan daar te blijven. Ik ken zijn figuur en zie ze altijd op afstand. In deze vlakte waar in geen kilometers groen gras of een boom te zien is, of enige vorm van leven is zijn komst geen verrassing, er is geen echte misleiding meer. Je kent zijn intenties, er is enkel de noodzaak ertegen te vechten. Ik wacht nooit tot ik zijn gezicht zie. Ik vecht altijd als de misleiding nog niet te groot is. Het maakt niet uit, hij blijft op een afstand.

Kijk, het is in essentie een voortdurende strijd met jezelf. Als je in de werkelijke wereld staat zijn er enkel mensen te zien die, als ze geloven, met zevenmijlslaarzen vooruitgang boeken. Ze zijn in het prille begin van hun geloof en Jezus zien ze overal. Maar Ze hebben de weg uit asfalt nog niet gezien of meegemaakt. Je geloof wordt op de proef gesteld. Je zou het ze willen vertellen, maar in hun roes zouden ze niet luisteren. Zullen ze als het moeilijk wordt nog geloven? Geloof is niet altijd rozengeur en maneschijn. De mooie, geurige roos heeft doornen die in je vingers prikken. Je gaat maar verder in het geloof dat aan deze ‘donkere nacht’ een einde komt, al is het dan een tocht in deze stikkend hete vlakte waar de zon ongenadig schijnt.

Je voelt Jezus aanwezigheid niet, maar door de dingen die je rond je ziet gebeuren kun je niet anders dan vaststellen dat Hij de pionnen op het zwart-witte schaakbord verplaatst. Je kunt niet anders dan vaststellen dat Hij alles in handen heeft. Als controlefreak is het soms moeilijk dit aan Hem over te laten. Door elke keer de loden last vanop je schouders in Zijn handen te leggen, zie je de gaten in Zijn handen. Ik weet steeds opnieuw waarom ik de tocht verder zet en blijf hopen. Ik weet zeker dat de ‘donkere nacht van de ziel’ ophoudt en dat het gras zelfs door de scheuren van de asfalt zal groeien. Het asfalt zal scheuren, je kunt het niet tegenhouden.