Gevoel van beklemming en machteloosheid

Het komt niet veel voor dat ik wakker word met een GEVOEL, maar dit was zo werkelijk dat ik het gewoon niet kon negeren. Ik omschrijf gewoon de GEVOELENS. Het waren gevoelens, geen visioenen van omstandigheden. Ik heb het zo duidelijk ervaren dat ik pen en papier genomen heb om het van mij af te schijven. Dit heb ik nooit ervaren. Er was tijd genoeg, ik had uren om te bekomen en ik ben klaar wakker gebleven tot de morgen. Deze ervaring was gewoon verschrikkelijk. Tot dan had ik een goed gevoel in mijn droom, vreugdevol en vredig. Ik zat op een kerkstoel in de kerk. Maar dan begon het, ik werd ineens weggetrokken in een slecht gevoel. Het was een GEESTELIJK gevoel. Het kwam in de kern van mijn wezen. Het was ALSOF ik tussen vier muren bevond die zich dicht om mij bevonden. Het was een gevoel van uiterste beklemming en een gevoel dat je er niets KON tegen beginnen.

Ondertussen kreeg ik het besef dat zelfs al zat ik binnen in huis, in mijn bed, een dak boven mijn hoofd tussen muren het GEEN VEILIGHEID BOOD. Ik kreeg ook een totaalblik op wat ik materieel vergaard had in huis om mij veiligheid, zekerheid te geven, maar DIT BOOD GEEN ENKELE ZEKERHEID, GEEN ENKELE VEILIGHEID. HET BETEKENDE NIETS. Ik ben geen type dat panikeert, maar dit was iets totaal anders!!!

Ondertussen werd het GEVOEL complete radeloosheid. Het was ALSOF ik nergens heen kon om van het gevoel af te geraken. Er was NIEMAND om te helpen, NIEMAND die luisterde, NIEMAND. Geen mens of God. Het werd nog erger, er kwam een gevoel dat ik krankzinnig aan het worden was van machteloosheid. Het was ALSOF er een grens was die steeds dichter kwam en over die grens zou ik geen enkele controle meer over mijzelf hebben.

Op het hoogtepunt was het voorbij. Ik besefte ineens dat degenen die de deur in het gezicht van Jezus zouden dichtslaan en zijn barmhartigheid zouden verwerpen deze gevoelens in een voortdurende oneindige cyclus zouden ervaren. Totale beklemming en machteloosheid, dan complete radeloosheid en dan krankzinnigheid en telkens jezelf verliezen. Dit was gewoon een afschuwelijk gevoel, met niets te vergelijken. Ik was nog niet wakker maar ik bad instinctief een Onze Vader en een Wees gegroet in mijn droom. Ik voegde eraan toe of Jezus deze gevoelens wilde wegnemen. En daarna werd ik wakker.

Ik kan niet zeggen wanneer of hoe je dit ervaart. Dit kan naar aanleiding zijn calamiteiten die zich rond je voordoen (zeer hevige stormen, donder en bliksem, of andere natuurelementen die heftiger zijn dan wat we tot nu toe gekend hebben) Zoals ik zeg het WAREN GEVOELENS. Ze kunnen niet genegeerd worden, laat staan dat je kunt slapen of rusten, je kunt het niet tegenhouden. Nu begrijp ik ook dat je Jezus’ vrede het meest nodig hebt. Als je dit altijd moet doormaken, dan is dit de HEL. Voor degenen die denken dat ze de god over hun leven zijn: denk dan er goed over na of je zo’n ervaringen de baas kunt.

Zolang je het niet VOELT weet je niet hoe erg het is. Maar het is erger dan feiten.