Wat zou Jezus doen?

Laatst zag ik een zinnetje om te overwegen nl. wat zou jezus doen (als hij zich in die of die situatie zou bevinden). Maar dan dacht ik wat jezus eigenlijk niet gedaan had toen hij zich op aarde bevond. Hij is niet de wereld rondgereisd om het Rijk Gods te verkondigen. Hij heeft niet ondertussen Amerika of Australië ontdekt en zijn boodschap daar verkondigd. Het verst waar hij gereisd heeft is Egypte, de streek van de drie wijzen, Cyprus en gebieden rond het toenmalige Palestina. Waarom eigenlijk? Wel zijn missie bestond in het planten van het zaadje van het Rijk Gods, niet de hele boom. Hij toonde hoe je moet liefhebben. God liefhebben en je naaste.

Bovendien liet hij de verkondiging over aan de apostelen die als opdracht hadden te verkondigen dat jezus op aarde was gekomen om ons te redden van onze zonden. Die zonden zorgden ervoor dat we zo ver verwijderd waren van God dat we als we overgingen na de dood vastzaten in het voorgeborchte, dat toen naast de hel gelegen was in plaats van de Hemel. Degenen die goed hadden geleefd en de geboden van god hadden nageleefd konden niet bij god in de Hemel geraken. Dat was einde verhaal. Jezus was degene die bij zijn dood en verrijzenis ineens de poort had geopend van de Hemel.

Wat jezus ook niet gedaan heeft, is de hele wereld genezen van ziekten en handicaps. Had dit een bedoeling? Jezus heeft enkel de personen die op zijn weg kwamen. Dit maakte evenzeer deel uit van zijn missie. Ook deze keer was het van belang om het koninkrijk van god te promoten en de mensen ervan te overtuigen dat hun ziel belangrijker is dan hun lichaam en dat hun geloof in god belangrijker is dan hun lichaam. In de Hemel krijgt iedereen automatisch een jong lichaam dat niet onderhevig is aan aftakeling en ziekte.

Hij wilde de mensen meedelen dat het Rijk Gods hier al op aarde begint maar dat het uiteindelijk pas ten volle kan beleefd worden na dit aardse leven. Daarom wilde hij ook zeker geen aards leiderschap aanvaarden, omdat de mensen anders geen aandacht hadden geschonken aan zijn boodschap maar hem enkel als heerser hadden gezien. Hij wilde trouwens zo vlug mogelijk na zijn verrijzenis naar de Hemel om daar verblijfplaatsen klaar te maken voor degenen die er zouden gaan wonen. In de plaats zond hij zijn H. Geest.

Hij kwam op aarde als mens omdat hij de schuld van de mens moest delgen door zijn leven te geven. De schuld dat de mensen tegenover god hadden was de dood door de zonde. Maar door in jezus te geloven en hem na te volgen konden we ineens het eeuwig leven verwerven en dat is de kern van de zaak.

Jezus moest dus mens zijn maar ook god omdat hij al de zonden van de mensen op zich moest kunnen laden en het uitboeten voor alle mensen vanaf adam tot de laatste mens in de toekomst. Jezus wad dus perfect geschikt als offer als volledig mens en volledig god. God de vader moest genoegdoening krijgen voor de zonden en de hoogmoed van de mens. Er was dus een perfect offer nodig en dat was zijn zoon jezus. Het perfecte lam van god.

Jezus sloot zich ook niet aan bij de zeloten om de bezetting van de Romeinen ongedaan te maken. Hij hield zich afzijdig van het politieke leven, geld en macht. Hij gaf enkel aan dat men niet voor het wereldse moest leven. De rijke jongeman werd gevraagd zijn goederen te verdelen onder de armen en jezus te volgen. Heel radicaal. Ook nu nog vraagt Jezus in zijn boodschappen niet je te wentelen in materialisme en geldzucht, maar het te zien als een kans om te delen en weg te geven van je overvloed. Het is belangrijk geestelijke goederen te verzamelen die niet devalueren of verdwijnen.  

Jezus gaf ook geen klank en lichtshow zoals de antichrist zeker zal doen, want dit lag niet in de aard van jezus die zich altijd nederig opstelt. Jezus wilde de drempel laag leggen zodat iedereen zich aangesproken kon voelen tot zijn persoon. Iedereen is welkom: man, vrouw, volwassenen, kinderen, alle rassen, arm, rijk, ziek, gezond, alle geloofsovertuigingen, zondaar, rechtvaardige, kortom iedereen. Zelfs bij de verrijzenis heeft hij zich niet aan de hele wereld getoond. Hier en daar een paar personen en een groep van vijfduizend mensen. De klemtoon ligt op geloof. Zalig is degene die niet gezien heeft en toch geloofd. Maar omdat de mens nu eenmaal een koppig wezen is dat alles moet gezien of gehoord hebben, zal jezus in de Waarschuwing zichzelf openbaren aan de hele wereld.

Jezus doel was ook zijn Kerk te stichten door de apostelen, en niet een persoonlijk godendom. Hij gaf trouwens aan dat hij gekomen was om Zijn Vader tot de mensen te brengen. Hij deed in alles de Wil van zijn Vader. Hij hechtte ook belang aan de komst van de H. Geest die zou helpen bij de verspreiding van zijn Kerk, samen met zijn Moeder Maria. De taak van Maria is nu meer dan ooit belangrijk en moet helemaal niet onderschat worden. Zij is de nieuwe Johannes de doper die het Rijk het vrede van jezus zal inluiden en de kop van satan zal verpletteren. Dan pas zal de weg geëffend zijn om jezus’ vrederijk permanent op aarde te vestigen. Daar waren de mensen van toen nog niet klaar voor en de vraag is of de mens van tegenwoordig dat wel is.

De klassen van mensen in Jezus’ tijd (wikipedia) :

Zeloten : De naam 'zeloot' betekent 'ijveraar'. Zeloten zagen zichzelf als 'ijveraars' voor de heiligheid van de naam van God. Dat hield voor hen concreet in dat zij geen heer boven zich wilden erkennen dan God alleen. De consequentie daarvan is dat zij het keizerlijk gezag (en de Romeinse overheersing in het algemeen) als godslasterlijk ervoeren. Zij weigerden dan ook belasting te betalen. De meest extreme Zelotische beweging was die van de Sicariërs, die met een dolk (Lat. sica) aanslagen pleegden op hooggeplaatste Joden die goede contacten onderhielden met de Romeinse bezetter.

Sadduceeën : De sadduceeën deelden de essentiële punten van de algemene Joodse theologie: God had Israël gekozen en Israëlieten moesten zich aan de Mozaïsche wet houden. Ze moesten God liefhebben, hem danken voor Zijn zegeningen en andere mensen behoorlijk behandelen, zoals de wet vereiste. De sadduceeën waren minder mild dan de farizeeën, maar er zijn geen aanwijzingen dat zij gewoonlijk wreed waren.

Hun "leer" werd hoofdzakelijk bepaald door twee doctrines:

1.   zij accepteerden uitsluitend de geschreven wet (in tegenstelling tot de farizeeën die tevens mondelinge tradities in ere hielden);

2.   ze ontkenden de opstanding van de doden.

Josephus schreef ook dat zij in de vrije wil geloofden, dat wil zeggen: zij ontkenden dat God alles determineerde wat er gebeurde; dit om te voorkomen dat God verantwoordelijk zou zijn voor het kwaad. Josephus schreef ook dat zij hard in hun oordelen waren, "tamelijk boers in hun gedrag" en zelfs tegen hun gelijken lomp. In de Handelingen van de apostelen wordt vermeld dat ze de belangrijkste vervolgers van de vroege christelijke beweging waren, terwijl de farizeeër Gamaliël voor mildheid pleitte.

Farizeeën : De farizeeën (“apart gezet”) – was een Joodse religieuze stroming, politieke partij en sociale beweging gedurende de periode van de Tweede Tempel vanaf de periode van de dynastie van de Hasmoneeën (140 - 37 v.Chr.) tijdens het ontstaan van de Makkabeese opstand.

Hoewel sommige priesters farizeeër waren, bestond de partij hoofdzakelijk uit leken. Weinig farizeeën waren sociaal of financieel belangrijk. Ze waren scherpzinnige interpreten van de wet van Mozes en hielden zich hier behoorlijk streng aan. Ze hadden ook specifieke tradities, waarvan sommige de wet strenger maakten, andere de wet juist afzwakten. Ze geloofden in de opstanding van de doden. Hun houding tegenover Herodes, de Herodianen en Rome is moeilijk vast te stellen en was waarschijnlijk niet eenduidig. Flavius Josephus schreef dat er ten tijde van Herodes ongeveer 6.000 farizeeën waren.

Nadat het koningshuis van de Hasmoneeën ook het hogepriesterschap op zich had genomen en naarmate de Hasmonese koningen zich meer en meer inlieten met het hellenisme, keerden de farizeeën zich steeds meer tegen hen. Hoewel hun politieke macht nooit zo groot is geweest als die van de sadduceeën, de partij van de elite, waren de farizeeën bij uitstek degenen die de publieke opinie konden beïnvloeden.

In het sanhedrin, het hoogste rechtscollege (dat overigens ook een politieke functie had, een soort volksvertegenwoordiging) te Jeruzalem, bezetten de farizeeën de minste zetels. Zij waren vaak in conflict met de sadduceeën (Handelingen 23,7-10) en de aanhangers van Herodes (Herodianen).

Hun verhouding tot de Romeinen was afwijzend, maar ging niet zover als de Essenen (terugtrekken uit de wereld en kloosters stichten), de Therapeuten (verg. met de Essenen en de Quram-sekte) en de Zeloten en Sicariërs (gewapende guerrillastrijd).

De farizeeën speelden een grote rol bij de Joodse Opstand (70 na Chr.) tegen het Romeinse gezag. Met succes wisten zij de Romeinen tijdelijk uit Jeruzalem te verdrijven. Een van de farizese leiders, Flavius Josephus, die gevangen werd genomen door de Romeinen, werd later een verdienstelijk geschiedschrijver, die ons het een en ander over de farizeeën meldt in zijn boeken.

Na de Joodse Opstand verdween de partij van de sadduceeën, maar de farizeeën bleven bestaan en bewaarden het joodse erfgoed en de joodse godsdienst. Hun leer komt sindsdien naar voren in de Talmoed. Men kan gerust stellen dat het de farizeeën waren die de joodse godsdienst hebben bewaard.

De farizeeën hielden zich strikt aan de joodse wetgeving zoals neergeschreven staat in de eerste vijf boeken van de Hebreeuwse Bijbel. Daarnaast hielden zij zich aan de mondelinge overlevering (uiteindelijk verzameld in de Misjna). Ze geloofden dat een vroom leven en een strikte navolging van de Wet de mens dichter bij God zou brengen. De farizeeën zagen het als hun taak de gewone mensen te bereiken en om hun kennis aan hen over te dragen. De farizeeën waren bij uitstek een groep die zich identificeerde met het 'gewone volk', dit in tegenstelling tot de verhelleniseerde (vergriekste) sadduceeën, de partij van de hogepriesters en overpriesters. De farizeeën zelf kwamen voort uit leken en priesters. Onder hen waren misschien ook wel aristocraten die de leer van de sadduceeën afwezen.

De farizeeën geloofden in tegenstelling tot de sadduceeën in engelen, geesten, de opstanding uit de dood en het Laatste Oordeel. Desondanks weten we niet zoveel van hen. Hoewel niet-hellenistisch, bespeurt men toch ook niet-joodse elementen in hun leer, met name wat astrologie. Hoewel aanhangers van de voorzienigheid Gods, geloofden zij wel in de vrije keuzes die de mens in zijn/haar leven moest maken. Hun leer was consequent, hun opvattingen voor die tijd progressief en zeker niet conservatief.

Overigens bestonden er onder de farizeeën diverse richtingen, van liberaal tot conservatief (zo was Gamaliël, die Paulus had onderwezen, een leider van de liberale richting binnen de farizeeën).

Essenen : De Essenen is de naam van een joodse religieuze partij tussen het midden van de 2e eeuw v.Chr. en het neerslaan van de Joodse Opstand door de Romeinen in 70. Hoewel de Essenen regelmatig worden gelijkgesteld met de sekte in Qumran, vlak bij de Dode Zee, is die opvatting onjuist. De gelijkschakeling komt doordat Plinius de Oudere schreef dat de Essenen bij de Dode Zee woonden. Maar zowel Philo als Flavius Josephus vermeldden dat er ongeveer 4000 Essenen waren, terwijl de nederzetting in Qumran plaats bood aan ten hoogste 400 personen. Josephus schreef ook dat de Essenen in diverse steden woonden.

Rond 152 v.Chr. voegde een zekere "Leraar van Rechtvaardigheid", een priester uit het geslacht van Sadok, zich bij een groep piëtisten waarvan over het algemeen wordt aangenomen dat dit de Chasideeën zijn die enkele keren in Makkabeeën worden genoemd. Mogelijk was het de hogepriester waarvan de naam onbekend is en die door Jonathan Makkabeüs werd opgevolgd. Hierdoor ontstond de Esseense partij of één tak ervan. Het is niet duidelijk of de benaming "Essenen" al werd gebruikt voordat de Leraar zich bij de groep voegde of uitsluitend vanaf dat moment.

Al snel ontstonden op zijn minst twee takken binnen de beweging: een volledig separatistische kloostersekte die zich (vanaf ongeveer 140 v.Chr.) in Qumran vestigde en een andere groep die trouwde en zich niet geheel afzijdig hield van de gebruiken binnen het judaïsme van die tijd. Over het algemeen wordt aangenomen dat de Qumran-sekte een afsplitsing is van de Essenen, maar er zijn ook onderzoekers die denken dat de Essenen zijn ontstaan uit de Qumran-sekte. Hoewel de Essenen en de Qumran-sekte soms in verband worden gebracht met de Therapeuten, staat hun verwantschap niet vast.

Therapeuten : De Therapeutae (therapeuten) waren een groep joodse asceten uit het begin van de jaartelling. Ze leefden aan het meer van Mareotis nabij Alexandrië, maar het is onbekend hoeveel contact ze onderhielden met de grote Joodse gemeenschap daar. De Therapeutae bestonden uit zowel mannen als vrouwen, die gelijkwaardig waren. Ze leidden een sober maar goed georganiseerd leven. De leden studeerden en mediteerden zes dagen in afzondering. Op de zevende dag kwamen ze bijeen om te luisteren naar een oudere, hielden ze een gezamenlijke maaltijd, en volgde een wake waarbij in twee koren werd gezongen. Die duurde tot de ochtend, wat zou resulteren in een soort dronkenschap van liefde voor God.

De enige bron over deze groep is De via contemplativa van Philo van Alexandrië, die zelf enige tijd bij de Therapeutae doorbracht. Over de historische achtergrond van de sekte is niets bekend. Vanwege de overeenkomsten met Flavius Josephus’ beschrijving van de Essenen, worden ze wel met deze groepering in verband gebracht. Ze worden gezien als voorlopers van de vroege, ascetische, christelijke monniken.