Don Guido merkt op dat de voorouders mild waren, volgzaam en de Mens graag hadden. Enkel Kain was pervers en met afwijkende seksuele instincten behept omdat dit het resultaat was van een ongeregelde en ongebalanceerde combinatie van genen van verschillende soorten. Daarom vond de afwijking van Kain zijn oorsprong in de erfzonde.

Na de dood van Abel, wakkerde Adam zijn gevoel van God niet te vertrouwen aan door tegen Hem een wrok te koesteren, zover dat hij Hem ontkende uit wraak. Hij beschuldigde God ervan Abel niet beschermd te hebben, die toch een wettige Zoon was. Naar het was Adam’s schuld omdat hij God had buitengesloten uit zijn eigen leven en dat van Kain en zo God had verhinderd tussen te komen.

God verzachte de gevolgen van de erfzonde daarom niet en de afstammelingen van Adam werden door de stam van Kain in ongenade gevallen. Maar we weten dat God dit onfortuinlijke nageslacht niet in de steek heeft gelaten en na de Zondvloed heeft God de onherstelbare wezens uitgeroeid en een traag herstel in gang gestoken met de schepping van nieuwe gameten die geleidelijk de voorouderlijke karakteristieken heeft afgezwakt.

De persoon die verantwoordelijk was voor Abel’s dood is Adam

De Heer legt uit aan Don Guido : “De auteur van de eerste moord (Kain) is een wanhopige mens, maar hij is niet volledig verantwoordelijk. De echte verantwoordelijke is zijn vader, die omwille van zijn ongehoorzaamheid en arrogantie, de eerste oorzaak is van zoveel kwaad en van de ongeregeldheid in de wereld. De vader doodde hem niet, en hij zal hem niet doden, omdat Kain de zoon van de Mens is en de mens zelf. De fouten, en ook het afwijkend gedrag van de menselijke seksualiteit zijn het gevolg van de arrogantie en ongehoorzaamheid van de eerste Mens.”

Daarom is Kain ondanks zijn voorkomen gelijkaardig aan dat van de voorouders, een mens. Het woord (de spraak) en het aantal gerangschikte chromosomen van de mensen bedragen 46, terwijl de voorouders er 48 hebben en het woord niet hebben. Enkel zijn voorouderlijke moeder heeft  47 chromosomen, omdat ze geschapen was voor de 2 zwangerschappen van de Zonen van God : Adam en Eva. Het voorouderlijk vrouwtje was ook een dier, en had een genoom dat verenigbaar was met het menselijk genoom. Daarom zal Kain niet onvruchtbaar zijn. We weten dit met zekerheid omdat we allen afstammen van hem.

Kain kon daarom spreken. We zagen dat het woord het teken was dat hem onderscheidde als mens tegenover de voorouders die dieren waren. Dit was het beroemde teken van Kain waarvan Mozes spreekt in het Bijbelboek Genesis, zodat hij niet voor een voorouder werd genomen en riskeerde om gedood te worden wanneer, na de dood van Abel, de Mens de uitroeiing zal uitvoeren om de mogelijkheid af te wenden dat de wilde boom werd geraakt, of ‘gegeten’, door andere Zonen van de Boom des Levens. Kain werd gered op bevel van God, omdat de dood van een mens enkel aan God toebehoort. Daarom roeide Adam de voorouders uit die volgzaam en trouw waren en vanuit de chromosomen onverenigbaar waren met de menselijke wezens, en daarom vanuit objectief standpunt geen gevaar vormden voor hybridisatie. Maar Adam kon dit niet weten. Het gevaar kon enkel van Kain komen met zijn 46 chromosomen. Hij was gehandicapt en ongebalanceerd, maar hij moest gespaard worden omdat hij een mens was. De aanwezigheid van Kain en zijn nakomelingen moest deel uitmaken van het verlossingsproject dat God had opgericht om Adam te redden en de opstandige Zonen die na hem kwamen. God verlangde hun bekering.

Chromosoom (wikipedia) :

Een chromosoom is een drager van een deel van het erfelijk materiaal (DNA) van een organisme. Het is een met kleurstoffen goed zichtbaar te maken eiwitstructuur in de celkern van eukaryoten (organismen met cellen die minstens 1 celkern bevatten). Tijdens de celdeling worden de chromosomen goed zichtbaar door samentrekking (condensatie) van het chromatine (complex van DNA en eiwitten in de celkern van eukaryotische cellen). Aan het eind van een chromosoom zit een telomeer (deel dubbelstrengig en deel enkelstrenging DNA, ingekapseld in beschermende eiwitten). Er zijn autosomen, X-chromosomen en Y-chromosomen.

chromosomen van een vrouw

chromosomen van een mens

Bij diploϊde (tweemaal voorkomende chromosoom in de cel) organismen, ook bij de mens, komen chromosomen voor in paren van homologe chromosomen, waarbij één exemplaar van de moeder komt en het andere van de vader. Homologe chromosomen hebben een gelijke opbouw, maar zijn niet identiek.

Gewoonlijk heeft een mens 46 chromosomen (23 paar). Bij de celdeling verdubbelt ieder chromosoom zich en bestaat dan tijdelijk uit twee identieke chromatiden. De celkern bevat dan 92 chromatiden. Als de chromatiden van elkaar gescheiden zijn blijven er 92 dochterchromosomen over, die later verdeeld worden over twee dochtercellen, zodat elke cel weer 46 chromosomen heeft.

Vaak wordt gezegd dat het chromosoom drager is van de erfelijke eigenschappen (genen). In strikte zin is dit echter het DNA, waaruit een chromosoom is opgebouwd. Chromatine bestaat uit DNA dat rondom chromatine-eiwitten (histonen) is gedraaid. In de periode tussen twee celdelingen is chromatine een lange streng en als een korrelige structuur zichtbaar in de celkern. Tijdens de celdeling verdubbelt het chromatine zich door replicatie, maar beide helften (de chromatiden) blijven ergens in het midden verbonden op een plaats die centromeer wordt genoemd. Hierdoor ontstaat de bekende X-vorm. Nadat de chromatiden van elkaar zijn gescheiden, verdwijnt de X-vorm en heeft het chromosoom weer zijn langwerpige staafjesvorm.

Verdeling van de chromosomen

Alle cellen van een gegeven biologische soort hebben dezelfde chromosomen. Afhankelijk van het soort organisme kan iedere specifieke chromosoom eenmaal (haploϊd), tweemaal (diploϊd), driemaal (triploϊd), viermaal (tetraploϊd) enzovoort in de cel voorkomen. Een dierlijke cel is meestal diploïd, behalve de geslachtscellen (gameten), die haploïd zijn.

Het aantal chromosomen in de cel is per soort organisme verschillend.

Enkele voorbeelden:

chimpansee 2x24 chromosomen - hond 2x39 chromosomen - konijn 2x22 chromosomen - mens 2x23 chromosomen - paard 2x32 chromosomen - aardappel 4x12 chromosomen - ui 2x8 chromosomen - tarwe 6x7 chromosomen 

Chromosomen van een diploïde cel vormen paren, waarbij het ene chromosoom van zo'n paar afkomstig is van de ene ouder (vader) en het andere chromosoom van de andere ouder (moeder). Bij een man zijn de twee geslachtschromosomen niet identiek, maar ze worden samen ook als paar beschouwd. De 46 menselijke chromosomen bestaan dus uit 23 paren: te weten 22 paren autosomen en 1 paar geslachtschromosomen. Bij de mens zijn de paren autosomen van groot naar klein genummerd van 1 tot 22. 

Geslachtschromosomen 

Op het Y-chromosoom zit maar weinig erfelijke informatie. Het speelt echter wel een cruciale rol in de ontwikkeling van het embryo. Het Y-chromosoom zet aan tot de productie van mannelijke hormonen en zodoende tot de ontwikkeling van mannelijke geslachtskenmerken. In de lichaamscellen van een man bevinden zich altijd een X- en een Y-chromosoom en in de lichaamscellen van een vrouw altijd twee X-chromosomen. 

Opgejaagd door zijn vader, zal Kain vertoeven in nabijgelegen plaatsen en zijn moeder ontmoeten, waarbij hij kinderen zal hebben. Met ironie beschrijft Don Guido het ongelukkige paar: “zij is een beest zoals een vrouw, hij is een mens zoals een beest”. Wij zijn helaas ook kinderen van deze vrouw, die we Eva noemen.

Zoals we weten, erkent Adam niet dat de schuld voor deze broedermoord bij hem ligt. Hij heeft de wereld ongeschikt gemaakt voor Gods wil. Daarom vraagt hij God niet om vergeving. Integendeel, hij wreekt zich door geen andere Zonen te verwekken voor God.

Abel wordt vervangen door Set, die geboren wordt op dezelfde dag van Abel’s dood. Adam heeft daarom 2 zonen over: Kain volgens het beeld en gelijkenis van de voorouders en Set volgens het beeld en gelijkenis van Adam en de Vrouw. De twee halfbroers hebben een verschillend nageslacht: het eerste, dat van Kain, kunnen we vinden in het 4^de hoofdstuk van Genesis en het tweede, dat van Set, vinden we in hoofdstuk 5.

Sinds er duizenden generaties zijn voorbij gegaan vanaf het eerste gezin tot de Zondvloed, konden de namen van de aartsvaders voor de Zondvloed enkel de belangrijkste zijn, of degenen die de stichters van de dynastieën zijn tot wie ze behoren. We herinneren eraan dat dit hoofdstuk dat oorspronkelijk werd geschreven door Mozes, werd gemanipuleerd door de Joodse priesters en schriftgeleerden die zijn voortgekomen uit het Babylonische Gevangenschap nadat ze enige invloeden hebben geabsorbeerd van de filosofie van dat land. Dit is de reden waarom het ‘priesterlijke geschriften’ worden genoemd.

We hebben gezien dat de Bijbel in het begin van het zesde hoofdstuk van Genesis een melding maakt dat “De zonen van God zien de dochters van de  –rode– mens aan: ja, góed zijn die!- en zij nemen zich vrouwen, uit al wat zij hebben verkoren.” (dit is om generatieve relaties te hebben). Het is meer waarschijnlijk, zegt Don Guido, dat ze hen als minnaressen namen in plaats van vrouwen, om hen als sterke en intelligente slaven te hebben. Daarom mengden zich de twee nageslachten. Deze herhaling van de erfzonde werd de ‘tweede zonde’ genoemd, die ernstiger was dan de eerste omdat ze door mensen werd gepleegd die zich bewust waren van het gevolg van deze relaties. Daarom wordt Eva de ‘moeder van al de levenden’ genoemd omdat vandaag, omwille van deze totale genetische mengeling, we allen nakomelingen zijn geworden van Adam en Eva. We zijn allen hybriden, “dieren van een nieuw ras”, zoals de Heer aan Don Guido vertelde in de laatste openbaring. Als besluit kan men zeggen dat zonder de adoptie als kinderen van God in het Doopsel we enkel intelligente schepsels zijn.

Sinds de twee halfbroers alleen een vader hebben, maar verschillende moeders, zijn er twee nakomelingen van Adam: een wettelijk die uit Adam en de Vrouw is voortgekomen, genoemd de Boom des Levens, of de Zonen van God; en een onwettelijk en hybride, de zonen van de mens genoemd, die voortgekomen is uit Adam en het voorouderlijk vrouwtje die een wilde levensboom heeft, of beter de boom van de kennis van goed en kwaad.

In de tijd van de universele vloed werden de nakomelingen van de wettige Zonen van God uitgeroeid hier op aarde, omdat Noah de laatste Zoon van God was. Zijn zonen waren niet meer dan perfect bloed omdat ze een hybride bruid hadden en enkel na de Zondvloed begon het onderscheid tussen de rassen en de reconstructie van de mensheid.

Don Guido zei dat het racisme een menselijk gevoel is, en niet van God komt omdat Hij kijkt naar het hart en niet naar de aspecten. Hij ziet in iedereen wat moest zijn geworden zonder erfzonde en Hij lijdt onder wat de mens is. De witte huidskleur, die als een voorrecht lijkt voor blanken, kan een hindernis worden voor hun redding, omdat het gedachten van zelfvoldoening en trots kan voortbrengen, terwijl wat voor ons een vooroordeel kan lijken een gave kan zijn. De gaven worden gelijkwaardig verdeeld in al de etnische groepen, een teken dat alle volkeren gelijkwaardige kansen krijgen en gelijk worden bemind door de Heer.

De opstandigheid van Adam

Adam heeft niet willen luisteren naar Gods waarschuwing: “Je zult je vader en je moeder verlaten (dat is, de kudde die je heeft opgevoed) en je zult je bij je bruid voegen en jullie zullen één vlees zijn” (dat wil zeggen, een nieuw ras, Genesis 2:24). Dat bevel om zich enkel met zijn bruid te verenigen was voor zijn bescherming en voor de integriteit van zijn nageslacht omdat met de geboorte van het kind Eva, God Zijn scheppingswerk had beëindigd.

De Bijbel zegt dat op de 7^de dag God rustte. Daar bedoelde men mee dat van dan af God niet zou tussengekomen zijn als Zijn doelstelling was bereikt: de schepping van de twee stichters van de Zonen van God.

God waarschuwde Adam niet te eten van de wilde boom. Daarmee werd bedoeld dat hij geen relatie mocht hebben met het voorouderlijk vrouwtje om zich voort te planten omdat de dood eruit zou volgen, of de uitroeiing, van het zuivere ras, maar Adam geloofde het niet. Hij vreesde dat God jaloers was van zijn vermogen tot voorplanting en hij vermoedde dat God hem wilde limiteren. Hij dacht dat Eva, het mooie kind kwam van het voorouderlijk vrouwtje en dat hij van haar andere gezonde mooie kinderen zou kunnen krijgen volgens het menselijk ras. Daarom vertrouwde hij God niet. Daarom wilde hij niet wachten op de baby, de Vrouw tot ze volwassen was. Hij wilde het op zijn manier doen.

Maar op het moment van de geboorte van Kain moest Adam zijn fout erkennen. Hij moest zijn ongehoorzaamheid toegeven, maar met subtiele kwaadaardigheid gaf Hij God de schuld van zijn ongehoorzaamheid omdat volgens hem, het God was geweest die hem had bedrogen om hem de weg te leren om van dat voorouderlijk vrouwtje een mooi en perfect menselijk kind voort te brengen. Na de dood van Abel, was hij kwaad op God en zorgde hij ervoor geen andere Zonen te verwekken. Hij wilde voorkomen dat het menselijk ras zich verder zette.

Maar God wijzigt Zijn project niet omdat iemand Hem tegenwerkt! Hij brengt het tot voltooiing door andere oplossingen te vinden.

Ik vermeld het zoals Don Guido het dacht. Spoedig zou Adam wegtrekken van het gezin en enkel de Vrouw en Set achterlaten. Wanneer Set de tienerleeftijd bereikte heeft God hen beide in een diepe slaap doen vallen, zoals Hij reeds 30 jaar eerder had gedaan met Adam om hem de Vrouw te doen verwekken. Van die enige en onbewuste ontmoeting van Set en Eva, de Vrouw, zou de dochter van Set geboren worden die, in de gepaste tijd zijn vrouw zou worden. Het incest gedurende de eerste drie of vier generaties was noodzakelijk en door God gewild om het karakter van de soort te bevestigen. Er was geen andere mogelijkheid omdat God nooit een tweede keer schept wat Hij reeds geschapen heeft. De noodzakelijke elementen voor de voortzetting van het ras waren reeds aanwezig.

Deze bijbeltekst om het tweede paar te vormen in plaats van het eerste bevestigt de Bijbel wanneer Don Guido zegt dat voor de geboorte van de zoon van Set, Enos, twee generaties moesten voorbij gaan in plaats van één: ongeveer hetzelfde tijdsinterval dat Adam moest wachten tot zijn dochter, de Vrouw Eva, de puberteit voorbij was om Abel te baren. Volgens Don Guido was het een duidelijk teken dat zelfs, Set, net zoals Adam, moest wachten voor zijn dochter, om een vrouw te worden.

Om tot dit besluit te komen maakte Don Guido deze berekening: de tijd tussen de geboorte van Adam en die van Abel was ongeveer 32 jaar (15 om de puberteit van Adam te bereiken, plus de tijd van de zwangerschap van het voorouderlijk vrouwtje voor de geboorte van de Vrouw, plus nog eens 15 jaar om te wachten op de puberteit van de Vrouw Eva, plus haar zwangerschap voor de geboorte van Abel) en Don Guido zag dat dit getal ongeveer een vierde van 130 jaar was dat opgegeven werd in de Bijbel wanneer Adam zijn zoon Abel kreeg. Daaruit leidde hij af dat de eenheid van tijd dat gebruikt werd in de Bijbel niet was uitgedrukt in jaren, maar in seizoenen: een onbetekenende taalfout die ontstond in de tijd van Koning Salomo wanneer het boek Genesis werd opgeschreven in het Hebreeuws. Sedert enkel de eerstgeborenen van Adam en Set tijden hebben gewacht die ongeveer twee keer de tijd zijn van de andere mannelijke nakomelingen die vermeld zijn in Genesis, is er een bevestiging dat Don Guido gelijk heeft. Door op deze manier de tijd te berekenen zag Don Guido ook dat de gemiddelde levensduur van de Aartsvaders voor de Zondvloed ongeveer 200 jaar was.

Wij, allen mensen, zijn dieren

In een nabij gelegen woud, ziet Don Guido een groep van wezens die op de voorouders lijken. Ze zijn hybriden, nakomelingen van Kain. De vrouwtjes voeden hun baby’s, de mannetjes van verschillende grootte bouwen een omheining onder de supervisie van een Zoon van God, een jonge Mens, een nakomeling van Set, 2,5 m groot zoals Adam, die hen leert. Maar de hybriden zijn verschillend van het zuivere ras van de voorouders, omdat ze een ongelijke grootte hebben en groter zijn dan de eerste, terwijl de neusholtes niet langer te zien zijn, maar gedeeltelijk bedekt zijn. Ze hebben dezelfde vorm van hoofd, dezelfde spitsvormige oren die verticaal 5 of 6 cm uitsteken, dezelfde vorm van lichaam bedekt met haar, maar vertonen een grotere kundigheid en weten hoe een soort bijl te gebruiken.

Don Guido begrijpt dat vele generaties zijn voorbij gegaan van de vorige gebeurtenissen, precies omdat deze wezens meer geëvolueerd lijken te zijn dan het zuivere ras van de voorouders. Don Guido zegt hierover tot de Mens die over hen de leiding heeft: “Dit dier is ijverig! En ook de anderen!”. Maar tot zijn verrassing zegt de hybride aan Don Guido: “We  zijn allen dieren!”. Don Guido is verbaasd en hij antwoord opnieuw tot de Man: “Hij begreep mij!”. En de hybride antwoordt hierop: “Ah ja, ik ben een man!”. De reusachtige Man komt tussenbeide: “Ze zijn mensen, nakomelingen van de Man”.

Antropologen beschouwen deze hominiden mensen omwille van hun voorkomen. Ze dachten niet dat ze het gebruik hadden van het woord, en dat ze zouden kunnen spreken en dat ze een redelijke intelligentie hadden. Ze waren niet te herkennen in de archeologische vondsten omdat de zachte delen, zoals hun grote oren, voorbestemd zijn om te verdwijnen.

Veel groepen van deze hybriden overleefden geen ziekten, klimatologische veranderingen en cataclysmen, zoals die in de Bijbel worden beschreven als de Zondvloed die spiritueel onherstelbare personen van de aarde heeft gewist.

De Heer heeft echter nooit de mens in de steek gelaten, zelfs niet nadat de Zonen van God waren uitgestorven op deze aarde. De mensheid heeft zich stap voor stap hersteld tot ze in staat was te begrijpen en te willen. God herbouwde het in het lichaam en de ziel met een traag en continue proces. Door de profeten leerde Hij ze om de ene God te aanbidden en op het gepaste tijdstip, wanneer Hij oordeelde dat het ras voldoende rijpheid had bereikt (wat door de H. Paulus ‘de volheid van de tijd’ werd genoemd), zond Hij Zijn Zoon Jezus als Verlosser om Zijn Geest over te brengen naar degenen die Hem hadden ontvangen. Jezus bracht Zijn principes door het Evangelie met een moraal die niet langer menselijke was, maar goddelijk, objectief en definitief en niet meer afhankelijk van veranderende tijd en plaats.

Jezus richtte de Kerk op en gaf ze het mandaat om te evangeliseren, om degenen op te richten die geestelijk dood waren door hen te verzoenen met God, om demonen uit te drijven, en uiteindelijk de armen te genezen van psychofysische ziekten die ze erfden van de erfzonde. De Kerk is geroepen om een tweede schepping te voltooien in naam van Jezus, door gebed, handoplegging, zegeningen en vooral door de Sacramenten (die zoals een geestelijke en fysieke dialyse zijn waarmee God ons lichaam en ons bloed druppel per druppel vernieuwt van voorouderlijke neigingen door het echte en perfecte Lichaam en Bloed van Jezus).

Geloof en ware Wetenschap komen beide van God

Er is veel gediscussieerd welk van de twee, Geloof of Wetenschap van het hoogste belang is. Het zijn onlogische en inconsistente tirades omdat de echte wetenschap nooit in contrast kan staan met het geloof omdat ze allebei van God komen. Maar ze hebben een verschillende rol. Het Geloof geeft de coördinaten aan alle kennis, en duwt de kennis naar het metafysische en spirituele veld; de Wetenschap, die objectief en waarheidsgetrouw moet zijn, heeft de taak de psychofysische en materiële omstandigheden van de mens te verbeteren om hem al in dit leven tot een relatief geluk te leiden.

De valse wetenschap of een gedeeltelijke en sectorale wetenschap heeft de gedachte aan God vervormd in de laatste eeuwen. Men had het geloof dat wetenschap zich moest losmaken van het Geloof om geldig te zijn en vele wetenschappers begonnen het Geloof in vraag te stellen. Van een steeds minder Christelijk humanisme, die de mens op de plaats van God plaatste in het middelpunt van zijn leven, werd het een verlichte visie dat de mens alles kon verwezenlijken zonder God, en soms zelfs tegen God. God ontkennen was een intellectuele hoogmoed geworden, We kwamen ertoe deze ideologie te doen primeren in de Wetenschap en in het Geloof: we kwamen tot de dwalingen van de twee laatste eeuwen en vandaag.