Strijd tussen de vrouwelijke voorouder en Adam

Woedend omdat ze haar kind liet ontvoeren, legt het vrouwtje haar linkerhand op de grond en met behulp van de lange arm als een paal, neemt ze soepel de ene sprong na de andere. Ze zet zo de achtervolging in en bestormt de jonge man in een gevaarlijk tempo. Hij houdt het kind omhoog met de rechterhand naar de schouder toe en probeert met de linkerhand zich te verdedigen. Maar zij heeft lange sterke, gebogen klauwen en maakt diepe wonden die bloeden van de schouder naar de linkerheup, en van de keel naar de maag.

De jonge man reageert en met de linkerhand probeert hij ze weg te jagen. Maar ze grijpt hem beet en bijt diep. De hoektanden doordringen de palm en rug van zijn hand. Op dat moment laat de jonge vader het vrouwtje struikelen en ze valt om op de helling en Adam loopt weg. Adam zet, bloedend en huilend de tocht verder met de baby in zijn hand.

De Heer zegt: “Die vrouw zal de demon voor de mens zijn. Met haar wilde bloed-boom (genealogische) zal zij het perfecte bloed van de Zonen van God aantasten, wanneer de Mens, die  haar ‘in het goed’ kende, haar ‘in het kwaad’ wil leren kennen (Adam wil buiten Gods plan kinderen hebben). Het is zij ‘de slang’ die de mensheid ertoe zal brengen de fysieke en mentale integriteit van perfecte soort te verliezen om de voorouders de menselijke toestand te laten worden als gevolg van de hybridisatie van de menselijke soort en het numerieke overwicht van degenen die met voorouderlijke karakters zijn geboren”

Deze uitspraken zijn de voorspelling van de toekomstige erfzonde en de gevolgen ervan. Sterker nog, de jonge vader laat uiteindelijk, dit vrouwtje dat hem met zorg en aandacht heeft opgevoed als een moeder, terug toe bij zich in huis omdat ze de baby zou kunnen borstvoeding geven met dezelfde zorg.

Het leefgebied van de eerste Mens

Het uiterste rotspunt van een landtong die zich uitstrekt van noord naar zuid snijdt dwars door brede en diepe lagen zandsteen. Daar had de jongeman zijn huis gebouwd met behulp van de speciale bodem. In een reeds van overlappende richels had hij, ongeveer zestig meter hoog boven de omringende vlakte, een richel uitgekozen die zich het meest leende om zijn huis te vestigen. Met veel praktische zin had hij de richel gebruikt als fundering en vloer. De bovenste richel werd gebruikt als een natuurlijk dak. Daarna had hij de leefruimte gesloten met een stenen muur. Kijkend naar het huis vanaf de voorkant, was de ingang aan de linkerkant gelegen en de leefruimte aan de andere kant. De kamer had twee kleine ramen met dwarsbalken. Voor het huis had hij een steunmuur gebouwd, die op de onderste richel rustte en zich op het lagere niveau van het huis bevond. Daarna had hij de spleet tussen de steunmuur en de rand van de richel waar het huis op rustte, gevuld met het materiaal dat hij had uitgegraven om de grot te vergroten. Dit zorgde ervoor dat de leefruimte diep was, ten minste vijf meter diep en ten minste drie meter hoog en de muur die een richel ondersteunde vormde een groot terras.

Aan de basis van de steunmuur die de leefruimte omvatte was er een binnenplaats, die zich loodrecht op een tweede gebouw van kleinere afmeting bevond. Op de begane grond kon men voedsel koken en boven bevond zich de oogst van tarwe die spontaan groeide in de vallei. Er bevond zich een halfronde muur rond de binnenplaats, en van daaruit kon men de vruchtbare vlaktes beneden bewonderen. Op de binnenplaats speelde zich het huishoudelijk leven af.

De bedrijvige jongeman had ook een kleine bergbeek omgeleid en had het water via een kanalensysteem in een lange rij bamboestokken gevoerd. Zo kon hij van een douche genieten om zich te verkoelen voor de hitte van de zon.

De verschillende niveaus waren met elkaar verbonden met ladders en als je deze ladders optilde kon je de plaats ontoegankelijk maken voor dieren, in het bijzonder voor voorouders die, met hun korte benen geen kans hadden om erop te klimmen. Een echt meesterwerk van vindingrijkheid.

De meest voor de hand liggende vraag die iedereen zich stelt is: Hoe kon een jongen van ongeveer vijftien of zestien jaar dit zelf bouwen? Of liever, welk genie ontwerpt structuren die zowel goed gebouwd zijn als  functioneel? We zijn gewoon om te denken dat de eerste mensen primitieve mensen waren die in grotten woonden en beschut waren zo goed ze konden in de ruimte die ze konden vinden. Maar hier zien we planning en perfect vakmanschap. De muren zijn perfect loodrecht gebouwd zonder enige scheur.

De waarheid is dat God de eerste man en de eerste vrouw heeft geschapen om perfect te zijn in hun fysieke structuur en in hun intellectuele capaciteit. Er is geen vergelijk tussen hun intelligentie en de onze die, hoewel ze ver superieur is aan deze van de mensen van het Paleolithicum, ver van deze mensen staat. Bovendien zorgde God ervoor om vader en moeder te zijn door locuties en ingevingen. Zonder de constante ervaring van God die tot hen sprak, zoals Hij nog steeds doet bij veel zieners, zouden de Man en de Vrouw niet kunnen leren spreken: ze zouden enkel dierlijke geluiden kunnen imiteren. Op dezelfde manier leerde God de Man om vuur aan te steken, om oogsten te verzamelen en op te slaan voor het seizoen dat de aarde rust, enzovoort.

Men zou zich kunnen afvragen: hoe kon Adam zo verkeerd handelen, als hij perfect was? Bedenk dat God de Mens een vrije wil gegeven heeft, omdat de Mens op God geleek. Het is deze vrijheid die ons in staat stelt te kiezen tussen goed en kwaad. Het is de mogelijkheid van keuze die ons vrij maakt, die ons onderscheidt van dieren, naast het woord. Toen werk in Gods plan ook de mogelijkheid voorzien dat de mens verkeerd kon zijn. God heeft niemand ooit Zijn wil opgelegd. Hij informeerde alleen over de gevolgen die zouden volgen als de mens zijn eigen gedacht zou volgen: zijn nakomelingen zouden de dood ervaren, dat wil zeggen, zijn uitsterven als soort en de terugtrekking van de Geest uit degenen die zonder de perfecte genetische vereisten waren geboren. En omdat de verantwoordelijkheid evenredig moet zijn met het begripsvermogen, is de schuld van Adam zeer groot voor God, en ook voor ons, omdat hij ons zoveel lijden heeft nagelaten.

Het interieur van de eerste verblijfplaats

De ingangsdeur, die was gemaakt van geweven riet en ondersteund door twee lederen scharnieren, werd door een soort houten grendel gesloten. In het huis waren twee ruimten, een kleinere ruimte dat voor de ingang lag, met een raam in de wand en een langere ruimte die in het binnenste van de grot was gelegen, met een tweede raam. Beide ramen waren uitgerust met dwarsbalken, misschien om te voorkomen dat de dieren zouden binnenkomen.

In de hoeken van de grote ruimte stonden er landbouwwerktuigen waarvan het handvat van de schors was ontdaan. Aan de muren hingen er harige en volle zakken.

Op de grond bevond zich een schedel van een herkauwer met oogkassen met pek afgesloten. Men zou kunnen zeggen dat het een soort gereedschap was dat waarschijnlijk een pollepel of bekerfunctie had.  

In het midden van het rechterstuk was een kruk waarop een soort ijsbijl stond, bestaande uit een grote amygdala die aan een handvat was vastgemaakt met stroken leer. Er stonden nog andere krukken waar andere amandelvormige voorwerpen lagen die allemaal goed geordend waren om te snijden en anderen met de functie van schrapers, bijvoorbeeld om het vlees te scheiden van de huid. Twee witte leken op vuurstenen.

Aan de andere kant van de muur stond een werktafel die uit grote rechte bladen bestond die gemaakt waren met wiggen die langs de ader van het hout was gespleten. Op de tafel, naast een dierenhuid, lag er een grote verscheidenheid aan edelstenen: wit, rood, groen en geel, zo groot als eieren. Andere soortgelijke stenen werden langs de randen van een raam geplaatst en reflecteerden in de zon hun kleuren op de muren van de kamer.

De Heer zegt hierover: “Kostbare, maar gevaarlijke voorwerpen, omdat de mens alle dingen voor het kwaad heeft gemaakt, een slaaf van de demon van hebzucht en sensualiteit”. We kunnen veronderstellen dat de Heer ziet zozeer verwees naar de eerste Mens, voor wie enkel het dier een esthetische waarde had, in vergelijking met de mensen die de edelstenen als voorwerp van afgoderij en oorzaak van oorlog zagen.

De erfzonde

Na het gevecht wordt de vrouwelijke voorouder, zonder de vacht, door de jonge man opnieuw opgenomen in het huis om borstvoeding te geven aan de pasgeborene.

Maanden gaan voorbij en ondertussen groeit de baby en begint ze haar eerste stappen te zetten. Ze had een sociaal karakter en speelde graag met de kinderen van de andere donker behaarde, voorouderlijke vrouwtjes, op de binnenplaats onder het toeziend oog van de gelige voorouderlijke vrouw.

Adam komt aan op de kleine binnenplaats en zit op de bank met zijn rug tegen de muur terwijl hij naar het toneel kijkt. Het geelachtige en haarloze vrouwtje dat korte benen heeft, een gedrongen hoofd en lange bungelende oren, haast zich om hem in te halen. Hij moet niet veel hebben van haar aandacht, maar wanneer ze met ongewone stappen naar hem toekomt, begrijpt hij dat haar vruchtbaarheidsperiode is gekomen. Van haar gedragingen als een vrouwtje dat bronstig is, wat als een dier het natuurlijk ritme volgt, begrijpt de Man dat de langverwachte tijd is aangebroken om nog een kind te verwekken. Maar hij heeft zich misrekend: hij weet niet dat het vrouwtje, zonder de tussenkomst van God, enkel hybriden kinderen kan voortbrengen volgens de weten van de genetica die door Mendel werden ontdekt. Het was daarom geen seksueel verlangen, dat het motief was voor de zonde van Adam, omdat hij immuun was voor ongeordende impulsen. Het was een koele en heldere berekening om het eigen nageslacht voort te brengen, zonder God.

Hij trekt zich terug in het vertrek waar zijn bed staat en roept haar. Het voorouderlijk vrouwtje met het kleine meisje gaat naar hem, maar aarzelt om binnen te gaan. Misschien was de regel dat ze die deur niet mocht binnengaan. Maar hij staat erop dat ze binnenkomt, hij gaat liggen en nodigt haar opnieuw uit. Het kleine meisje gaat ondertussen naar het binnenste deel van de grot en Don Guido ziet haar niet meer. Waarschijnlijk staat haar bedje daar. Eindelijk komt het vrouwtje binnen en gaat op de man liggen. Een schok van walging gaat op dat moment door Don Guido en de scène eindigt.

Don Guido begrijpt dat deze daad de erfzonde is, met desastreuze gevolgen voor de mensheid, want dat wordt gevolgd door de geboorte van Kain, een hybride. Hij begrijpt ook dat als de Bijbel zegt dat de oorspronkelijke zonde door Adam en Eva werd begaan, en de voorouderlijke vrouw Adam’s partner in die zonde was, dat degene wie wij Eva noemen de voorouderlijke vrouw was in plaats van de Vrouw! Hij merkt ook op dat de eerste echte Vrouw, die op dat moment nog een kind was, helemaal geen relatie heeft met die zonde, en zij dus onschuldig is.

In het visioen van Don Guido is de figuur van de Verleider niet te zien. Maar om het te begrijpen vertelde Don Guido alleen de concrete, materiële dingen die voor hem zichtbaar waren. Hij kon een spiritueel onderwerp als Satan niet zien. Het is aan ons om door de context te begrijpen wat zelfs de doctrine ons leert: de verleiding is in de Man geslopen en heeft zijn gedachte beϊnvloed en zijn wil verleid. We moeten onthouden dat de ‘slang’ niet synoniem is met Satan en zelfs geen slangachtige is. De ‘slang’ is een metafoor dat het voorouderlijke vrouwtje betekent, met een subtiele ironie verwijzend naar haar kenmerken, die door Mozes een ‘slang’ genoemd werd.

Eva is een dier en als zodanig kon ze niet spreken. Maar omdat ze een dier was die bronstig was op dat moment, handelde ze volgens haar natuurlijk instinct. Als ze ook onbewust Adam heeft misleid met haar houding om hem te lokken, is zij als dier vrijgesteld van elke verantwoordelijkheid. En zelfs de rol van de eerste Vrouw, die op dat moment amper kon lopen, kan zelfs in twijfel worden getrokken.

Alleen de Man had de volledige verantwoordelijkheid voor zijn daden omdat hij de wil van God kende en perfecte controle had over zijn eigen wil. Hoewel hij in onze ogen de verzachtende omstandigheid van zijn jonge leeftijd had, was hij, als de perfecte mens, absoluut in staat elke verleiding te weerstaan die van buitenaf kwam, of van zijn eigen ambitie en eigen wil. Hij had de perfecte controle gekregen over zijn eigen wil. Samen met de vrijheid dat God de Man had gegeven, had God hem ook onderscheidingsvermogen gegeven, met andere woorden de mogelijkheid om onderscheid te maken tussen het goede en het kwade. Het is over het gebruik van deze vrijheid dat ook wij zullen geoordeeld worden, zelfs al is onze vrije wil gedeeltelijk verduisterd door de gevolgen van de erfzonde.

Bij de geboorte van Kain begreep Adam zijn fout, maar zijn trots liet hem niet toe om God om vergeving te vragen. Daarom liet de Heer de uitwerking van de zware  gevolgen van die daad toe!

Als God deze ongehoorzaamheid heeft toegelaten om zo pijnlijk op de zovele onschuldigen te wegen, is het omdat Hij toen en nog altijd het herstel is van Adam. Het is alleen door zijn fouten te erkennen en bij berouw dat iemand kan terugkeren naar de waarheid. Adam moest ervaren dat er buiten de wil van God alleen maar pijn is. In feite gingen zijn ogen open bij de geboorte van Kain. Hij besefte zijn fout en bekeerde zich, maar hij was zodanig trots dat hij God niet om vergeving vroeg. En de ogen van de Vrouw gingen ook open, toen ze ouder werd  en ze besefte ook wat er was gebeurd. Maar in haar nederigheid en goedheid aanvaardde zij deze broeder, die ook de onwettelijke zoon van haar man was.

Dus was noch het voorouderlijke vrouwtje met de bijnaam ‘slang’, noch Eva die de echte Vrouw was, waren verantwoordelijk voor de val van Adam. Op hem alleen komt de schuld volledig neer, zoals de H. Paulus herhaaldelijk schrijft in zijn Brieven.

Met de erfzonde verliezen de nakomelingen van Adam en Eva de oorspronkelijke perfectie en de gave van de Geest