ECHT GEBEURD

Mijn man moest een CT scan en RX laten nemen in het ziekenhuis. Maar voor we gingen slapen had hij gezegd: “Hier neem mijn blauw-witte kruisje (van Volendam) en de wonderdadige medaille. Anders heb ik morgen poespas in de kleedkamer, want dan moeten ze er af.” Amai zeg, de volgende morgen heb ik zodanig veel miserie en “toevalligheden” meegemaakt dat het niet meer voor herhaling vatbaar is.

Het begon al dat we te laat waren opgestaan omdat mijn man in bed bleef liggen. Ik moest mij haasten, hem koffie, boterhammen en zo geven. De papieren van aanvraag meenemen, auto uit de garage halen, kijken waar het ziekenhuis lag. Mijn man is altijd kalm en gemoedelijk. Maar hij was de hele tijd kritiek aan het geven omdat hij naar het ziekenhuis moest. Hij vond zijn bril niet, zijn rookgerief niet… In de auto ging het maar verder gezaag en geklaag. Ik had slecht geslapen en had precies een wolk in mijn hoofd. Normaal allemaal overkomelijk, maar het bleef maar duren. Er was omleiding en ik wist de weg niet. Opnieuw gezaag en geklaag. Uiteindelijk de het ziekenhuis aangekomen was de weg opgebroken om naar de parking te rijden. Opnieuw rondrijden. Uiteindelijk in de parking gekomen, zag ik gewoon niet hoever ik nog kon verderrijden in de parkeerplaats. Ik zat tegen de muur. Mijn man ontplofte. Uitgestapt en naar de schade gaan zien. De bumper was iets naar achter geschoven en de motorkap een paar millimeter naar boven gekomen. Geruzie in de lift.

Aan de inschrijvingsbalie gekomen: gewacht tot het onze beurt was. Bij het loket kreeg ik te horen: “Je moet je hier niet inschrijven, maar bij medische beeldvorming.” Natuurlijk waren we laat. Mijn man maar verder zagen en klagen. Toen was hij aan de beurt om in een kleedkamertje binnen te gaan. Kwam mijn man terug: de CT scan moest een MRI zijn. Alleen de RX was genomen. Dus een nieuwe afspraak vastleggen voor de MRI en dit moest in een ander ziekenhuis. Kortom, alles wat maar kon zat tegen. Eens thuisgekomen heb ik gezegd dat hij nu zijn kruisje en wonderdadige medaille moest dragen, want anders deed ik ze hem opeten of vastplakken met pattex.

Nu kunnen we erom lachen, en de motorkap is nog zo erg niet. Je ziet het wel, maar er is anders geen schade. Gelukkig. Mijn man is geen atheïst, hij gelooft in God en de H. Maagd Maria, maar hij bidt niet en gaat niet naar de H. mis. Je kunt wel zeggen: “Het is niet erg dat mijn gezin geen sacramentaliën draagt, ik bid voor mijn gezinsleden en zal ze redden van de ondergang.” Akkoord. Maar het gaat erom dat jij de volle laag krijgt van “toevalligheden” en duivelse valstrikken. Je trekt het ongeluk gewoon aan als je niet zorgt dat je gezin gewijde sacramentaliën draagt. Een gewijde wonderdadige medaille, of een gewijde St Benedictusmedaille, of een gewijd blauw-wit kruisje aan je gezinsleden geven om altijd bij te hebben en aan hun nek te hangen is geen overbodige luxe. Vooral voor JOU, zonder bijkomende hulp van de Hemel voor je gezinsleden, ziet het er voor JOU miserabel uit !!!!

Een wijze raad vooral in de tijd van zuivering met al de nodige beproevingen!!!