Marino Restrepo

Ik ben hier vanavond om de wonderen die God in mijn leven heeft gedaan met jullie te delen. Ik weet zeker dat elk van jullie hier in mijn plaats zou kunnen komen getuigen. Maar vanavond is mijn beurt! (gelach)

Ik vraag de Heer om mij te helpen. Ik zal beginnen met jullie een samenvatting te geven van mijn levensverhaal.

Ik ben in Colombia geboren in een klein dorp van koffietelers in de Andes. Mijn hele familie produceert koffie - oorspronkelijk was het voor Spanje. Ik ben opgegroeid met alle onderrichtingen en alle tradities van de katholieke kerk. Ik had een gelukkige jeugd in een heel groot gezin. Er waren er tien, maar al mijn ooms en tantes hadden vijftien tot achttien kinderen. We waren een grote stam!

Toen ik veertien was, werd ik naar Bogota gestuurd, de hoofdstad van Colombia, om mijn studies af te ronden. Het was in de jaren zestig en je weet wat er in die jaren is gebeurd! Ik omhelsde alle bewegingen van de jaren zestig, inclusief hun heidense filosofieën, maar ook waarzeggerij, spiritualisme en ik stortte mij in allerlei soorten bijgeloof en occulte praktijken.

Op mijn twintigste had ik al lang mijn geloof verloren. Ik ben getrouwd en we vertrokken naar Hamburg in Duitsland. Ik ging daar naar de universiteit om kunst te studeren. Ik werd acteur en componist. Mijn twee zonen zijn in Duitsland geboren. Ik bleef daar zes jaar en ging toen naar de Verenigde Staten. Ik woonde eerst in New York, waar ik twee jaar lang als theateracteur werkte, daarna in Hollywood, Californië. Ik woon daar sinds 1978. Ik begon in de vrijetijdsindustrie en tot 1997 werkte ik als acteur, muzikant, producent, scenarioschrijver en in nog andere activiteiten in deze industrie.

Gedurende mijn hele leven, tot 1997, toen ik mijn geboorteplaats verliet, bevond ik mij ver van God. Ver, ver weg. En toch beschouwde ik mezelf nog als een gelovige - omdat ik allerlei religies en filosofieën beoefende - en dit totale syncretisme (het verenigen van alle godsdiensten tot een geheel), gaf me de indruk een spiritueel persoon te zijn.

Wat ik echter niet wist, of was vergeten, was dat niet alle geesten van God kwamen. Dus ik ben al die jaren omgegaan met duistere geesten en ik veranderde in een heiden. Ik stond in het centrum van mijn eigen leven. Ik bouwde mijn eigen geloof, mijn eigen koninkrijk en de mensen stonden tot mijn dienst. Het enige dat voor mij van belang was, was mijn succes in de wereld. Dus ik leefde in de wereld - om geld te verdienen en beroemd te worden en te genieten van de geneugten van deze wereld. Het is helemaal niet mijn bedoeling om de wereld te vervloeken of wat er in is. Het is enkel mijn houding tegenover de wereld en mijn manier van leven, omdat die demonisch was. Ze stond buiten God.

Om je een idee te geven van waar ik mij na een paar jaar bevond: mijn huis in Hollywood was ingericht volgens een oud Japans bijgeloof, dat tegenwoordig erg in de mode is in het Westen, dat van de Feng Shui.

Je hebt er waarschijnlijk wel van gehoord. Dit bijgeloof is gebaseerd op de verering van kristallen en kosmische krachten. Bij de ingang van mijn huis stond een kristal tegenover een spiegel. De sofa en het meubilair waren in een precieze volgorde geplaatst om de kosmische krachten te kanaliseren en overal waren kleine fonteintjes. Ik had veel geld geïnvesteerd om het allemaal bijeen te doen passen. Voor mij was het een goede zaak, omdat mijn beroemde vrienden het ook deden en het aanmoedigden. Dit was hoe we in de wereld leefden en er deel van uitmaakten.

In 1997 ging ik met de kerstdagen naar Colombia. Toen ik daar aankwam, waren mijn zussen nog steeds in rouw omdat we net vijf familieleden verloren hadden. Eerst mijn vrouw, die in 1992 aan kanker stierf. Een paar maanden later verloor ik mijn jongste broer bij een ongeluk op de Bahama's. Dan mijn vader, dan nog een broer en dan mijn moeder. Alle stierven in minder dan vier jaar.

Spijtig genoeg geloofde ik in reïncarnatie, wat - zoals je je kunt voorstellen - me een heel ander beeld gaf van de dood. Mijn zussen waren echter gelovigen en rouwden op de christelijke manier.

Toen ik daar aankwam, was een van mijn zussen ervan overtuigd dat zij als volgende zou sterven omdat ze ziek was. Na zoveel overlijdens in de naaste familie stelt men zich de vraag wie de volgende zal zijn.. Het was als een bezem die door het gezin aan het vegen was. Ze vroeg me om haar te vergezellen naar de kerk om de Kerstnoveen ter ere van het Kind Jezus te doen. Deze katholieke devotie was ooit heel bekend over de hele wereld, maar bestaat nu alleen nog in Latijns-Amerika en de Filippijnen, en aangezien ik een missionaris ben, probeer ik het te promoten. Het is een heel mooie spiritualiteit die ons bijgebracht is door de mystici van de kerk. De spiritualiteit van het Kind Jezus is zeer krachtig.

Maar ik had de Kerk al drieëndertig jaar verlaten en ik gaf niet meer om de Kerk. Ik heb de kerk vervolgd. Ik spotte met de priesters en vond de christenen belachelijk, achterlijk en uit de tijd. Zij zouden de geweldige dingen moeten leren die ik kende. Sommige leden van mijn familie deden het behoorlijk en slaagden in de wereld. Ik suggereerde hen dat ze mij volgden in mijn waarzegpraktijken, kristallen bollen, tarot enz. Al die tijd bad mijn arme moeder haar Rozenkrans in stilte. Later, na mijn bekering, wist ik dat gedurende al die jaren mijn hele familie voor mij had gebeden. Ik vond mij al die tijd echter ‘cool’! Ik dacht dat ik die achterlijken voor was! Ik wilde hen zoveel leren! Ik ben er zeker van dat elke keer als ik terugkeerde naar Californië, nadat ik er de vakantie had doorgebracht, ze de huizen waar ik had verblijven exorcismes deden! (gelach) Want de duivel zelf had hen bezocht!

Met die Kerstmis besloot ik mee te gaan met mijn zuster naar de Kerk, maar gewoon om haar een plezier te doen. Het was jaren geleden dat ik een voet in de Kerk had gezet. Voor mij was mijn geloof perfect syncretisch, de Kerk was zoals elke plaats waar men aan magie deed en ze leek op de andere plaatsen of tempels waar ik naar toe ging. Ik had de mystieke dimensie van mijn geloof verloren. Ik was mijn persoonlijke relatie met Jezus, mijn God, kwijt. Ik was alles wat ik wist over het christendom verloren. Het betreden van een Kerk was voor mij iets heel anders dan voor mijn zus.

Het religieuze respect van mijn zuster maakte indruk op mij, maar mijn manier van denken veranderde ik niet. De priester zei: "Hij die deze noveen met geloof en toewijding bidt, zal een genade ontvangen van het Kind Jezus. Dat leek me aantrekkelijk. Ik dacht dat ik er misschien iets uit kon halen. Dat was mijn mentaliteit in die periode! Elke keer dat ik uit iets voordeel kon halen, was ik van de partij ! Ik handelde altijd in de hoop iets erbij te winnen. Het is typisch voor mensen die tot de wereld behoren.

Dus zei ik tegen mezelf dat ik aan het Kind zou vragen mijn leven te veranderen. De verandering waar ik aan dacht was duidelijk niet degene waar ik nu over spreek en waar u nu getuige van bent! (gelach) De verandering die u hier ziet was Zijn idee! Mijn idee was eerder op werelds vlak. Ik had veel vreselijke projecten in gedachte! Natuurlijk vertelde ik mijn zus niet wat ik vroeg, omdat ik goed wist wat haar mening was. Dus hield ik het voor mezelf.

Daarom gingen we elke dag naar de Kerk om de noveen te bidden voor het Kind Jezus. Mijn zus zei tegen mij: "Bid met veel vertrouwen en geloof! En ik antwoordde: "Natuurlijk! Maar (lachend) ze wist niet waarvoor ik bad.

Vandaag vertel ik mensen: "Ik weet dat jullie goede katholieken zijn en jullie hebben ongetwijfeld een mooie verzameling novenen om te bidden, maar ik kan er u een aanbevelen : de noveen van het Kind Jeuzs. Alleen, maak jullie klaar voor zijn gevoel voor humor! Want ik ga jullie nu vertellen hoe Hij me geantwoord heeft en hoe Hij mijn leven veranderd heeft.

Vierentwintig uur na het beëindigen van de noveen - die begint op 16 december en eindigt op 24 december bij de middernachtmis wanneer we de geboorte van Jezus vieren. Vierentwintig uur later, om middernacht op 25 december heeft de Heer me de genade van de noveen geschonken en heeft Hij mijn leven veranderd.

Ik reed met de wagen in een koffieplantage van één van mijn ooms in mijn geboortestad. Toen ik uitgestapt was en door de poort van zijn ranch liep, kwamen er zes zwaar bewapende mannen uit het woud en kidnapten mij. Ze trokken een zak over mijn hoofd, bonden mijn handen achter mijn rug, deden een touw om mijn middel en namen me mee naar de jungle. Gedurende de nacht trokken ze me heen en weer en duwden me met hun wapens.

Vandaag vraag ik de Heer: "Waarom riep je me niet in Californië? Waarom in het midden van de jungle? (gelach) Hij heeft een gevoel voor humor!

Ik werd als een gevangene naar de jungle gebracht. Je hebt waarschijnlijk gehoord van de guerrillaoorlog - het is een heel oud conflict. Mensen geloven dat guerrillamotieven ideologisch van aard zijn. Ik kan het jullie verzekeren dat het gewoon dieven zijn die mensen ontvoeren voor losgeld. Er zit geen ideologie achter!

Mijn moeder had me er jarenlang over verteld en gezegd dat deze mensen het op onze familie gemunt hadden. Maar ik had er nooit aandacht aan besteed. Ik woonde niet in Colombia en je weet hoe we reageren op nieuws en gebeurtenissen die zich ver van huis afspelen. We beleven ze alsof het een film is. Onze gevoeligheid is zo afgezwakt door al het nieuws dat tot ons doordringt dat we niet langer in staat zijn de pijn van anderen te voelen. Vanwege de media leven we vandaag in een denkbeeldige wereld. Voor mij was dit probleem in Colombia geen realtiteit - maar het werd die nacht wel heel reëel voor mij!

Bij zonsopgang brachten ze me naar een grot. Deze grot werd bewoond door een aantal vleermuizen en de grond was bedekt met hun uitwerpselen. Het krioelde er van allerlei insecten. Ik was overal gestoken en ik had overal zwellingen. Los van de jeuk en de pijnen die ik daar heb beleefd, zou ik jullie een miljoen horrorverhalen over deze grot kunnen vertellen.

Maar de reden waarom ik jullie over die grot vertel is om jullie te zeggen dat ik er een zeer verbazingwekkende mystiek ervaring heb beleefd, die mijn leven totaal en radicaal heeft veranderd. Sindsdien ben ik niet meer dezelfde persoon. Deze mystieke ervaring duurde negen uur, de hele nacht door.

De eerste dag in deze grot hoorde ik in de namiddag mijn ontvoerders praten. Het ging erover of zij mij gingen doden of laten leven. Iemand had me moeten ophalen, maar hij kwam niet opdagen. Er was sprake om mij te doden. Uiteindelijk besloten ze te wachten. Ze haalden mij uit de grot en gaven mij te eten. Daarna kreeg ik opnieuw een zak over mijn hoogd en gooiden ze me terug in de grot. Vijftien dagen zijn zo verstreken. Elke dag besloten ze me te vermoorden, maar omdat ze nog steeds hoopten om munt te slaan uit hun slachtoffer, verlengden ze de wachttijd met nog eens twee weken. 

Misschien kun je je indenken wat er deze vijftien dagen in mij omging. Het was vreselijk. Niemand kan zich voorstellen wat er in het hart van iemand afspeelt die zich in zo’n situatie bevindt. In mijn hart was alleen maar haat voor mijn ontvoerders. Ik zou hen hebben gedood als ik de kans had. En verder wilde ik vluchten. Dat was wat er zich in mijn hart afspeelde omdat er niets van God was.

Op de vijftiende dag haalden ze mij vroeg in de avond uit de grot en was ik omringd door een groep jonge rebellen, gekleed in militaire outfit. Ik wist echter dat ze geen echte soldaten waren. Ze waren kwaadaardig en tot de tanden bewapend. Eén van hen legde me uit dat hij de 'commandant' was en beschreef de situatie waarin ik verkeerde. Hij vroeg me om een ​​zeer hoge losprijs en zei dat ze wisten dat ik zoveel geld had. Ze gaven me informatie over mijn zussen, waaruit bleek dat ze alles in detail wisten. Ze dreigden mijn hele familie uit te moorden als ik weigerde het losgeld te betalen. Hetzelfde zou gebeuren als ik probeerde te ontsnappen. Op het einde van dit onderhoud vertelde de "commandant" me dat de mannen die me op de ranch van mijn oom hadden ontvoerd en me naar de jungle hadden gebracht, wilden dat ik werd gedood na het betalen van het losgeld. Ze wilden niet het risico lopen dat ik hen zou aangeven aan de politie na mijn vrijlating. Toen trokken ze hun kappen uit. Ze maakten zich geen zorgen meer dat ik ze zou herkennen, omdat ik toch gedood zou worden.

Ik werd dus ter dood veroordeeld.

Ze stuurden me terug naar de grot, vastgebonden en met een zak over het hoofd. De "commandant" vertelde me dat hij de volgende dag terug zou komen om me naar een andere plek te brengen. Toen vertrokken ze en lieten een paar jonge rebellen achter om de grot te bewaken.

Als jullie weten dat de eerste twee weken verschrikkelijk voor me waren, beeld je dan in hoe die avond voor me was. Ik had geen enkel hoop meer om te overleven. Het was gewoon een kwestie van tijd voordat ik werd vermoord. Het was alsof ik al dood was. Stel je een ogenblik voor wat ik voelde. Het was huiveringwekkend. Hopeloos. Ik was volkomen hulpeloos en in een angstaanjagende grot. Ik probeerde toen iets in mijn innerlijk te vinden dat me zou kunnen helpen om deze beproeving te doorstaan. Iets om mij aan vast te klampen. Ik dacht aan al die geweldige filosofieën die ik in mijn hele leven had bestudeerd. Magie, waarzeggerij, numerologie, al deze dingen. Ik had net mijn geboortehoroscoop in Californië laten voorspellen, voordat ik naar Colombia vertrok en er waren mij prachtige dingen voorspeld! Niets daarvan bleef nog overeind! Ik wist nu dat al die dingen waar ik mij zoveel jaren in verdiept had, dood waren. 

Ik kon niets vinden dat me kon helpen! Nochtans was ik altijd degene die dankzij deze geweldige kennis die ik had, om de problemen van anderen op te lossen, maar voor mij werkte het niet. Op dat moment ontdekte ik dat er iets echt in mij was. Het was mijn geloof, maar het was zo zwak en zo begraven door al de duisternis waarmee ik mij zoveel jaren had bedekt, dat ik mij geen enkel gebed kon herinneren. Ik herinnerde me mijn jeugd met mijn moeder, in de kerk, op school, in mijn woonplaats, maar ik herinnerde niets wat mij kon helpen, zelfs niet het kleinste gebed. En ik wist dat die gebeden me hadden kunnen helpen! Ik wist dat daar de waarheid aanwezig was, dat daar de echte kracht was! Het feit dat ik me ervan bewust was, verergerde de wanhoop in mijn geest nog.

Op dat moment begon deze mystieke toestand waarover ik jullie sprak. Ik had er geen idee van dat het van God kwam – zover was ik van Hem verwijderd. Daarom herkende ik Hem niet.

Het eerste deel van deze ervaring wordt een verlichting van het bewustzijn genoemd. Ik heb praktisch het grootste deel van mijn leven opnieuw beleefd. Ik was net zo wakker en bewust als jullie hier nu zijn. Alleen dat ik in de grot was vastgebonden, maar ik was wakker. Het tweede deel wordt een visioen met God genoemd. Er kan iemand niets mysterieuzers overkomen! Ik weet zeker dat jullie al veel soortgelijke verhalen hebben gehoord, maar voor mij was het ongelooflijk! Ik heb het nog steeds niet verteerd. 

Ik dacht na over mijn ellende en verdriet, en aan het feit dat ik ongetwijfeld die nacht in die grot zou sterven. Het was te veel. Ik was al erg ziek vanwege mijn situatie. Ik was zwak en at slechts één keer per dag. Ze gaven me wilde wortels en bessen om te eten en vuil water te drinken. Het was vreselijk. 

Nu kan ik jullie wat meer zeggen over dit precieze moment. Ik besefte dat dit het meest mysterieuze was: terwijl ik al deze ellende meemaakte in de zekerheid dat ik zou sterven, besefte ik dit: voordat God in ons kan komen om ons aan te raken en om ons om te vormen, moet alles wat ons is en ons bezighoudt, eerst worden vernietigd. Dit komt omdat we een ongelooflijke toren van trots en ijdelheid hebben gebouwd en zo’n hoge dunk hebben van onszelf en de mensen! Deze toren moet helemaal verdwijnen ! Dat besefte ik.

En pas toen verscheen God. Op het ogenblik dat ik niets meer was. Ik was gebroken, zat in zak en as. Niets van mezelf bleef over. Niets bleef over van dit verbazingwekkende en fantastische leven dat ik beleefd had, dit leven van glamour dat ik altijd had nagestreefd, de schatten die ik had verzameld waren niets meer waard! Absoluut niets ! En alles wat voor mij waarde had kunnen hebben, sliep... Het was voor mij gedaan! 

Plotseling zag ik mezelf, op driejarige leeftijd, op een driewieler, rondjes rijden op een zijterras van ons huis. Ik raakte de omliggende planten en bloemen met mijn uitgestekte arm en vernielde ze. Ik hoorde een meid zegen dat ik moest ophouden. Stel je voor hoe verstijfd ik was toen ik dit allemaal zag. Ik begreep niet hoe ik op mijn 47 jaar mijn jeugd kon herbeleven tot in de kleinste details. Ik probeerde in een menselijke reflex te redeneren. Ik zei tot mezelf: "Ik ben vergiftigd! Ik heb koorts door al die insectenbeten! Ik hallucineer, ik zie dingen! Maar al deze argumenten hielpen mij niet vooruit, omdat ik goed wist dat ik niet hallucineerde. Als iemand weet wat het betekent om te hallucineren, ben ik het! Ik heb de jaren zestig al hallucinerend doorgebracht! (gelach)

Ik wist dat het mijn leven was dat zich duidelijk voor mijn ogen afspeelde. Ik dacht dat ik gek aan het worden was. Maar ook dat hield geen steek. Toen herinnerde ik me mijn stervende moeder die tijdens haar doodsstrijd in een soort extase terecht kwam die ongeveer drie uur duurde. Gedurende die uren vertelde ze veel over haar leven en ze stierf pas daarna. Dus ik dacht: "Ik ga dood, zoals mijn moeder." Maar dat hield ook geen steek. Dus stopte ik met vechten, met denken, met wat dan ook te ondernemen tegen wat me overkwam en ik liet alles los. 

Op het ogenblik toen ik mijn leven zag toen ik de leeftijd van elf of twaalf was, begon ik verschrikkelijke pijn te ervaren. Ik kan het met geen woorden beschrijven. Een pijn zoals je je niet kunt voorstellen. Het was de pijn van mijn zonden. En hier is voor u staat een man die niet in de zonde geloofde! Ik spotte met mensen die het woorde "zonde" vernoemden. Ik maakte er grappen over!

Nu voelde ik een pijn die niet fysiek was. Ze was geestelijk. Vandaag weet ik, dankzij wat de Heer mij heeft geopenbaard, dat het de pijn is die zielen in het vagevuur beleven. En het is ook de pijn die we ervaren als we hier op aarde op Christus lijken. We beginnen de pijn van onze overtredingen te voelen. We beginnen de pijn van de zonden van de mensheid te voelen. We beginnen op Christus te lijken en we beleven zijn Lijden.

Maar dat was bij mij niet het geval! Ik was de ellendigste en verschrikkelijkste zondaar! Ik had deze pijn niet kunnen verdragen, maar vandaag weet ik dat de Heer me de genade heeft geschonken om ze te beleven. 

Nu weet ik het, maar toen wist ik niet wat er met me gebeurde! Ik bleef het visioen van mijn hele leven bekijken. Ik zag niet alleen wat er fout was, wat ik verkeerd had gedaan, maar ook het goede in mijn leven. Wat goed was, ging gewoon voorbij zonder pijn. Wat er echter fout was ging niet voorbij, maar bleef als bevroren hangen en was pijnlijk. Het duurde een lange tijd, als voor eeuwig. Daarna gebeurde er iets… ik weet niet hoe, het gaat mij te boven.

Ik zag mezelf in een visioen. Met mijn gezicht op de grond, op het gras. Het leek alsof ik op een hele hoge berg was. Ik ben in de bergen geboren. Ik had de indruk mij op een verrassend hoge berg te bevinden. Naast deze berg bevond zich een nog hogere berg. En op deze berg zag ik een prachtige stad van licht. Een verlichte stad, gemaakt van licht! Niet als een stad verlicht door neonlichten! Ze was gemaakt van licht. Ik keek opzij en zag in de verte mijn lichaam in de grot als door een rookgordijn. Het was voor mij als een bevestiging dat ik dood was. Maar wat vreemd was, was dat ik me nog nooit zo levend had gevoeld! Ik bevond mij in een staat van volmaakt geluk. En ondanks alles wat me overkwam, voelde ik me zo vrij dat ik niet wilde terugkeren naar mijn lichaam dat zich daar in de verte bevond.

Maar alles veranderde plotseling omdat ik de stem van de Heer hoorde spreken. En Zijn stem was zo immens dat het leek dat ze uit mijn binnenste kwam en van overal tegelijk. Ik bedoel werkelijk "van overal" tegelijkertijd en vanuit de kern van het universum. Zijn stem sprak tot mij en alles sprak tot mij met Zijn stem. De meest immense stem. En die stem was vervuld van genade, liefde, mededogen en ongelooflijke vergeving. En jullie zullen dit niet geloven : het enige dat ik wilde doen was me verbergen en wegrennen van die Liefde, ver van die vergeving, ver weg van dat medelijden. Ik wilde het niet, ik kon het niet verdragen. En ik zeg jullie: gedurende mijn hele leven dacht ik dat ik de geweldigste persoon was. Ik maakte deel uit van Amnesty International, het toezichtcomité voor mensenrechten, en elk jaar verzamelde ik met mijn collega's in Hollywood tonnen geld voor de armen. Ik was de eerste om iedereen te helpen die om hulp kwam vragen. Ik stond altijd klaar.

Mensen zeiden over mij dat ik een goed mens was. En ik noemde mijn vrienden ook goede mensen. Zij deden zoals ik. Maar ik besefte dat ik nooit echt een goed mens was geweest. Alles wat ik ooit voor anderen had gedaan, had ik eigenlijk voor mijzelf gedaan, uit ijdelheid, omdat het helpen van anderen me een goed gevoel gaf. Ik heb het allemaal voor mezelf gedaan. Anderen helpen streelde mijn ego, en voedde mijn egoïsme en egocentrisme. Het maakte mij groter. En ik besefte het pas dan. Tot dan had ik gedacht dat ik aan liefdadigheid deed, dat ik medelijden en liefde kende, terwijl ik mij alleen maar vrijkocht voor al het kwaad dat ik elders deed. In werkelijkheid was ik de grootste leugenaar, overspelige persoon, bedrieger… alles wat je maar wil!

Ik had alles in het werk gesteld om te slagen in mijn carrière en in mijn relaties en daar bleef niets en niemand van over. En ik dacht dat ik een goed mens was! Ik besefte dit toen de Heer tot mij sprak: ik was zo duister als een mens maar kan zijn, en mijn hart was zo versteend dat ik de Lierde niet kon verdragen omdat ik nooit Liefde gegeven had.

Als u nooit ware liefde geeft, zult u ze niet kunnen ontvangen. Er zal geen plaats in u zijn om het te ontvangen omdat u geen liefde voortbrengt. De Liefde die van God komt, is een bron die door ons stroomt om onze lage natuur om te vormen in ware Liefde die ons terug naar God brengt. Maar de lemen vaas die ik was, zoals Paulus het noemt, was zodanig van leem en niet van God gemaakt, dat ik enkel het leem toebehoorde.

Op dat ogenblik had de Heer mij gegeven wat ik verlangde: Hij zweeg. Hij praatte niet meer met mij. Maar toen Hij zweeg, voelde ik een ongelooflijke en onvoorstelbare eenzaamheid. Ik was alleen en als dood. Ik voelde me doodgaan en wilde dat Hij weer met me praatte, want nu ik voor het eerst de Liefde had ervaren, had ik het zo hard nodig. Nu was het mijn leven, en het was een gemis zoals het gebrek aan zuurstof. Ik was als stervend zonder deze Liefde. Maar de Heer sprak niet meer met mij. 

Vervolgens zweefde ik over een gruwelijke afgrond. Ik wist wat het was, terwijl ik het mijn hele leven  had ontkend. Drieëndertig jaar lang had ik tegenover iedereen betwist dat de hel bestond. Daarom had ik allerlei soorten filosofieën aangehangen. Nu wilde ik er niet naar kijken. Vandaag weet ik dat het genade was die me deed kijken - maar op dat ogenblik begreep ik niet waarom ik moest kijken, terwijl ik dat niet wou. Ik werd niet gedwongen, maar het is alsof het hoogdringend was. Ik heb dus gekeken. 

Toen ik keek, was er geen stilte meer. De meest angstaanjagende geluiden waren te horen. Ik keek naar de hel. Ik vertel de mensen dat het niet gemakkelijk voor me was om aan deze missie te beginnen. Een missie waar ik moet getuigen dat de hel bestaat omdat ik er ben geweest. U kunt zich voorstellen dat het niet gemakkelijk is ! (gelach) Vooral als je bedenkt dat we zelfs katholieken ontmoeten die het niet geloven! Zelfs katholieken! Ik heb zelfs priesters ontmoet die niet in de hel geloven! Ik nodig jullie uit om erover na te denken! 

Eén ding kan ik jullie vertellen, als ik doe wat ik hier vanavond doe - en ik doe het tot het einde van mijn leven - doe ik het niet om mensen te behagen. Het is om mijn Heer te behagen! Onze Heer, onze God! Omdat Hij het is die ik kom om te verheerlijken, niet mijzelf. Alles is voor Hem! 

Hij liet me de hel zien en ik heb ernaar gekeken. Op het eerste gezicht heb ik geen honderden of duizenden, maar miljoenen veroordeelde zielen gezien! En ik, die nooit had geloofd, stel je voor wat er in mij omging! Het was gewoon ongelooflijk om miljoenen veroordeelde zielen te zien en ik weet dat, terwijl we hier vanavond bijeen zijn, er zielen zijn die in de hel. Ik weet ook zeker dat als we de katholieken waren waartoe we geroepen zijn, velen van hen niet naar de hel zouden gaan. Dat weet ik ook. Het bedroeft mij en ook jullie! Als we beseffen dat we een leger vormen en dat een groot deel van dat leger slaapt en dat we over de nodige wapens beschikken om zielen te verdedigen en we het niet doen ! En ik was één van de deserteurs van dat leger…

Toen ik hen in het gezicht aankeek, als we van een gezicht kunnen spreken, besefte ik me dat het menselijke wezens waren geweest, maar dat ze waren veranderd in demonen. En hun gezichten hadden alleen oppervlakkig sporen van menselijke gezichten. Maar ze waren misvormd vanwege hun zonde. Ik begreep volledig welke soorten zonden ze hadden misvormd. Ik wist alles. Ik begreep alles. Nu weet ik dat het door het handelen van de Heilige Geest is dat de volheid van de Waarheid wordt onthult en dat men ze kan zien en herkennen.

Toen ik dieper keek, zag ik wezens die nog beestachtiger waren. Ik zou jullie nog lang over de hel kunnen praten. Maar ik wil er echter niet teveel tijd in steken, noch met jullie, noch met anderen. Sindsdien breng ik geen enkele dag meer door op deze aarde, zonder dat ik me bewust ben van wat er zich onder mij bevindt. Geen enkele dag. Ik weet wat er beneden is. Het maakt me niet bang. Aan de andere kant heb ik wel schrik voor de zonde omdat de zonde me daarheen zal brengen als ik niet oplet. Dat is de realiteit. De absolute realiteit.

Het overkomt me soms dat ik door een park wandel of in een treinstation, een luchthaven of een winkelcentrum ben waar het druk is. Dan hoor ik soms, wanneer ik hen voorbij loop, stemmen van de hel uit hun mond komen. De reden is dat wanneer we in een staat van zonde leven, we een verlengstuk van de afgrond worden. Een uitbreiding van de hel. Een extensie. Wij worden dan het instrument van alle krachten die van beneden komen. Het is verschrikkelijk dat mensen zo blind zijn, dat ze niet weten dat ze de instrumenten zijn van zo'n gruwel en dat ze iedereen zoveel schade toebrengen.