Respect voor de reputatie van personen verbiedt elke houding en elk woord dat hen onrecht kan toebrengen. Men wordt schuldig:

- aan een onbezonnen oordeel als men zelfs stilzwijgend, dat als waar aanneemt, zonder dat het voldoende gefundeerd is;

- aan het kleineren van iemand als je, zonder objectieve, geldige reden, de fouten en tekortkomingen van een ander openbaart aan personen die ze niet kenden;

- aan laster als je door opmerkingen die in strijd zijn met de waarheid, de reputatie van anderen schaadt en aanleiding geeft tot valse oordelen over hen.

Om een ondoordacht en onbesuisd oordeel te vermijden, moet iedereen voorzichtig zijn om de gedachten, woorden en daden van zijn medemens op een gunstige manier te interpreteren: elke goede christen zou eerder bereid moeten zijn om een positieve verklaring te geven aan de verklaring van een ander dan deze te veroordelen. Maar als hij dit niet kan, laat hem dan vragen hoe de ander het begrijpt. En als de ander het slecht begrijpt, laat de goede christen hem corrigeren met liefde. Als dat niet voldoende is, laat de christen dan alle geschikte manieren proberen om de ander tot een juist begrip te brengen, zodat hij gered kan worden.- KKK n. 2476-2478

CHRISTUS LIEGT NIET

Ook dit is een feit: Paus Franciscus houdt de sleutels van het Koninkrijk vast, ook al kan hij ze losjes vasthouden ... misschien te losjes. Geen enkele kardinaal, inclusief Burke, heeft de geldigheid van dit Pausdom betwist. Franciscus is de Plaatsvervanger van Christus en dus zullen de Petrijnse beloften van Jezus de overhand hebben. Degenen die volharden in de overtuiging dat er een 'paleis coup' was en dat Benedictus nog steeds de wettige paus is, moeten luisteren naar wat Benedictus XVI daar zelf over te zeggen heeft:

Het probleem hiermee is dat paus Benedictus zelf herhaaldelijk degenen heeft aangeklaagd die deze theorie hebben uitgesproken:

Er is absoluut geen twijfel over de geldigheid van mijn ontslag bij het Petrijnse ministerie. De enige voorwaarde voor de geldigheid van mijn ontslag is de volledige vrijheid van mijn beslissing. Speculaties met betrekking tot de geldigheid ervan zijn eenvoudigweg absurd ... [Mijn] laatste en laatste taak [is] om het pontificaat van [Paus Franciscus] te ondersteunen met gebed. –Paus Emerentius Benedictus XVI, Vaticaanstad, 26 februari 2014

En opnieuw, in de recente autobiografie van Benedictus, vraagt pauselijke interviewer Peter Seewald expliciet of de gepensioneerde bisschop van Rome het slachtoffer was van 'chantage en samenzwering'.

Dat is allemaal complete onzin. Nee, het is eigenlijk een eenvoudige zaak ... niemand heeft geprobeerd me te chanteren. Als dat was geprobeerd, zou ik niet zijn weggegaan omdat je niet mag vertrekken omdat je onder druk staat. Het is ook niet zo dat ik zou hebben geruild of wat dan ook. Integendeel, het moment was - Godzijdank - een gevoel om de moeilijkheden en een gemoedsstemming van vrede te overwinnen. Een gemoedstoestand waarin je de teugels echt met vertrouwen kunt doorgeven aan de volgende persoon. -Benedict XVI, Laatste Testament in zijn eigen woorden, met Peter Seewald; p. 24

Ik herinner aan de synode van de familie hoe paus Franciscus toestond dat een veelheid aan meningen op tafel kwam - sommige van hen mooi, andere ketters. Aan het einde stond hij op en gaf vijf correcties aan zowel 'liberalen' als 'conservatieven'.

Hij verklaarde:

De Paus is in deze context niet de allerhoogste heer, maar eerder de allerhoogste dienaar - de 'dienaar van de dienaren van God'; de borg van de gehoorzaamheid en de conformiteit van de Kerk met de Wil van God, met het Evangelie van Christus en met de Traditie van de Kerk, waarbij elke persoonlijke gril wordt opzij geschoven, ondanks (dat ik) de “soevereine Priester en Leraar (ben) van al de gelovigen” door de wil van Christus zelf en ondanks (dat ik) de “soevereine, volledige en onmiddellijke, en universele macht in de Kerk (geniet)”.–Paus Franciscus, slotopmerkingen over de synode; 18 oktober 2014

Plots hoorde ik de Paus niet meer spreken, maar Jezus. De woorden weergalmden in mijn ziel als een donderslag, waarbij ik letterlijk tot in het diepste geraakt was. Zie je, het is Christus die heeft gebeden dat het geloof van Petrus niet mag falen. Dat is een betrouwbaar gebed. En we zijn gaan begrijpen dat dit niet betekent dat de Paus niet persoonlijk kan zondigen of zelfs tekortschieten in zijn plichten; veeleer, dat de Geest van Waarheid het "voedsel" zal beschermen dat Christus ons in de Heilige Traditie heeft gegeven. Inderdaad, het interview van de Paus met Scalfari betekent in dat licht weinig. Het ware geloof is al overgedragen en kan niet veranderen.

Op de een of andere manier zullen we deze garantie vervuld zien worden. Echt waar, we zien het al, want het Pausschap is niet 1 Paus. 

ZELFS JUDAS

Zelfs Judas was belast met macht en autoriteit. Ja, hij was ook in die vergadering van discipelen toen Jezus verklaarde:

Wie naar je luistert, luistert naar Mij. Wie je afwijst, wijst Mij af. En wie Mij afwijst, verwerpt Degene die Mij gezonden heeft. (Lucas 10:16)

Dat wil zeggen, wie niet naar Judas luisterde, verachtte de Heer zelf. Dat was het geval voor die drie jaar dat de toekomstige verrader bij de Heer was. Daar moeten we eens over nadenken.

En zelfs Petrus werd, na Pinksteren, door Paulus gecorrigeerd omdat hij afdwaalde van het ware Evangelie. Hieruit is ook iets belangrijks te leren. Betekent onfeilbaarheid dat de Paus nooit kan mislopen, of liever dat zijn stappen altijd weer recht worden gemaakt?

Zoals ik niet lang geleden zei, is onze persoonlijke plicht om te luisteren naar de stem van Jezus die spreekt door Paus Franciscus en de bisschoppen in gemeenschap met hem. Alleen de meest cynische harten zullen falen om de vaak mooie, bemoedigende en ware woorden te horen die deze mannen spreken, ondanks hun fouten.

Toen ik vorig jaar bezig was met het voorbereiden van een adventsmissie in de parochie waar ik sprak, zag ik een grote poster op de muur van de predikant. Het detailleerde de geschiedenis van de Kerk via een tijdlijn. Eén beschrijving trok met name mijn aandacht:

Het is een ongelukkig feit dat de geestelijke toestand van de Kerk soms niet beter is dan de geestelijke toestand van de samenleving als geheel. Dit was waar in de 10e eeuw. In de eerste 60 jaar werd het ambt van de Paus gecontroleerd door Romeinse aristocraten die hun hoge functie onwaardig waren. De ergste van hen, Paus Johannes XII, was zo corrupt dat God de Kerk van hem verloste via een seculiere heerser, Otto I (de Grote), de eerste Heilige Romeinse Keizer van het Duitse Rijk. Otto en zijn opvolgers gebruikten de Kerk als instrument om de orde in het Rijk te helpen herstellen. De bediening door leken, de verkiezing van bisschoppen, en zelfs Pausen door keizers, was een van de belangrijkste manieren om de Kerk te besturen. Door Gods genade waren de door de Duitse keizers genomineerde Pausen gedurende deze periode van hoge kwaliteit, vooral Paus Silvester II.  Als gevolg hiervan begon de Westerse kerk te herleven, vooral door de vernieuwing van het kloosterleven.

God laat het kwaad en de verwarring toe om een groter goed te bereiken. Hij zal dit opnieuw doen. 

Waarom zijn jullie bezorgd? En waarom rijzen er vragen in jullie hart?

Wat we moeten doen is geloof tonen in de Katholieke Leer en de eventuele fouten van Paus Franciscus nemen voor wat ze zijn: dwalingen. Zolang we maar de ware Katholieke Leer aanhangen en deze die de vorige Pausen allemaal hebben onderwezen, vergelijken met deze van deze Paus en de correcte Katholieke Leer aanhangen is er niets verkeerds gebeurd. God scherpt de waakzaamheid van de Katholieken aan!!! De Kerk is niet Paus Franciscus alleen, maar alle Pausen die we al hebben gekend!!!