In de visioenen van Anna Katarina Emmerick :

Maria-Magdalena

De vader van Lazarus was afkomstig uit het land, waar de H. Driekoningen zich vestigden na hun thuiskomst uit Bethlehem. Zijn grootvader was uit Egypte en was een vorst in Syrië, maar werd later uit zijn ambt ontzet. De eerste (d.i. Lazarusÿ vader) had gedurende de oorlog grote goederen bij Jeruzalem en in Galilea bekomen. Hij ging over tot het Jodendom en trouwde met een voorname Jodin van Farizese afkomst. Zij hadden grote eigendommen; het kasteel van Lazarus te Betanië was zeer groot en had uitgestrekte tuinen of parken, vele terrassen en vijvers; het was met een dubbele watergracht omringd. De familie kende de profetie van Hanna en Simeon uit de Tempel; ze leefde in de verwachting van de Messias en was reeds in Jezusÿ jeugd met de H. Familie bekend, gelijk dikwijls aanzienlijke deugdzame personen met geringe brave lieden betrekking onderhouden.

Sinds Lazarusÿ vader de Joodse godsdienst aannam, droeg hij de Bijbelse naam ‘Zerahÿ. Hij was een zoon van de laatste Syrische koning Antiochus XIII (die de zoon was van Antiochus-Eusebius VIII en van Cleopatra-Selene, koningin van Egypte). Deze Antiochus XIII regeerde slechts 4 jaar (69-65 vóór Chr.) over dat deel van Syrië, dat Tigranes de Armeniër niet had kunnen veroveren. Daarna (anno 65) maakte de veldheer Pompejus heel Syrië tot een Romeinse provincie, behalve een klein noord-oostelijk stuk, dat tot vazaalkoninkrijkje werd gepromoveerd: Commagena, met hoofdstad Samosata. Volgens sommige geleerden werd Antiochus XIII van Syrië hierop koning Antiochus de 1e van Commagena, dat inderdaad een buurland kan heten van het (latere) Land der H. Driekoningen, waaruit Lazarusÿ vader afkomstig is.

Lazarusÿ moeder, die een voorname priesterdochter uit Jeruzalem was, zou Jezabel geheten hebben, wat wel enige bevreemding wekt. Ze was met moeder Anna verwant door Manasse, zonder twijfel de priester uit Sefforis, broederszoon van Annaÿs vader en dus kozijn van Anna.

Ten gevolge van zijn militaire prestaties was Zerah eigenaar geworden van aanzienlijke goederen in het Joodse land en ook zijn vrouw Jezabel had hem veel verrijkt, maar wat in Jeruzalem zelf hun eigendom was, hadden zij grotendeels overgemaakt aan de tempel, behoudens enkele privilegies, b.v. in het tempelbeheer, recht op toegang tot het Cenakel, enz. Lazarus zelf was ongeveer 8 jaar ouder dan Jezus.

Zijn naam is een vergrieksing van de Hebreeuwse naam ‘Eleazarÿ, dit is ‘Gods hulpÿ! De ouders van Lazarus hadden 15 kinderen; 6 ervan stierven zeer jong; 9 werden ouder, maar slechts 4 beleefden Jezusÿ openbaar leven. Dit waren: Lazarus, Marta die 2 jaar jonger was, Maria de stille (vermeende  krankzinnige) die 2 jaar jonger was dan Marta en tenslotte Maria-Magdalena die 7 jaar na Marta geboren werd.

Magdalena, het jongste kind, was zeer bevallig en vroeg groot en volgroeid. Zij zat vol humor, scherts en guitenstreken. Haar ouders ontvielen haar op haar zevende jaar. Van jongs af aan kon zij haar ouders niet lijden, omdat zij zo streng vastten. Zij was zeer ijdel, meer dan men denken kan, snoepziek, trots, kleinzerig en verwend, zinnelijk en eigenzinnig. Zij was niet standvastig, maar wispelturig en veranderlijk. Zij wilde altijd wat haar op het ogenblik meest streelde. Zij was anderzijds verkwistend, milddadig en menslievend, maar vooral uit medelijden. Zij was zeer goedhartig met een grote voorliefde voor wat uitwendig blonk, mooi en aantrekkelijk was. Het zinnelijk medelijden had zij geërfd van haar moeder, die ook medeschuldig was aan haar verwende opvoeding en misvorming.

Magdalena werd door haar voedsters, zowel als door haar moeder, bedorven. Deze gaven haar overal de voorrang en lieten haar guitenstreken en geestigheden door anderen bewonderen; zij zaten bijna altijd met de opgetooide Magdalena bij het venster. Dit zitten aan het venster was de eerste oorzaak van haar bederf. Ik zag haar altijd vóór het venster of op het dak- of wandelterras

van het huis op een luxueuze glanzende zetel die met tapijten en kussens belegd was. Van op de straat kon men ze daar in haar prachtkledij zien.

Zij was nauwelijks 9 jaar, toen zij met dit prachtvertoon begon en ook aan minnehandel begon te doen. Naar gelang haar hoedanigheden en talenten zich ontplooiden, groeide ook de belangstelling rondom haar voor haar persoon. Zij had zeer vele gezelschappen en was ook ontwikkeld en begaafd. Zij schreef op kleine rollen van perkament liefde spreuken en verzen; ik zag haar daarbij op haar vingeren tellen. Deze rondsturend, wisselde zij die met haar minnaars; zij werd onmatig geroemd en bewonderd. Ik heb nooit gezien dat zij echt beminde of bemind werd; dit alles was maar ijdelheid, zinnelijkheid, zelfaanbidding en trots op haar schoonheid; zij was een oneer en ergernis voor haar zusters, die zij om hun eenvoudiger, deugdzamer leven verachtte en over wie zij zich voor anderen schaamde.

Toen de kinderen de goederen onder elkander verdeelden, viel haar door ÿt lot het kasteel te Magdalum ten deel. Magdalum was een zeer schoon en aangenaam kasteel. In haar kinderjaren was zij er vaak op bezoek gekomen en zij had steeds een voorliefde voor deze plaats gekoesterd. Elf jaar oud, trok zij er met grote pracht en een talrijk personeel van dienstmeiden en knechten heen. Haar aanbidders volgden haar en zij die met haar brasten en een liederlijk leven leidden en haar verleidden. Maar als ze haar aanbidders afwees en nieuwe vriendschappen sloot met nieuwe vereerders waren de eersten zeer getergd, vatten afkeer voor haar op en gingen haar haten en belasteren.

In het begin werd zij te Magdalum niet door perverse personen bezocht; het waren eerder voorname rijke mannen en vrouwen, die volgens de wereld leefden. Maar toen dit genotzuchtig leven in wellust ontaardde, trokken de voorname lieden zich terug om er niet hun eer en goede naam bij in te boeten. De buitensporigheid groeide aan tot bederf en het bederf sloeg om tot de ergste en losbandigste uitspattingen. Het kasteel met de omgeving verviel en verwilderde, en alleen de kamers en zalen, waar Magdalena haar wellustig leven sleet, waren goed onderhouden, rijk en prachtig. Zo zag ik een zaal, waarvan de muren en zoldering geheel met glanzende metalen spiegels bekleed waren en waartussen een grote verscheidenheid van struikjes en bloemen prijkten.

Eens was Magdalena ziek geworden: zij was geknakt, in geldnood, wanhopig, door haar vereerders verlaten en hierdoor van hartzeer verteerd. Toen leefde zij meer eenzaam en had meer rust, maar nauwelijks had zij haar gezondheid en schoonheid teruggewonnen, of zij hervatte met nieuwe hoop haar ongebreideld leven. Zij heeft bijna 10 jaren lang haar zondig leven te Magdalum voortgezet, en ze was in 25 jaar toen zij door een prediking van Jezus getroffen en bekeerd werd.

Lazarus, Marta en Maria-Magdalena

Katarina zag in een omstandig visioen het leven van Maria Magdalena en zag dat zij de Heer driemaal zalfde. De identiteit van Maria Magdalena wordt door velen aangenomen, in navolging van Tertullianus, Ambrosius, Hiëronymus, Augustinus, Gregorius de Grote, Tomas van Aquino en van vele andere leraars, die houden dat Maria Magdalena de voeten van Jezus zalfde in het huis van Simon, door Jezus van 7 duivelen bevrijd werd en zalvingen aan Jezus verrichtte in het huis van Lazarus, van wie zij een zuster was. Haar voornaam was Maria, haar bijnaam Magdalena, naar de stad Magdalum bij het Meer, waar zij een landgoed bezat en woonde.

In het visioen zag Katarina Maria Magdalena eerst in Betanië, in het huis van Lazarus, dat het grootste en schoonste huis van Betanië is, hetzelfde waarin ik de Heer, vóór hij de laatste keer naar Jeruzalem ging, zag eten en waar vele mensen in het voorhof en onder de zuilengangen aten. Dit huis was het erfgoed van de vader van Lazarus. Katarina zag ze Lazarus en zijn zusters, tezamen.  Ze zag Lazarus en Marta eenvoudig, menslievend en milddadig leven, maar Magdalena zag ze tot hun groot verdriet een zeer ijdel, ergerlijk en wellustig leven leiden. Zij woonde op de bovenste verdieping en had 2 dienstmeiden en 2 pages tot haar dienst. Maria Magdalena was buitensporig in haar opschik en klederdracht. Prachtig opgesmukt ging zij zitten op een plaats, waar zij door iedereen gezien kon worden en zij schaamde zich voor de mensen over haar brave, eenvoudige broer en zusters.

Magdalena had een met tapijten bedekte zetel als een kleine troon en liet die op het dakterras van het huis brengen, en dan zat zij daar dikwijls in de overdadigste tooi te wachten op haar gasten. Dit waren mannen en vrouwen, die haar in groot getal uit Jeruzalem kwamen bezoeken. Zij was zeer groot, lijvig en fors, had blond en zeer lang en weelderig haar, mooie handen en een aangename kleur. Zij was in haar opschik buitensporig, bij zover dat ze stijf was van de overdadige sieraden. Zó zag Katarina haar dáár boven op het platte dak zitten.

Haar haar was bedekt met een soort muts van vaalgele stof, vol parelen en geheel kroes als kant, waarin de parelen en de schitterende sieraden en vele fijne golvende lokjes verwerkt waren. Van de bovenpunt van deze hoofdbedekking hing een lange, doorschijnende sluier van achteren tot op de grond neer. Rond haar hals was een soort kraag, die vouwenrijk en eveneens kroes was en die reikte tot tegen de kin; haar borst was met een rood- en witgebloemde glanzende stof bedekt, die een stijf borststuk als een keurslijf had. Haar rok was van dezelfde stof als haar jak en had dezelfde dwarse of horizontale plooien.

Boven dit alles droeg zij een bovenkleed met gouden bloemen, dat alleen onder de borst toesloot. De mouwen waren aan de schouders eveneens kroes (of vol plooien) en om de boven- en onderarm met armringen of bonden, die met parelen bezet waren, toegehaald of omvat. Aan de ellebogen en aan het voorste van de mouwen bij de handen hingen stroken neer van geelachtige kleur en als van kantwerk. Het kleed had een grote sleep. Zij zag er uiterst stijf uit in die kleding, bijna gelijk een pop.

De Moeder Gods woonde na de hemelvaart van Jezus in de eerste tijd te Betanië bij Lazarus en Marta. Lazarus hield zich het meest van de tijd verborgen en kwam maar in de nacht te voorschijn. De H. Maagd werd door niemand lastig gevallen; zij trok later naar Efeze. Lazarus behoorde dan volkomen bij de leerlingen en 4 jaar na Christusÿ dood werden hij en Marta door de Joden gevangen genomen en ook Magdalena werd, toen zij haar broer en zus in de nacht eens kwam bezoeken, onderweg aangehouden. Met Lazarus die reeds priester was, werd ook  een jonge Maximinus en ook  Chelitonius gevangen genomen, voorts Marcella, de gewezen dienstmeid van Magdalena en de dienstmeid van Marta. Het waren 7 personen, 3 mannen en 4 vrouwen. Katarina zag hen door de Joden, na door hen mishandeld te zijn, op de zee in een klein bootje gezet worden. Dit was lek en had geen roer, geen roeispanen en geen zeil. Dit bootje maakten zij vast aan een groot schip en trokken het in volle zee en lieten het daar los. Katarina zag dat dit bootje, terwijl de heilige bemanning bad en zong, uit eigen beweging voortvoer en de kust van Frankrijk bereikte op een plaats waar het water zacht tegen het land aanspoelde. Hier stegen zij er uit en duwden het onbruikbare bootje ten prooi aan de baren terug in zee.

Ze waren daar nog meer dan een uur van een grote stad verwijderd en zij begaven zich erheen. Zij hadden op een wondere wijze die weg zo snel afgelegd. Zij hadden niets bij zich dan kleine kruiken, waarin ze drank bewaarden. Katarina zag hen in de grote stad, Massilia (Marseille) aankomen. Niemand legde hun iets in de weg. Wel keek men hen vreemd aan, maar men liet ze gaan. Er had daar een afgodenfeest plaats en de 7 vreemdelingen uit Palestina namen plaats in een zuilengang vóór een tempel in het zicht van een openbare plaats of forum. Zij zaten daar nogal lang, en, nadat zij wat uit hun kruikjes gedronken hadden, nam Marta als eerste contact met de mensen die rond hen kwamen staan. Zij vertelde hun hoe zij in hun stad bij hen aangeland waren en sprak hun verder over Jezus. Zij kwam in vuur en sprak met grote geestdrift en bezieling. De mensen wierpen met stenen om hen te verdrijven, maar de stenen kwetsten hen niet en zo bleven zij daar rustig zitten tot de volgende morgen. Ook de anderen waren ondertussen begonnen tot de inwoners te spreken en meerdere onder hen waren hun al genegen geworden.

De volgende morgen kwamen lieden uit een groot huis, dat ik voor het raads- of stadhuis aanzag en zij stelden hun een reeks vragen. Toch bleven de Lazarus en de zijnen nog heel deze dag onder de zuilengang en knoopten gesprekken aan met de voorbijgangers die bij hen stil hielden, of met nieuwsgierigen, die zich om hen verzamelden. De derde dag werden zij vóór de stadsmagistraten gebracht en dan ze in 2 gescheiden groepen naar 2 verschillende plaatsen geleid. De mannen bleven bij de burgemeester in het stadhuis, maar de vrouwen werden in een huis in de stad gebracht. Men behandelde hen goed en bood hun spijzen aan. Op de plaats waar zij kwamen, gaven ze uitleg en predikten het Evangelie. De burgemeester liet door heel de stad bekend maken dat niemand enig leed aan deze mensen mocht aandoen. Vele burgers lieten zich kort daarop dopen en Lazarus doopte uit een groot bekken dat op het plein vóór de tempel stond. De tempel werd spoedig niet meer druk bezocht. En de ook de burgemeester liet zich dopen.

Ze bleven daar niet lang meer tezamen. Lazarus nam als bisschop het predik- en leraarsambt in de stad waar. Magdalena scheidde zich van allen af en ging vrij ver van de stad een spelonk in de woestijn bewonen. Maar Marta begaf zich met Marcella en haar eigen dienstmeid meer naar het westen in een wild rotsgewest. Het wild rotsgewest is het gebergte 2 uren ten zuidoosten van Tarascon. De naam van deze bergketen is Alpines (Alpilles). Als men van Tarascon oostwaarts naar Saint-Remi gaat, volgt men de noordelijke voet van dit bergmassief. Het bevat steengroeven, waaruit men reeds in het Romeinse tijdperk bouwmateriaal trok voor de bouw van de stad Arles. Die keten loopt van west naar oost als een reusachtige muur.

Hier woonden reeds verscheidene vrouwen. Het waren heidense slavinnen, die door het volk van dit gewest in een oorlog geroofd werden en naar daar gebracht. Zij stonden ook onder bewaking. Zij woonden in kleine hutten die zij tegen rotsspelonken aangebouwd hadden. Zij werd daar gastvrij ontvangen en deze vereniging ontwikkelde zich later tot een kloostergemeenschap. Ze bouwden er later een klooster en een kerk. Deze kerk bestond aanvankelijk uit 4 muren; het dak werd met vlechtwerk van takken gemaakt, (met leem dicht gesmeerd) en met graszoden bedekt; alle vrouwen werkten aan de opbouw mee. Marta en haar gezelschap werkten eerst aan de bekering van de geroofde slavinnen, van wie enige zich bij hen aansloten, terwijl andere hen door verraderlijke beschuldigingen en laster veel leed en last aandeden, zodat zij allerlei vervolging van de inwoners te verduren kregen. In de nabijheid lag een stad met name Aquen. Daar schenen hete bronnen te zijn, want in het gewest was veel damp. De stad in de (betrekkelijke) nabijheid is Aquae Sextiae, nu samengetrokken tot Aix, op de rivier Arc. Men ziet er nog de ruïnes van de Romeinse termen van Sextius. Het water is warm en geneeskrachtig.

Op een keer doodde Marta daar aan een brede stroom een wangedrocht. Het beest hield zich op in de stroom en richtte grote schade aan. Het drong dikwijls in het land binnen waar het zelfs mensen en vee verslond. Het zag er uit als een enorm zwijn; het had een verbazend grote kop, korte poten; het had korte velachtige of gevliesde vleugelen, die van klauwen voorzien waren. In het bijzijn van vele mensen overweldigde zij het dier onder de aanroeping van Jezusÿ naam; zij wierp het haar gordel om de hals en wurgde het en dan maakte samen met het volk het monster geheel af door middel van stenen en spiesen.

Ik zag Marta dikwijls in het gewest in het open veld en op de oever van de stroom voor veel volk prediken. Zij maakte met de hulp van haar gezellinnen een spreekverhoog van stenen en legde die stenen trapsgewijs, zodat het verhoog trappen had en van binnen hol was, gelijk een gewelf. Zij legde erboven een brede steen op om erop te staan; zij kon dit beter dan een metselaar, gelijk zij overigens door haar praktische aanleg en gezond verstand in alle werken een handje weg had. Ik zag dat Marta eens op de oever van de stroom op zulk een stenen podium een onderrichting hield en dat een jongeling van de andere kant probeerde over te zwemmen om haar te horen, maar dat hij door de stroom mee gerukt werd en verdronk.

Ik zag hierop hoe de inwoners haar daarvoor verantwoordelijk stelden en haar ook te laste legden dat zij die ‘gemene slavinnenÿ tot haar geloof bekeerd had. De vader van de verdronken jongeling vond de volgende dag zijn lijk en bracht het in tegenwoordigheid van veel volk bij Marta en dat hij haar zei in God te zullen geloven, indien zij zijn zoon tot het leven terug kon roepen. Hierop zag ik dat Marta aan het lijk in de naam van Jezus beval weer levend te worden en dat de jongeling tot het leven terugkeerde. Het gevolg hiervan was de bekering van die jongeling tot het christendom, ook van zijn vader en van veel andere mensen, terwijl anderen versteend bleven en haar als een toverheks vervolgden.

Maximinus bezocht Marta als priester en reikte haar de H. Communie uit. Marta werkte en onderrichtte onvermoeid en bracht zeer vele mensen tot geloof in Jezus. Magdalena verbleef meer oostwaarts in een ontoegankelijke spelonk. Ze bracht haar leven door in strenge boetvaardigheid. Lazarus was nog in Massilia (= Marseille).

Magdalena kwam dikwijls met Maximinus, halfweg tezamen en dat hij haar de H. Communie gaf. Hij was ook de bemiddelaar tussen Magdalena en Marta. Omdat zijn stad tussen hun woonplaatsen lag. Maximinus, werd bisschop te Aix, tussen Tarascon en Sainte-Baume. Chelidonius, de door Jezus genezen blindgeborene, werd te Aix zijn opvolger.

Dood van Magdalena

Maria Magdalena is 8 dagen vóór Marta gestorven is. Haar spelonk was in een wild gebergte waarvan de toppen in de verte er als 2 schuine torens uitzagen. De spelonk was door natuurlijke rotszuilen ondersteund en in de wanden waren natuurlijke holten, geschikt om er iets in te bergen. Een altaar van graszoden zag men daar met een kruis van levend groen erop, zonder het beeld van Christus, maar in het midden hing de kroon. Haar slaapplaats was in de bergwand naast de spelonk, die zij zich tot dit doel een ruimte had uitgehouwen. Het was als een graf, gehakt in de bergwand, voorzien van een deur die er vóór getrokken kon worden, zodat het zeer moeilijk was dit slaaphol te bemerken. Ik zag haar op die slaapplaats dood liggen. Zij was met een kleed van bladeren bedekt en had een muts van bladeren op het hoofd, waaronder haar haar om het hoofd gewonden was, behalve een tres die van achteren los hing. Zij lag op de rug en had een houten kruis in haar gekruiste armen. Zij was niet mager, maar sterk en vol. Zij had verharde trekken door de guurheden van het klimaat. Een paar aarden reine schoteltjes stonden naast haar op de grond. De deur bij de bedstede was dicht getrokken.

Ik zag daar 2 kluizenaars aankomen met 2 stokken; waartussen met touwwerk een groot zeil vastgemaakt was; zij wonden het lichaam behoorlijk in en droegen het naar het klooster van de H. Marta, dat nog vrij ver van daar gelegen was. Boven deze spelonk (Saint-Baume) werd door Maximinus een kerk gebouwd, waarin nadien relikwieën van Magdalena bewaard werden. Haar hoofd, waaraan een kaakbeen ontbrak en aan welks ene zijde nog wat vlees was; een arm, ook haren en een vat met aarde. Het was aarde met bloed van Christus doordrenkt die Maria, Magdalena en de andere H. Vrouwen aan de voet van het kruis verzameld hadden.

Citaat uit Petits Bollandistes

In Petits Bollandistes is hun leven heel speciaal dat van Lazarus (17 december), van Magdalena (22 juli) en van Marta (29 juli) met behulp van de Evangeliën en traditie gegevens prachtig beschreven.

´Omstreeks het jaar 45 brak te Jeruzalem een hevige vervolging uit. Daarom verspreidden zich de apostelen over de toen bekende hele wereld. Petrus trok naar Rome en de H. Maagd werd door Johannes naar Efeze gebracht. De familie van Lazarus was temeer bij de Joden gehaat, daar zij Jezus en de zijnen met buitengewone toewijding had bemind en gesteund. Lazarus, Marta en Magdalena werden gegrepen, en ook de H. Marcella die de dienstmeid van Magdalena en Marta was geweest. Volgens een traditie werden zij op een boot gedropt die de meest elementaire uitrusting miste: riemen, roer, zeil, ja alles. Ook Maximinus, één van de leerlingen van Jezus, en Sidonius of Cheledonius, die men houdt voor de blindgeborene uit Johannes 9, werden met hen op de boot gezet en aan de woeste baren van de zee prijsgegeven.

In de verwachting van de vervolgers kon het niet uitblijven of de boot moest omslaan, vol water lopen en zinken. Maar het tegendeel gebeurde. De golven dreven het bootje in een tocht door het onmetelijk watervlak naar de kust van de Provence in het Zuiden van Frankrijk. De reizigers stapten behouden aan land bij Marseille en bezochten de stad en begonnen weldra voor de verbaasde inwoners over Jezus te spreken en zijn leer te verkondigen. Volgens de ‘Handelingen van de heiligen van de kerk van Toulonÿ bekeerden zij heel de Provence. Lazarus oefende 30 jaar te Marseille zeer ijverig het bisschopsambt uit en onderging daarna de marteldood. Maximinus werd bisschop te Aix, 28 km ten noorden van Marseille en werd in zijn ambt opgevolgd door Cheletonius.

Aix is een samentrekking van de naam ‘Aquae Sextiaeÿ dat de oudste Romeinse stichting in Gallië was, met een badinrichting. Het woord ‘Aquaeÿ wijst op de warme bronnen die daar ontspringen en het adjectief ‘Sextiaeÿ is afgeleid van Sextius Calvinus, naam van de consul die in 123 voor Christus de plaats en de baden inrichtte en de stad koloniseerde. Van de oude gebouwen is door de talrijke oorlogen bijna niets overgebleven. De kathedraal van de Verlosser, die relikwieën van Maximinus bezit, staat aan het noordelijk einde van de stad. De kerk is veel vergroot en de primitieve kerk is volkomen bevat in de zuidelijke beuk van het huidig gebouw.

Marta en Maria Magdalena

Na hun aankomst droegen Marta en Magdalena ijverig hun deel bij in het werk van de bekering van de Marseillezen. Daarna trokken zij dieper het land in. Marta die een voorkeur liet blijken voor actie, voor werken van liefdadigheid, voor bekering en hulpbetoon begaf zich eerst naar Aix, de bisschopstad van Maximinus en daarna naar Avignon en andere omliggende plaatsen. Op verzoek van de landelijke bevolking bevrijdde zij de streek rondom Arles en Tarascon van een wangedrocht dat de oogsten plunderde. De inwoners noemden het dier ‘Tarasqueÿ wat in hun taal betekende ‘een gedrochtÿ. Velen zijn de mening toegedaan dat de stadsnaam Tarascon van dit woord is afgeleid. Mata ging in een naburig woud en ontdekte het dier. Zonder zich te bezinnen wierp zij het wijwater toe. Hierdoor was het dier getroffen en verzwakt. Het verloor alle kracht om nog weerstand te bieden. Marta bond het met haar gordel vast en bracht het geboeid naar het volk die het monster nu met stenen, pijlen en spiesen doodde.

Het definitieve verblijf van Marta

Marta vestigde zich te Tarascon of in de omgeving. Het ligt op de linkeroever van de Rhône, tegenover de stad Beaucaire. De stad viert op 24 juni een volksfeest waarin de heldendaad van Marta, die het vreeswekkend dier doodde, wordt herdacht in een processie. De kerk van de H. Marta te Tarascon dateert in haar tegenwoordige toestand uit de 12 de eeuw. Ze is versierd met talrijke indrukwekkende taferelen uit het leven van Marta. Onder de kerk is een oude crypte, waar het graf van de H. Marta vereerd wordt. In deze stad of streek verzamelde Marta een groep maagden om zich heen, met wie zij een streng en heilig leven leidde.

Zij wekte ook een jongeling die dood was tot leven. Hij had gepoogd bij Avignon de Rhône over te zwemmen om naar haar prediking te komen luisteren. Hij werd door de golven meegesleurd en verzwolgen, maar opgevist en tot Marta gebracht: nu stortte de maagd nieuw leven in de longen. Door Martaÿs leer en wonderen getroffen, omhelsden de bewoners in de omstreken het geloof in Christus. Na een tijdlang in armoede en gebrek met wilde kruiden en vruchten geleefd te hebben, ontving zij van de bevolking voldoende giften en aalmoezen om haar gezelschap te onderhouden en zelfs tegenover vreemdelingen de gastvrijheid te beoefenen. Zij zelfs echter stelde zich met wilde natuurvruchten tevreden. Ook werd zij soms op wonderbare wijze van het nodige voorzien. Zowel zij als haar vriendinnen gingen dikwijls op prediking; Tarascon en alle omliggende plaatsen beschouwden haar als hun eerste apostel.