Maar zij, die hun klederen op de weg leggen zijn de goede verdelers van wereldse goederen, die de armen en bedelaars te eten en drinken geven, opdat ze onderweg niet bezwijken, vanwege hun dagelijks lijden. Deze goede verdelers nemen dan van de dingen die voor hen overbodig zijn, enkele dingen die ze nodig zijn, zowel van kleding als van geld: om de naakten en behoeftigen barmhartig te zijn. Daardoor geven ze aardse aalmoezen aan Christus, om een eeuwige beloning te ontvangen in het koninkrijk van God na de begrafenis van hun lichaam. Er waren vroeger in de heilige Kerk velen die vurig brandend van goddelijke liefde niet alleen uiterlijke en materiële dingen gaven aan de armen, of door gelofte alles verzaakten, maar ook in tijd van vervolging hun lichaam afleverden voor verschillende martelingen uit geloof voor Christus.

Deze wierpen hun lichamen af, alsof het kledingstukken en zware lasten voor hun zielen waren, en wierpen ze op de grond om te worden vertrapt door slechte mensen; zodat ze konden ontvangen worden door de heilige Engelen, te midden van de vreugde van de Hemel en eeuwige kronen, voor alle martelingen die hen in de tijd zijn aangedaan. Maar zij die Christus dragen, zijn de ezel en haar veulen. Zij hebben ook de kleren van de apostelen op hun rug, maar gaan vooruit door het woord van Christus. Hiermee worden goede en vrome religieuzen bedoeld die de wereld verzaken, die het klooster binnengaan, tot Christus geroepen worden door de leer van de Apostelen. Zij nemen Zijn zoete juk en lichte last op, de kuisheid, de observantie van gehoorzaamheid en het leven onder de leer van hun oversten.

Ze houden van de stilte en buigen voor correctie door de roede en dragen dit alles omwille van Christus, die hen riep uit de ijdelheid van de wereld, en hen aan Zijn dienst bond: vroom en gewillig in hun hele leven. Maar zij die op de weg bij de Koning lopen, zijn de Apostelen en degenen die van de kant een korte glimp van Zijn gelaat opvangen. Dit zijn contemplatieve mannen, volkomen gescheiden van zaken van de wereld en zich voornamelijk geven aan eenzaamheid en stilte. Ze zijn gericht op gebed, lezen, heilige meditatie en verzuchtingen voor de Hemelse zaken. Ze hebben een uiterst verlangen om Christus in Zijn glorie te zien en door een bijzondere innerlijke genade en soms plotseling boven zichzelf verheven in de geest zien ze voor een korte tijd als het ware in een zijdelingse blik het gelaat van Christus.

Zij verachten de wereld en werpen alles weg dat hen belemmert om zich tevreden te stellen in God. Ze beschouwen alle zichtbare en geschapen goederen als niets tegenover de grootheid van Zijn zoetheid. Uit het voorgaande komt tot uiting dat er twee groepen zijn die de Heer prijzen: de ene groep die voorop gaat en de andere groep die Christus volgen. Er is ook een groep die zingt met één stem in harmonie: allen verkondigen dat Christus in het vlees is gekomen en belijden Christus, de Koning, geboren uit het zaad van David. Met deze zangers worden passend de dienaren van de heilige Kerk aangeduid, die aangesteld zijn om gezangen ten gehore te geven en om het Goddelijk ambt te vieren. Ze zingen in bepaalde seizoenen psalmen, hymnes en andere lofzangen uit de geschiedenis van het oude en het nieuwe testament tot lof van God.

Ze zingen met een vrolijk hart en mond, en streven ernaar zichzelf en anderen tot de Hemel verheffen en aan te komen in het Hemels Jeruzalem, waarheen vandaag Christus, de Koning van Israël, onze Schepper, volgens Zijn eigen wil ons door het Kruis is voorgegaan. Ieder zal naar zijn staat, orde en functie zijn eigen beloning ontvangen in verhouding tot zijn arbeid. Elke trouwe dienaar van God dan, of hij nu een geestelijke of monnik is, of een geprezen priester, moet zeer ijverig zijn en klaar om te zingen in de Kerk in de ogen van Christus en de Heiligen. Neem het voorbeeld van de Hebreeuwse kinderen, die Christus met luide stem prezen, zelfs tot de hoogste Hemelen. Want zo dikwijls als een geestelijke, of monnik minder levendig zingt in het koor, of zijn stem terugtrekt, of bezig is met ijdele fantasieën, of aan externe zaken denkt, zo dikwijls verliest hij een kostbaar juweel van de kroon van zijn hoofd, en wordt er een mooie en zeer zoet ruikende roos gestolen en weggedragen uit het heiligdom van God door de vijand.

Laat daarom de religieuzen, die vereerd werden met de titel van koorzanger van Christus, en aangesteld werden om te zingen en tot God te bidden, oppassen: dat zodra de bel gaat voor de canonieke uren, hij niet langzaam naar het koor komt, en daar niet vermoeid en met een dwalende geest staat, opdat de bedrieglijke vijand niet stiekem binnenkomt, en de psalm uit zijn mond neemt, of uit zijn hart en hij de verdienste van zijn heilige arbeid niet verliest door zijn achteloosheid en Christus en de heilige Engelen beledigt, omdat hij zijn plicht slecht heeft uitgevoerd. Tot zover de lofprijzing en het gezang van de goede kinderen. Zij prikkelen de devotie van alle religieuzen. Maar laten we nu het uiterlijk van onze nederige Koning onderzoeken die  gezeten was op het veulen van een ezelin.

Toen Hij te midden van de blije mensen was, toonde Hij geen glimlach, maar huilde. Nergens op alle bladzijden van het Oude Testament vind ik één van de koningen van Israël, of Jeruzalem, die zo nederig rijdt of zonder oorlogszuchtige wapens en klinkende trompetten die zich naar de vijand spoeden. Nergens in het leven van Christus vind ik zo'n actie zoals onze Verlosser optrad op die dag in aanwezigheid van zoveel verschillende mensen die samen zongen en daarom is er reden tot verwondering in zo'n ongebruikelijke gang van zaken. Ten slotte lezen we dat Jezus dikwijls door de steden en gemeenten ging en het woord van God predikte. We lezen ook dat Hij vermoeid was door Zijn reis, maar toch lees ik niet dat Hij gebruik maakte van een lastdier om meer op Zijn gemak te zitten of om sneller aan te komen.

Maar wie kan de geest van de Heer peilen, of wie is Zijn raadsman geweest? Het was waarschijnlijk een goddelijke raad om het Heilig Woord van de profeet te vervullen die lang geleden voorzegde dat Christus, de Koning van Israël in de geest van zachtmoedigheid en nederigheid zou komen. Velen wisten waarschijnlijk niet over wie de profeet had gesproken, maar toen Christus zelf vervulde wat de profeet had gezegd werd het geloofd en was het begrepen. Christus, de Koning der koningen kwam daarom niet met Zijn macht om vrees in te boezemen zoals wereldse prinsen doen, maar om een voorbeeld te geven van nederigheid waarbij men gemakkelijk zijn stappen kon richten naar het Hemelse Koninkrijk, want er is een grote afstand tussen de Koning van de Hemel en de wereld, tussen de arme Christus en de rijke Salomon.

Salomon begon te regeren en zat op de muildier van Koning David, maar Christus in het begin van zijn conflict met de duivel zat op een ezelsveulen. Salomon deed zijn intrede op het geluid van de trompet, Christus bij het gezang van kinderen. Salomon was verheugd en was in koninklijke gewaden gekleed, terwijl Christus verdrietig was omdat de stad, waar David 33 jaar had geregeerd, in gevaar was. In deze actie toonde Christus dat Hij tot de stam van David behoorde en de erfenis van Zijn vaderen opeiste en de Tempel van Salomon binnenging en dat Hij eerde door er glorierijke tekenen te bewerken en Zijn leer te verkondigen, de zieken te genezen en de mensen te onderwijzen. Vandaar dat ook de mensen zeer verheugd waren in de komst van Christus. Hij sprak een zegen uit dat het Koninkrijk van Onze Vader David was gekomen, maar het is vreemd dat een ruw en onwetend volk niet beschaamd was om zo’n arme koning, noch beledigd was door Zijn nederige uitstraling, want er was in Hem geen uiterlijk vertoon van koninklijke luister.

Zoals voorheen was Hij blootsvoets en met een onbedekt hoofd. Hij kwam de Koninklijke stad binnen zonder koninklijk vertoon en ze waren niet beschaamd in Hem omdat Hij als een arme kwam, maar richtten hun geest op de bewijzen van Zijn goddelijkheid. O Jeruzalem, zie naar de nederigheid, zachtmoedigheid, armoede en rechtvaardigheid van Uw Koning boven al de koningen van de aarde, want zie Hij komt zonder de wapenrusting van sterke mannen, zonder het geluid van trompetten, zonder paarden en muildieren, zonder zwaard en borstplaat, zonder schild en lans, zonder pijlen en boog, zonder gouden kroon, zonder mijter, zonder gordel, zonder mantel, zonder helm, zonder laarzen, zonder sporen, zonder standaard, zonder scepter. Zonder al het aardse tumult en militaire pompeuze ijdelheid.

Want dit behoort niet tot Zijn gewoonte, die gekomen is om de minachting voor de wereld te onderwijzen door woord en voorbeeld. Maar Hij nam als Zijn paard de dienst van een arm dier, gewend aan het juk, als blijk van armoede en onschuld, dat Hij op Zijn nederige manier van doen liefdevol en beminnelijk is, beter dan een verschrikkelijke koning en een harde meester. Hij nam, als Zijn gezelschap, arme en ongewapende mannen; de rijken en machtigen stuurde Hij weg: omdat Zijn Koninkrijk niet van deze wereld was, maar van de Hemel voor de eeuwigheid. Hij was het tegengestelde van aardse koningen en prinsen,  omdat Hij kwam om de nederigen en armen te roepen, zoals Zijn discipelen, aan wie Hij beloofde het Koninkrijk van God te geven, dat niemand met geweld van hen kon afnemen. Dat Hij door Zijn genade ons moge naar het Koninkrijk van God brengen. Jezus Christus, de Redder van de wereld, de Koning der glorie, die boven alles God is en gezegend in eeuwigheid. Amen.