Dit heeft de Heer tot ons gesproken en wij geloven, dat wij in staat zullen zijn om aan allen deze belangrijke boodschap te zenden. Deze boodschap van onze opgestane Heer werd met tussenpozen in de Chinese taal gegeven. Ik schreef het op toen de boodschap gegeven werd. De woorden werden vaak letterlijk herhaald, zodat over de betekenis ervan geen misverstand kon ontstaan bij degenen die het hoorden. Bij iedere zin was er voldoende tijd om hem op te schrijven en geen woord over te slaan van wat de Heer naar Zijn verkiezing door deze kleine profeet sprak. Toen de boodschap beëindigd was stond de jongen op en vertelde ons, dat hij aan de voeten van Jezus was geweest.

Toen in oude tijden vrome en wereldse mensen afweken van het eenvoudige geloof aan een persoonlijke, Levende God, die tot mensen spreekt, en hun ongeloof en hun boosheid zodanig was, dat “de beelden in die dagen niet talrijk waren” (1 Sam 3), vond God een eerlijke, kleine Samuel en gaf hem met verstaanbare stem een boodschap, welke letterlijk vervuld werd. Als God, die altijd nog dezelfde levende God is, in het verleden zo door en tot mensen heeft gesproken, dan moeten zij dus geloven, dat ook in deze tijd van boosheid en ongeloof, de boodschap, het “zo spreekt de Heer”, die Hij ons door onze kleine Chinese Samuel had gegeven, binnenkort zal geschieden. Wanneer wij deze boodschap ter harte nemen zal dit ons eeuwige vreugde geven, maar als wij er geen aandacht aan schenken zal dit ons eeuwig verdriet bezorgen.

Enig licht op het ontstaan van de Bijbel

Door de uitstorting van de H. Geest op deze Chinese kinderen werd veel licht geworpen op het ontstaan van het Woord van God.

Vervulde profetieën

Zo’n uitstorting van de Geest, die gepaard gaat met bevestigingen van bovennatuurlijke aard is op zich al een bewijs dat de Bijbel door God geschreven is. Hij alleen kent de toekomst. Het feit dat profetieën in vervulling gingen was voor Christus en de Apostelen voldoende bewijs dat de H. Schrift door toedoen van God was ontstaan.

In hetgeen wij hebben verteld over de uitstorting van de H. Geest over deze kinderen zijn 10 profetieën van de H. Schrift vervuld:

1 Een dergelijke doop was voorzegd voor gelovigen in onze tijd;

2 Deze doop

3 zou gepaard gaan met het spreken in talen die men niet kende en

4 met profetieën zoals de Geest die ingaf.

5 Als bevestiging van de profetie werd aan deze kinderen “de werken van Christus” getoond.

6 De dingen van de toekomst werden hen in hun realiteit getoond.

7 Zoals de Bijbel ons leert werden zij “wedergeboren” door de H. Geest en ontvingen zij het getuigenis in hun hart, waardoor zij riepen “Abba, lieve Vader.”

8 Deze beelden die door deze kinderen werden gezien vervullen het Schriftwoord, dat in de laatste dagen “jongelingen beelden zullen zien”.

9 Demonen werden uitgedreven en zieken werden op bovennatuurlijke wijze genezen, precies zoals de Bijbel zegt dat dit door de H. Geest zou geschieden.

10 Een merkwaardige verandering vond plaats, zodat wat men vroeger lief had, nu werd gehaat, en wat men vroeger haatte, nu lief had.

De onwetenden verkoren boven de wijzen

Op de tweede plaats moeten wij bedenken, dat volgens de Bijbel Gods openbaringen en het ontstaan van de H. Schrift niet afhankelijk zijn van natuurlijke gaven of natuurlijk verworven kennis. Amos, of Petrus, of Johannes, die geen opleiding hadden genoten, werden door God geïnspireerd en schreven diepere waarheden dan de grootste wijzen van de wereld.

Kunnen wij niet in datgene wat de Heer aan deze verachte en verworpen bedelaartjes, jongens en meisjes, heeft gedaan en geopenbaard, een bewijs zien dat het Woord van God op waarheid berust? Omdat “niet vele wijzen naar het vlees, niet vele machtigen” de ouderwetse smalle weg van het geloof gaan, kan Hij kiezen en kiest Hij deze “verachten”, juist deze eenvoudige Chinese kinderen van de straat en de goot, om “zulke belangrijke dingen” te brengen in deze tijd van goddeloos intellect en wereldse kennis.

Terwijl de wijzen van deze geleerde, trotse en eigenzinnige generatie het eenvoudige Woord weerstaan en krachteloos maken door de duisternis van hun eigen zelfvoldane meningen, is het heden ten dage net zo waar als in het verleden, dat Jezus temidden van deze verwarde menselijke wijsheid kan uitroepen: “Ik dank U, Vader, Heer van Hemel en aarde, dat U deze dingen voor wijzen en verstandigen verborgen hebt, maar aan kinderen hebt geopenbaard.” (Matt 11:25)

De geleerden en heersers begrepen ten tijde van de Heer Jezus Zijn wonderbare werken en Zijn wonderbaar leven niet, “anders zouden zij de Heer der heerlijkheid niet gekruisigd hebben.” (1 Kor 2:8) De heersers en geleerden in de dagen van de Apostelen begrepen de wonderbare werken niet van de Almachtige God door eenvoudige mannen, die vervuld waren met de kracht van de H. Geest, anders zouden zij de geestvervulde Heiligen van de eerste Christengemeente niet gedood hebben.

De diepe openbaringen, die deze Chinese kinderen ontvingen, die “niets geleerd hadden” in de scholen van de wereldlijke wetenschap, vormen het bewijs voor het geschreven Woord van God; het maakt er aanspraak op dat het gekomen is door oprechte mannen, onafhankelijk van hun natuurlijke begaafdheid of hun verworven kennis.

Ooggetuigen van Bijbelse voorvallen uit het verleden

Wij ontvingen enig licht over de wijze waarop de schrijvers van de Bijbel gewerkt kunnen hebben, omdat we een ooggetuige van de gebeurtenissen uit het verleden in ons midden hadden. Eén van onze meest onwetende en minst begaafde jongens werd bij meer dan één gelegenheid, toen hij “in de Geest” was, ooggetuige van de belangrijkste gebeurtenissen uit de geschiedenis van het Oude en Nieuwe Testament. Hij zag de plagen in Egypte: de kikvorsen in het paleis van de Farao, de vliegen in het eten van de Farao, de sprinkhanen, de dode oudste zoon en de gehele verslagen familie. Hij zag Elia en Elisa de Jordaan overtrekken, de vurige paarden en de wagen en de hemelvaart van Elia. Hij zag Daniel in de leeuwenkuil met zijn Engelenwacht; zo werden nog meer voorvallen uit het Oude Testament gezien.

Deze jongen zag ook in beelden de wonderen van de Heer Jezus. Hij zag de bekoring van de Heer. De duivel in de gedaante van een knappe jonge man voerde de Heer op een hoge berg en liet Hem daar alle wereldrijken zien. Jezus werd overal begeleid door Engelen. De jongen had beelden van Jezus, hoe Hij over het water ging, zieken genas en blinden de ogen opende. Deze jongen, en ook andere jongens zagen het lijden van de Heer Jezus, Zijn verrijzenis en Zijn hemelvaart.

Eerst verwonder ik mij over de beelden van de gebeurtenissen uit het verleden. Daarna werd mij duidelijk dat er voor God geen “verleden”, “heden” en “toekomst” is. God zegt: “Ik ben die Ik ben.” Alles is voor Hem heden. Omdat de H. Geest Zijn Geest is, kunnen in beelden en openbaringen van de Geest “verleden”, “heden” en “toekomst” in Gods huishouding “tegenwoordige tijd” zijn voor iedereen, die door de Heer wordt uitgekozen voor Zijn openbaringen.

Deze openbaringen uit het verleden, door de Adullam kinderen ontvangen, verklaren, dat de Bijbel geïnspireerd is. Voor God was het niet zo moeilijk om in beelden Mozes en andere ooggetuige te maken van reeds voorbij gegane of toekomstige gebeurtenissen, alsof alles in het heden lag. Daardoor waren zij in staat het verleden, het heden en de toekomst weer te geven in het enige Boek, dat spreekt over het einde van het begin en over het begin van het einde.

Openbaringen van God

De H. Geest toonde ons door beelden, hoe gedeelten van de Bijbel door bovennatuurlijke openbaringen zijn ontstaan en daardoor het predicaat kregen van Goddelijke boodschappen. Toen de kinderen in de Geest taferelen beschreven die zij in beelden zagen, bracht de H. Geest één jongen, die ook “in de Geest” was, ertoe om te gaan zitten en bewegingen te maken als bij het schrijven, zin voor zin, terwijl de anderen toekeken en het vertelden. Zo kon iedereen duidelijk zien, hoe gemakkelijk het voor God was om een Bijbel te schrijven. De één kon neerschrijven wat een ander zag en vertelde.

Wanneer God heden een onwetend, ongeleerd bedelaartje van een smerige Chinese straat kan nemen of een jongen uit een half wilde stam van een ver, eenzaam gebergte, hem kan vervullen met de H. Geest en hem “in de Geest” verplaatsen, begeleid door Engelen, om als ooggetuige achter het gordijn te kijken – dingen van het heden, verleden, en van de toekomst, - zou het dan voor God niet net zo gemakkelijk zijn geweest om door beelden alles wat in de Bijbel staat, ergens aan een uitverkoren werktuig te openbaren en hem een schrijver toe te voegen, die woord voor woord neerschrijft wat gezien en geopenbaard wordt, elke profetie, zoals die door God werd gegeven?

Wanneer onze jongens verplaatst kunnen worden in de tegenwoordigheid van de Heer, en wanneer zij terugkomen en kunnen zeggen: “Zo spreekt de Heer”, zouden dan niet de profeten uit oude tijden kun profetieën en beelden berichten en absoluut waarheidsgetrouw kunnen zeggen: “Zo spreekt de Heer”?

Hoe voor God verleden, heden en toekomst één zijn, hoe Hij verleden, heden en toekomst als tegenwoordige gebeurtenissen kan openbaren, dat weet ik niet. De Bijbel zegt dat Hij het kan. De Bijbel zegt dat Hij het nog altijd doet.

Wanneer ooit mensen profeteerden, gedreven door de H. Geest, wanneer ooit mensen “in de Geest waren op de dag van de Heer” en verplaatst werden naar de Hemel, wanneer ooit mensen beelden hadden “in het jaar dat koning Uzia stierf”, dan kunnen mensen ook heden nog door de H. Geest gedreven worden en profeteren. Zij kunnen ook nu nog “in de Geest” verplaatst worden en de onzichtbare wereld achter het gordijn zien. Zij kunnen ook heden nog beelden krijgen, zo en zoveel jaar na de dood van koning Uzia.

Dezelfde God zit nog altijd op dezelfde troon, heerst over dezelfde wereld, handelt met dezelfde boze harten, door hetzelfde soort mensen, met dezelfde neigingen en hartstochten als Elia.

Sinds God zich in onze dagen openbaart door profetieën, beelden en openbaringen – zoals Hij zich overal op aarde openbaart – dan heeft Hij zich precies zo geopenbaard als de Bijbel zegt dat Hij zich van oudtijds aan Profeten en Heiligen openbaarde.

In onze boze tijd, temidden van dit ongelovig, verhard geslacht, kan en wil de Heer bewijzen, dat hetgeen in de Bijbel geschreven staat, het Woord van de levende God is. Hij kan en wil op bovennatuurlijke wijze onder Zijn gelovigen werken door gaven van de H. Geest, en Zijn Woord bevestigen door tekenen die daarop volgen (Mark. 16:15-20).

Het Vaderland

De Heer heeft elk middel gebruikt om ons te bevestigen dat de Bijbel “het ware profetische Woord” is, waaraan wij aandacht moeten schenken.

Het is ons ook duidelijk genoeg getoond, dat alles e op gericht was om ons door middel van de vroegere profetieën en de beelden en voorzeggingen die wij nu hebben ontvangen, de zekerheid te geven: “Achter het gordijn is een wonderbaar Vaderland”. Geen “vreemdeling”, geen “pelgrim” vindt hier op aarde bevrediging. De bevrediging komt aan het einde van de reis.

Wanneer de reis over moeilijke wegen en lastige bergen voert, kan het voorkomen dat de pelgrim afgemat raakt door zijn zware laten en nauwelijks het zingen van de vogels hoort, nauwelijks iets merkt van de verfrissende geur van de bloemen aan de kant van de weg, of blij is met het gezelschap van zijn medepelgrim. Maar zo zal het eind van de weg niet zijn.

Wanneer de pelgrims in het Vaderland komen worden gebogen en vermoeide lichamen vernieuwd door een bad in de rivier des levens. “En in een oogwenk, in een moment worden zij veranderd.” Dit vergankelijke moet onvergankelijkheid aandoen. De ouderdom zal niet meer bestaan. Er zijn geen oude mensen in de Hemel, geen strompelende voetstappen van bejaarden. Nergens in de stralende stad zullen de mensen hinder hebben van slechte ogen, dove oren of scheefgegroeide ledematen.

Het is een stad, waar het nooit donker wordt; de stad heeft de zon des daags niet nodig, of de maan des nachts. De gouden straten hoeven niet te worden geveegd. De met juwelen versierde woningen hoeven geen reparatie. Er zijn daar geen aankondigingen van dokterspraktijken, geen zieken of lijdenden. Er bestaan geen kommer noch zorg. Het is een stad zonder krassen op de gouden deuren, zonder lijkstoet op de gouden straten. Een stad waar zwaarmoedigheid en geklaag zijn opgehouden. Een stad waar de dood is verslonden door leven en wel door overvloedig leven. Een stad van zuivere ongestoorde vreugde.

Het is een land zonder wolken, waar nooit onweer voorkomt. In dit gelukkige land is geen schaarste, geen strijd om het levensonderhoud. Er bestaan geen zelfzuchtige manipulaties; geen zelfzuchtige, liefdeloze achterdocht. Niemand maakt zich daarom zorgen wat hij zal eten of waarmee hij zich zal kleden. De witte kleren scheuren nooit. De bomen et de Levensvruchten worden nooit kaal. Het water des levens droogt nooit op en wie wil kan drinken.

Alle vreugde en verrukkingen van de meest vrolijke jeugd is in de Hemel het erfdeel van allen. In onze gelukkigste dagen hier zijn wij nog aarden vaten. In onze beste momenten voelen wij grote vreugde en een bijna grijpbaar geluk, maar voordat wij het kunnen grijpen worden wij omlaag getrokken door de zwaartekracht van het aardse.

Kinderen dansen en spelen. Zij lopen, huppelen en springen van vreugde. Ze zingen en jubelen. Soms schijnt hun vreugde en geluk volmaakt te zijn. “Aan deze behoort het Koninkrijk der Hemelen.” Maar de meest uitgelaten vreugden en de vreugdekreten van de gelukkigste jeugd op aarde zullen overtroffen worden door grotere onbeschrijfelijke vreugde wanneer dit aards gebonden stoffelijke lichaam vervangen is door het wezenlijke lichaam.

In het nieuwe Jeruzalem bevinden allen zich “in de liefde”, iedereen is “in de liefde” met iedereen. “In de liefde zijn” op aarde is niet te vergelijken met het “in-de-liefde-zijn” in het land van heerlijkheid. Geen enkele tweedracht, geen enkele onvolkomenheid, niet één liefdeloze gedachte zal het volmaakt “in-de-liefde-zijn” met allen verstoren.

Niettegenstaande de belemmering door deze stoffelijke tempel, klinkt er op aarde een lied in onze ziel. In naar strijd om zich te uiten schijnt zij soms voor één moment de boeien te verbreken, maar al spoedig klinkt het lied niet meer volmaakt. Toen God de mens schiep, legde Hij muziek in zijn ziel. Maar de wanklanken van het aardse bedierven de harmonie. Het verloren akkoord zal pas in de Hemel worden gevonden, wanneer zij ons in de tempel bevinden die van boven is. De mooiste, heerlijkste en meest volmaakte muziek hier op aarde is slechts een zoeken naar het verloren akkoord en de harmonie die de verlosten en de Engelen in de Hemel bezitten. “Vanaf de tijd dat de zonen van Adam harpen en fluiten begonnen te bespelen tot op de dag van vandaag, zijn de prachtigste muziekinstrumenten die op aarde zijn vervaardigd, slechts een nabootsing van trompetten, harpen en instrumenten in de gouden Stad, waarop de verloren akkoorden zijn aangebracht en waarop de muziek in volmaakte harmonie door de verloste zielen ten gehore kan worden gebracht.

Veel muziek en ritme, dat door de Vader in de zielen van Zijn kinderen werd gelegd, is door de duivel veranderd in duistere kanalen voor vleselijke lusten. Vanaf de wilde dansen van de meest woeste barbaren in de bergen, tot op vermaak beluste, verhitte mensen in moderne dansclubs, danst men op het muzikale ritme van vleselijke genoegens, ter bevrediging van het vlees.

In de Hemel dansen de verlosten en de Engelen uit “vreugde” op heilige, reine muziek, dat al het aardse en natuurlijke “genieten” te boven gaat, op een ritme, waarbij ook de sterren meedeinen en meezingen in hun baan.

In de stad ligt een park, een Eden, “een park van vreugde en vruchten”. Hier waar het onechte vervangen is door het ware, wordt in al Gods scheppingen, of het nu dieren of planten zijn, niets gevonden dat kwaad of verderf veroorzaakt op heel Zijn heilige berg.

Op aarde hebben wij weinig zicht op de schoonheden in Gods schepping en wij begrijpen er nog veel minder van. Het stof der aarde heeft de vensters van onze ziel tot mat glas gemaakt. Wijn zien als door zo’n venster alles alleen maar onduidelijk. Wanneer God de bedekkingen weggeveegd heeft en de ogen van de ziel heeft geopend, zullen wij pas echt de heerlijkheid van de wonderbare schepping van God kunnen zien en kunnen waarderen. Daar boven in Eden zullen wij tot dat alles in staat zijn.

Daar is een park, waar vogels van allerlei pluimage voortdurend zingen; daar is een land, waar ieders oor in staat is de melodieën te horen die het hart ontroeren. Daar is een land waar bloemen van allerlei kleur eeuwig bloeien. Daar is een land waar ieders oog deze bloemen in hun schoonheid kan zien. Daar is een land waar de geur van de roos van Saron en het lelietje van dalen zich vermengt met duizend geuren die onze wereld nooit heeft gekend.

Ondertussen lijkt het alsof wij het licht van de Stad achter de wolken zien, maar wij raken dit beeld kwijt, het vervaagt omdat ons zien zo onvolkomen is. Vaak lijkt het alsof zij de verrukkelijke muziek uit een andere sfeer horen, maar de klank gaat ten onder in de valse andere geluiden, die dichter bij ons staan. Vaak ervaren wij dat wij opgetrokken worden uit alles wat ons tot slaven maakt, maar de aantrekkingskracht van de aarde houdt onze voeten gevangen als blokken hout in aardse boeien. Menigmaal zou de ziel graag willen ontsnappen naar “het land, dat schoner is dan de dag”, maar zij valt weer terug in vertwijfeling, omdat haar vleugels gebroken zijn.

Wie denkt dat hij in staat is om alleen naar de stad van vrijheid te gaan vindt de weg hopeloos versperd door de dingen van deze wereld, het vlees en de duivel, en bezit in zichzelf zelfs geen kracht om te overwinnen.

Maar er is een weg.

De Weg

Er is maar 1 Weg. Christus is de Weg. Jezus zei: “Niemand komt tot de Vader dan door Mij.” Een mens is de weg niet, een mens kan nooit een weg bereiden, ook kent de mens de weg naar de gouden stad niet. De stad en de weg naar die stad zijn beiden openbaringen van boven.

Christus, die de Weg is, is niet van de aarde. Hij is van boven. Hij is degene “die neerdaalde van de Hemel, de Mensenzoon, die in de Hemel is”, Hij is “de grote God, onze Verlosser Jezus Christus”.

Mensen reizen niet naar de gelukkige stad van louter vreugde. Zij reizen in tegenovergestelde richting. Hoe langer zij reizen, des ter verder verwijderen zij zich van deze Hemelse Stad. Kinderen behoren tot het Rijk van God. Zij spelen en zingen aan de poorten van de stad. Wanneer zij zelfstandig beginnen te worden verwijderen zij zich altijd van de stad, weg van dit gelukkige Paradijs van Eden. Hoe verder zij wegtrekken en hoe verstandiger zij worden –of zij nu alleen gaan of met de grote massa mee- des te verder raken zij van de stad verwijderd, totdat het licht daarvan nog maar flauw te zien is of voor altijd verdwijnt. De enige manier om de stad te bereiken is omkeren. “Als gij u niet bekeert en wordt al de kinderen, zult gij het Koninkrijk der Hemelen voorzeker niet binnengaan.” (Matt 18:3). Maar hoe verder een mens alleen gaat, hoe ouder hij wordt, hoe rijker, hoe verstandiger met zijn natuurlijke geest, hoe meer kruispunten hij op zijn zelfgekozen weg passeert, des te moeilijker wordt het om te keren, totdat er tenslotte geen kruispunten meer zijn waar hij zou kunnen omkeren naar het eenvoudig geloven. Hij ziet geen mogelijkheid meer om “als een klein kind” te worden.

“De wereld kent door haar wijsheid God niet.” (1Kor 1:21). Mensen zullen door te studeren God nooit vinden. De mens die op het werk van zijn eigen geest vertrouwt of op die van een ander zal, zal nooit de stad van God zien.

Een mens die op de verdiensten van zijn karakter steunt, zal nooit op de gouden straten lopen. Wat een mens is, wat hij doet, hoe hij leeft, dat alles heeft niets te maken met zijn verlossing. Uitgaande van het beginsel hoe “goed” hij is, geeft de beste mens op aarde niet meer hoop op de Hemel, dan de slechtste mens op aarde. Een mens die op zijn eigen karakter of zijn goede ontwikkeling vertrouwt, is alleen maar een moderne Farizeeër met blinde ogen voor de Waarheid. De tollenaar, de dronkaard, de hoereerder, zullen de stad van God niet binnengaan, zij zullen uitgeworpen worden in de buitenste duisternis, waar geween en tandengeknars zullen zijn.

Wij worden gered door Jezus na te volgen door te doen wat Hij zegt. Hij heeft ons Zijn geboden gegeven, Zijn Woord, Zijn sacramenten. Wij hebben alles gekregen om gered te worden. Wij moeten niet alleen zeggen dat wij Jezus volgen, maar dat moet ook duidelijk te zien zijn door onze werken, naar God toe en naar onze medemens. Wij moeten sterven aan onze oude mens, aan onze eigen wil, onze hartstochten, vleselijkheid en de nieuwe mens aannemen. Wij moeten wedergeboren worden en in Gods Wil leven. Alleen zo worden wij kinderen van God: “die niet uit bloed, noch uit de wil van het vlees, noch uit de wil van een mens maar uit God geboren zijn.” (Joh 1:13) “Tenzij iemand wederom geboren wordt, kan hij het Koninkrijk Gods niet zien.” (Joh 3:3). Deze geboorte moeten wij ondergaan door de duivel en zijn werken, de wereld en zijn lusten te verwerpen. Wij moeten dagelijks hetgeen we van Kruisen krijgen op onze weg opnemen en met Jezus de Calvarieberg op dragen.

Jezus kwam uit de Hemel om de “zondaars te redden”, en wij zijn allen zondaars. “Allen hebben gezondigd en derven de heerlijkheid Gods.” (Rom 3:23). “Er is niemand die goed doet – ook niet één.” “Allen zijn wij afgeweken.” (Rom 3:11) Voor ons was er geen uitkomst. Wij moesten de straf voor onze zonden dragen, maar Jezus had ons lief en stierf in onze plaats. “Hij droeg zelf onze zonden in Zijn lichaam op het hout” (1 Petr 2:24). Christus stierf aan het Kruis, Hij die zonder zonde was nam de plaats in van de zondaars.

“Hij die geen zonde kende”, stierf voor ons aan het Kruis, waar wij hadden moeten sterven. Wij, zondige Barabassen, zondaars die de straf verdienden, werden volkomen en onvoorwaardelijk vrij. “Hij die geen zonde gekend heeft, heeft Zich voor ons tot zonde gemaakt.” (2 Kor 5:21). God heeft Jezus gestraft, daarom wil Hij ons niet straffen. Omdat Hij Jezus verliet, wil Hij ons niet verlaten. Alles wat wij moeten doen, is berouwvol aan de Heer om vergeving vragen en in Zijn liefde voor ons geloven. Dan worden onze zonden kwijtgescholden en zijn wij terug vrij van de ketenen van de zonde.

Jezus zegt: “Wie in Mij gelooft heeft het eeuwige leven”. (Joh 6:47) “Wie gelooft, is uit de dood overgegaan in het leven”. (Joh 5:24) Zovelen die Hem aannamen, “die heeft Hij macht gegeven om kinderen van God te worden”. (Joh 1:12) Wij moeten Hem dus aannemen en Hem volgen als Kinderen van God. Hij zendt Zijn H. Geest in ons hart, zodat we van boven af geboren worden. Wij zijn gered en moeten gered blijven door ons zondig gedrag te verwerpen. Zo kan de H. Geest in ons komen wonen en worden wij in ons lichaam en hart opnieuw geboren. “Zo leef niet meer mijn ik, maar Christus leeft in mij” (Gal 2:20)

Zij die gered zijn, zijn burgers van het Hemelrijk; zij hebben de wereld niet lief, noch dat wat in de wereld is. Zij hebben zoveel “Hemels leven” in zich als zij H. Geest bezitten. De H. Geest is Hemels leven, leven uit God, eeuwig leven.

Door de diepere ervaringen van de H. Geest wordt de Hemel een grotere realiteit dan de aarde, zodat het kind van God vaak door zien zowel als door geloof zijn pelgrimstocht aflegt naar de stad, het Hemelse Jeruzalem, waarvan God de Ontwerpen en Bouwmeester is. Wat wij geschreven hebben is gedaan met de bedoeling dat u geloof en leven zou mogen hebben in Zijn Naam en dat u bemoedigd wordt door doop en vervulling van de H. Geest, Jezus na te volgen, met in het vooruitzicht op de grote Stad van de Koning, de Stad waar alles nieuw gemaakt is.

Harold Armstrong Baker (1881–1971), was een Amerikaanse schrijver en Missionaris in Tibet van 1911 tot 1919, in China van 1919 tot 1950 toen hij gedwongen was te vertrekken, en dan in Taiwan van 1955 tot zijn dood in 1971.