Op het einde van het tientje

Eer aan de Vader en de Zoon en de H. Geest, gelijk het was in het begin, nu en altijd, en in alle eeuwen der eeuwen. Amen.

                   O Maria, zonder zonde ontvangen, bid voor ons die onze toevlucht tot U nemen.

Na de laatste 10 kralen :

Eeuwige Vader, wij wijden ons en de gehele wereld voor eeuwig toe aan het Allerheiligst Hart van Jezus en aan het Smartvol en Onbevlekt Hart van Maria.

Heer Jezus Christus, Zoon van de Vader, zend nu Uw Geest over de aarde.

Laat de Heilige Geest wonen in de harten van alle volkeren, opdat zij bewaard mogen blijven voor verwonding, rampen en oorlog.

Moge de Vrouwe van alle volkeren, die Maria is, onze Voorspreekster zijn. Amen.

Ontmoetingen met Pater Pio : de zielen in het Vagevuur, de Engelbewaarder, de duivel.

Iedereen die Pater Pio ontmoette was ervan overtuigd dat hij een directe verbinding had met het hiernamaals, en vroeg naar een overladen familielid of vriend. Het was fascinerend dat er altijd een antwoord volgde. Gerardo De Caro had lange gesprekken met Pater Pio in 1943. In zijn notities getuigt hij: “Pater Pio had een exacte kennis van een ziel na de dood waaronder ook de duur van de pijn tot hij volledig gezuiverd was.”

Pater Pio zei : “Meer zielen van het Vagevuur dan de levenden klimmen deze berg op om mijn Missen bij te wonen en zoeken mij gebeden.” 

“De zielen in het Vagevuur bidden voor ons, en hun gebeden zijn zelfs doeltreffender dan de onze, omdat ze vergezeld zijn van hun lijden. Daarom laat ons voor hen bidden, en hen vragen dat ze voor ons bidden.”

“Je zult versteld staan om in het Paradijs zielen te vinden dat je nooit had verwacht dat ze daar zouden zijn.”

“De meeste die gered zijn passeren door het Vagevuur vooraleer ze in de volle zaligheid terecht komen.

Op 30 dec. 1937 bad Pater Pio in het koor met de andere broeders. Plotseling zei hij: “Laten we bidden voor onze provinciale Overste Pater Bernardo Apicella die in vreselijk lijden is.” Niemand wist dat hij ziek was. De dag hoorden ze dat hij plotseling was overleden.

Paus Pius XII stierf in Castelgandolfo op 9 okt. 1958. Op die dag vertelde Pater Pio aan een broeder: "Pius XII is in de Hemel. Ik zag hem gedurende de Mis.” 

Pater Pio was in een kamer in het convent. Een man kwam naar hem: “Ik ben Pietro Di Mauro. Ik stierf op 18 sept 1908 in deze kamer gedurende een brand. De Heer liet me uit het Vagevuur komen. Als je morgen de Mis opdraagt voor mij, zal ik naar het Paradijs gaan.” Pater Pio antwoordde: “Ik was ontroerd, ik vertelde aan Overste Priester Paolino da Casacalenda wat er was gebeurd en vroeg hem de H. Mis op te dragen voor Pietro.” Priester Paolino gaf de toestemming en ging later naar het archief van het stadhuis. Op die datum was in een brand een man overleden met die naam.

Pater Pio tot Cleonice Morcaldi, een maand na de dood van haar moeder: “Deze morgen vloog je moeder naar het Paradijs. Ik zag haar gedurende de H. Mis.”

Pater Pio vertelde aan Pater Anastasio di Roio: "Op een nacht was ik alleen in het koor en ik zag een broeder het altaar kuisen. Ik vroeg hem om naar bed te gaan omdat het zo laat was. Hij zei: Ik ben een broeder zoals jij, ik deed hier mijn noviciaat en wanneer men vroeg om te zorgen voor het Altaar, passeerde ik vele keren voor het Tabernakel zonder de juiste eerbied te betonen. Voor deze zonde ben ik in het Vagevuur, en de Heer zond me naar jou. Jij beslist hoelang in nog moet lijden in de vlammen.” Ik zei hem: “tot de H. Mis in de morgen.” Hij zei “Wreed” en hij verdween. Ik heb nog altijd een wonde in mijn hart. Ik kon hem onmiddellijk naar het Paradijs hebben gezonden, maar in de plaats moest hij nog een nacht in de vlammen van het Vagevuur doorbrengen.”

Pater Pio vertelde Pater Onorato Marcucci die hem hielp: “Vorige nacht was ik onwel en zorgde ervoor dat je niet goed kon slapen. Ik heb erover nagedacht om je het te compenseren, daarom nam ik een volle aflaat voor je moeder om haar naar het Paradijs te sturen.”

Het volgende gesprek is genomen uit het boek van John McCaffery "Tales of Padre Pio", Kansas City, 1979, pag. 67 : “Ik geloof dat geen zo’n groot aantal zielen naar de hel gaan, God ziet ons zo graag, Hij schiep ons naar Zijn beeld en gelijkenis. God houdt zoveel van ons dat het ons begrip te boven gaat. En het is mijn geloof dat wanneer we zijn overgegaan van het bewustzijn van de wereld, wanneer we dood lijken, vooraleer God ons oordeelt, ons een kans geeft om te begrijpen en zien wat zonde echt is. En als we het begrijpen, waarom zouden we ons dan niet bekeren?”

Florence Fine Ehrman’s vader had een ernstige vorm van multiple scerose. Hij vroeg om gebeden tot Pater Pio. Haar vader stierf in januari 1966. Ze ging in oktober 1967 naar Pater Pio om over haar vader te praten. Hij was een vrome Jood. “Julius is gered, maar we moeten veel bidden voor hem.”

Op een nacht in 1944 hoorden de broeders luide stemmen die van beneden kwamen en zeiden “Viva Padre Pio". De overste Pater Raffaele S. Elia a Pianisi zei de portier Broeder Gerardo da Deliceto om de mensen buiten te laten en de deur goed te sluiten. Broeder Gerardo ging naar beneden, maar vond er niemand en de deur was dubbel op slot zoals het moest. Hij ging terug om het te melden. Pater Raffaele was verbaasd en ging recht naar Pater Pio of hij iets wist. “Oh! Het waren soldaten die waren gestorven op het slagveld, en me kwamen bedanken voor hun redding.”

In 1945 vroeg Broeder Modestino aan Pater Pio een vergelijking tussen een vuur op aarde en de vlammen van het Vagevuur. “Ze vergelijken fris water en kokend water.” 

Op een dag vertelde Pater Pio aan zijn dokter: “Ik bid voor de goede dood van mijn over-overgrootvader”. “Maar hij stierf meer dan 100 jaar geleden!” Maar Pater Pio antwoordde: “Onthoud dat er voor God geen verleden en toekomst is, en alles tegenwoordig is. God maakte toen  gebruik van de gebeden die ik nu bid.”  

In 1922 vroeg Bisschop Alberto Costa Pater Pio als hij ooit een ziel in het Vagevuur had gezien. “Ik heb er zoveel gezien dat ze mij niet meer bang maken.”

Een broeder getuigde: We waren allen in de eetkamer wanneer Pater Pio ineen opstond en met straffe pas naar de deur van het convent ging. Hij opende de deur en had een gesprek. De twee broeders die samen met hem naar de deur gingen, zagen niemand en dachten dat er iets mis was met Pater Pio. Op de terugweg naar de eetkamer legde Pater Pio uit: “Jullie moeten je geen zorgen maken. Ik sprak tot een paar zielen die op weg waren van het Vagevuur naar het Paradijs. Ze kwamen me danken omdat ik aan hen dacht vandaag in de H. Mis.”

Nina Campanile's broeder Pasqualino stierf in een gevecht op 26 september 1916. Haar moeder zond Nina met haar leraar Vittorina Ventrella om Pater Pio te vragen of Pasqualino was gered. “Ja, hij is gered, maar hij heeft onze gebeden nodig.” Ze vroeg het opnieuw op Kerstdag 1918. “Hij is er aangekomen!”

Carmela Marocchino's broer Pater Vittore da Canosa stierf plotseling op 29 januari 1958. Carmela vroeg Pater Pio waarom hij zo plotseling was gestorven. “Weet je wat Jezus deed voor je broer? Jezus ging in de tuin, en er waren vele bloemen, en een bloem was mooier dan de anderen. Hij nam de mooiste en plukte ze.” Is hij gered? “Ja, maar we moeten bidden.” Op 29 juli vroeg ze het opnieuw. “Mijn dochter, wij priesters zijn meer verantwoordelijk voor God. Laten we blijven bidden.” Op 29 december 1958 vroeg ze het opnieuw waar haar broer was. “Hij is in het Paradijs.” Carmela Marocchino vroeg ook of haar ouders veilig waren. “Zelfs als je ouders in het Paradijs zijn moeten we blijven bidden. Als zij de gebeden niet nodig hebben, zijn de offers voor andere zielen.”

Pater Francesco Napolitano vertelde wat hij had gehoord van Orazio, Pater Pio’s vader. Orazio bracht enige dagen met zijn zoon door in 1926. Hij was cel 10 gewezen. Wanneer hij probeerde binnen te gaan, stonden 2 broeders voor de deur en ze lieten hem niet binnen. Hij legde uit wie hij was, maar ze bleven staan. Wanneer hij zich binnen wou duwen verdwenen ze. Hij werd geterroriseerd en ging naar Pater Pio. “Pa, wind je niet op, dit waren twee arme broeders uit het Vagevuur. Ze moesten in het Vagevuur doorbrengen omdat ze de regel van de H. Franciscus hadden ongehoorzaam waren geweest.”

Pater Francesco Napolitano vertelde dat in 1945 Broeder Pietro zijn cel binnenging ‘s nachts en een jonge broeder op zijn tafel zag zitten, met zijn hoofd naar beneden alsof hij aan het mediteren was. Hij vroeg wie hij was, maar de jonge broeder verdween. Verschrikt rende hij naar Pater Pio. Pater Pio vergezelde hem terug naar zijn cel en zei: “Die jonge broeder is een arme novice die zijn Vagevuur dient in deze cel. Maar wees niet bang, hij zal je niet meer lastig vallen, en je zult hem nooit meer zien.” 

"De zielen in het Vagevuur compenseren de gebeden die we voor hen zeggen.” 

"Wanneer we bidden voor de zielen in het Vagevuur krijgen we altijd iets terug.”

“De zielen in het Vagevuur bidden voor ons.”

Pater Giuseppe Antonio da San Marco in Lamis was ziek in het Foggia convent. Op 30 december 1936 werd Pater Pio gevraagd om voor hem te bidden omdat zijn gezondheid snel achteruit ging. Die nacht klopte iemand aan Pater Pio’s deur. Pater Giuseppe ging de kamer binnen. "Hoe gaat het met je? Ze zeiden dat je ernstig ziek was en nu zie ik je hier.” “Ik ben OK” zei Pater Giuseppe. “Al mijn lijden is gestopt en ik kwam je danken voor je gebeden.” Dan verdween hij. Pater Pio vertelde de andere broeders wat er was gebeurd. Niemand wist reeds dat Pater Giuseppe was gestorven. Later hoorden zed at hij was gestorven op hetzelfde ogenblik dat hij Pater Pio had bezocht. 

Maria Pompilio, vroeg Pater Pio om zijn voorspraak zodat haar broeder  in haar dromen zou komen. Dit gebeurde. “Pater Pio stond mij bij in mijn doodsstrijd. Hij bleef tot de Rechter over mij had geoordeeld. Ik kreeg 11 jaar Vagevuur, maar door de voorspraak van Pater Pio werd de pijn verminderd tot 1 jaar.” Vele mysteries in het leven van Pater Pio zullen maar gekend zijn in de andere wereld. De morgen nadat Maria naar Pater Pio was geweest kwam ze terug. Van ver zei hij: “Ben je nu tevreden?” “Ja, het lijkt erop dat je overal bent.”