Wanneer het dier sterft, is zijn levensprincipe dus als het ware beladen met alles wat het dier in zijn betrekkingen met mensenzielen heeft meegemaakt, dit wil zeggen: met alle lijden dat het door mensenhanden heeft ondergaan, en met alle Liefde, tederheid en verzorging die het vanwege mensenzielen gedurende zijn leven heeft gekregen. Dit betekent concreet dat een dier bij zijn dood bij God als het ware zonder woorden getuigenis aflegt van de mensenzielen met wie het tijdens zijn leven in aanraking is gekomen, positief zowel als negatief. Vooral huisdieren worden daarbij dus als het ware tot stille voorsprekers voor de zielen die hen liefdevol hebben behandeld, maar ook tot getuigen tegen zielen die hen hebben mishandeld.

Wij kunnen ons dit alles zo voorstellen, dat God bij de dood van een dier in diens levensprincipe 'leest': Hij ziet en voelt alles (elke afzonderlijke gewaarwording) wat dit dier met mensen heeft meegemaakt, met welke mensenziel het dit heeft beleefd, en hoe elke individuele gewaarwording moet worden geëvalueerd (als toegevoegde Liefde, respectievelijk als berokkend leed). Dit alles betekent dus dat de Liefde voor een dier (of dit nu een huisdier of zelfs 'slechts' een tuinvogel is, enzovoort) kan bijdragen tot de Verlossing en heiliging van een mensenziel, maar ook dat elke mishandeling van een dier in Gods ogen absoluut een zonde is, omdat een dergelijke handeling uitdrukking geeft aan een gebrek aan Liefde voor een Werk van God, en dit Zijn Heilsplan op indirecte wijze negatief beïnvloedt.

Meteen betekent dit ook dat elke schijnbaar banale gewaarwording die een ziel jegens een dier koestert (positief zowel als negatief) en elke schijnbaar banale handeling die een ziel jegens een dier stelt (positief zowel als negatief), ongeacht welke diersoort het betreft, in Gods Hart wordt opgetekend. Ik moet het nogmaals herhalen: Niets ontgaat God, elk detail, elke seconde van onze levensweg heeft voor Hem een betekenis. Deze vaststelling moge gelden als een oproep aan ons allemaal, om ons leven in al zijn details zo bewust mogelijk te beleven. Te veel in een mensenleven gaat voor Gods Heilsplan zowel als voor de eigen heiliging verloren, en te veel duisternis wordt over de wereld en afzonderlijke zielen afgeroepen door talloze onachtzaam gestelde gedragingen.

Ooit werd via mij aan de Meesteres van alle zielen gevraagd of wij onze geliefde dieren ooit, in het Eeuwig Leven, weerzien? De mens stelt zich soms voor, dat hij zijn huisdier na dit leven op aarde, in de Hemel zal terugzien zoals het er tijdens zijn leven heeft uitgezien. De Hemelse Koningin licht toe:

Datgene van het dier wat werkelijk ononderbroken met God en Zijn Werken in verbinding blijft, is het levensprincipe. Daarom is het dit levensprincipe dat naar God terugkeert. Dit principe is niet stoffelijk, het heeft niets met het lichaam van het dier te maken. Een overleden dier bestaat dus absoluut nog in het hiernamaals, doch niet in de stoffelijke vorm onder dewelke de mensenziel het op aarde kent. Het levensprincipe van het dier wordt in het hiernamaals met de ogen van de ziel waargenomen.

Over het bestaan van een afzonderlijk paradijs voor dieren, heeft Maria mij tot nog toe nooit iets gezegd. Aangezien dieren niet kunnen zondigen, hebben zij, in tegenstelling tot de mens, na hun dood niets uit te boeten. Dit uitboeten heeft slechts betrekking op de mensenzielen. Wat de dieren betreft, zei Maria mij echter: "Geen onschuldig levend wezen gaat verloren". Een overleden dier keert in het Hart van God terug als levensprincipe. Het levensprincipe is 'drager' van de Goddelijke Intelligentie, die het groeiproces en de instroming van levenskracht van God uit, in het wezen regelt, en als het ware een 'ontwerp van het levensplan' van het betreffende levende wezen bevat. Dat alles maakt het levensprincipe van het dier tot een echt wonder uit Gods hand. De Schepper laat dit niet verloren gaan.

Dit geldt voor elk dier, niet slechts voor onze huisdieren. Vergeten wij niet, dat de waarde van een dier in Gods ogen niet uitsluitend wordt bepaald door de overweging of het dier voor de mens iets concreets betekent. Zelfs een klein insect is een bouwwerk van God: Het is opgebouwd uit een levensprincipe en een stoffelijk lichaam, dat op zich reeds een wonder van stofwisselingsprocessen vormt. Het levensprincipe is een wonder doordat het drager is van het leven, en het leven iets is, dat uitsluitend God kan scheppen. Het stoffelijk lichaam is eveneens een element van Gods Werk: Het bestaat uit stoffen die door God zijn gemaakt, en deze zijn samengebracht volgens Gods Intelligentie en Wijsheid, afgestemd op het soort leven dat God voor dit dier heeft voorzien. Wanneer wij ons dit alles voor ogen houden, begrijpen wij beter waarom God zelfs het kleinste insect niet laat verloren gaan.

Voor God geldt het doden van een dier principieel als een smet voor de mens die het doet. Niettemin geldt eveneens, dat het doden van, bijvoorbeeld, een hond, kat of paard in Gods ogen een grotere blaam kan zijn dan het doden van, bijvoorbeeld, een vlieg, omdat een hond, kat of paard doorgaans tot uitgebreidere en meer diepgaande contacten met mensenzielen komen of kunnen komen. Hierdoor worden in het levensprincipe van deze dieren gewoonlijk op een intensere wijze ervaringen met mensenzielen opgetekend dan in het levensprincipe van een vlieg, zodat deze dieren ook gewoonlijk een belangrijkere rol spelen voor de spirituele ontwikkeling van mensenzielen.

Elk dier speelt zijn rol, in de wisselwerkingen binnen de natuur evenals naar mensenzielen toe. Hierin liggen dus wel verschillen: Een huisdier heeft een concretere inbreng in de ontwikkeling van de deugdzaamheid van de mensenzielen met wie het in contact komt, dan een diepzeevis, doch er is geen enkel dier dat ooit helemaal zonder reden of zonder nut heeft geleefd. Elk dier is een bouwwerk van God, en God doet geen zinloze Werken.

Maria heeft mij niet woordelijk gezegd, doch mij wel te verstaan gegeven, dat de mensenziel in het Paradijs ook de levensprincipes van de overleden dieren kan waarnemen, en hen zo kan herkennen als waren zij lichamelijk aanwezig. Men zou het zich eigenlijk zo kunnen voorstellen, dat de mensenziel daar haar hond, haar poes, haar konijntje, haar kanarievogel enzovoort, zonder meer zal kunnen herkennen, niet omdat deze daar lichamelijk vóór haar zullen staan, doch omdat de ziel in de heerlijkheid een volkomen ontsloten waarneming bezit.

De Koningin des Hemels vertrouwde mij ooit toe, dat de ziel bij haar intrede in de Hemel, alle hemelbewoners herkent, ondanks het feit dat zij de Heilige A of engel B, enzovoort, nooit op aarde heeft ontmoet. De ziel neemt een andere ziel in de Hemel heel anders waar dan dit hier op aarde het geval is. De waarneming in het hiernamaals voltrekt zich niet via zintuigen doch vanuit de kern van de ziel. Daarom is het voor de ziel in de Hemel niet nodig dat een wezen een stoffelijk lichaam bezit opdat zij dit wezen zou herkennen. De ziel kijkt daar als het ware rechtstreeks in de kern van het andere wezen.

Zo kunnen wij zien dat God niets verloren laat gaan, dat zelfs het leven van elk dier zinvol is, en dat elk leven in Gods Schoot terugkeert. Wat van Hem uitgaat, keert bij Hem terug, tenzij het zich uit vrije wil van Hem losscheurt. Alleen de mensenziel kan dit doen, dieren kunnen dit niet.