De beloften van het H. Gezicht aan Zalige Maria Pierina De Micheli

In mei 1938, kreeg de Zalige Maria Pierina De Micheli (1890-1945) vertrouwelijke boodschappen van Jezus over de schatten van de devotie tot het H. Gezicht. In haar Dagboek, vertelt zij hoe de visioenen plaatsvonden.

23 mei : Jezus toonde zich aan mij met een bebloed gezicht en nadat hij over zijn pijn had verteld zei hij: “Mijn geliefde, Ik geef opnieuw mijn H. Gezicht zodat je het zonder ophouden zou aanbieden aan de Eeuwige Vader. Met deze gave verkrijg je de redding en de heiliging van vele zielen. Als je dit vervolgens aanbiedt voor mijn priesters zullen wonderen plaatsvinden.”

27 mei : “Overweeg mijn Gezicht, zei Hij mij, en je zult binnendringen in de afgrond van smarten in mijn Hart. Troost mij en zoek zielen die zich willen opofferen samen met Mij voor de redding van de wereld”. Jezus bevond zich in een staat die mij pijn deed, zelfs voor de meest versteende harten.

31 mei : Toen ik in gebed was verzonken voor het Tabernakel, zag ik de Heilige Maagd. Zij had een scapulier vast in de hand in de vorm van twee witte plakkaatjes die genaaid waren aan een koord. Op het ene plakkaatje stond de afbeelding van het Heilig Gezicht. Op de andere stond een afbeelding van de Hostie, omringd door stralen. De Maagd kwam naar mij en zei: “Luister naar mij en breng alles over naar de Paus : dit scapulier is een verdedigingswapen, een krachtig schild, een bewijs van liefde en barmhartigheid die Jezus aan de wereld wil geven, in deze tijden van zinnelijkheid en haat tegen God en de Kerk. Er worden duivelse netten gespannen om het geloof uit de harten te roven. Het kwaad verspreidt zich. De ware apostelen zijn met weinig. Er is een goddelijke oplossing nodig en deze remedie is het Heilig Gezicht van Jezus. Al degenen die een scapulier zoals het mijne dragen en die elke dinsdag een bezoek brengen aan het Heilig Sacrament, om eerherstel te bieden voor de heiligschennissen die Zijn Heilige Gezicht te verduren krijgt door Zijn smartelijk Lijden en elke dag in het Eucharistisch Sacrament: zij zullen versterkt worden in het geloof, ze zullen klaar staan om het H. Sacrament te verdedigen, ze zullen interne en externe moeilijkheden overwinnen, en bovendien zullen ze een serene dood kennen onder het wakend oog van mijn Goddelijke Zoon.”

In hetzelfde jaar 1938 toonde Jezus zich nog eens druipend onder het bloed en met een groot verdriet. Hij zei: “Kijk hoe Ik lijd. En Ik word maar door zeer weinig mensen begrepen. Wat een ondankbaarheid van degenen die zeggen dat ze Mij liefhebben! Ik heb mijn Hart gegeven als een zeer ontvankelijk instrument van mijn grote liefde voor de mensen, en Ik geef mijn Gezicht als ontvankelijk instrument van mijn smart voor de zonden van de mensen. Dat mijn Gezicht geëerd wordt door een bijzonder feest op de dinsdag van 50 dagen voor Pasen ofwel de dag voor Aswoensdag. Het is een feest dat voorafgegaan wordt door een noveen waar al de gelovigen eerherstel bieden samen met Mij, en zich verenigen door deel te nemen aan mijn smart.”

In 1939 zei Jezus haar opnieuw: “Ik wil dat mijn Heilig Gezicht in het bijzonder geëerd wordt op de dinsdag.”

Moeder Maria Pierina wilde het verlangen van de Maagd Maria inwilligen en had de toelating van haar geestelijke leidsman om een medaille te laten maken met de afbeelding van het Heilig Gezicht, dat afkomstig was van een foto van de Lijkwade van Bruner.

Ze begon te twijfelen: de Maagd had haar gevraagd een scapulier te maken en geen medaille. Ze bad ervoor en op 7 april 1943 kreeg ze de Maagd Maria te zien die zei: “Mijn dochter, wees gerust, het scapulier zal vervangen worden door de medaille met dezelfde beloften en gunsten. Er blijft alleen nog de verspreiding ervan over. Op dit moment heb ik in mijn hart het feest van het Gezicht van mijn goddelijke Zoon op het oog. Vertel het aan de Paus, dat dit mij nauw aan het hart ligt.”

Nu ze gerustgesteld was door de H. Maagd liet Pierina kon ze haar project realiseren. Op 9 augustus was de Curie van Milaan akkoord met het project en liet de productie van de medaille toe.

Aanroeping van het H. Gezicht

O Heilig Gezicht van mijn lieve Jezus, door de tedere liefde en de geleden smart waarmee u de Heiligste Maagd Maria beschouwde tijdens uw smartelijk Lijden, sta onze zielen toe mee te delen in zoveel liefde en zoveel smart en zo goed mogelijk de Heiligste Wil van God te volgen. Amen. (met kerkelijke goedkeuring)

Moeder Pierina en het H. Gezicht van Jezus (door Davide Malacaria)

Geschiedenis van een zuster die tussen Argentinië, Milaan en Rome haar geloof heeft beleefd met het blik gericht op het zachtmoedige Gezicht van Jezus.

Vanaf de begane grond, waar een crèche is gehuisvest, rijst het geschreeuw van spelende kinderen op. Hier op de bovenste verdieping is er stilte en gebed. Er heerst een geheime harmonie die de stilte van de cellen van de zusters op deze verdieping verbindt met de spelende kinderen hieronder. Het zijn realiteiten die zich vermengen hier in het hart van Rome. Het Instituut van de H. Geest wordt omgeven door groen en bevindt zich aan de achterkant van de Testaccio, een wijk die een beetje het symbool is van Rome en waar de dochters van de Onbevlekte Ontvangenis van Buenos Aires herbergt. Moeder Pierina De Micheli, geboren Giuseppina, werd op 30 mei 2010 zalig verklaard en behoorde tot deze congregatie. Haar spullen liggen nog steeds op de eerste verdieping. Haar kamer is nog steeds te bezichtigen zoals een kleine tentoonstelling. Een zuster laat ons deze kamer bezoeken. Aan de zijkant is er een vitrine waar haar voorwerpen zijn bewaard gebleven. Onder de voorwerpen zien we een klein keramisch beeldje van het kind Jezus. De zuster vertelt dat het beeldje een kus gaf aan Moeder Pierina. Aan de andere kant is een andere vitrine waar de donkerste geheimen zijn bewaard gebleven: een gebroken kruisbeeld, de overblijfselen van een verbrand deken. Voorwerpen die in haar cel zijn gevonden en die getuigen van de woeste haat die de duivel voor haar koesterde. Aan het einde van de gang is er een kleine kapel van het instituut waar het lichaam van de Zalige zich nog steeds bevindt, tussen de zusters. Er is een bidstoel geplaatst voor de sarcofaag voor degenen die komen bidden uit alle hoeken van Rome.

Het graf bevindt zich in een nis, zodat de Moeder, nu ze dood is, nog steeds lijkt te gehoorzamen aan de kleine regel waaraan zij zich heel haar leven heeft aangepast, namelijk om verborgen te blijven voor de wereld, nabij Jezus en naast Jezus.

Guiseppina De Micheli is een Romeinse van adoptie. Ze werd geboren in 1890 in Milaan, als laatste van een groot gezin, die de Kerk twee zussen heeft gegeven, Teofila en Luigia, en een priester, Riccardo. We zullen het over haar leven hebben dat werd gekenmerkt door een bijzondere vriendschap met Jezus vanaf haar kindertijd aan de hand van een brief die ze in 1943 aan Paus Pius XII had gericht, tijdens een bezoek aan Sint-Pieter. Ze schrijft: “Ik was 12 jaar toen ik op Goede Vrijdag in mijn parochie op mijn beurt wachtte om het crucifix te kussen, toen een duidelijke stem zei: “Geeft niemand Mij een liefdeskus op het gezicht om de kus van Judas te herstellen?” Ik dacht in mijn onschuld als kind, dat de stem door iedereen werd gehoord, en het speet me heel erg dat ze de wonden bleven kussen en dat niemand eraan dacht om Hem op zijn gezicht te kussen. Ik zal je een kus van liefde geven, wacht. En als het ogenblik was aangebroken gaf Ik hem een grote kus op zijn gezicht met al mijn hartstocht. Ik was gelukkig, in de overtuiging dat Jezus, nu gelukkig zou zijn en niet langer deze pijn zou voelen. Sinds die dag was het gezicht van Jezus het voorwerp van een diepe toewijding van Giuseppina: “Sinds die dag,” schreef ze opnieuw in haar brief, “was de eerste kus voor het kruisbeeld Zijn Heilige Gezicht.”

Als klein meisje houdt ze ervan om catechismus aan kinderen te leren en ze staat te popelen om de priester te begeleiden wanneer hij een sterveling de Laatste Sacramenten toedient, want ze vond het mooi om een ziel naar het Paradijs te begeleiden. Men weet niet goed wanneer in haar de roeping tot een godgewijd leven ontstaat: misschien als ze de sluier afneemt van één van haar zussen, misschien eerder. Wat zeker is, is dat dit leven vanaf haar kindertijd, haar zowel aantrekt als bang maakt. Wanneer men haar op dit punt ondervraagt antwoordt ze ontwijkend. In een brief schreef Don Riccardo, haar priesterbroer, die haar dichtbij was na de dood van hun ouders, haar: “Voor jou moeten de zusters uit de andere wereld komen.” Een paar maanden later ontmoet de priester zusters die net in Milaan zijn aangekomen: ze behoren tot de congregatie van de dochters van de Onbevlekte Ontvangenis en hun moederhuis is in Buenos Aires. Hij vertelt zijn kleine zusje dat de zusters van de andere wereld eindelijk zijn aangekomen… Giuseppina overwint haar laatste twijfels en treed de Congregatie binnen en wordt Zuster Maria Pierina.

Na een intense vormingsperiode wordt ze naar Argentinië gestuurd, waar ze haar eeuwige geloften uitspreekt. Eind 1921 keert ze terug naar Italië, naar het huis dat de zusters in Milaan openden. Later wordt ze daar Moeder Overste. Gedurende deze periode wordt haar vriendschap met Jezus, die haar enkele keren bezoekt, inniger en vertrouwelijk. Ze schrijft in haar brief aan de Paus: “Zijn blik was het einde voor mij. We hebben altijd naar elkaar gekeken en we hebben liefdeswedstrijden gehouden. Ik zei tegen Hem: “Jezus, vandaag was ik het die je het meest aankeek” en Hij antwoordde: “Bewijs het mij als je kunt.” Ik herinnerde Hem aan de vele keren dat ik naar Hem keek zonder dat Hij het voelde, maar Hij heeft altijd gewonnen.” Het is in deze atmosfeer dat een belangrijke episode in haar leven plaatsvindt, een episode die trouwens het hoofdonderwerp is van dit artikel. Hier is het verhaal van Moeder Pierina in haar brief aan Pius XII: “Op 31 mei 1938, terwijl ik bad in de kapel van mijn noviciaat, kwam er een Mooie Vrouwe naar me toe. Ze droeg in haar hand een scapulier van twee stukken wit flanel, verenigd door een koord. Op het ene stuk stond het beeld van het H. Gezicht van Jezus, op het andere stuk stond een Hostie omringd door stralen. Ze zei dat het scapulier een krachtig schild was, een belofte van liefde en genade die Jezus aan de wereld wil geven in deze tijden van zinnelijkheid en haat tegen God en de Kerk. Indien mogelijk moest men elke dinsdag een bezoek brengen aan het H. Sacrament tegen heiligschennissen tijdens Zijn Lijden en deze die Hij elke dag ontvangt in de H. Communie.” Maria Pierina wordt zo een ijverige promotor van de toewijding tot het H. Gezicht van Jezus, dat zich snel verspreidt. Ze beseft dat een scapulier moeilijk te verspreiden is en vat het idee op om een medaille te laten graveren. De Maagd Maria is akkoord en Maria Pierina krijgt haar steun.

In haar zoektocht naar een afbeelding voor de medaille komt Maria Pierina een foto tegen van de Lijkwade – genomen door Giovanni Bruner – die het Gezicht van Jezus reproduceert. Een zeer beroemde afbeelding in Milaan, omdat de fotograaf het had aangeboden aan de aartsbisschop van de stad, kardinaal Ildefonso Schuster, die de afbeelding had ingehuldigd met de grootste devotie in een kerk die in het bijzonder aan het H. Gezicht was gewijd. Helaas is de realisatie van de medaille beladen met economische en bureaucratische problemen die voor de arme Maria Pierina onoverkomelijk lijken. Ze zoekt hulp bij haar spirituele vader, Pater Rosi, een Jezuïet die haar adviseert op de Voorzienigheid te vertrouwen. Ze volgt het advies op, maar is niet getroost.

Ondertussen zijn we in september 1939, en ze wordt naar Rome gestuurd naar het kantoor van de regionale overste, in het nieuwe huis dat de congregatie in de hoofdstad heeft geopend, mede dankzij haar onvermoeibare controle over het project. Daar ontmoet ze Pater Ildebrando Gregori (wiens zaligverklaring aan de gang is) van de congregatie van de benedictijnse Silvestrini monniken. Hij wordt haar nieuwe geestelijke vader en hij zou haar hele leven steunen. Ze slaagt er eindelijk in de medailles te produceren die haar zo nauw aan het hart liggen. Een klein mirakel zou hen helpen. Dit is hoe Moeder Pierina het verhaal vertelt in de brief aan de Paus: “Ik schreef aan fotograaf Bruner en vroeg hem om mij toestemming te geven om het beeld van het H. Gezicht dat hij had gereproduceerd te gebruiken en ik heb deze toestemming gekregen. Ik verzocht de Curie van Milaan om goedkeuring, dat mij op 9 augustus 1940 werd toegestaan. Ik gaf de opdracht aan de Johnson fabriek die er lang heeft over gedaan omdat Bruner alle tests wilde controleren. Enkele dagen ervoor gaven ze me de medailles en ik vond een envelop op de tafel van mijn kamer. Ik keek en er zat 11200 lire in. Het was precies het bedrag dat ik moest betalen. De medailles werden allemaal gratis verspreid en dezelfde Voorzienigheid werd meerdere keren herhaald voor andere bestellingen. De medaille werd verspreid met opmerkelijke genaden. Daarom was de vijand boos en heeft hij wanorde gezaaid op verschillende manieren. Meerdere keren gooide hij ’s nachts de medailles in de gangen en langs de trappen. Hij scheurde de afbeeldingen, uitte bedreigingen en vertrapte ze.”

In het laatste deel van de brief vertelt Maria Pierina over de zeer zware beproevingen die de demon haar heeft opgelegd. Bewijzen die ze niet laat zien, maar die ze zorgvuldig noteert in haar dagboek, gehoorzaam aan een bevel van de abt Gregori. Pijn die met vreugde werd verwelkomd voor het heil van de zielen. (“Op dit moment vind ik mijn vreugde in het lijden dat ik voor Jou verdraag en ik vul in mijn vlees aan wat ontbreekt in de beproevingen van Christus voor Zijn Lichaam, dat de Kerk is”. Kol 1:24) Een buitengewone wilskracht? Eenvoudiger en realistischer is het getuigenis van een genade en een overgave aan God. Het is niet zij die vecht en die de overwinning behaalt: “Jezus won in mij.” Is de uitdrukking die het vaakst voorkomt in de pagina’s van haar dagboek. En het is Jezus die in februari 1942 haar uitlegt: “Wees stil, je hart, Ik ben het die het zuiver hield, zonder enige verdienste van jouw kant, om het voorwerp van mijn voldoening te zijn.” En in deze overgave, vergezeld en ondersteund door de “geneugten van het paradijs, schrijft ze: “Wat voel ik mijn nietigheid en mijn ellende in het licht van zoveel vriendelijkheid! Het is zo mooi om klein te zijn, niet in staat tot alles…”.

Moeder Pierina ziet de oorlogsjaren met vertrouwen, hoop en naastenliefde tegemoet. Het waren jaren tijdens dewelke ze brood uit haar mond spaart om hen die honger hebben en ze verspreidt de medailles die het H. Gezicht van Jezus vertegenwoordigen. Pater Gregori herinnert zich: “We hebben het zelfs voor elkaar gekregen medailles uit te reiken aan ter dood veroordeelden, en voor hen werd de doodstraf niet uitgevoerd.”

De oorlog is net afgelopen en Maria Pierina besluit naar het noorden van Italië te gaan om haar zusters te omhelzen die zich in het conflict hadden afgezonderd van Rome. In juni 1945, na een kort verblijf in Milaan, ging ze naar het huis van Centonara d’Arto, waar novicen op haar wachtten om hun geloften af te leggen. Maar uitgeput door de reis wordt ze ernstig ziek. Andere keren werd ze in het verleden op wonderbaarlijke wijze genezen van ernstige kwalen, waarvoor Pater Gregori had gebeden. Hij stuurt een telegram: “Dankzij een heilige gehoorzaamheid, genees binnen drie dagen.” Maar helaas, als gevolg van een fout in de post, komt de boodschap aan op 27 juli om 11 uur. Te laat. Moeder Pierina stierf tijdens de nacht.

De Kerk heeft besloten om de zalige meer dan de dag van haar dood te herinneren, of dies natalis volgens de canonieke formule, op de dag van haar geboorte (en haar doopsel): de 11^de september. In de kamer waar haar spullen zijn ondergebracht, plaatsen de zusters een plakkaat waarop de gedachte van de Zalige is geschreven: “Het is zo’n steun om te herhalen: ik ben niets, Hij is alles; ik kan niets doen, Hij kan alles doen.” Zo wordt het achterlaten van alles gemakkelijk, net als de kinderen op de lagere verdieping die met hun spelletjes deelnemen aan de vreugde van het Paradijs. “Als je niet als kinderen wordt…”