De H. Antonius van Padua, geboren Fernando Martins de Bulhões (15 augustus 1195 - 13 juni 1231), ook bekend als H. Antonius van Lissabon, was een Portugese katholieke priester en monnik van de Franciscaanse orde. Hij werd geboren en getogen in Lissabon en opgevoed door een rijke familie. Hij stierf in Padua, Italië. Hij werd bekend door zijn tijdgenoten voor zijn krachtige prediking, deskundige kennis van de Schrift en eeuwige liefde en toewijding voor de armen en zieken. Hij was één van de snelsten die tot heilige werd verklaard in de kerkgeschiedenis. Hij werd op 16 januari 1946 tot kerkleraar uitgeroepen. Hij is ook de beschermheilige van verloren voorwerpen.

Feestdag : 13 juni

Leven

Fernando Martins werd geboren in Lissabon. Vijftiende-eeuwse schrijvers verklaren dat zijn ouders Vicente Martins en Teresa Pais Taveira waren, en dat zijn vader de broer was van Pedro Martins de Bulhões, de voorvader van de familie Bulhão of Bulhões. Zijn welstellende en vooraanstaande gezin zorgde ervoor dat hij leerde op de plaatselijke kathedraalschool. Toen hij 15 was, ging hij naar de gemeenschap van de reguliere kanunniken in de Augustijnenabdij van St Vincent aan de rand van Lissabon.

In 1212, afgeleid door frequente bezoeken van familie en vrienden, vroeg hij om te worden overgebracht naar een andere afdeling van de congregatie, de abdij van Santa Cruz in Coimbra, de toenmalige hoofdstad van Portugal. Daar studeerde de jonge Fernando theologie en Latijn.

Toetreding tot de Franciscanen

Na zijn priesterwijding, werd Fernando benoemd tot gastmeester en belast met de gastvrijheid van de abdij. Terwijl hij in Coimbra was, arriveerden enkele franciscaanse broeders, die zich vestigden in kleine kluizen buiten Coimbra, die gewijd waren aan de heilige Antonius van Egypte. Fernando was sterk aangetrokken tot de eenvoudige, evangelische levensstijl van de broeders, wiens orde pas 11 jaar bestond. Er kwamen berichten binnen dat vijf franciscanen in Marokko waren onthoofd. Het waren de eersten van de orde die werden gedood. Koning Afonso had hun lichamen vrijgekocht en liet ze terugbrengen om te laten begraven als martelaren in de abdij van Santa Cruz. Geïnspireerd door hun voorbeeld, kreeg Fernando toestemming van de kerkelijke autoriteiten om zich bij de nieuwe Franciscaanse orde aan te sluiten. Na zijn toelating tot het leven van de broeders, sloot hij zich aan bij de kleine kluizenarij in Olivais, waarbij hij de naam Antonius aannam (dat was de naam van de kapel dat daar gebouwd was en die gewijd was aan St Antonius van Egypte), waarmee hij bekend zou worden.

Antonius vertrok vervolgens naar Marokko, om zijn nieuwe roeping te vervullen. Hij werd echter ernstig ziek in Marokko en vertrok terug naar Portugal in de hoop terug gezond te worden. Op de terugreis werd het schip uit koers geblazen en landde op Sicilië.

Van Sicilië begaf hij zich naar Toscane, waar hij werd toegewezen aan een klooster van de orde, maar hij kreeg moeilijkheden vanwege zijn zwakke gezondheid. Hij werd uiteindelijk toegewezen aan de landelijke kluizenarij van San Paolo bij Forli, omwille van zijn gezondheid. Daar verbleef hij in een cel die een broeder in een nabijgelegen grot had gemaakt en bracht hij tijd door in gebed en studie.

Preken en onderwijzen

Op een dag, in 1222, waren in de stad Forli, ter gelegenheid van een wijding, een aantal Dominicaanse broeders op bezoek en er was een misverstand over wie zou moeten prediken. De Franciscanen verwachtten natuurlijk dat één van de Dominicanen de preekstoel zou bestijgen, want zij stonden bekend om hun prediking. De Dominicanen waren onvoorbereid en dachten dat één Franciscaan de homilie zou houden. Het hoofd van de kluizenarij duidde Antonius aan omdat hij vermoedde dat hij het meest geschikt zou zijn en smeekte hem te preken over wat de H. Geest hem zou ingeven. Antonius maakte bezwaar maar aanvaardde toch en deed de preek. Iedereen was onder diepe indruk. Niet alleen zijn heldere stem en welsprekendheid, maar het hele thema en de inhoud van zijn toespraak hadden de aandacht van zijn toehoorders getrokken. Iedereen was onder de indruk van zijn kennis van de Schrift, die hij had verworven tijdens zijn jaren als een Augustijnse monnik.

Op dat moment werd Antonius door broeder Gratianus, de bedienaar van de provincie, naar de Franciscaanse provincie Romagna gestuurd, gevestigd in Bologna. Hij kwam al snel onder de aandacht van de stichter van de orde, Franciscus van Assisi. Franciscus had een sterk wantrouwen in theologische studies die door zijn broeders werden gedaan, uit vrees dat dit zou kunnen leiden tot het opgeven van hun toewijding aan een leven van echte armoede. In Antonius vond hij echter een verwante geest voor zijn visie, die ook in staat was om onderwijs te geven aan jonge leden van de orde die wilden gewijd worden. In 1224 vertrouwde hij de verdere studies van één van zijn broeders toe aan de zorg van Antonius.

De hulp van St. Antonius voor verloren of gestolen zaken terug te vinden, voert terug naar een gebeurtenis dat plaatsvond in Bologna. Volgens het verhaal had Antonius een psalmenboek dat van belang was voor hem, omdat het aantekeningen en opmerkingen bevatte die hij gebruikte om zijn studenten les te geven. Een novice die had besloten te vertrekken, nam het psalter mee. Vóór de uitvinding van de drukpers was elk boek een item van waarde. Toen hij merkte dat hij het kwijt was, bad Antonius dat het zou worden gevonden of teruggegeven. De dief werd gaf onder ingeving het boek terug en keerde terug naar de Orde. Het gestolen boek wordt nu in het Franciscaanse klooster in Bologna bewaard.

Af en toe nam hij een andere functie op, zoals leraar aan de universiteiten van Montpellier en Toulouse in Zuid-Frankrijk, maar het was als prediker dat Antonius het meeste tijd heeft doorgebracht. Antonius verkondigde de grootsheid van het christendom. Zijn methode omvatte allegorie en symbolische uitleg van de Schrift. In 1226, na het bijwonen van het generaal kapittel in Arles, Frankrijk, en het prediken in de Franse regio van de Provence, keerde Antonius terug naar Italië en werd benoemd tot provinciale overste van Noord-Italië. Hij koos de stad Padua als zijn verblijfplaats.

In 1228 diende hij als gezant van het generaal kapittel Paus Gregorius IX. Aan het pauselijke hof werd zijn prediking begroet als een "juwelenkist van de Bijbel" en hij kreeg de opdracht om zijn verzameling preken, Preken voor de Feestdagen (Sermones in Festivitates ), te schrijven. Gregorius IX zelf beschreef hem als de "Ark van het Testament" ( Arca testamenti ).

Dood

Antonius werd ziek van ergotisme , een ziekte die nu ook bekend is onder de naam "Sint-Antoniusvuur", en ging in 1231 naar het bosgebied in Camposampiero met twee andere broeders. Daar woonde hij in een cel die voor hem was gebouwd onder de takken van een walnotenboom. Antonius stierf op de weg terug naar Padua op 13 juni 1231 in het Arme Klarenklooster in Arcella (nu deel van Padua), op 35-jarige leeftijd.

Op verzoek van Antonius werd hij begraven in de kleine kerk van Santa Maria Mater Domini, waarschijnlijk daterend uit de late 12e eeuw en bij een klooster dat door hem in 1229 was gesticht. Maar door zijn toegenomen aanbidding werd begonnen met de bouw van een grote basiliek rond 1232 - hoewel pas in 1301 werd voltooid. De kleinere kerk werd opgenomen in de structuur als de Cappella della Madonna Mora (kapel van de donkere Madonna). De basiliek is tegenwoordig algemeen bekend als "Il Santo".

Antonius werd heilig verklaard door paus Gregorius IX op 30 mei 1232 in Spoleto, Italië, minder dan een jaar na zijn dood.  

De rijkdom van spirituele leringen in de Preken was zo groot dat Paus Pius XII Antonius op 19 januari 1946 uitriep tot Kerkleraar en hem de titel Doctor Evangelicus toekende, omdat de frisheid en de schoonheid van het evangelie in deze geschriften tentoon wordt gespreid.

Verering als beschermheilige

Antonius bekendheid verspreidde zich door Portugese evangelisatie en hij stond bekend als de meest gevierde van de volgelingen van Sint Franciscus van Assisi. Hij is de beschermheilige van Lissabon, Padua en vele plaatsen in Portugal en in de landen van het voormalige Portugese Rijk.

Antonius als wonderdoener

De drie meest bekende wonderen die aan hem worden toegeschreven zijn deze:
Een paard had eens gedurende drie dagen gevast. Het weigerde te eten van de haver dat voor hem werd neergezet. Het paard wilde pas eten toen Antonius kwam met het heilig sacrament: het paard knielde en at.
Enkele Italiaanse ketters hadden Antonius vergiftigd voedsel gegeven. Hij maakte het onschadelijk door er een kruisteken over te maken.
Ieder kent het beroemde verhaal van de preek tot de vissen aan de oever van de rivier de Brenta, vlak bij Padua.

Antonius en Jezus

Volgens de legende verscheen Jezus aan hem in zijn laatste dagen in de gedaante van een kind. Het kind Jezus liet zich door hem omhelzen en streelde hem over het voorhoofd.
In zijn preken heeft Antonius de menswording van Gods Zoon altijd centraal gesteld. Dat paste in de tijd, waarin de mensheid van Jezus werd benadrukt tegenover zijn verhevenheid in voorgaande eeuwen. Bij Franciscus zien we dezelfde trekken. Daardoor wordt dit verhaal een concrete bevestiging van zijn innige band met Jezus en een beeld van zijn feilloos aanvoelen van zijn eigen tijd. De recente voorstellingen van de heilige Antonius met het kind Jezus op zijn arm geven dit weer.

Spreuken van de H. Antonius

Het is noodzakelijk dat men zijn goede werken laat vergezellen met medelijden uit het hart, want hij die uit zijn hart geeft, geeft iets van zichzelf.

Om te zorgen dat naastenliefde in Gods ogen perfect is, is het noodzakelijk dat het men zijn naaste bijstaat in zijn noden en hem zijn fouten vergeeft. Doe dit en je zult leven.

Heb een groot vertrouwen in je gebeden. Wees niet ongeduldig als de Heer je smeekbeden niet onmiddellijk beantwoordt. Hij stelt het uit omdat Hij je verdiensten wil vermeerderen.

Hoop moet gebaseerd zijn op de verdiensten en beloften van Christus en moet vergezeld zijn door een heilige vreze voor de Heer, wat het begin van wijsheid is. Anders wordt het stoutmoedigheid en verwaandheid.

Naastenliefde of de liefde van God is het doel van elke deugd. Zonder naastenliefde, is geen enkel gebed acceptabel voor de heer en zijn onze goede werken nutteloos als we het eeuwig leven willen bereiken.

Zuiverheid van hart is het altaar waarop de wierook van devotie brandt en waarop God Zijn liefdevolle en genadige blikken werpt.

Geloven maar geen goede werken stellen is God uitlachen.

De Heer manifesteert zich aan degenen die pauzeren in rust en nederigheid van hart. Als je kijkt in woelig water kun je de weerspiegeling van je gezicht niet zien. Als je het gezicht van Christus wil zien, moet je pauzeren en je gedachten in stilte bezinnen en de deur van je ziel sluiten voor het lawaai van de wereld.

Een lichtstraal laat ons het stof zien dat in de lucht zweeft. Op dezelfde manier tonen de levens van de Heiligen ons onze tekortkomingen. Als we onze tekortkomingen niet zien komt het omdat we niet naar de levens van heilige mannen en vrouwen hebben gekeken.

Krachtig gebed of zegening van de H. Antonius om bij je te dragen

Dagelijks gebed : Moge hij voor ons spreken, O Heer, Uw heilige belijder Antonius, die heroïsche deugden bezat en die U de gave van mirakels hebt geschonken. Door Christus onze Heer. Amen.

U hebt dit gebed aan hem geschonken :

ECCE CRUCEM DOMINI +

FUGITE, PARTES ADVERSAE,

VICIT LEO DE TRIBU JUDA,

RADIX DAVID, ALLELUIA

Zie het Kruis van de Heer. Vlucht tegenstanders, de Leeuw van de Stam van Juda, de Nakomeling van David heeft overwonnen. Alleluia.

U kunt daarbij ook de zegen van de H. Franciscus vermelden:

De Heer zegent U en bewaart U. Moge Hij U Zijn Gezicht tonen en medelijden met U hebben. Moge Hij Zich tot U richten en U vrede geven. De Heer zegent U.

Uittreksel uit het leven van de H. Antonius – de wonderwerker

Dat er wonderen hebben plaatsgevonden, zelfs nog in onze tijd, lijdt geen twijfel. Duizenden ooggetuigen verklaren dat ze in hun dagen wonderen van de H. Antonius hebben gezien in Frankrijk en Italië. Het lijkt erop dat zijn roem hem is voorgegaan, en dat waar hij ging zijn verschijning met enthousiasme werd begroet door een bezielde menigte. Maar toch was dit niet het geval. Hij was gehoorzaam aan de stem van zijn meerderen en hij ging waarheen men hem zond. Hij ging alleen en onaangekondigd. Hij was een vreemdeling in een vreemd land, niet herkend totdat hij zijn stem verhief en iedereen onder de indruk kwam van zijn overtuigende welsprekendheid. Dat werd zijn triomf. En triomf volgde op triomf. Overal gaf hij een overvloedig bewijs van de goddelijke kracht die hij uitoefende. Hij trad in de voetsporen van zijn Gezegende Meester: hij genas de zieken en wekte de doden op. Eens predikte hij op de preekstoel van de kerk van St Eusebius in Vicelli – een kleine Italiaanse stad, toen een onafhankelijke republiek, net als veel andere steden van die tijd – en er stond een grote menigte om hem hen. Plotseling ontstond er een grote commotie. Met moeite droeg een verdrietig gezin het lichaam van hun zoon naar hem toe. Hij was overleden in de bloei van zijn leven. Een groot gejammer steeg op onder de mensen. Antonius zweeg en was diep geroerd.

Hij strekte zijn hand uit naar het lichaam en riep: “In de naam van Christus zeg ik tot u, jongeman, sta op!” En onmiddellijk stond de jongen op uit de dood. Hij was vol blijdschap en werd in de armen gesloten van degenen die hem hadden beweend. Antonius heeft vele wonderen verricht. Hier zijn er een paar die willekeurig uit de pagina’s van zijn verschillende kroniekschrijvers. Hij predikte in de kathedraal van Montpellier, in aanwezigheid van de geestelijken en een grote menigte. Het was Paaszondag. Middenin zijn toespraak herinnerde hij zich plotseling dat hij was aangesteld om te zingen tijdens de Plechtige Hoogmis in het koor van een naburige kloosterkapel. Hij was dit vergeten; hij was zelfs vergeten een vervanger te vinden en de mis ging bijna aanvangen. Dit leek hem een daad van ongehoorzaamheid; en in zijn benauwdheid trok hij zijn kap over zijn gezicht, liet zich op de kansel zakken en bleef lange tijd zwijgen. De mensen keken verbaasd toe en wachtten af. Op het moment dat hij ophield te spreken in de kathedraal, hoewel al die tijd zichtbaar voor de gemeente, verscheen hij in het kloosterkoor onder zijn broeders en zong hij in de Mis. Aan het einde van de dienst herstelde hij zich op de kansel van de kathedraal en sloot zijn preek af “met onvergelijkelijke welsprekendheid”.

Antonius berispte op een keer de schreeuwende kikkers in een lawaaierige vijver in het klooster van Montpellier, en zij volgden daarna met respectabele stilte de uren van gebed. Tot een arme zondaar die niet onder woorden kon brengen wat hij allemaal had misdaan, zei hij eens: “Ga je zonden opschrijven en breng mij het perkament.” De boeteling deed wat hem werd geboden en keerde terug met de boekrol. Hij las de ene zonde na de andere voor en elk verdween uit het perkament. Toen hij de laatste had bereikt, was de boekrol vlekkeloos! Op een dag predikte Antonius voor een grote menigte op een groot plein in de stad Limoges en er brak een zware storm los en vervulde de mensen met angst. Ze begonnen zich haastig te verspreiden, maar Antonius zei: “Vrees niet: de storm zal niet over jullie komen.” Dus bleven ze staan en hoewel de stad werd overstroomd, viel er geen druppel regen op het plein waar Antonius predikte. In Brivé vestigde de heilige een kleine kluizenarij zoals die van Monte Paolo. Postulanten vergezelden hem en zochten naar eenzaamheid en armoede. Bij een gelegenheid, toen ze in uiterste nood verkeerden, werden ze uitgestuurd om een aalmoes te vragen. Ze hadden het aan een dame gevraagd en die zond haar dienaar met het geschenk naar de broeders door een zware storm. Maar de dienaar had op zijn tocht geen enkele druppel uit de stromende regen op zich gekregen.

Op een avond zagen metgezellen van Antonius dat een stelletje plunderaars het veld van een weldoener van de kleine gemeenschap aan het plunderen waren en ze haastten zich om hun beklag te doen tegen Antonius. “Vrees niet”, zei hij. “Het is maar een kunstgreep van de Boze om jullie af te leiden.” De volgende dag ontdekten ze dat het veld onaangeroerd was. De Katharen van Rimini nodigden de heilige uit op hun feest. Ze wisten dat hij een verbazend succes had om de ketters terug naar de katholieke Kerk te brengen en ze waren vol haat. Antonius wist dat de Katharen een list hadden beraamd door zijn voedsel te vergiftigen en hij zei dat ook tot hen. En ze antwoordden: “Of u gelooft de woorden van het Evangelie of niet, Als u erin gelooft, waarom eet u dan niet? Staat er niet geschreven: ‘In Mijn naam zullen ze duivels uitdrijven, slangen hanteren, en als ze iets dodelijks drinken, zal het hen niet deren.’ Als u de waarheid van het Evangelie niet gelooft, waarom predikt u het dan? Neem daarom het voedsel en eet. Als u ongedeerd bent, zweren we dat we het Katholieke geloof zullen omarmen.” Antonius zegende het vlees en at ervan. Hij was ongedeerd en alle ketters en toeschouwers bekeerden zich tot het Katholieke geloof.

Verlamming en epilepsie genas hij door over hen het kruisteken te maken. In Gemona, vlakbij Udine, waar hij een klein klooster liet bouwen naar het model van Portiuncula, begroette hij op een dag een boer die met een ossenkar passeerde, en hij smeekte de boer om een lading stenen tot bij hem te brengen. De boer kende hem niet en gaf niets om Antonius’ klooster en antwoordde: “Ik kan u niet helpen, want ik heb een lijk bij.” De waarheid was dat zijn zoon op de vloer van de ossenkar lag te slapen. Toen de boer even later probeerde de jongen wakker te maken om hem te vertellen hoe hij de monnik voor de gek had gehouden, ontdekte hij dat zijn zoon dood was. Toen rende hij naar Antonius en smeekte hem de jongen op te wekken. Antonius maakte het kruisteken over de jongen en de jongen stond op en dankte hem. Vaak werden boetelingen tot tranen toe bewogen onder invloed van zijn aansporingen. Hij schreef hierover: “Arme zondaar, waarom wanhoop je aan je redding, iedereen spreekt hier over genade en liefde. Zie de twee advocaten die voor je pleiten voor het Tribunaal van de Goddelijke Gerechtigheid: een Moeder en een Verlosser---Maria, die haar hart toont aan haar Zoon, doorboord met het zwaard van smart en Jezus die Zijn wonden van Zijn handen en voeten en de wonde van Zijn Hart toont aan Zijn Vader, dat doorboord werd door de lans van een soldaat. Hou moed, met zo’n bemiddelaars kan de Goddelijke Genade je niet afwijzen.” Wie zou deze oproep kunnen weerstaan, of er geen kracht en troost in vinden?

Gebed tot de H. Antonius van Padua

Op voorspraak van de H. Antonius vraag ik:

Wanneer ik depressief ben en in wanhoop verkeer, help me hoop vinden.

Wanneer ik mij alleen voel en in de steek gelaten door iedereen, help me liefde vinden.

Wanneer ik nergens God zie in mijn leven of in de wereld, help me geloof vinden.

Wanneer ik bang ben voor wat de toekomst brengt, help me vertrouwen vinden.

Wanneer ik zwak ben, help me moed vinden.

Wanneer ik ziek ben, help me de balsem van genezing vinden.

Wanneer ik door verdriet ben overmand, help me troost vinden.

Wanneer ik boos ben, help me een uitlaatklep vinden.

Wanneer ik in moeilijkheden verkeer en ik weet niet wat te doen, help me God vinden.

Dit vraag ik u, door onze Heer, Jezus Christus, die voor eeuwig leeft en heerst. Amen.

Krachtig gebed tot de H. Antonius

O Heilige Antonius, beminnelijkste van de Heiligen, uw liefde voor God en naastenliefde voor Zijn schepselen, zorgden ervoor dat God u miraculeuze krachten schonk. Uw woord was genoeg en u stond altijd klaar om te spreken voor degenen die in moeilijkheden waren. O zachtmoedige en liefdevolle H. Antonius, wiens hart altijd vol menselijke sympathie was, fluister mijn verzoek in de oren van het Allerzoetste Kind Jezus, die liefdevol in uw armen was gesloten. De dankbaarheid van mijn hart zal altijd de uwe zijn. Amen.

13 Onze Vaders, Weesgegroeten en Glorie zij de Vader

Gebed tot de H. Antonius voor genezing

Lieve H. Antonius, u beminde zozeer God toen u op aarde leefde. U was bekend als een grote wonderwerker. Zo groot was Gods kracht in u. Nu dat u in de Hemel bent, deelt u in Gods glorie en in Zijn macht op een perfecte manier. Kijk neer op mij met goedheid als ik naar u kom in mijn nood. Ik bid om genezing voor (noem de zieke en zijn ziekte), die ik zo bemin. Amen.