24 uur van Jezus’ Lijden – Luisa Piccarreta

5^de uur : van 21 tot 22 uur op witte donderdag

Ik dank U, O mijn Jezus, dat U mij door gebed tot eenheid met U hebt geroepen. En om U meer te plezieren, neem ik Uw gedachten, Uw tong, Uw Hart, en hiermee wil ik bidden, waarbij ik mijzelf versmelt met Uw Wil en met Uw liefde; en mijn armen uitstrekkend om U te omhelzen, leg ik mijn hoofd op Uw Hart. Ik overweeg nu de 24 uur van lijden die U vanwege Uw liefde voor ons wilde lijden tot Uw dood op het Kruis. Geef me alstublieft de hulp, genade, liefde, diep medelijden en begrip van Uw lijden.

Eerste uur van de doodsstrijd in de Tuin van Gethsemane

Mijn gekwelde Jezus, ik voel me aangetrokken tot deze Tuin. Ik begrijp dat U, krachtige Magneet van mijn gewonde hart, mij roept; en ik loop, denkend: “Wat zijn deze aantrekkingskrachten van liefde die ik voel in mij? Ah, misschien is het mijn vervolgde Jezus die in zo’n staat van verbittering is, dat Hij de behoefte van mijn gezelschap voelt. En ik vlieg naar Hem toe.

Ik voel me met afschuw vervuld bij het betreden van deze Tuin. De duisternis van de nacht, de intense koude, het langzaam bewegen van de bladeren, die net als zwakke stemmen, pijn, verdriet en dood aankondigen voor mijn diepbedroefde Jezus. De zoete glinstering van de sterren die, net als huilende ogen, allemaal naar mij kijken, mij verwijtend voor mijn ondankbaarheid. En ik beef; tastend ga ik op zoek naar Hem, en ik roep Hem: “Jezus, waar bent U? U roept mij, en U laat U niet zien. U roept me, en U verbergt U?”

Alles is angst en diepe stilte. Maar ik hoor een zware ademhaling, en het is Jezus die ik vind. Maar wat een akelige verandering! Hij is niet langer de lieve Jezus van het Eucharistisch Avondmaal, wiens gezicht schitterde van stralende en betoverende schoonheid. Hij is bedroefd, een sterfelijke droefheid, dat zijn oorspronkelijke schoonheid vervormt. Hij verkeert reeds in een doodsstrijd, en ik voel me in de war door te denken dat ik misschien niet langer Zijn stem zal horen, omdat Hij lijkt te sterven. Dus klamp ik me vast aan Zijn voeten. Ik word moediger en ik nader Zijn armen. Ik leg mijn hand op Zijn voorhoofd om Hem te steunen, en zachtjes fluister ik Hem: “Jezus, Jezus!” 

En Hij, geroerd door mijn stem, kijkt me aan en zegt: “Kind, ben je hier? Ik stond op je te wachten. Dit was de droefheid die Mij meest verdrukte: het totaal verlaten zijn van alles. En Ik wachtte op jou, om jou de toeschouwer van mijn pijn te laten zijn, en om je samen met mij, te laten drinken van de bittere kelk die mijn Hemelse Vader Mij door een Engel zal sturen. We zullen er samen van nippen. Het zal geen kelk van troost zijn, maar van intense bitterheid en Ik voel de behoefte om een paar liefhebbende zielen rond Mij te hebben die er op zijn minst een paar druppels van zouden drinken. Dit is waarom Ik je heb geroepen, opdat je zou aanvaarden met Mij de pijn te delen, en Mij te verzekeren dat je Mij niet alleen zult laten in zo’n grote verlatenheid.”

“Ja, mijn Jezus, we zullen samen de kelk van Uw bitterheid drinken; we zullen Uw pijnen lijden, en ik zal nooit van uw zijde wijken!”

En de gekwelde Jezus komt in doodsangst terecht, en lijdt pijn dat nog nooit eerder werd gezien of begrepen. En ik, niet in staat om weerstand te bieden en verlangend om Hem te troosten en Hem te verlichten, zeg tot Hem: “Vertel me, waarom bent U zo bedroefd, bedrukt en alleen in deze Tuin en in deze nacht? Dit is de laatste nacht van uw leven op aarde; er resten U nog een paar uur vooraleer uw Lijden begint. Ik dacht dat ik tenminste de Hemelse Moeder, de liefhebbende Magdalena, de trouwe Apostelen zou winden; maar ik vind U helemaal alleen, ten prooi aan een droefheid die U een meedogenloze dood geeft, zonder u te laten sterven. O mijn Goedheid en mijn Alles, antwoord je niet? Spreek tot mij!” Maar het lijkt erop dat U niet kan praten, zo erg is de droefheid die U onderdrukt. Maar, mijn Jezus, die blik van U is vol van licht, maar gekweld en zoekend, zodat het lijkt dat U op zoek bent naar hulp. Uw bleke gezicht, uw lippen uitgedroogd van liefde, uw Goddelijke Persoon, trillend van top tot teen, uw hart dat zo intens klopt, en die hartslagen die zoeken naar zielen, veroorzaken zo’n vermoeidheid dat het lijkt, dat U nu elk moment uw laatste adem geeft. Alles zegt me dat U alleen bent, en daarom mijn gezelschap wil.

Hier ben ik, O Jezus, samen met U. Maar ik heb niet het hart om U te zien neervallen. Ik neem U in mijn armen, ik druk U aan mijn hart; ik wil, één voor één, uw inspanningen tellen, en één voor één de beledigingen die op U afkomen afweren, om U verlichting te geven voor alles, eerherstel voor alles, en U tenminste één daad van mijn medelijden geven, voor alles.

Maar, O mijn Jezus, terwijl ik U in mijn armen houd, neemt uw lijden toe. Mijn Leven, ik voel vuur door uw aderen stromen, en ik voel uw Bloed koken. Uw Bloed wil naar buiten komen. Vertel me, mijn Liefste, wat is het? Ik zie geen geselingen, geen doornen, geen nagels, geen kruis; toch als ik mijn hoof op uw Hart leg, voel ik de wrede doornen uw hoofd doorboren, dat meedogenloze geselen dat zelfs niet het kleinste deel spaart, binnen en buiten uw goddelijke persoon, en dat uw handen verlamd en verwrongen zijn, meer dan door nagels. Vertel me, mijn lieve Goedheid, wie heeft zoveel macht, om ook in uw innerlijk U te pijnigen en U te laten lijden evenveel doodservaringen voor evenveel kwellingen als hij U geeft?

Ach, het lijkt dat de gezegende Jezus Zijn lippen opent, zwak en stervend, en zegt: “Mijn kind, wil je weten wat het is dat Mij meer martelt dan de wrede beulen? Nee, dat is niets vergeleken met dit! Het is de Eeuwige Liefde, die in alles voorrang heeft, Mij laat lijden, alles in één keer en in de meest intieme delen, wat de beulen Mij zullen doen lijden beetje bij beetje, Ach, mijn kind, het is Liefde die in alles heerst over Mij en in Mij. Liefde is een nagel voor Mij, Liefde is een nagel voor Mij, Liefde is een gesel, Liefde is een doornenkroon. Liefde is alles voor Mij. Liefde is mijn eeuwige passie, terwijl die van de mens na verloop van tijd komt. Ach mijn kind, kom in Mijn Hart, kom om gesmolten te worden in mijn Liefde, en enkel in mijn Liefde zal je begrijpen hoeveel Ik heb geleden en hoeveel Ik van je heb gehouden, en je zult leren Mij lief te hebben en alleen uit Liefde te lijden.”

O mijn Jezus, omdat U me in uw Hart geroepen hebt om te laten zien welke Liefde U deed lijden, ga ik er binnen. Maar terwijl ik binnenkom, zie ik de tekenen van liefde die U hoofd kronen, niet met echte doornen, maar met doornen van vuur; die U geselen, niet met zweepslagen maar met slagen van vuur; die U kruisigen met nagels, niet van ijzer, maar van vuur. Alles is vuur, dat diep doordringt in uw merg en gebeente; en je Allerheiligste Mensheid in vuur zettend, geeft het U sterfelijke pijn, groter dan het Lijden zelf en bereidt een bad van liefde voor, voor alle zielen die willen gewassen worden van elke smet en het recht verwerven van kinderen van Liefde te worden.

O Liefde zonder einde, ik voel me terugdeinzen voor zo’n enorme Liefde, en ik zie dat om Liefde binnen te gaan en het te begrijpen, ik helemaal Liefde moet worden! O mijn Jezus, dat ben ik niet! Maar aangezien U mijn gezelschap wilt, en U wilt dat ik in U binnenkom, bid ik U om mij helemaal Liefde te maken.

En daarom smeek ik U om mijn hoof den elk van mijn gedachten met de kroon van Liefde te kronen. Ik smeek U, O Jezus, om mijn ziel, mijn lichaam, mijn krachten, mijn gevoelens, mijn verlangens, mijn genegenheden te geselen. Kortom alles, met de gesel van liefde; zodat ik in alles kan worden gegeseld en verzegeld door Liefde. O eindeloze Liefde, laat er niets in mij overblijven dat het leven uit de liefde neemt.

O Jezus, middelpunt van alle liefdes, ik smeek U om mijn handen en mijn voeten te spijkeren, met de nagels van Liefde, zodat ik volledig door liefde genageld, liefde mag worden, liefde die ik kan begrijpen, met liefde mag bekleed worden, met liefde kan gevoed worden. De Liefde mag me volledig genageld in U vasthouden, zodat niets binnen en buiten mij, mij kan afleiden en mij kan wegnemen van de Liefde, O Jezus!

Overweging

In dit uur, in de steek gelaten door Zijn Eeuwige Vader, leed Jezus Christus van zo’n brandend liefdesvuur dat alle mogelijke en denkbare zonden vernietigd konden worden en alle schepselen konden met Zijn Liefde ontstoken worden, zelfs uit miljoenen en miljoenen werelden, en de verloren zielen van de Hel als ze niet eeuwig hardnekkig waren in hun kwaad. Laten we in Jezus binnengaan, en nadat we zijn doordrongen in Zijn hele innerlijk, in Zijn meest intieme vezels, in de hartslagen van vuur, in Zijn intelligentie die als van vuur was, laten we dan deze liefde nemen en onszelf van binnen en van buiten bekleden met het vuur dat Jezus verbrandde. Dan komen we uit Hem en storten ons in Zijn Wil. We zullen daar alle schepselen vinden. Laat ons de liefde van Jezus geven aan elk van hen, en hun hart en verstand raken met deze liefde. Laat ons hen volledig in liefde transformeren. Laat ons dan met de verlangens, met de hartslagen, met de gedachten van Jezus, Jezus vormen in het hart van elk schepsel. En dan zullen we Hem alle schepselen brengen die Jezus in hun hart hebben, en we zullen hen rond Hem plaatsen, zeggende: “O Jezus, we brengen U alle schepselen met hun Jezussen in hun hart om U verlichting en troost te bieden. We hebben geen ander manier om verlichting te brengen aan uw liefde dan elk schepsel in uw Hart te brengen! Door dit te doen, zullen we Jezus een waarachtige verlichting geven, omdat de vlammen die Hem verbranden van die aard zijn dat Hij blijft herhalen: “Ik brand, en er is niemand die Mijn liefde neemt. O alsjeblieft, bied Mij verlichting, neem Mijn liefde en geef Mij liefde!”

Om ons in alles in overeenstemming te brengen met Jezus, moeten we teruggaan naar onszelf, deze overwegingen op ons toepassen: kunnen we zeggen dat er een voortdurende stroom van liefde stroomt tussen ons en God in alles wat we doen? Ons leven is een voortdurende stroom van Liefde die we van God ontvangen. Als we denken, is er een stroom van liefde. Als we werken, is er een stroom van liefde. Het woord is Liefde, de hartslag is Liefde; we ontvangen alles van God. Maar stromen al deze handelingen naar God met liefde? Vindt Jezus in ons de zoete betovering van Zijn liefde dat naar Hem toekomt, zodat Hij in vervoering van deze betovering, met overvloediger liefde ons bedekt?

Als we niet de intentie hadden om samen in de liefde van Jezus te vertoeven in alles wat we hebben gedaan, zullen we dan in onszelf naar Hem zoeken en Hem om vergeving vragen omdat Hij de zoete betovering van Zijn Liefde jegens ons heeft verloren?

Laten we ons door de goddelijke handen bewerken, zoals de Mensheid Zich door Jezus laat bewerken? We moeten alles wat er in ons gebeurt, wat geen zonde is, als een goddelijk werk beschouwen. Als we dit niet doen, ontkennen we de glorie van de Vader, laten we het goddelijk leven ontsnappen en verliezen we de heiligheid. Alles wat we in onszelf voelen – inspiraties, verstervingen, genaden – is niets anders dan een werk van liefde. Nemen we die dingen zoals God het wil? Geven we Jezus de vrijheid om te werken? Of verwerpen we liever Zijn goddelijk werk door alles op een menselijke manier te bekijken en het als zinloos te beschouwen? Laten we ons in Zijn armen vallen om alle slagen te ontvangen die de Heer ons beschikt voor onze heiliging?

Mijn Liefde en mijn Alles, moge uw liefde mij overal overspoelen en alles verbranden wat niet van U is. Laat mijn liefde altijd naar U komen, om alles te verbranden wat uw Hart bedroeft.

Dankzegging

Mijn lieve Jezus, U hebt me in dit uur van Uw Lijden geroepen om U gezelschap te houden. Ik heb U horen bidden, eerherstel bieden en lijden, in angst en verdriet, smekend om het heil van de zielen in de meest ontroerende stem. Ik heb geprobeerd U in alles te volgen. Ik bied U Mijn dankzegging en zegening aan. Ik zeg U dank duizenden en duizenden keren, en ik zegen U voor alles wat U gedaan en geleden hebt voor mij en voor allen. Ik dank U en zegen U voor elke druppel Bloed die U vergoten hebt, voor elke adem, voor elke hartslag, voor elke stap, woord, blik, bitterheid en belediging die U hebt doorstaan. In alles, O mijn Jezus, wil ik U bezegelen met een “dank U” en “Ik zegen U”. Laat mij alstublieft, O Jezus, mijn hele wezen U een voortdurende stroom van dankzeggingen en zegeningen aanbieden om op mij en op allen Uw zegeningen en dankzeggingen te doen neerkomen. Alstublieft, O Jezus, druk mij aan Uw Hart, en bezegel met Uw allerheiligste handen elk deeltje van mijn wezen met Uw “Ik zegen je” zodat ik niets anders dan een doorlopende hymne voor U uit. Amen.