De toepassing voor deze tijd

Dit is het, wat de brandende braamstruik ons vertelt.

Israël is het volk, dat nog steeds belaagd wordt en buiten de eigen staat nog steeds vervolgd wordt. Maar alle eeuwen door is het op wonderlijke wijze in stand gehouden.

Eerst riep God Mozes, en na een korte tijd, waarin God plagen en oordelen over Egypte liet komen, werd het gehele volk Israël bevrijd om naar hun eigen land te gaan en dit in bezit te nemen.

Dan lezen wij, dat er toen geen hoef achterbleef in Egypte.

Ex 10:26 Ook ons vee moet mee: geen hoef mag hier blijven. Wat wij Jahwe, onze God gaan aanbieden, moet uit ons eigen bezit komen. En voor wij ter plaatse zijn weten wij nog niet wat wij Jahwe moeten aanbieden.'

Ik vraag mij af, hoeveel lezers zich realiseren dat wij momenteel staan voor een profetische herhaling van deze gebeurtenis in de woestijn.

Egypte is het type van de volken die Israël vervolgen. Maar God had Zijn volk niet vergeten. Hij riep Zijn knecht Mozes. Mozes is in deze geschiedenis het type van de grote Bevrijder, Israëls Messias, die wij kennen als de Heer Jezus. Deze Bevrijder was groter dan Mozes, de woestijnleider. Spoedig zal Jezus wederkomen als Messias van Israël en zal Hij de profetieën die nog op vervulling wachten, vervullen. Dan zal Hij de beloften aan Abraham gegeven, waar maken. De Messias zal Zijn volk opnieuw uit de slavenhuizen der moderne volken halen en hen allen in hun eigen land brengen.

Profetisch gezien staan wij vlak voor dat moment.

De jaren van slavernij zijn voor Israël, voor zover zij nog niet in eigen land zijn, spoedig voorbij.

Eerst zal de brandende braamstruik een geweldige hitte verspreiden, doch slechts voor een korte tijd. Dat is de tijd van Jakobs benauwdheid, die in de Bijbel “grote verdrukking” en “de dag van Jahweh” genoemd wordt. Na die periode van grote verdrukking, die de laatste vuurgloed van de brandende braamstruik zal zijn, zal hun “Mozes”, hun Messias, de Heer Jezus terugkeren. Christus zal komen om Zijn bruid, de Restkerk tot Zich te nemen, zoals Mozes een heidense bruid in de woestijn tot zich nam, terwijl Israël nog in slavernij in Egypte verkeerde. Christus zal de verdrukkers en vijanden van Israël afdoende straffen. Daarna zal Hij alle Israëlieten in het land hunner vaderen brengen, het land, waarvan wij de herrijzenis hebben meegemaakt. Dit alles zal zijn volgens het onfeilbare Woord Gods, zoals beschreven staat in Jeremia 23:

Jer 23:6 Dan wordt Juda bevrijd, leeft Israël veilig. Dit is de naam die men het geeft: `Jahwe, onze gerechtigheid.'  

Wij zien het politieke Israël als een soevereine natie gevestigd in het land. Wij geloven, dat wij bijna het eind van Israëls gaan door de vuurgloed der verdrukking, haat en vijandschap hebben bereikt en daarmee tevens het eind van deze periode uit de wereldgeschiedenis.

De vraag “Wie heeft recht op het land Israël?” kan vanuit de Bijbel alleen maar beantwoord worden met: “De nakomelingen van Abraham in de lijn van Isaak”, d.w.z. het volk Israël. God heeft het land aan dit volk beloofd, door de eeuwen heen voor hen gereserveerd en God zal het in de toekomst in al zijn uitgebreidheid, zoals God dit beloofd had, aan hen geven. Terwijl het broedervolk Ismaël dan zeker in vrijheid in datzelfde gebied zal wonen, zal Isaak, Israël de rechtmatige eigenaar van het land zijn. Dat is de wil van God, zo blijkt uit de Bijbel. Op een dag (welke?) zal de bazuin klinken en zal Christus terugkeren om Zijn Gemeente tot Zich te nemen en Zijn bemoeienis met Israël, zal Hij opnieuw zichtbaar maken door het volk tot een volledig herstel te brengen. Met het oog op deze komende gebeurtenissen, is de volgende vraag van zeer groot belang:

“Bent u klaar om uw Heer te ontmoeten?”

 Spoedig zal het te laat zijn. “Heden, zo gij Zijn stem hoort, verhardt u niet”

Hoofdstuk 5 – Typen uit het Oude Testament

Dat het volk Israël als een soevereine, politieke staat in het land Palestina woont, is het grootste internationale wonder van de hele wereldhistorie. In het jaar 1948 werd een volk, dat gedurende 2000 jaar onder alle naties der wereld verstrooid was geweest, plotseling opnieuw geboren, om zijn plaats onder de volken der aarde in te nemen.

Waarschijnlijk realiseren slechts zeer weinigen zich van welk een belang deze gebeurtenis is.

Alles was duizenden jaren tevoren voorzegd en geprofeteerd tot in de kleinste bijzonderheden. De Bijbel is vol van profetieën, die heenwijzen naar deze betekenisvolle gebeurtenis. In Jeremia 23, dat honderden jaren vóór Christus’ geboorte geschreven werd, lezen wij:

Jer 23:7-8 Eens komt de tijd godsspraak van Jahwe -, dat men niet meer zegt: `Zowaar Jahwe leeft, die de Israëlieten uit Egypte heeft geleid', maar: `Zowaar Jahwe leeft, die de nakomelingen van Israël heeft teruggebracht uit het noorden, uit alle landen waarheen Hij hen had verdreven. Op hun eigen grond zullen zij weer wonen.'

Niemand, behalve degenen die volkomen verblind zijn door traditie en vooroordeel, behoort het te ontgaan, dat het bestaan van de staat Israël in Palestina, het begin is van de letterlijke vervulling van deze profetische woorden, die door God 2500 jaar geleden gesproken zijn.

Jacob, Rachel en Lea

In het Woord van God vinden wij honderden profetieën, die alle spreken over Israëls verlossing. Naast de duidelijke woorden van profetie bevat de Bijbel ook een aantal onmiskenbare beelden en typen van Gods plan met betrekking tot Zijn uitverkoren volk. In Jacob, de vader van de 12 stammen van Israël, hebben wij een duidelijk beeld van de geschiedenis van dit volk.

Jacob verliet het huis van zijn vader Isaak en ging wonen in een ver land, waar hij knecht werd bij een van zijn familieleden. Terwijl hij ver weg was van het huis van zijn vader, profiteerde een ander van hem. Hij werd opgelicht en schandelijk behandeld door zijn oom Laban. In dat vreemde land verwierf hij twee bruiden, Rachel en Lea. Rachel had hij het eerst lief gekregen, maar toen de tijd van de bruiloft kwam, werd zij hem onthouden en werd Lea zijn vrouw. Lea was vruchtbaar. Rachel bleef onvruchtbaar, totdat zij leerde de Heer aan te roepen en toen werd ook zij vruchtbaar en schonk het leven aan Jozef en Benjamin.

De toepassing

Let nu eens op de wijze waarop God in die tijd handelde. Jacob is hier een beeld van de Messias. Lea zouden wij een type van de Kerk kunnen noemen. Rachel is een beeld van het volk Israël. Zoals Jacobs liefde eerst naar Rachel uitging, hij haar verlangde zonder haar te krijgen, zo geschiedde het toen de Heer Jezus op aarde gekomen was. Als Messias kwam Hij eerst voor Israël. Zijn liefde ging eerst uit naar dit volk. Hij kwam tot het Zijne, maar de Zijnen hebben Hem (toen) niet aangenomen (zie Johannes 1:11). Hij werd verworpen. Toen bleef, net als Rachel indertijd, Israël onvruchtbaar en werd veracht. De Kerk echter, als Lea indertijd, droeg veel vrucht. Aan miljoenen is sinds de Heer Jezus op aarde was het Evangelie gepredikt.

Israël, als Rachel-type, is een onvruchtbare wijnstok, terwijl de Kerk mee helpt Gods plan te vervullen. Doch Israël zal volgens de Bijbel eenmaal rijke vruchten voortbrengen, net zoals Rachel toch vruchtbaar werd. Er komt een tijd, dat ook zij vruchtbaar zal zijn en ‘Jozefs’ en ‘Benjamins’ zal baren, de geliefden, en de zonen van Gods eigen rechterhand.

Over dit toekomstige herstel van het volk Israël, over zijn vruchtbaarheid en over zijn heerschappij over de aarde spreekt Jesaja 54:

Jes 54:1 Jubel het uit, gij onvruchtbare, die nooit hebt gebaard, breek uit in jubel en juich, die geen weeën hebt gekend, want talrijker zijn de zonen van de verlaten vrouw, dan van haar, die een man heeft, zegt Jahwe.

En even verder lezen wij, hoe de Heer deze woorden spreekt:

Jes 54:5 Want Hij die u gemaakt heeft is uw man, Jahwe van de machten is zijn naam, en uw Verlosser is de Heilige van Israël, die de God van heel de aarde heet.

Het proces van dit herstel van het volk Israël is nu bezig. De vijgeboom is niet alleen gaan uitbotten, maar zit vol met bloesems van de beloften. Spoedig zal de Heer komen en haar uiteindelijke bevrijding voltooien. Deze bevrijding is glorieus voorzegd door de profeet Zefanja in de triomfantelijke woorden:

Sefanja 3:14, 17 Jubel, dochter Sion! Israël, juich! Verheug en verblijd u met heel uw hart, dochter Jeruzalem! JHWH, uw God, is binnen uw muren, een reddende held. Hij zal opgetogen zijn van blijdschap om u en zijn liefde opnieuw laten blijken. Luidkeels roept Hij zijn vreugde om u uit.

De geschiedenis van Jozef

Een ander heerlijk beeld van Gods grote plan met Israël is te vinden in de geschiedenis van Jozef, de zoon van Jacob.

Jozef was de meest geliefde zoon van zijn vader. Hij droeg een veelkleurig overkleed.

Zijn broers echter haatten hem, omdat hij hen van te voren vertelde wat er zou gebeuren en profeteerde over zijn verhoging die zou volgen. Hij vertelde hun over de dromen die hij had gehad, waarin al zijn broers zich voor hem neerbogen. Dit was te veel voor hen. Zij konden het niet aanvaarden dat hij zó over zichzelf sprak. Toen gebeurde het op een dag, dat zijn vader hem naar de broers stuurde om hun enige dingen te brengen.

Hij moest ook vragen hoe zij het maakten en de groeten overbrengen. Hij zocht hen op en vond hen in Dothan. In de naam van deze plaats vinden wij een afleiding van het woord “wet” terug, zodat wij de naam van deze stad kunnen vertalen als “Plaats der wet”.

De broers zagen hem aankomen en beraamden een plan om van hem af te komen. Zij grepen hem beet en smeten hem in een put. Toen Ismaëlitische kooplieden daar voorbijkwamen, verkochten zij hem voor 20 zilverstukken. Zij haalden hem uit de put. Hij werd naar Egypte gebracht, waar hij dienaar werd in het huis van Potifar.

Spoedig werden er valse beschuldigingen tegen hem ingebracht, waarop hij in de gevangenis werd geworpen. Uit die gevangenis kwam hij tot een hoge positie en werd verheven tot de rechterhand van de koning van Egypte. Hij werd de redder van Egypte, want hij zorgde ervoor, dat er tijdens de zevenjarige verschrikkelijke hongersnood voldoende voedsel was. Toen hij in Egypte onderkoning was, ontving hij een heidense bruid en werd vader van een gezin.

Tijdens die vreselijke hongersnood kwamen Jozefs broers om koren van hem te kopen. Ze werden bij hem gebracht en hij werd hun weldoener.

Jozef bracht zijn vader en broers in het land waar overvloed heerste en zij genoten daar van vrede en voorspoed.

Het antitype van Jozef

Ik ben er zeker van, dat u hebt opgemerkt, hoe al deze feiten uit Jozefs leven onmiskenbaar heenwijzen naar de Heer Jezus. Ook Hij was de geliefde Zoon van Zijn Vader. Op een dag zond Zijn Vader Hem, net als Jozef naar zijn broeders, die in het land van Dothan woonden, ONDER DE WET. Toen Zijn broeders Hem zagen, haatten zij Hem ook zonder oorzaak.

Zij geloofden niet, dat Hij was voor Wie Hij Zich uitgaf en zij verkochten Hem voor 30 zilverstukken.

Zij dachten, dat dit het einde was van de Heer Jezus, die groter was dan Jozef. Ook zij leverden Hem over in de handen van heidenen en namen Zijn boodschap niet aan. Hij werd vals beschuldigd.

Tenslotte werd Hij in de gevangenis, “de dood”, geworpen. Maar God bevrijdde Hem, wekte Hem uit de dood op en verhoogde Hem door Hem een plaats te geven aan de rechterhand van de Koning. En daar is Hij nu. Terwijl Hij daar is, verwerft Hij Zijn heidense bruid, de Gemeente. Spoedig zal Hij haar tot Zich roepen, opdat zij bij Hem zal zijn. Daarna zal de grootste hongersnood aller tijden de wereld teisteren; de grote verdrukking zal losbreken en Zijn broeders, het volk Israël, zal bedreigd worden met vernietiging. In hun wanhoop zullen zij zich wenden tot hun verworpen Broeder. Hij zal hen bevrijden en Zich met hen verzoenen. De profeet Zacharia beschrijft op een bijzondere manier, hoe dan onder tranen Israël tot de Messias zal komen, nadat Hij hen op een bijzondere wijze zal redden en beschutten. Als God dan Zijn Geest over Zijn volk zal uitstorten, zoals ook de andere profeten dit voorzegd hebben, en:

Zach 12:10 Maar over het huis van David en de bevolking van Jeruzalem zal Ik een geest van mededogen uitstorten, die hen tot bidden brengt. Dan zullen zij opzien naar hem, die zij doorstoken hebben, en over hem een rouwklacht houden, zoals men die houdt over de enige zoon; zij zullen om hem klagen, zoals men klaagt om de eerstgeborene. 

Israël zal Hem herkennen en Hem met waarachtig berouw aanvaarden.

Ook Mozes

Dezelfde overeenkomst vindt u in de geschiedenis van Mozes. Ook Mozes werd door zijn eigen volk verworpen, toen hij zich de eerste keer bij zijn broeders aanbood om hen te helpen. Men begreep hem niet en Mozes ging als een niet-erkende helper de wildernis in. Toen Mozes in de woestijn was, trouwde hij daar met een heidense bruid. Veertig jaar later keerde hij terug om hun bevrijder te worden.

Zo ook, net als Mozes, werd de Heer Jezus verworpen:

Joh 1:11 Hij kwam in het zijne, maar de zijnen aanvaardden Hem niet.

Maar als de door Israël verworpen Man is Hij nu bezig Zijn heidense bruid, de Kerk, bijeen te roepen om daarna terug te keren en Israëls Bevrijder te worden. Wat een prachtig beeld van Hem, van wie Mozes zei:

Deut 18:15, 18 Uit uw eigen broeders zal Jahwe uw God een profeet doen opstaan zoals ik dat ben, naar wie gij moet luisteren. Ik zal uit hun eigen broeders een profeet doen opstaan zoals gij dat zijt. Ik zal hem mijn woorden in de mond leggen en hij zal hun alles zeggen wat Ik hem opdraag.

Mozes leek op onze gezegende Heer. Niet gedurende 40 jaar, maar van eeuwigheid af was Hij in het paleis van de Koning der koningen en bereidde Hij Zich voor op Zijn grote werk. Toen Hij op een dag Zich openbaarde en tot de Zijnen kwam, verwierpen zij Hem.

Nu is Hij de Goede Herder van Zijn kleine kudde, de Kerk, terwijl Hij na de Grote Verdrukking Zijn bruid tot Zich zal roepen en de Bevrijder van Israël zal zijn om de Bruidegom van Zijn volk te worden.

Koning David

Wat wij hebben gezien in de profetische beelden van Jacob, Jozef en Mozes, vindt zijn hoogtepunt in de geschiedenis van Israëls grote koning, David, die in het bijzonder het type was van de Messias van Israël als de redder der wereld. David was gezalfd tot koning van Israël. Hoewel hij beschouwd werd als de minste van zijn broers werd hij niettemin “gezalfd met de vreugdeolie boven zijn medegenoten” (vgl. Psalm 45:8).

Hoewel hij Gods gezalfde was, werd ook hij in het begin niet door zijn volk erkend. In plaats van David regeerde Saul over Israël en ging David, Gods gezalfde, in ballingschap.

Toen hij in den vreemde als balling verkeerde, ontving hij ook een bruid. Tenslotte werd hij na de nederlaag van de valse koning Saul door zijn volk geaccepteerd. Hij werd hun grote koning. Onder zijn regering ving de grootste bloeitijd aan uit Israëls geschiedenis: het type van het Messiaanse Rijk, dat is het duizendjarig rijk, zoals Openbaring 20 het noemt, dat nog komen moet. U hebt natuurlijk reeds een afschaduwing herkend van de komende Verlosser. Ook Jezus werd verworpen toen Hij de eerste keer kwam.

Joh 1:11 Hij kwam in het zijne, maar de zijnen aanvaardden Hem niet. 

Als Verworpene verliet Hij hen, terwijl satan als “de god dezer eeuw” (2 Kor 4:4), getypeerd door koning Saul, heerste. Verworpen door Zijn eigen volk, is Hij nu bezig Zijn bruid bijeen te brengen, evenals Jakob, Jozef, Mozes en David hadden gedaan. Eén dezer dagen komt Hij weer met Zijn bruid, nadat Hij de god dezer eeuw heeft verslagen en in de poel des vuurs heeft geworpen. Dan zal Hij komen om als Koning te worden gekroond, en:

Psalm 72:8, 11 Heersen zal hij van zee tot zee, van de Stroom tot de einden der aarde; alle heersers brengen hem hulde, alle volken zijn hem onderhorig. 

Wat zegt de Koran ?

En toen Mozes tot zijn volk zeide: “O, mijn volk, herinner u God’s gunst aan u, toen Hij profeten onder u aanstelde en u koningen aanwees en Hij u gaf, wat Hij aan niemand onder de volkeren heeft gegeven.” “O, mijn volk, gaat het heilige land binnen dat God voor u heeft bestemd en keert het niet de rug toe, anders zult gij verliezers worden.” (Koran, soera 5, vers 20 en 21) uit: ejbron.wordpress.com

Hier blijkt nog eens dat men van Israël af moet blijven, anders komt Gods toorn over degenen die Israël verdelen, benadelen enz.

De 2 staten-oplossing van de VN (wikipedia) :

In de Tweede Wereldoorlog (1939-1945) werd in de Europese gebieden die door nazi-Duitsland waren bezet, twee derde van de Joodse bevolking (6 miljoen mensen) vermoord: de Holocaust. Door deze afschuwelijke gebeurtenis besloten overlevenden massaal uit Europa naar Palestina te emigreren in de hoop daar in een eigen onafhankelijke staat te kunnen wonen; hierbij kregen zij veel steun van de zich voor de massamoord verantwoordelijk voelende Westerse wereld die sympathiseerde met de slachtoffers. De Arabische inwoners van Palestina verzetten zich echter heftig omdat zij meenden dat er helemaal geen rekening werd gehouden met hun belangen en onafhankelijkheidswensen. De net opgerichte Verenigde Naties, die tot doel hadden toekomstige wereldconflicten zo vreedzaam mogelijk op te lossen, keurden op 30 november 1947 resolutie 181 goed (hoewel de meeste landen in het Midden-Oosten en Zuid-Azië tegenstemden). Resolutie 181, beter bekend als het Verdelingsplan van Palestina, voorzag in de oprichting van een Joodse en een Arabische staat na de beëindiging van het Brits mandaat over Palestina.

De Arabieren, die zich verraden voelden door het Westen, gingen daarop over tot geweld tegen de Joodse inwoners en de resterende Britse troepen, waardoor de Palestijnse Burgeroorlog van 1947-1948 uitbrak. De Arabische Liga herhaalde op 17 december 1947 dat zij het oneens was met de resolutie en dreigde in te grijpen. Groot-Brittannië liet weten dat het op 15 mei 1948 het mandaat zou opheffen en zijn troepen terugtrekken, en daarmee in feite de vredeshandhaving in de steek liet en een vrijbrief verstrekte aan de Joden en Arabieren om het onderling uit te vechten.

In de nacht van 14 op 15 mei 1948 verklaarde David Ben-Goerion de Joodse staat Israël onafhankelijk. De dagen daarop vielen Egypte, Irak, Libanon, Syrië en Transjordanië Israël aan, de Palestijnen in hun strijd bijstaand. De nieuwe internationale oorlog staat bekend als de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948, waarbij de vier Arabische landen en de Palestijnen werden verslagen door de door het Westen gesteunde Israëliërs, die het als hun onafhankelijkheidsoorlog beschouwden. Niet alleen dwong Israël zijn onafhankelijkheid af, het veroverde ook veel gebieden die volgens het VN-verdelingsplan bedoeld waren voor de op te richten Arabische staat. De resterende Arabische gebieden, vanaf dan bekend als de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, stonden formeel onder het gezag van de zogeheten Palestijnse regering die de aanvallende Arabische Liga had opgericht in reactie op de Israëlische onafhankelijkheidsverklaring. De Palestijnse regering werd echter niet erkend door Transjordanië (dat tijdens de oorlog de Westelijke Jordaanoever had bezet en in 1950 annexeerde, waarop het zich hernoemde tot Jordanië) en niet-Arabische landen, en stond in feite onder bestuur van Egypte. Hierdoor bleef er geen land over voor de Palestijnen, die het nieuwe Israël massaal ontvluchtten naar de Westelijke Jordaanoever, Jordanië, Syrië, Libanon, Egypte, de Gazastrook of elders, waarmee het Palestijns vluchtelingenprobleem ontstond. Politiek gezien leek dit het einde te zijn van voor een Arabisch-Palestijnse staat nu er de facto een soort "driestatenoplossing" was ontstaan doordat Jordanië en Egypte de Palestijnse Gebieden hadden ingelijfd.

Degenen die de staat Israël erkennen.

Degenen die Palestina erkennen.

De vooroordelen (www.israel-palestina.info):

De Israëli’s worden regelmatig afgeschilderd als wrede, racistische bezetters, die een zo groot mogelijk gebied willen annexeren, aan etnische zuiveringen doen en een Apartheidsbeleid voeren; ze zouden arrogant zijn, zich verheven voelen boven het internationaal recht en alle kritiek afdoen als antisemitisme. Zij worden ook afgeschilderd als getraumatiseerde slachtoffers van millennia van vervolging, culminerend in de Holocaust, die zich nu verschansen achter torenhoge muren in een modern Joods getto, en anderen aandoen wat henzelf werd aangedaan.

De Palestijnen worden vaak beschouwd als zielige, weerloze slachtoffers van onteigening en verdrijving, die de prijs voor de Holocaust moeten betalen, en uit wanhoop hun laatste middel tot verzet in het geweld zoeken; ze worden anderzijds gezien als achterlijke godsdienstfanaten met een doodscultus, die zichzelf opblazen voor 72 maagden en het martelaarschap; ze zouden er allerlei middeleeuwse ideeën op nahouden en niet in staat zijn ook maar iets productiefs voort te brengen.

De realiteit is dat beiden zowel slachtoffer als dader zijn, soms wreed, soms humaan, en beiden tonen zich vaak uitermate ongevoelig voor het lijden aan de andere kant. Dit geldt voor Arabieren en hun sympathisanten die Israël met de Nazi’s vergelijken en de Holocaust ontkennen of Joods nationalisme als een vorm van racisme bestempelen, en voor Israëli’s en hun sympathisanten die alle ellende van de Palestijnen, van het vluchtelingenprobleem tot de bezetting, enkel als hun eigen schuld afdoen.