98% moslims, 1% hindoes: redenen genoeg om te haten

Als lid van de christelijke minderheid in Pakistan, werd Hamid slecht behandeld door de moslims in zijn omgeving. Echter, door Gods genade, is Hamid in staat om van zijn vervolgers te houden en het evangelie met hen te delen.

Harde lessen

Tijdens zijn kinderjaren had Hamid Banday redenen genoeg om de moslims in zijn dorp te haten. Hij werd gepest door moslimklasgenoten. Hij en zijn familie werden door dorpelingen lastiggevallen en gediscrimineerd omwille van hun geloof in Jezus. Het dorpshoofd weigerde hen zelfs om de lokale waterput te gebruiken tijdens de heetste zomermaanden. Hamids vader, een dokter, werd het meest vervolgd. Toen hij op een avond, na een huisbezoek bij een patiënt, naar huis ging, werd hij aangevallen door een groep moslimmannen.

Hamid haatte moslims, totdat de Heer zijn hart veranderde en het zijn passie werd om hun Christus te laten zien. Hij vond het niet nodig moslims lief te hebben… totdat hij zich realiseerde dat God dit van hem vroeg. Met Gods leiding en hulp, probeert hij nu moslims te zien zoals God hen ziet: mensen naar Zijn beeld gemaakt, in grote nood van een Redder. “Ik denk dat ik elke dag leer om moslims niet te haten,” geeft Hamid toe. “De haat zit diepgeworteld, sinds mijn kindertijd. Elke dag probeer ik de gevoelens te overwinnen. Door Gods genade lukt het me dikwijls om dit te doen, maar ik bid dagelijks: ‘God, neem de haat weg uit mijn leven.

Vervolgde christenen dienen

Zowel Anam als Rania hebben erg gelden omwille van hun geloof in Christus, maar hun werk onder vervolgde christenen bracht onverwacht herstel van diepgewortelde haat. Als lid van de christelijke minderheid in Pakistan, ondervond Anam vervolging en intimidatie in haar leven. Ze had voor lange tijd een begrijpelijke haat voor haar vervolgers. “Ik begon moslims te haten na de dood van mijn oom,” zei ze.

Ontslag op eerste werkdag

Anam keek op naar haar oom Naimat, een intelligente leraar die haar steeds had aangemoedigd in haar studies. Ze deelden samen een liefde voor poëzie en Anam hoopte net zoals hem te worden. Naimat, de enige christenleraar op de school waar hij werkte, probeerde het beste uit zijn studenten te halen. Toen zijn moslimcollega’s leerlingen gebruikten voor hun persoonlijke boodschappen, gaf Naimat de leerlingen de raad om wijs om te gaan met hun tijd en studies. Nadat hij, door zijn uitstekende dienst, gepromoveerd werd tot schooldirecteur, werden zijn collega’s zeer jaloers. Ze haatten hem zo erg dat ze een huurmoordenaar inschakelden om hem te doden. Ze vertelden de moordenaar dat Naimat de profeet Mohammed had beledigd. Toen Naimat op 6 januari 1992 zijn kantoor verliet, stak de huurmoordenaar hem dood.

Anam, die toen elf jaar was, achtte alle moslims verantwoordelijk voor de dood van haar oom. Nadat ze afstudeerde, zocht ze werk om haar familie mee te ondersteunen. Pakistaanse christenen hebben het vaak financieel moeilijk doordat ze beperkte werk- en opleidingskansen hebben. De enige baan die Anam kon vinden was in een reisbureau waarvan de eigenaar een moslim was. Hoewel ze de baan nodig had, nam ze ontslag op haar eerste werkdag, toen de eigenaar haar probeerde lastig te vallen. Anams menig over moslims werd weer bevestigd. “Ik kwam veel te weten over vervolging en godslastering en hoe Pakistaanse christenen dit kruis dragen,” vertelt ze.

Na maanden werkloosheid, werd Anam aangenomen als kantoormanager om vervolgde christenen bij te staan. Deze nieuwe baan vervulde haar wens om iets te doen om vervolgde gelovigen in Pakistan te helpen. Door dit werk, leerde Anam dat vervolging te verwachten valt voor hen die Jezus volgen. Anam’s hart veranderde en ze stopte met het haten van de vervolgers. Ze stopte ook met alle moslims verantwoordelijk te houden voor haar ooms dood en ruilde de wrok voor passie voor haar werk en een verlangen om te zien dat elke moslim Christus leert kennen. “Ik houd van mijn werk,” zegt ze, “hoewel het soms is als een kleine mus die een brand in de jungle probeert te blussen met water in haar bek… Ik ben zoals deze mus.” Anam werkt nu al meer dan 16 jaar voor vervolgde christenen en haar werkgever noemt haar ‘het gezicht, de ogen en de oren’ van het bureau. “Werken voor de vervolgde kerk is niet mijn job, het is mijn passie. Ik herinner me telkens aan Kolossenzen 3:23: ‘Wat u ook doet, doe het van harte, alsof het voor de Heer is en niet voor de mensen.’”

Alles verloren door brand

Rania’s vader, die voortdurend lastiggevallen werd door moslim collega’s, stierf aan een hartaanval toen Rania vier jaar oud was. Haar moeder bleef alleen achter met Rania en haar zes oudere broers en zussen. Hoewel het gezin het wettelijk recht had om nog vijf jaar na het overlijden van de vader, in de woning die door de werkgever voorzien was, te blijven, overtuigden de buren de directie om hen eruit te doen zetten. Ze waren gekant tegen de zondagsklassen die elke week in het huis doorgingen. Nadat het gezin zich in een ander huisje settelde, begonnen hun moslimburen hen opnieuw lastig te vallen wegens de wekelijkse gebedsbijeenkomsten. Op de avond van 23 april 2007 stak iemand hun huis in brand. Hoewel ze dit allen overleefden, verloren ze alles – geboortecertificaten, paspoorten, het eindwerk van Rania’s oudere broer en haar schooluniform. In de komende twee jaar, voldeden twee van de kinderen van het gezin aan de eisen voor hun bachelordiploma, maar ze kregen geen diploma, omdat ze christen zijn.  

Nu is Rania negentien jaar en werkt als boekhoudster in hetzelfde kantoor als Anam. “Ik begrijp hun doel,” zei ze over de christelijke organisatie. “Ik kan mijn gevoelens niet uitdrukken in woorden om te zeggen hoe blij ik ben hier te mogen werken.”

Hulp aan de verdrukte Kerk, Sint-Bernardsesteenweg 36, 2620 Hemiksem (BE28.4162.0287.8120)