Uit : Geestelijk Hooglied – Johannes van het Kruis

Johannes van het Kruis werd in de nacht van 3 tot 4 december 1577 gevangen genomen. Hij werd als ongeschoeide karmeliet in een gevangeniscel van het klooster van de geschoeide Karmelieten in Toledo opgesloten.

Dit zegt Teresa van Avila over Johannes van het Kruis : De Karmeliet Hernando Maldonado houdt 2 ongeschoeide karmelieten in zijn klooster vast. Daarvoor heeft hij de deuren van hun cellen ingeslagen en hun alle papieren ontnomen. Johannes van het Kruis, zo’n groot dienaar Gods is, na al wat hij heeft geleden, zo zwak dat ik vrees voor zijn leven. Men heeft hen meegenomen, alsof het misdadigers waren. Ik ben zeer bezorgd over hen. Men zegt dat, op de dag dat ze werden vastgenomen, ze twee keer werden gegeseld en dat men hun op alle denkbare wijzen heeft mishandeld. Mijn verdriet is dat we niet weten waar ze naartoe gebracht werden. Ik ben bang dat ze ruw behandeld worden en ik vrees een ongeluk. Mijn dochter, je weet niet wat een pijn ik voel omdat men Pater Johannes van het Kruis heeft doen verdwijnen; voor ons spoorloos en er is geen lichtpunt dat ons de plek wijst.

Johannes van het Kruis is in de nacht van 17 tot 18 augustus 1578 uit zijn gevangeniscel gevlucht. Hij heeft 9 volle maanden in een kleine gevangeniscel doorgebracht waarin hij nauwelijks kon staan, al is hij nog zo klein, en al deze tijd heeft hij geen andere tuniek aangetrokken, ondanks dat hij doodziek was. Bovendien heeft men hem zwaar gekastijd en mocht hij niemand zien. Johannes van het Kruis neemt zijn toevlucht bij de Karmelietessen van Toledo.

Gedicht: uit het Geestelijk Hooglied, door hem geschreven tijdens de gevangenschap.

Waar houdt Gij U verborgen,

Beminde, en Ge laat me in zuchten achter?

Gelijk een hert ontvlucht Ge,

nadat Ge mij gewond hebt;

ik liep en riep U na

en Gij waart spoorloos.

Ach, wie kan mij genezen?

Wil U nu eindelijk gewonnen geven,

en mij ook niet meer zenden

van nu af aan uw boden,

toch niet in staat mij,

wat ik wens, te zeggen.

En alwie zich hier ophoudt,

verhaalt mij van uw lieflijks, duizendvoudig.

Ze slaan mij nieuwe wonden,

zodat ik mij voel sterven

aan een ik weet niet wat,

waarvan zij staamlen.

Eerst slaat Ge ‘g hart een wonde,

maar waarom het dan ook niet te genezen?

Waarom het mij te roven,

als Gij het toch laat liggen

en u niet eigent,

wat Ge eerst ontvreemd hebt?

Blust Gij dan toch mijn hartstocht,

want niemand ander kan die immers stillen.

Zien moeten U mijn ogen,

want Gij zijt er het Licht van,

voor U alleen

wil ik ze ook maar hebben.

Keer terug, mijn duive,

daar nu het hert, het wonde,

in ’t zicht komt op de heuvel,

in ’t waaien van uw vlucht

schept het zich koelte.

Mijn Welbeminde, het bergland,

de dichtbeboste, eenzame valleien,

eilanden, nooit geweten,

de ruisende rivieren,

de fluistring van

de strelendzachte winden.

De nacht, d’indringend-stille,

voorafgaand aan het schemerlichte dagen,

muziek van zuiver zwijgen,

eenzaamheid vol van klanken,

het avondmaal,

dat opwekt en verliefd maakt.

Wil mij dan niet verachten:

want ook al vondt Gij eerst mijn teint te donker,

nu kunt Gij mij wel aanzien,

daar Gij, sinds Gij mij aanzaagt,

Uw gratie en uw schoonheid

in mij prenttet.

Daar zult Gij aan mij tonen,

dat, waarnaar uitgaat heel mijn

hartsverlangen;

en onverwijld mij geven,

aldaar, o Gij, mijn leven,

wat Gij die andre dag mij reeds verleendet.