Hoe de Rozenkrans een occulte Priester bekeerde...

Het verhaal van de zalige Bartolo Longo (10/2/1841-5/10/1926)

Bartolo

Bartolo Longo werd geboren in Latiano, Italie op 10 februari 1841. Hij werd opgevoed in een gezin en omgeving die sterk verankerd was in traditionele Katholieke waarden. Zijn familie bad iedere dag tezamen de Rozenkrans. Maar de dingen veranderden spoedig. 

Toen hij 10 was, stierf zijn vader en zijn moeder hertrouwde met een advocaat. Toen hij 22 was vertrok hij naar Napels om recht te studeren. Maar in die tijd, was het oude politieke regime pas omver geworpen, en de Katholieke Kerk werd veroordeeld voor haar alliantie met het regime en werd aanzien als een hindernis die vooruitgang en vrijheid in de weg stond. De Universiteit van Napels was vol van professoren die de Katholieke Kerk minachten en aanvielen. Bartolo Longo was onder de indruk van dit alles en verwijderde zich van zijn geloof. Bovendien was hij op zoek naar “waarheid” en begon hij vele séances bij te wonen, die populair waren in Napels. Hij was zo enthousiast over mediums en spiritisme dat hij een "priester van de geest" wilde worden en hij ontving openbaringen van de “engel”. Verblind als hij was, geloofde hij dat deze “engel” de H. Aartsengel Michael was, terwijl hij in feite de Duivel was. En zo was Bartolo Longo op een avond ingewijd als priester van Satan. Gedurende deze inwijding klonken er donderslagen uit de kerk van Satan en er waren overal geesten. De geluiden waren zo vreselijk dat Bartolo Longo bijna flauw viel van angst. 

Spoedig daarop, begon hij twijfel en teleurstelling te ervaren met de “engel”. Hij vond niet de waarheid waarnaar hij op zoek was. Op een avond gedurende een séance, ontmoette hij de geest van zijn dode vader en was diep in de war gebracht. Hij wendde zich tot zijn Katholieke vriend, Vincenzo Pepe, die hem doorstuurde naar een vrome Dominicaanse Priester, Alberto Radente. Deze priester exorciseerde Bartolo voor een maand en hielp hem af van het spiritisme en occulte. Nadien kon Bartolo Longo terug de absolutie ontvangen en te communie gaan. Bartolo ontdekte dat hij vrede begon te ervaren en een diep verlangen had naar een bekering van het hart. Het duurde niet lang voor hij volledig de valse leer en praktijken van spiritisme verwierp. In zijn ijver woonde hij zelfs een keer een séance bij en verweet hij de aanwezigen om wat ze deden. Hij waarschuwde hen dat hun praktijken vals waren en dat ze moesten terugkeren naar het Katholicisme om de waarheid te vinden.

Hij begon zijn carrière als advocaat, dat hem later naar Pompeii zou leiden, waar een buitengewone missie van OLVrouw op hem wachtte. In 1872, kwam Bartolo aan in Pompeii om zijn advies te geven voor de administratie van de landgoederen die aan weduwe, Gravin Marianna Di Fusco toebehoorden. Op 8 oktober 1872 wandelde hij in de vallei van Pompeii. Hij was vervuld van droefheid, en wanhoop. Hij werd vervuld van twijfel en angst voor de redding van zijn ziel. Soms werd hij door de Duivel op de proef gesteld door hem te herinneren aan zijn vroegere eed en hij bedreigde hem door te zeggen dat hij altijd tot de Duivel zou behoren.

Temidden van deze gedachten, stopte hij ineens. Zijn hart bonkte. Hij hoorde een vriendelijke stem die tot hem fluisterde: “Als je zoekt om gered te worden, moet je de Rozenkrans verspreiden. Het is Maria’s belofte: wie de Rozenkrans verspreid zal gered worden.” (Dit was in feite dezelfde belofte die de H. Dominicus kreeg door de Heilige Maagd Maria wanneer Ze de Rozenkrans toevertrouwde aan de Heilige). In wanhoop hief Bartolo zijn gezicht en zijn handen naar de Hemel en riep tot de Heilige Maagd, “Als het waar is wat U beloofde aan de H. Dominicus dat wie de Rozenkrans verspreid gered is; dan zal ik gered worden want ik zal deze plaats Pompeii niet verlaten vooraleer ik hier Uw Rozenkrans heb verspreid.” Nadien kwam er een grote kalmte over zijn turbulente ziel. Het was middag, en een verre kerkklok luidde. Bartolo knielde neer en bad het Angelus. Toen hij rechtstond, realiseerde hij zich dat een traan van de Hemel zijn wang had nat gemaakt en hij wist dat zijn belofte werd gehoord en beantwoord.

Om de Rozenkrans ingang te doen vinden, stichtte Bartolo Longo met de hulp van Gravin Marianna Di Fusco een Broederschap van de Rozenkrans en zorgde voor de restauratie van een in verval geraakte kerk. Het Broederschap voor populaire missies. In deze missies werd er iedere dag catechese gegeven over de Rozenkrans, om de bevolking te leren en aan te moedigen om de Rozenkrans te bidden. Hij richtte zelfs een festival in ter ere van de Rozenkrans. Er was een afbeelding van OLVrouw nodig zodat de mensen ervoor konden verzamelen en bidden. Op 13 november 1875, ging Bartolo naar Napels om een schilderij te kopen. Hij kwam echter priester Radente tegen en hij werd naar Zuster Concetta De Litala van de Abdij van de Rozenkrans te Porta Medina, gezonden die een oud canvas van OLVrouw van de Rozenkrans had. Ze had dit in bewaring voor priester Radente.

Op het eerste gezicht was het portret oud, slecht onderhouden, en door houtwormen aangetast. Sommige delen van het schilderij ontbraken en de kleuren waren verbleekt. Bartolo Longo vertelde: “Het gezicht van OLVrouw zal eruit als een ruwe, platvloerse vrouw, in plaats van een beminnelijke Maagd, die vol heiligheid en genade was.” “De H. Dominicus leek meer op een idioot dan op een heilige, terwijl de H. Rosa een dik, ruw en vulgair gezicht had, net als een boerin die gekroond was met rozen.” Bartolo Longo vond het schilderij lelijk. Maar uit respect voor de zuster en priester Radente aanvaarde hij het schilderij in alle nederigheid.

Bartolo zamelde fondsen in om het schilderij te laten restaureren. Het portret werd op 13 februari 1876 ingehuldigd voor aanbidding. Op dezelfde dag was er in Napels een 12-jarig meisje, Clorinda Lucarelli, die het eerste mirakel ontving door de voorspraak van OLVrouw van Pompeii. In 1884, op de verjaardag van de consacratie van het altaar van OLVrouw van Pompeii gebeurde een ander bekend mirakel toen een jong meisje, Fortunatina Agrelli die terminaal ziek was, werd genezen. Maria verscheen aan het jonge meisje en zei “Wanneer je Mij aanroept bij de naam van Koningin van de Heilige Rozenkrans van Pompeii, dat Mij zo dierbaar is, kan Ik je niet weigeren.”

schilderij

In het bekende portret van OLVrouw van Pompeii, Koningin van de Allerheiligste Rozenkrans, draagt Zij het Kind Jezus in Haar armen terwijl ze een Rozenkrans geeft aan de H. Catharina van Siena. Aan de andere kant geeft het Kind Jezus een Rozenkrans aan de H. Dominicus. Verhalen van de Heilige Rozenkrans gaan dikwijls terug naar de oorsprong. In 1208 verscheen OLVrouw van de Rozenkrans aan de H. Dominicus in de kerk van Prouille, Frankrijk, en vertrouwde hem de Heilige Rozenkrans toe.

Tot op vandaag heeft het schilderij een paar restauraties ondergaan. Voorheen was het de H. Rosa van Lima die knielde voor OLVrouw. Maar Bartolo Longo liet haar vervangen door de H. Catherina van Siena omdat ze een Italiaanse was, de glorie van Italie en Moeder van de Dominicaanse Derde Orde, waartoe Bartolo Longo behoorde. 

Basiliek

Er gebeurden talrijke mirakels en het volk stroomde toe in de kerk. Bartolo Longo werd aangemoedigd door de Bisschop van Nola en begon geld in te zamelen voor de constructie van een grotere kerk—de hoeksteen werd gelegd op 8 mei 1876. In 1885 trouwde Bartolo met de Gravin Marianna di Fusco en ze bleven de kerk uitbouwen. De kerk werd uiteindelijk geconsacreerd in mei 1891 door Kardinaal La Valletta (die Paus Leo XIII vertegenwoordigde). Het koppel besliste om het hele Schrijn over te dragen aan de Heilige Stoel toen Paus Leo XIII stierf in 1903. Het nam vele jaren in beslag om de details uit te werken maar werd in 1906 overgedragen aan de Heilige Stoel. In 1939 werd de kerk uitgebreid tot een basiliek, en is tegenwoordig gekend als de Basiliek van OLV van de Allerheiligste Rozenkrans van Pompeii.

De zalige Bartolo Longo is een wonderbaarlijk voorbeeld dat zelf in duisternis en slavernij, we toch kunnen terugkeren naar Jezus en OLVrouw, als we aanvaarden samen te werken met Gods genade. 

Bartolo Longo werd zalig verklaard door Paus Johannes Paulus II op 26 oktober 1980. Deze noemde hem de “Apostel van de Rozenkrans”.

Bartolo

Een Nieuw Pompeii en Werken van Naastenliefde

In 79 n. Chr. werd heel Pompeii vernietigd door de uitbarsting van de vulkaan Vesuvius. Dat is nu wereldbekend voor zijn Romeinse ruϊnes die als Werelderfgoed worden beschouwd. Als men de Romeinse stad Pompeii bezoekt kan men het paganisme, hedonisme en het morele verval zien die eens de hele oude stad beheerste. 

Bij de komst van Bartolo Longo in Pompeii in oktober 1872 was de stad in geen betere staat. Het had geen goede reputatie door het hoge criminaliteitscijfer en de heidense gebruiken. De bevolking leefde in economische, culturele en godsdienstige armoede. De streek was aangetast door bijgeloof en paganisme. 

Bartolo was erg onder de indruk door de miserie waarin Pompeii verkeerde en besliste dat iets moest gedaan worden voor de bevolking.

Naast het Schrijn van OLVrouw van Pompeii bouwde hij een nieuwe stad op rond het Schrijn. 

Bartolo Longo richtte een verpleegsterschool op en werkhuizen voor de bevolking. Daarnaast werden zijn drie grootste werken van naastenliefde opgericht. Het eerste was het Weeshuis voor vrouwen in 1887, het Instituut voor zonen van gevangenen in 1892 en het Instituut voor dochters van gevangenen in 1922. Hij zorgde voor de kinderen door hen educatie, voedsel en onderdak te geven. Hij had vooral aandacht voor de kinderen van gevangenen omdat hij geloofde dat ze niet moesten lijden voor de misdaden die ze niet hadden gepleegd. Bartolo Longo zorgde voor educatie zodat ze niet dezelfde fouten zouden maken als hun ouders.

Het Nieuwe Pompeii stond in sterk contrast met het Oude Pompeii. Onder Bartolo Longo groeide de stad uit een plaats waar God en Maria verbleven.

Bartolo beeld

Gebed tot de zalige Bartolo Longo

O Zalige Bartolo Longo, u die Maria liefhad met de tederheid van een zoon en die de devotie van de Heilige Rozenkrans verspreidde en door Haar voorspraak een overvloedige genade ontving om Christus lief te hebben en te dienen door de zorg voor in de steek gelaten jongeren, verkrijg voor ons de genade om in de geest van gebed te leven in vereniging met God, Hem lief te hebben zoals u deed, door onze broeders. U, die aan het eind van uw aardse tocht verklaarde nooit moe te zijn geweest om te bidden voor elke pijn, voor elke ontbering, voor elk onheil, vertrouwend op de almacht van God en de voorspraak van Zijn Goddelijke Moeder, blijf voor ons bemiddelen voor degenen die uw werk van geloof en liefde doen in Pompeii en voor allen die de Rozenkrans bidden in de wereld. Bid voor ons dat we, na de overweging van de mysteries van de Rozenkrans op aarde, met u de glorierijke mysteries mogen ondervinden in de Hemel met Maria, Koningin van de engelen en Heiligen. Amen. 

Gebed voor de Heiligverklaring van de zalige Bartolo Longo

God, Vader van Barmhartigheid, we prijzen U omdat U in de geschiedenis van de mensheid, Bartolo Longo hebt gezonden, die een ijverige apostel van de Rozenkrans was en een voorbeeld van een leek die een diepgaande getuigenis van geloof en naastenliefde bracht. We danken U voor deze buitengewone geestelijke tocht, zijn profetische intuϊties, zijn onvermoeibare ondernemingen ten bate van de armsten en degenen die in de steek werden gelaten. Zijn devotie voor uw Kerk zorgde ervoor dat hij een nieuwe stad van liefde bouwde in Pompeii. We smeken U, verleen dat de zalige Bartolo Longo spoedig onder de Heiligen mag geteld worden van de universele Kerk, zodat allen hem kunnen volgen als een voorbeeld in het leven en begunstigd worden door zijn voorspraak. Amen.

(3x) Glorie zij de Vader,…