Anne een paar weken voor haar dood – herfst 1921

Anne’s leven

Anne de Guigne werd geboren op 25 april 1911 te Annecy-le-Vieux (Fr) in een gelukkig gezin. Ze werd Nenette genoemd. Hoewel Nenette een genereus hart had was haar moeder bezorgd over haar toen ze heel klein was, want ze was dikwijls stout en had haar willetje. Toen haar kleine broer Jojo (Jacques) geboren was, was Nenette jaloers maar draaide bij, en toen haar jongere zusters waren geboren was ze blij.

Haar vader was Graaf Jacques de Guigne, tweede luitenant in het 13^de bataljon van de Alpine Chasseurs. En haar moeder was Antoinette de Charette. Anne had vrome ouders.

Anne met haar vader

Anne’s bekering

Het gebeurt heel dikwijls in het plan van Verlossing dat door een beproeving God Zijn oproep gehoord wordt.

Op de 8^ste februari 1915, tijdens Wereldoorlog I was haar vader voor de derde keer gewond geraakt en dit keer was het ernstig. Anne en haar broer Jacques vergezelden hun moeder naar Lyon voor een bezoek aan hun vader. De kinderen waren onder de indruk van hem in een dergelijke toestand te zien. Hij had pijn van zijn wonde en was zeer zwak. De gewonde man herwon opnieuw zijn gezondheid. Hij ging terug naar het front in het begin van de zomer. Op de 22^ste juli werd hij dodelijk gewond in de slag van Linge (Vogezen) door een Duitse kogel in het hoofd.

Anne hoorde het nieuws op de morgen van 29 juli. De smart van haar moeder die weduwe was op haar 29^ste en moeder van vier kinderen, raakte het hart van kleine Anne. Ze was toen vier jaar oud.

Anne is 4

‘Als je me wilt troosten’ zei haar moeder, ‘moet je je goed gedragen’. Het kind was alert genoeg om te weten dat het antwoord van haar afhing. Ze besloot van dag op dag haar onverzettelijke wil voor dat doeleinde te gebruiken. Anne’s bekering op de leeftijd van vier jaar is het bewijs dat deze vastberadenheid aanwezig kan zijn in een heel jonge persoon. Anne wist hoe de oproep die persoonlijk van haar verwacht werd eenvoudig te beantwoorden. Ze toonde van toen af de aantrekkingskracht van God zelf.

De Heilige Teresa zegt hierover : ‘Het is de vastberadenheid dat Hem meester maakt van je eigen vrije wil.’ Anne nam dit besluit in de maand juli 1915. In haar ziel begon een klein kaarsje te branden voor de ware liefde van God. Het was een grote gave, die groter is dan men kan uitdrukken. Want hoe klein het vlammetje ook is, heeft het vlammetje dat door God geplaatst is een grote uitwerking. Het wordt niet uitgedoofd door onze fout, er begint in de ziel een groot vuur te branden die deze grote liefde voor God voortbrengt. Zo zet Onze Heer perfecte zielen in vuur en vlam.’

Anne zag haar moeder lijden en wenste haar te troosten, omdat ondanks haar eigen egoisme, ze haar moeder heel graag zag. Ze deed haar best om Jojo en haar zusters ook aan te zetten om goed te zijn.  Soms rende ze temidden van een spelletje naar haar moeder, en fluisterde : “Mama, huil niet, papa is in de Hemel. Hij is zo gelukkig. Hij is voor eeuwig gelukkig. Hij zal nooit meer verdrietig zijn.”

Anne’s moeder met de 4 kinderen : Jacques, Magdeleine, Anne en Marie-Antoinette op 3 mei 1915

Goed? Anne wist dat ze niet goed was, maar ze besloot uit vrije wil om goed te worden. Het was alsof haar hart groter was geworden om zich kinderlijk toe te wijden aan haar moeder en aan kinderlijke vroomheid die volledig bovennatuurlijk was, tot de Heilige Drie-eenheid, en die de gave is van de Heilige Geest.

Ze had haar koppigheid voorheen altijd gebruik om haar willetje door te drijven, en te rebelleren tegen de wensen van anderen. Nu plaatste ze haar vastberadenheid in dienst van het goede. Geinspireerd door de Heilige Geest die de bron is van kracht en volgzaamheid zorgde ze ervoor dat ze Hem onvoorwaardelijk lief had. Nenette was vastbesloten goed te zijn. Ze wist dat goed betekende dat ze haar moeder verheugde en als ze haar moeder verheugde ze ook God zou verheugen. Daar waar haar vader was.

Anne wil goed zijn

De hele dag probeerde ze haar best te doen. Maar bovenal probeerde ze haar willetje niet door te drijven en niet egoistisch te zijn. Ze deed haar best om Jojo en haar zusters te behagen zodat ze ook goed zouden zijn. Jojo was te jong om te begrijpen wat er gebeurde, zodat ze hem dikwijls zei: ‘Alsjeblieft, Jojo, laten we goed zijn. Mama is zo droevig.’ Ze zei aan haar moeder: ‘Lieve mama, denk eraan dat papa ons nog altijd kan zien, hij houdt van ons en op een dag zullen we naar hem gaan. Wees dus niet triestig meer.’

Op vele manieren probeerde Nenette hard aan anderen te denken. Ze plaagde haar broer en zusters niet meer, maar deed wat ze wilden.

Haar geloof

Toen ze vier jaar was, wilde Anne reeds Jezus ontvangen. Ze had dikwijls aan haar moeder gevraagd om haar Eerste Communie te doen en ze had dikwijls gevraagd aan haar moeder om haar te vertellen over de goede Jezus in het Heilige Sacrament. Ze begreep zeer goed, hoewel ze jong was, dat het brood en wijn veranderden in het Lichaam en Bloed van Jezus Christus in de H. Mis. Op haar eerste communie beloofde ze : ‘Mijn Jezus, ik houd van jou, en om je te behagen, beloof ik om altijd te gehoorzamen.’

Naar de communie gaan was de grootste vreugde in Anne’s leven. Als het mogelijk was zou ze elke dag gaan. Maar de kerk was ver weg en daarom kon ze dit niet doen. Dan deed ze geestelijke communies. Op een kaart had ze een belofte gemaakt om veel geestelijke communies te ontvangen. Op de kaart stond : 'Mijn lieve kleine Jezus, om je te behagen, beloof ik om iedere dag een geestelijke communie te doen.’

Toen haar zusters hun eerste communie deden, hielp Anne om hen voor te bereiden. Ze had een klein boekje gemaakt voor hen. Hier en daar had ze kleine bloemetjes getekend. Op de eerste pagina tekende ze een kelk met een hostie en schreef eronder : ‘O Jezus van mijn eerste communie, ik houd van jou.’ Op de tweede pagina schreef ze: ‘O Jezus, die me vele genaden gegeven heeft op deze mooie dag, ik houd van jou.’ En op de derde pagina had ze drie korte gebedjes geschreven : ‘Jezus, ik aanbid jou. Jezus, ik houd van jou. Jezus, ik dank je.’

Anne’s kleine boekje

Beetje bij beetje werd Anne meer zoals Jezus. Dit gebeurde geleidelijk aan en ze werkte er elke dag hard voor. Ze hield deze gedachte ‘Jezus moet in mij leven en groeien.’ Dingen doen die lastig waren voor haar werden een grote vreugde voor haar. Ze noemde het haar offers. Met elk offer maakte ze een akte van liefde en bood het aan Jezus aan.

De Heilige Maagd Maria nam een grote plaats in, in het hart van Anne. Ze dacht vooral aan Maria aan de voet van het Kruis. Ze ondervond dat door anderen te helpen in hun lijden ze Maria troostte. Haar kindermeisje had eens slecht nieuws ontvangen en was triestig. Anne tekende een kruis met vele stralen errond en eronder had ze het volgende geschreven : “Maria stond wenend onder het kruis waarop Haar Zoon was genageld. Geef me de genade om met jou te wenen.” Wanneer ze haar tekening gaf, fluisterde ze ‘Ik zal vele weesgegroetjes doen bij de Moeder van Smarten voor jou.’ Ze zei dikwijls aan haar kindermeisje : ‘We moeten lijden voor Jezus, omdat Hij voor ons geleden heeft.’ Op een andere keer schreef ze een briefje aan haar waarin ze schreef: ‘Jezus was op het kruis en Hij heeft geleden voor ons zonder te klagen; daarom zouden wij ook voor Hem moeten lijden zonder te klagen.’

Wanneer haar moeder het moeilijk had, sloeg Nenette haar armen rond haar en kuste haar en zei: ‘Mama, wees niet droevig. Als God wil dat dit gebeurt met ons, is het zeker voor ons goed.’

Jezus zag hoe moedig Nenette haar best deed. Hij wist dat zij Zijn hulp en Zijn genade nodig had, en daarom kwam Hij bij haar in de Heilige Communie. De meeste kinderen in Anne’s klas waren 7 jaar; zij was maar 5 jaar en een half. Maar ze kende de catechismus en ze begreep al wat een klein kind zou moeten weten over Jezus in het Heilig Sacrament. Ze was geslaagd in haar examen, net als de andere kinderen en zelfs beter. Zo was de gelukkigste dag in haar leven 26 maart 1917. Op deze dag kwam Jezus in Anne’s hart voor de eerste keer om haar te leren hoe Hem steeds meer lief te hebben.

Madame de Guigne verklaarde: ‘Bijna elke dag, van zodra Anne en Jacques in staat waren het te begrijpen, vertelde ik hen stichtende verhalen van heiligenlevens, of een parabel uit het evangelie. Anne luisterde dan aandachtig en bewaarde al mijn woorden in haar hart en geest. Het was haar aangenaam toen ze hoorde dat ze zoals de Heiligen haar liefde tot God kon tonen door haar kinderlijke plichten perfect te verrichten. Dan streefde ze ernaar de mooie dingen die ze had gehoord in praktijk te brengen : ze wilde de Heiligen navolgen.’

Anne begreep dat liefde niet bestaat tenzij er een vereniging is tussen 2 wilsuitingen, en dat deze vereniging vele offers vraagt. Twee jaar later schreef ze: ‘Een kind die haar ouders en leraars ongehoorzaam is, een kind dat wispelturig, jaloers is en lui zal God slecht dienen en Zijn Wil niet doen. Gehoorzaamheid is de heiligheid van kinderen.’

Om haar te helpen bij de opvoeding van de kinderen, richtte Madame de Guigne zich tot Mademoiselle Madeleine Basset, een jonge vrouw van goeden huize die een betrekking zocht. Haar goede invloed was een steun voor haar moeder. Ze werd spoedig Anne’s vertrouwelinge en vriendin. Haar gouvernante werd een gelukkige getuige van Anne’s vooruitgang. Anne vermeed twisten en ruzies. Spoedig zou ze boven deze instelling uitstijgen en totaal verzaken aan wat haar behaagde, om zo anderen te behagen.

In de tuin stond een mooi beeld van OLVrouw die kleine Jezus vasthield. Nenette hield van dit beeld en noemde het OLVrouw van Troost. Wanneer ze het lastig had, zoals het omgaan met de andere kinderen en geen ruzie te maken, of ze leed onder hoofdpijn ging ze naar de Heilige Maagd Maria om te bidden voor hulp.

Anne is 8

Toen Anne 8 jaar was schreef ze een klein liedje die ze zong voor de Heilige Communie:

Geef Hem aan mij, O Maria mijn lieve Moeder
Geef me je Zoon al was het maar voor een seconde
Plaats Hem in mijn nederige armen
Sta me toe, Maria
om de voeten van je lieve Zoon te kussen
die me zovele genaden gegeven heeft.
Wat wens ik, O Maria
om je Zoon in mijn armen te ontvangen,
geef Hem aan mij, geef Hem aan mij!
Wat ben ik nu gelukkig
want ik heb Hem bij mij!

Wanneer Jezus in haar hart was, vergat ze Zijn Moeder niet want ze zei : ‘Wanneer kleine Jezus in mijn hart komt, vraag ik altijd aan Maria om me te helpen Hem daar te houden.’ De engelen waren Nenette’s vrienden. Ze zong liedjes voor hem. Ze bad dikwijls tot hen wanneer ze hulp nodig had. Wanneer ze zag dat Jojo of haar zussen ongeduldig werden omdat hun lessen te moeilijk waren fluisterde ze tot hen: ‘Bid tot jullie Engelbewaarder; hij zal jullie helpen.’

Hoewel Anne graag naar school ging had ze het lastig om te leren. Ze had moeite met spelling en wiskunde. Bovendien had ze dikwijls hoofdpijn en dat maakte het extra lastig. Nenette leerde altijd ongeacht hoe ziek ze was. Ze werkte even hard voor lessen die ze niet graag deed als voor lessen die ze wel graag deed. Catechese was haar favoriete les, want zo kwam ze meer te weten over haar lieve Jezus. Wanneer de andere lessen lang duurden zei ze: ‘Zelfs al lijkt de tijd lang, ik zal hard mijn best doen en het opdragen aan Jezus.’ Ze zei eens aan een vriendinnetje : ‘We kunnen ons werk in school geven als geschenk aan Jezus, zodat wanneer het lastig is, we moeten denken dat we een geschenk hebben voor Hem. Als we Hem graag zien, zal ons werk gemakkelijk lijken.’

Anne is bijna 9

Als Anne ouder werd groeide ook haar liefde voor haar lieve God. Ze wenste dat iedereen in de wereld Hem zou liefhebben. Wanneer ze hoorde hoe goddeloos sommige mensen waren, bad ze : ‘Lieve Jezus, vergeef hen. Ze begrijpen het niet. Maak hen goed.’ Ze vroeg dikwijls aan de Zusters op school om haar een grote zondaar te geven om voor te bidden. En toen begon de strijd. Anne bleef bidden en meer offers brengen tot haar zondaar terug bij God kwam. Op deze manier ving ze vele ‘grote vissen’ zoals ze hen noemde, voor haar Jezus.

Op een keer hoorde Anne over een man die zeer ziek was en die niet meer naar de kerk was geweest sinds zijn eerste communie. Hij wilde zo sterven, want hij wilde zelfs geen priester. Anne wilde die ziel redden. Ze ging naar de kerk met haar moeder en ze bad en smeekte OLHeer om haar te aanhoren. ‘Het is voor Jouw eer’ smeekte ze. Ze wist dat het lastig zou zijn die ziel te winnen. Toch bleef ze voor hem bidden en vele keren naar de kerk gaan. Niet veel later vertelde haar moeder haar het goede nieuws dat hij naar God gegaan was en dat hij de laatste sacramenten had ontvangen. Anne vergat niet offers te maken maar wanneer ze ‘voor een zondaar zorgde’ maakte ze nog meer offers. Ze zei ‘ja’ op elke kans die ze kreeg tot haar leven één groot ja-woord werd. Ze gaf elk van deze offers aan Maria zodat ze hen aan Jezus kon geven en helpen met bidden.

Toen ze 10 was, was ze vast besloten om haar Redder in alles na te volgen: ‘Hoe ga ik dit aanpakken? Door hindernissen uit de weg te ruimen die Jezus zou kunnen hinderen van in mij te groeien: mijn fouten, mijn neiging tot hoogmoed en luiheid… Daarom moet ik een dagelijkse strijd voeren.’ In april 1921 schreef ze: ‘Hoe meer ik tot Jezus spreek, hoe meer Hij mij antwoord geeft. Hij spreekt tot mij door de priester, door het advies dat ik krijg. Hij spreekt vooral tot mij in de diepten van mijn ziel door Zijn genade. De goede Heer zegt tot mij: ‘Ik wil dat je gehoorzaam bent. Ik wil niet dat je ijdel bent.’

Ze was erg gesteld op orde, om de God van haar hart te behagen. ‘Ik wil kleine Jezus navolgen’ schreef ze. ‘Ik moet mijn ziel leiden langs de beste weg. Mijn ziel is bestemd voor de Hemel. Mensen zijn zeer bezorgd om uiterlijke schijn en nauwelijks met hun ziel. Mijn ziel is gemaakt voor het eeuwig leven, om oneindig gelukkig te zijn. De goede Heer wil dat ik oneindig gelukkig ben. Dat hangt alleen van mij af. Mama kan dit niet voor mij doen.’

Het was altijd haar doel een reine ziel te hebben, en ze haatte de kleinste zonde. Zelfs haar imperfectie was een bron van zorgen omdat ze zei : ‘Ik wil mijn ziel zo zuiver hebben als een lelie.’

zuiver als een lelie

Het sacrament van de biecht was haar zo dierbaar. Toen ze 9 was schreef ze: ‘De biecht is een zeer, zeer belangrijk Sacrament. Het geeft ons nog meer genaden dan we voordien hadden. Daarom moeten we echt naar de biecht willen gaan. We moeten oprecht onze zonden belijden. Wanneer we onze zonden belijden moeten we een groot berouw erover hebben, omdat door de zonden de liefde van God is verminderd.’

Toen Anne 10 jaar en een half was, was ze vol energie en streefde ze naar perfectie in alle dingen. Haar zuiverheid en goedheid straalden in haar ogen en iedereen die in haar buurt was werd beter, en vrediger. ‘We zijn aangetrokken door haar zuiverheid’ zeiden haar nichtjes ‘en we willen bij haar zijn.’ Op 19 december 1921 had kleine Anne verschillende dagen hoofdpijn. Op een tochtje moest ze terugkeren omdat haar hoofdpijn slechter werd. De volgende dag had ze hoge koorts en pijn in haar rug. ‘Arme Nenette, je hebt veel te lijden’ zeiden ze haar. ‘Ja, maar het zal spoedig over zijn’ zei ze lachend.

Maar het werd niet beter. Anne offerde haar lijden op voor bijzondere intenties, soms uur per uur voor degenen die het aan haar vroegen, en in het bijzonder voor arme zondaars. Nadat ze een aanval kreeg fluisterde haar moeder : ‘Je hebt moedig geleden, mijn schat. Je hebt zeker het Hart van Jezus getroost en bijgedragen tot de bekering van zondaars.’ En de kleine antwoordde : ‘O mama, ik ben zo gelukkig! Als dat de manier is, dan wil ik met plezier nog meer lijden!’

Ze had een hersenvliesontsteking en haar behandeling was pijnlijk. De dokter gaf alle hoop op dat ze beter zou worden en op 28 december kwam Fr. Gregoire haar de biecht afnemen en op de 30 december kreeg ze de laatste sacramenten. Anne had maar twee weken meer te leven. Op 13 januari bad ze een akte van hoop en het morgengebed tot OLVrouw: ‘O mijn Koningin, O mijn Moeder, ik geef mijzelf volledig aan U over! En om mijn toewijding aan U te tonen, wijd ik deze dag mijn ogen, mijn oren, mijn mond, mijn hart en mijn hele wezen onvoorwaardelijk aan U toe. O goede Moeder, nu ik de Uwe ben, bewaar mij als Uw bezit. Amen.’

Gehoorzaamheid was haar laatste daad. Ze opende haar ogen voor de laatste keer en keek naar haar mama. Om 5 uur in de morgen van 14 januari 1922 steeg haar mooie ziel op om haar lieve Jezus te ontmoeten. Anne zorgt nog altijd voor zondaars. Velen van hen komen terug tot God door haar gebeden. Mensen die ziek waren, werden na gebed tot haar genezen. We hopen dat er spoedig een dag komt dat de Paus Nenette tot heilige zal verklaren.  

Getuigen van haar geloof

Anne’s leven stond onder een eenvoudige en voortdurende invloed van de H. Geest. ‘Ik heb nooit eerder een voorbeeld gezien waarbij de Heilige Geest zo werkdadig aanwezig was als in haar.’ Verklaarde Zuster Saint-Raymond, haar catechiste.

Zuster Saint-Raymond

En haar moeder verklaarde dat haar kind altijd leefde in de aanwezigheid van God. Anne’s gedrag is een bewijs van goddelijke aantrekkingskracht en het was de volgzaamheid waarop Anne reageerde dat haar uniek maakte.

Aan een van haar neefjes verklaarde ze : ‘Jezus houdt zeer veel van mij, en ik houd zeer veel van Hem.’

‘Wat ik gedurende de catechese zei, verklaarde Zuster Saint-Raymond, beantwoordde aan haar verlangens, haar noden, de verlangens van haar ziel. Ze had reeds begrepen wat ik haar leerde omdat ze het reeds ervaarde: mijn woorden waren juist een weerspiegeling van haar innerlijk leven.’

Verschillende keren werd het kind knielend gevonden op de trede van een trap gedurende de dag. Wanneer men vroeg wat ze aan het doen was zei ze : ‘Ik dank Jezus dat Hij in mijn hart wil komen.’ Soms kon men haar horen fluisteren temidden van een spel of een andere activiteit : ‘Dank je, Jezus.’

De goddelijke invloed bereikte in korte tijd wat anders jaren van menselijke inspanning zou vergen. Het is dat wat Zuster Saint-Raymond bedoelde: ‘Zovele deugden kunnen niet verklaard worden door menselijke inspanning alleen. Het was de Heilige Geest die al deze wonderen bewerkte omdat geen enkel kind de kracht zou hebben om voortdurend in de perfecte liefde te blijven.’ En Anne’s biechtvader zei : ‘De Heilige Geest deed wat hij wenste te doen in deze kleine ziel!’  

Citaten van Anne

“Het brandt teveel; maar lieve Jezus, zal ik het aan Jou aanbieden?” (Bij het aanbrengen van hete kompressen als ze 5 jaar was)

“O Mama, wees niet ongerust! Onze geliefde vader is perfect gelukkig. Hij ziet ons, hij houdt van ons; en op een dag zullen we naar hem gaan. Ik smeek je, huil niet.” (november 1918.)

“Om beter te worden, moet ik een offer doen.”

“We hebben veel vreugden op aarde, maar ze blijven niet duren; het ene wat blijft is een offer gedaan te hebben.”

“Ik begrijp zeer goed dat we lijden en ongelukkig zijn, maar waarom ons zorgen maken, God is hier?” (herfst 1921).

“Hoe goed is het, Mama, wat ben ik gelukkig! De lieve Jezus vertelde mij dat Hij me meer lief heeft dan ik Hem lief heb.”

“Je zou het aan je Engelbewaarder moeten vragen; hij zal je helpen.” (Advies aan haar broer Jacques).

Aan de zuster die catechese gaf aan haar en vroeg: “Spreekt Jezus tot jou?” Ze aarzelde uit nederigheid vooraleer toe te geven: “Ja, Moeder, wanneer ik werkelijk naar Hem luister, maar niet altijd.” En op de vraag: “En wat zegt Jezus tot jou?” antwoordde ze: “Hij vertelt me dat Hij me werkelijk lief heeft.”

Aan haar moeder die vroeg waarom ze haar missaal niet gebruikte, antwoordde ze: “Omdat ik de gebeden van buiten ken en ik dikwijls verstrooid raak als ik ze opzeg, terwijl ik tot de lieve Jezus praat ik helemaal niet verstrooid ben. Het is alsof je tot iemand spreekt en je weet wat te zeggen.” (december 1919).

Notas geschreven door Anne

“Lieve Jezus, ik houd van je en om je te behagen maak ik de belofte om altijd te gehoorzamen” (Nota op het altaar geplaatst op haar eerste communie).

“Het lijkt erop dat de lieve Jezus mij geantwoord heeft in mijn hart. Ik vertelde hem dat ik echt gehoorzaam wilde zijn en het leek dat Ik hem hoorde zeggen: Ja, doe het zo.” (1917)

“Ik zou willen dat mijn hart even zuiver is als een lelie voor Jezus.”

“Ik zou willen dat Jezus in mij leeft en groeit. Hoe kan ik dit bereiken?” (Notas gedurende een retraite 1920).

“We kunnen zeker lijden voor Jezus want Hij heeft geleden voor ons.”

Op een tekening van Kalvarie dat ze had gemaakt, schreef Anne: “Bij het Kruis waarop haar Zoon hing, huilde de lijdende Moeder met volle overgave. Verleen me de genade om met Jou te huilen.” Ze voegde eraan toe: “Omdat Jezus niet genoeg lief gehad wordt.”

“Ik wil al mijn offers naar Maria brengen omdat ze in de hemel ze aan Jezus geeft.”

Offers aan Maria