Was hij goed?

Heel goed, en hij aanbad zijn drie dochters. Dat was wat Andree deed zeggen gedurende de verschijningen : “Als papa hier zou zijn, zouden we niet zo slecht behandeld zijn…als papa hier maar was.” Want mama, zoals ik je reeds vertelde, kon het niet verdragen naar ons te kijken. Maar mama leed ook. Beeld je in, nu zijn er verschijningen overal. Waar of vals – dat laten we in het midden – maar iedereen praat over verschijningen. Maar in 1932, hoorden we nooit praten over verschijningen ergens. We leefden op een boerderij dat volledig afgezonderd was. We baden het avondgebed, zoals ik je vertelde. We gingen iedere zondag naar de mis, maar het was 45 minuten van ons huis. We gingen naar school 45 minuten van ons huis. Toen mijn vader stierf, verhuisden we naar Beauraing, omdat we de grote boerderij niet konden houden.

Het was ongeveer 100 hectare. In die tijd was dat enorm. Mama had drie kleine meisjes en het was niet langer mogelijk te blijven. Daarom kwamen we hier. We hielden 10 koeien, en 2 of 3 paarden. Ik herinner het mij niet exact. We kwamen in Beauraing aan op 1 mei 1932, en de verschijningen begonnen op 29 november. Maar in die tijd, wie zou geloofd hebben dat de Maagd Maria zou verschijnen aan haar kinderen? Zoals mama later zei, er is Lourdes. Dat geloofden we, maar dat was het eind van de wereld voor ons hier. En als dat gebeurt met je kinderen, geloof je het niet. Het kon enkel zijn dat ze aan het liegen zijn. “Wat is met hen gebeurd? We hebben hen niet geleerd om zich zo te gedragen.” Nu begrijp ik hoe mijn moeder zich heeft gevoeld.

Maar ondanks dat, was het een ervaring die je heel gelukkig maakte, de verschijningen…

Ja, zeker, het moment van de verschijningen was een moment van vreugde die ik niet kan beschrijven. Maar we leden veel en zelfs erna omdat er mensen waren die niet geloofden. Ze zeiden zo’n onaangename dingen tot ons. “Zo, je bent een zieneres; je kunt ons de toekomst voorzeggen.” Eraan denkend ben ik nog altijd van streek.

En ondanks dat, zou je het nog eens willen beleven?

O ja, zeker! Maar ik zou er langer over praten na de feiten. In alle geval, als een volwassene zou ik zeggen: “Ja, ik begrijp dat je mij niet gelooft.” Als kind was het te verschrikkelijk. Vooral omdat we niet de steun hadden van mama of papa. Ik herinner me op een avond dat ik mijn moeder goedenacht wilde kussen, maar ze zei : “Ik kus geen kind die liegt! Ga naar je bed!” Het was alsof ze aan een hond zei naar zijn hondenhok te gaan! Het was hard. Ja, vooral omdat ik heel gevoelig was. Het deed me huilen in mijn kussen zodat mama het niet zou horen, want dat zou haar nog kwader maken. Wat me vooral getroffen heeft is het gouden hart van OLVrouw. O, alles zou indruk op je gemaakt hebben : haar beminnelijke blik wanneer ze naar kleine kinderen kijkt. Je kunt je niet inbeelden hoe dat voelt. En dan haar gouden hart, ze toonde haar gouden hart.

Wat denk je dat de betekenis ervan was?

O, dat ze ons graag ziet. Maar het is haar hart van goud en licht, dat straalt. Het betekent dat ze ons graag ziet, dat staat vast. En dat ze ons uitnodigt om haar hart binnen te treden. Ja, dat is het. Gedurende de verschijningen, wanneer ze ons verliet, zoals ik je zei, opende ze traag haar armen. Ik dacht bij mezelf dat het haar teken was om tot ziens te zeggen. Maar nu denk ik dat ze wilde zeggen dat ze op ons wacht. Misschien is het dat wat ze wilde bedoelen met dit gebaar. “Kom morgen, ik wacht op jullie.” Ze zei het niet maar… In alle geval dat is wat mij bij blijft. Vooral hoop ik dat ze er is wanneer ik deze wereld verlaat, dat ze me niet alleen laat. Ik heb dit altijd gezegd.

Jullie kozen alle vijf voor het getrouwde leven.

Ja, zonder het echt te kiezen. Het kwam zo uit. Maar we werden door Moeder overste toch gezegd dat het klooster voor ons was. Maar het gebeurde zo, dat we trouwden. Omdat ik het niet koos, dacht ik nooit dat ik zou getrouwd raken. En dan de situatie van mijn man.

Gilberte D. en haar man

Hij kwam toevallig bij ons thuis. Zijn vader werd neergeschoten door de Duitsers. Zijn moeder stierf in het concentratiekamp van Ravensbrück. En toen ze terugkwamen was er niets overgebleven in hun huis, geen meubels, geen kledij, niets. Daarom gingen ze van huis tot huis, maar het was in de tijd dat de Amerikanen waren geland. Ze zeiden hem: “Andre, we hebben Amerikanen hier bij ons vannacht, daarom hebben we geen ruimte voor jou.” Zo kwam het dat ze bij ons thuis kwamen en mama zei: “Hier kun je een kamer krijgen, je zult het goed hebben en je kunt blijven zolang je wilt.” Dat is hoe we elkaar leerden kennen.

En jullie hadden twee kinderen?

Ja, twee zonen.

En je leefde in Italie.

Ja, voor 47 jaar.

En dan verlangde je terug te keren naar Beauraing.

O, vanaf de eerste dag in Italie wachte ik op het moment om terug te keren naar Beauraing voor de meidoorn-struik, omdat mijn hart hier bleef, bij de meidoorn.

En nu kun je komen wanneer je kunt om te bidden aan de meidoorn.

O ja, en ik zou veel meer willen komen, maar het is moeilijk om te gaan. Ik zeg altijd aan de Heer: “Wacht niet te lang om me bij Je te hebben omdat ik daar wil zijn!”

Vooral de verjaardagen van de verschijningen die we juist hebben gevierd op 29 november en de 3^de januari, enkele dagen geleden. Zijn dat gemakkelijke of moeilijke momenten voor jou?

Ze brengen goede herinneringen mee, maar er is altijd een leegte. O ja! Sinds het moment dat ze ons verliet, voelden we alle vijf hetzelfde: we misten haar zeer. Ik zal je een voorbeeld geven. Wanneer iemand waar je veel van houdt vertrekt denk je: “Hij of zij zal terugkomen in twee of drie weken.” Je wilt echt de persoon die je graag ziet weerzien. Maar het is veel meer. Het is een leegte voor ons!

En vandaag, hoe zou je willen dat we de boodschap ontvangen?

Dat is een goede vraag en ik ben blij om ze te beantwoorden. Ze vroeg ons om hier op bedevaart te komen. En ze vroeg ons om te bidden, veel te bidden, altijd te bidden. Dat zou ik willen zien gebeuren hier. Ik zou hier bedevaarten voor haar willen zien, mensen die voor haar komen en ik geloof dat het mogelijk is. Omdat hier, in tegenstelling met andere verschijningsplaatsen, er niet veel te zien is. Er is niets hier. Er is een spoorwegbrug en dat is alles. Er is geen mogelijkheid om mooie trekpleisters te zien. Het is hier niet zeer toeristisch. Hier is niets! Wanneer we hier komen, is het voor haar alleen. En dat is wat ik zou willen dat mensen begrijpen. Denk eraan: ze kwam hier naar Belgie! We lijken het ons niet te realiseren. Mijn zuster Andree zei altijd: “Misschien als we allen dood zijn, zullen ze zich realiseren dat OLVrouw hier verscheen, onder hen.”

Omdat we nu zeggen : “Deze heeft die fout. De andere doet dit of dat…” We richten ons teveel op onszelf, we zijn niets. Dat is wat ik gezegd heb sinds het begin, we werden uitverkoren zonder het te verdienen. We waren niet beter dan een ander. We waren niets, uitverkoren als een gratis geschenk. Ja, absoluut! En we hebben er alles aan gedaan om de boodschap uit te dragen en na onze dood doe de kist dicht en vergeet ons! Onthoud enkel dat ze hier kwam.

Welke boodschap zou je willen doorgeven aan de mensen van tegenwoordig? Jonge mensen van vandaag maar ook van toekomstige generaties?

Net als ik zei : gebed, gebed, gebed. Ook boetedoening, omdat ze zei : “Offer jezelf op voor mij!” Houd van haar Zoon, “ik zal zondaars bekeren”. Ze heeft er een hand in omdat ze zei : “Ik zal zondaars bekeren.” We moeten klaar staan om haar te helpen, om klaar te zijn om bekeerd te worden; maar ze heeft er een hand in. Eerst en vooral, moet ze proberen ons te bekeren. Dat betekent ook jij, ook mij… Ja. Dank u om naar mij te luisteren. Probeer te herinneren wat ik je heb gevraagd: bedevaarten en gebed voor haar.

Dank je, Gilberte, voor deze mooie getuigenis dat je ons gegeven hebt. En nu is het aan ons om te reageren op de oproep van OLVrouw. Om hier op bedevaart te komen. Om te bidden, veel te bidden, altijd te bidden. Om bekeerd te worden en om zeer goed te zijn. Dat wil zeggen : alle dingen te doen met en voor God. Dat is het. Dank je wel!