En zo waren er verschillende verschijningen. OLVrouw vroeg je eerst heel goed te gedragen, en daarna sprak ze over andere dingen.

Ja, ze vroeg ons om goed te zijn, en dan vroeg ze: “Is het waar dat jullie altijd goed zullen zijn?” En opnieuw antwoordden we : “Ja, we zullen altijd ons goed gedragen.” En toen stelde Fernande een vraag: “Waarom kom je hier?” Ze antwoordde: “Zodat de mensen hier op bedevaart zullen komen.” Een kind stelt een vraag aan de Moeder van God en de Moeder van God antwoordt haar. Vandaag vult me dat nog altijd met verbazing. Ze vroeg om een kapel. De oudere kinderen spraken, ik niet. “Wat zou je willen dat we voor je doen?” Dat was een vraag van de priesters. Ze antwoordde: “Een kapel.” Ze sprak altijd met weinig woorden. Ze vroeg ons te bidden, om altijd te bidden.

Kapel te Beauraing

Ze zei: “Ik zal zondaars bekeren.””Ik ben de Moeder van God, de Koningin van de Hemel. Bid altijd.”” Ik ben de Onbevlekte Maagd.” Ze vroeg aan Fernande: “Hou je van mijn Zoon?””Hou je van mij? Offer jezelf dan op aan mij.”

De laatste avond van de verschijningen.

En dan gaf ze een geheim aan de drie jongsten. Terwijl ze tot de ene sprak, konden de anderen haar lippen zien bewegen maar konden haar stem niet horen. Het was op de laatste avond dat ze zei “Adieu”. Ze had ons een paar dagen eerder gewaarschuwd: “Mijn laatste verschijning zal spoedig zijn.” Maar ik geloofde haar niet en wanneer ze zei “Adieu” geloofde ik het niet. Omdat ik altijd dacht: “Als missionarissen naar de missies vertrekken zeggen ze “Adieu” aan iedereen, maar ze komen terug. Zo zal ze terugkomen.” En jarenlang hoopte ik haar opnieuw te zien. Nu verlang ik naar haar op een andere manier.

Plaats van de verschijningen

En op het eind van de verschijningen, wanneer ze haar armen opende, zag je haar hart.

De laatste avonden. Ik zag haar hart twee avonden later dan de anderen. Ik vroeg me af waarom ik haar hart niet zag zoals de anderen. Ik zal haar voor je beschrijven. Ze droeg een wit lang kleed dat in ronde vouwen viel. Het kleed ging over in de wolk. De wolk bedekte haar voeten. We zagen nooit haar voeten. Er was een blauwe weerspiegeling die van haar linkerschouder naar het onderste van haar kleed ging. Haar handen waren tezamen. Ze had een rozenkrans die aan haar rechter elleboog hing en verdween in de vouwen van haar kleed. Ze hield altijd haar handen tezamen. Wanneer ze verdween opende ze haar armen, en de rozenkrans verdween. Op de laatste avonden zagen we een gouden hart op haar borst met gouden stralen. De stralen waren wijder aan haar hart en eindigden in punten.

Ze droeg een sluier op haar hoofd die haar schouders bedekte. Rond haar hoofd waren gouden stralen. Ze waren allen van dezelfde hoogte. Ze leken van goud en licht te zijn. Het straalde helemaal. Door de stralen vooraan, die we niet konden tellen, zagen we heel goed het bovenste van haar hoofd.

En hoe klonk haar stem?

Ze had een zeer zachte stem, zeer beminnelijk. We hoorden haar heel duidelijk. Het was zoals een stem dat je doordrong.

En haar blik?

Zeer beminnelijk. Ze had blauwe ogen. Ze was zeer mooi. Zeer mooi. Zeer mooi en zeer goed.

Zoals een moeder?

Zoveel meer.

Kun je ons een beetje vertellen over de 8^ste december, Gilberte?

Ze was nog stralender op 8 december. Ze leek meer te stralen dan de gewone drie keren. De 8^ste december, de avond voor Kerstmis. Ze was mooier de avond voor Kerstmis. We waren er zeker van dat ze zou verschijnen op Kerstdag met het kind Jezus in haar armen. Maar ze verscheen niet. Omdat ze niet elke avond kwam. Zo kwam ze stralender op de 8^ste december, de avond voor Kerstmis en op 3 januari, de laatste dag van de verschijningen. We verbaasden ons te zien hoe ze stralender was dan gewoonlijk. De 8^ste december vielen we op onze knieen als gewoonlijk wanneer ze verscheen. En degenen rond ons, met inbegrip van mijn moeder zagen dat ze experimenten deden met ons.

Alle zienertjes

Gilberte Voisin was op haar knieen. Er waren dokters rond ons om ons te scheiden, zodat we niet konden spreken tot elkaar. Een dokter knielde naast Gilberte Voisin en kneep in haar kuit. Omdat hij achteraf zei: “Als ze dit niet voelde dan zal ze een blauwe plek hebben.” En mijn zuster Andree prikten ze haar kaak met een mes. Het was een dokter van Beauraing. Ze voelde er niets van. En ze hielden een brandende lucifer onder mijn handen. Ik had mijn handen tezamen en de lucifer brandde aan de onderkant van mijn handen, maar ik voelde niets. Voor de verschijningen, als we thuis vertrokken werden we gescheiden. We werden naar de verschijningsplaats geleid omdat er veel dokters waren die erop moesten toezien dat we niet gek waren. Ze volgden de verschijningen en ze vielen ons lastig. We werden opnieuw gescheiden gedurende de verschijningen en na de verschijning door de dokters.

Ze sleurden ons naar het klooster en plaatsten ons in aparte kamers. Dan werden we verhoord door al de dokters. Omdat ik klein was plaatsten ze me op een tafel zodat alle dokters mij konden zien. De avond van de 8^ste december toen ik aankwam om ondervraagd te worden zeiden ze mijn handen te tonen. Wat was ik bang omdat ik mijn handen niet had gewassen. Moeder zorgde niet meer voor ons. Ze geloofde ons niet, en daarom zorgde ze niet voor ons.

Huis van Gilberte Degeimbre

Wanneer ze zeiden om mijn handen te tonen, dacht ik dat ze zouden zeggen : “Je handen zijn vuil, en Maria verschijnt niet aan een kind met vuile handen!” Ik toonde mijn handen en ze keken ernaar. Maar er is niets zeiden ze. Ik dacht : “Wat zou ik hebben?” “Er zijn geen brandplekken” En ik dacht : “Waarom zou ik verbrand zijn?”

Er was geen teken van rook, er was niets. Het was enkel erna dat ik vernam dat ze hadden geprobeerd mij te verbranden. Gilberte Voisin was slechter af. Toen ze aankwam zeiden ze haar kousen af te doen. Ze dacht : “Ze gaan me uitkleden! Wat gaat er gebeuren?” We werden echt genegeerd, en we voelden ons ellendig. Iedereen onderzocht haar kuiten. De dokter zeiden allen: “Er is niets, zelfs geen rode plek!” Dat gebeurde er op 8 december. Ik weet niet of ze experimenten deden op Albert of Fernande. Ik heb het nooit geweten. Je bent in extase, in feite. Je bent zo ingenomen met de hemel dat je niets voelt. Ik stelde me geen vragen. Ik voelde niets, dat is alles.

Huis van de familie Voisin

Ten tijde van de verschijningen werd je op de grond geworpen. Je viel op de grond met een schok dat gehoord kon worden, zelfs je kousen werden gescheurd.

Ja, elke keer. En we waren geen pijn gedaan en we voelden niets. Het geluid van de impact kon van ver worden gehoord, schijnt het. We konden niet recht blijven staan. Het was als een enorme kracht die ons alle vijf op de grond gooide. We konden het niet tegenhouden en we voelden niets.

Ook je stem veranderde…

Ze zeiden ons dat, maar we hebben het nooit opgemerkt. Ik weet het niet. Je stem werd hoog en je bad vlugger het Wees gegroet in een doordringende stem, leek het. Ik heb je verteld dat ze elke keer ze verdween ze haar armen traag opende. Op een avond, waren we het Wees gegroet aan het bidden en ze begon haar armen te openen. We baden snel het gebed en begonnen een nieuw. Ze hield haar handen tezamen en keek naar ons. Ze lachte opnieuw meer. We hielden haar bij ons: elke keer opende ze haar handen. We baden vlug een nieuw Wees gegroet en ze hield haar handen opnieuw samen.

Gedurende de verschijningen ontwikkelde je een nauwere relatie met Maria, was er een vooruitgang?

Nee, dat kan ik niet zeggen. Van zodra ze er was, waren we blij, blij, blij. Je kunt het je niet voorstellen. Ik voelde dat ik in het licht was, een prachtig licht. Ik voelde me goed. En van zodra ze verdween, bam! Dan was ik in het donker met al die dokters rond ons en al die mensen die ons wilden zien. Het was donker, zwart. Het was hard; er was geen overgang.

Heb je het gevoel dat je voorbereid was om Maria te zien?

Helemaal niet! Zoals ik je vertelde, haalden we grappen uit door aan de deurbellen te rinkelen. Als ze verscheen waren we totaal niet voorbereid. Ik had nooit gehoord over verschijningen. Zoals ik zei, ik bad tot het kind Jezus zoals mijn moeder me had leren bidden en dat was alles.

En volgens je mening, waarom verscheen Maria hier en aan jou?

Na meer dan 70 jaar, vraag ik mij dat nog altijd af : waarom verscheen ze aan ons. Aan ons die niets waren? Mijn oudere zuster moedigde ons aan om naar de vespers te gaan en we zeiden : “ Zij, met haar vespers!” Dat was hoe religieus we waren. Terwijl mijn oudste zuster, die nooit iets zag, vroom was. Zelfs meer dan vroom. Ze zei zelfs: “Wat? Geloof maar dat je de Maagd Maria hebt gezien! O nee! Als ik het was, zouden de mensen dat geloven, maar jullie niet!” We baden elke avond en dat was dat. We gingen elke zondag naar de mis en ontvingen de communie. Maar daarbuiten, niets.

Wat betekent het “heel goed zijn” voor jou?

Het is, zoals ik zei als kind, om alles te doen voor de Heer, uit liefde voor de Heer. Dat al je daden een gebed zouden zijn.

Dat is zelfs wat we zouden kunnen zeggen over wat Maria zei: “Bid…bid altijd.”

Ja, dat is het. In de dingen die we graag hebben, in de dingen die ons afmatten, in de dingen die we niet graag doen, in de dingen die we moeten verdragen, dat het altijd een gebed zou zijn; dat is mijn indruk. Dat probeer ik te doen. Het is niet altijd gemakkelijk.

Wat was de ervaring die je ongelukkig maakte gedurende de tijd van de verschijningen? Wat was er hard voor jou?

Dat mijn moeder ons niet geloofde; dat was het ergste. Omdat we onze vader het jaar ervoor waren verloren. We hadden een vader gehad die een echte ‘papa’ was. Zijn drie dochters waren voor hem, de wereld.

Drie dochters : Jeanne, Gilberte, Andree

Er was niets beters. Mijn oudste zuster was altijd de eerste van de klas. Mijn zuster, Andree, was altijd de laatste van de klas en hij hield zeer veel van haar. Ik herinner me dat er eens een keer was dat Andree een slecht rapport had. Moeder zette het op de schouw en zei : “We zullen zien wat papa er heeft over te zeggen wanneer hij dat ziet!” Hij nam haar rapport en lachte, en hij zei haar, over haar hoofd aaiend : “Weet je, het is niets. Je zult proberen het beter te doen de volgende keer.”