Eerwaardige Marthe Robin (1902-1981) – Franse mystica, offerziel en stichteres van de foyers de charite en draagster van de stigmata

Marthe Robin werd geboren op 13 maart 1902 in Chateauneuf de Galaure in Frankrijk. Ze was een van zes kinderen. Haar vader Jozef was een boer die aanvankelijk niet bijster vroom was en die enkel naar de mis ging op Pasen en belangrijke feestdagen, hoewel hij op het einde van zijn leven, door Marthe’s buitengewone voorbeeld en deugdelijk leven, een diepe bekering had en stierf als een heilige volgens een verklaring die Marthe had gezegd. Haar moeder, Amelie-Celeste Chosson, was een uitbundige huisvrouw en moeder die zoals haar man eerst niet vroom was maar ook zij had een diepe bekering naar het einde van haar leven, vooral door de invloed en voorbeeld van Marthe.

Het begon in mei 1918 op een leeftijd van 16 jaar dat Marthe pijnlijke hoofdpijn ervaarde. Op 25 november zakte ze ineen in haar keuken en was niet in staat op te staan zonder hulp. De dokter werd erbij geroepen en men dat dat ze een hersenvliesontsteking had. Soms kon ze het uitschreeuwen van de pijn. Gedurende deze tijd had ze haar eerste visioen van de Heilige Maagd Maria; haar zuster Alice die in de slaapkamer was met haar zag een groot licht dat de slaapkamer verlichtte, maar zij zag de H. Maagd Maria niet.

Van haar kindertijd af had ze een opmerkelijke religieuze toewijding. Dat was des te opmerkelijker want haar ouders en familie waren geen vrome Katholieken; ze gingen enkel naar de mis op belangrijke feestdagen. Haar ziekte en lijden werden erger en haar benen verzwakten en ze werd steeds meer bedlegerig. Gedurende deze tijd bloeide haar geestelijk leven en ze was geinspireerd door het leven van de “Kleine Bloem”, Theresia van Lisieux, die heilig verklaard werd op 17 mei 1925 door Paus Pius XI. Later dat jaar op het feest van de H. Teresa van Avila, 15 oktober 1925, deed ze een “Akte van Overgave aan de Liefde en de Wil van God”. Deze tekst had ze zelf samengesteld.

Nauwelijks een jaar na haar akte van overgave aan de wil van God, werd Marthe opnieuw zwaar ziek. Het was op 3 oktober 1926, de dag van de eerste viering van het feest van de H. Theresia van Lisieux die heiligverklaard was het jaar ervoor. Dr Aristide Sallier, van Saint-Uze kwam naar haar huis en vond Marthe in coma. “Er is niets meer dat kan gedaan worden” was al wat hij zei. De parochiepriester Fr Faure diende de ziekenzalving toe. Het was de tweede keer dat zij het had ontvangen. Iedereen verwachtte dat ze ging sterven. Maar na drie weken in coma werd ze terug beter.

Marthe kreeg drie verschijningen van de H. Theresia van het Kind Jezus. De karmelietes van Lisieux openbaarde haar dat ze nog niet zou sterven en dat ze haar missie zou verspreiden over de hele wereld. Dat is wat Marthe toevertrouwde aan Fr. Finet en voegde er lachend aan toe “O die deugniet, op het eind liet ze alles over aan me!”

Na haar dood werden enkele bladzijden van een agenda gevonden waarin ze het lijden beschreef die ze doorstond gedurende 1927: “… het was onmogelijk om de kleinste beweging te maken zonder de hulp van mijn toegewijde moeder. Niet dat ik volledig mijn armen en mijn handen kon bewegen, maar ze waren onhandig geworden. Niettegenstaande de problemen dank ik de Goede God voor alles dat Hij me zendt, en in het bijzonder dat Hij me ten minste deze laatste mobiliteit heeft geschonken als een troost voor mijn lieve ouders zodat ik een paar lichte taken voor hen kan doen. O, dat ik nooit moge werken behalve met Hem en voor Hem! Toch, voel ik dat ik verplettert ben zowel lichamelijk als geestelijk. Alles bezorgt mij kwelling en overweldigt mij… ik weet niet langer hoe te reageren. Maar het zij zo! Het is beter voor mij dat ik mij concentreer op al wat God doet in mijn ziel, en voor mijn ziel, elke minuut…”

“Mijn ziel is ondergedompeld naar dat Jeruzalem van Liefde, door de machtige verlokkingen van God Zelf, die nu en dan wenst om me volledig in Zichzelf te absorberen. I ben bang voor dit alles!...Ik ben zo alleen, geestelijk, terwijl ik begrijp dat ik mij moet overgeven aan Hem zonder voorbehoud. Het zij zo! Ik heb er zoveel nood aan om dit “Fiat” dikwijls te zeggen, dat me dikwijls verenigd met Jezus, en met Maria, mijn geliefde Mama, en die mijn opoffering steunt.”

“Het lijkt dat ik niet meer ben dan een zeer klein ding in de armen van God, en dat ik zo zal blijven tot ik sterf… ik weet niet wat Hij met mij wil doen, maar ik wens alles. Alles is goed dat van God komt en dat Hij van ons wil. Ja, het is allemaal goed voor mij… Alles is oneindig zoet voor mijn ziel omdat Hij het is die dit zo wenst, Hij die het allemaal bewerkstelligt. Ik zoek mijn toevlucht in Zijn hart, verenigd met Maria mijn Moeder die ik zo graag zie, en ik zal het niet meer verlaten… ik weet dat Hi me niet zal wegjagen.” (2 maart 1927)

Vijftien dagen later voegde ze eraan toe: “Ik test hoe zoet het is om lief te hebben, vooral in het lijden; want het lijden is een onovertroffen school van ware liefde… het is de levende taal van Liefde, en de grote leraar van de mensheid. Men leert lief te hebben, en men heeft niet echt lief behalve door het lijden, want echt lijden leert ons, niet door menselijk genot, maar door het wegvallen ervan en zich overgevend aan het Kruis.”

Van 25 maart 1928 af (Feest van de aankondiging) werden Marthes benen volledig lam. Ze werd bedlegerig voor het leven. Ze lag in de kamer naast de keuken die uitkijkt op de tuin. Haar benen waren uit hun vorm gegroeid. In deze tijd ontving ze ook de genade van totale onthouding van alle voedsel en drank. Dit buitengewoon fenomeen kan ongelooflijk lijken, maar het is ook gekend in gevallen van andere mystici. Van 1928 tot 1981, het jaar van haar dood, nam ze enkel de Eucharistie tot zich dat een of twee keer per week werd gebracht. De hostie, verdween onmiddellijk als ze het tot zich nam zonder te slikken. Marthe kon niets tot zich nemen. Mevrouw Robin zuchte “Kijk naar mijn kleine, in welke staat ze verkeert!” En Marthe’s vader weende “Maar ze heeft niets verkeerds gedaan!”. Hij was vol medelijden.

Bovendien hield ze op te slapen. We kunnen aannemen dat men niet in zo’n staat verkeert zonder de nodige problemen. In die tijd begon Fr. Netton haar te bezoeken en haar te troosten. En de H. Maagd Maria begon meer aan haar te verschijnen.

Later in het jaar 1928 kwamen twee Capucijnenpriesters die de boodschap in haar geboortedorp brachten bij haar op bezoek. Ze waren onder de indruk door haar devotie en haar aanvaarding van haar verlamming. Wanneer ze die dag naar de pastorie terugkeerden vertelden ze de Priester “dat is een Heilige dat je hier hebt!”. Aangemoedigd door deze heilige priesters voelde ze zich geroepen om in te treden in de Derde Orde van de Franciscanen op 2 november 1928. Maar de vijand, waarvan de evangelisten spraken, begon haar lastig te vallen. De Heer had tegen Satan gezegd, “Heb je mijn dienaar, Job, opgemerkt en dat er niemand is op aarde zoals hen?” We zouden hetzelfde kunnen zeggen van Marthe. Satan was zo woedend na haar intreding in de Derde Orde van de Franciscanen, dat op de nacht na de ceremonie Marthe haar eerste manifestatie van de duivel ervaarde. Mevrouw Robin die in een bed sliep naast dat van haar dochter zei “Ik weet niet wat er gebeurde, maar ze uitte een angstige schreeuw!” Satan had haar een vuistslag gegeven met zijn vuist en twee van haar tanden gebroken.

De verlamming van haar benen gebeurde op het feest van de Aankondiging in 1929. Op Lichtmis 2 februari 1929 verloor ze het gebruik van haar handen. Ze had hen opgeofferd aan de Heer, en Hij had haar op haar woord genomen! Ze kon niet meer schrijven of borduren. “Ik hield mijn vingerhoedje een week aan mijn vinger en zei uiteindelijk aan haar moeder, ‘Weet je, je mag mijn vingerhoedje van mijn vinger doen!’” Niet verslagen door haar verlamming leerde Marthe schrijven met een potlood in haar mond.

Op een leeftijd van 27 jaar hielden haar armen en benen haar gekluisterd aan haar bed. Haar benen waren uit vorm gegroeid; haar rug was gedraaid en moest een kussen onder haar rug hebben, en een stijf kussen moest haar knieen ondersteunen. Haar rechterarm lag gekruist over haar borst en haar linkerarm lag naast haar lichaam. Ze kon niet bewegen. Wanneer mevrouw Robin en haar zuster het bedlinnen moesten verversen moest Marthe een marteling ondergaan zodra ze opgetild werd.

Op deze oncomfortabele en onveranderlijke positie bleef Marthe liggen, zonder te drinken, zonder te eten, en zonder te slapen voor meer dan 50 jaar. “O Jezus, je hebt me je kleine slachtoffer gemaakt,” zei ze op 12 juli 1929, “zoals je gewenst hebt om de mijne te zijn en deze van de hele mensheid. Mijn hele leven, o mijn God is het uwe… o Kruis, Kruis van mijn Redder… o goddelijke ladder die de aarde met de hemel verbindt, U bent het altaar waarop ik mijn offer leg en mijn leven in liefde aanbiedt.

Naar het einde van september 1930 verscheen Jezus aan Marthe en vroeg haar “Wil je zijn zoals Mij?” Ze wist niet exact wat onze Heer daarmee bedoelde, maar ze herinnerde zich dat ze haarzelf volledig aan Hem had gegeven vijf jaar voordien, ze wilde alles wat Hij wilde. Ze gaf onmiddellijk haar “fiat” met al de liefde en devotie uit haar hart. Gedurende oktober verscheen de gekruisigde Jezus voor de ogen van Marthe. Hij nam haar verlamde armen en opende hen. Op dat moment kwam een tong van vuur uit zijn zijde, en splitste zich in twee en raakte zowel haar beide voeten als haar beide handen, een derde tong van vuur raakte Marthe op het hart. Ze bloedde uit haar handen, haar voeten en haar hart. Later drukte Jezus zijn doornenkroon op Marthe’s hoofd. De tekenen bloedden hevig. Deze kroon verscheen op haar voorhoofd “zoals blauwe aders”, verscheidene maanden later verdwenen ze volledig.

Nog later kwam Jezus nogmaals tussen en legde het kruishout op Marthe; Marthe voelde zich verpletterd omdat de last van het Kruis zo zwaar weegde. Haar ouders zagen hun dochter bedekt met bloed en waren overweldigd. Haar moeder begreep dat deze toestand van God kwam door Marthe’s overgave aan de Goddelijke Wil. Toch haalden haar ouders Dr Aristide Sallier van Saint-Uze erbij, maar zijn medische studies hadden hem niet voorbereid op zo’n fenomeen. Hij liet zijn patient iets drinken, maar de vloeistof kwam er langs haar neus terug uit. De dokter gaf toe dat hij niets kon doen en zei tot Marthe “Mademoiselle, bid voor mij!”

Op de Vrijdag die volgde op haar stigmata’s begon Marthe de Lijdensweg van Jezus te herbeleven.

Geruchten van deze gebeurtenissen circuleerden in de buurt en spoedig kwamen mensen Marthe bezoeken om met haar mee te bidden, en verenigden ze zich door haar met het lijden van Christus. Dit apostolaat van bezoekers te verwelkomen voor het goed van de zielen bleef 50 jaar duren, tot het einde van haar leven. Fr. Faure en Fr. Perrier waren de eerste priesters die dergelijke bezoeken organiseerden voor de stichting van de zielen van parochianen die aan hen waren toevertrouwd.

De bezoekers namen zo toe dat begin 1931 de toelating van Fr Faure nodig was om Marthe een bezoek te brengen omdat de familie Robin zo verlegen was om iemand toegang te weigeren tot hun huis. Er was een spontaan ritueel ontstaan: iemand wachtte zijn beurt al in de keuken in gezelschap van Marthe’s moeder, wiens geduld treffend was. Dan werd die toegelaten in Marthe’s kamer en praatte met haar en toonde haar de gaven die ze hadden meegebracht. Niet alleen de gebruikelijke sinaasappelen die de mensen gebruikelijk gaven (voor de zieken, want Marthe at en dronk niet), maar alle soorten dingen die Marthe dan naar de armen en missionarissen zond.

“Het einde van het jaar 1930 is gekomen,” zei ze op de nacht van 31 december, “Mijn hele wezen heeft een transformatie ondergaan die even mysterieus is als diepgaand. Een jaar van beproevingen, een jaar van pijn. Een jaar van genaden en liefde. Mijn echte vreugde op mijn ziekbed is diepgaand en blijvend omdat ze goddelijk is… Ik overweeg de weg die ik heb afgelegd sinds het begin van mijn ziekte en daar komt enkel Liefde en dankbaarheid jegens God van voort. Hij is zo barmhartig en zo goed. Wat een werk! Welke groei dat God heeft bewerkt in mij! Maar welke veranderingen in het hart, en welke worstelingen van de wil zijn er nodig om aan het zelf te sterven!”

Het stijgend aantal bezoekers, de glimp van glorie die er te bespeuren was (‘Het was er zo mooi’) mogen ons niet doen vergeten dat Marthe bleef lijden iedere dag, zonder ophouden en steeds meer tot 1981. Men kan zich bijna niet inbeelden dat deze Kalvarie 50 jaar heeft geduurd.

Marthe leed in haar lichaam. En ondanks de voorbereidingen die men moest treffen om de beddelakens te verschonen wisten mevr Robin en haar zuster goed genoeg dat dit Marthe grote pijn kostte. Marthe leed ook door het niet kunnen eten of drinken, niet omdat ze een gelofte had afgelegd, maar omdat ze geen kracht had om normaal voedsel tot haar te nemen. Haar enige voedsel was de Eucharistie. Voor 50 jaar leefde Marthe enkel daardoor.

Marthe leed in haar hart te zien dat haar ouders werden gekweld omdat ze niets voor haar konden doen. Bovendien leed ze in haar ziel omdat de zonde van de wereld hatelijk is en er geen liefde is. Dit geestelijk lijden was het grootst elke Vrijdag wanneer Marthe de kruisiging herbeleefde voor zovele jaren. Later begon de doodstrijd van Christus voor haar op donderdagavond. “Hij wenst om in mij Zijn Lijdensweg te herbeleven tot zijn laatste adem en Zijn afdaling in de hel en zelfs zijn verrijzenis, hoewel ik op het kruis blijf om zo dit leven van kruisiging te beleven wat Zijn wil is voor mij. Hij wil het voor mij voor zijn glorie en voor de verlossing van zielen van over heel de wereld.”

Priester Finet verhaalde dikwijls over zijn dialoog die haar doodsstrijd van het Lijden voorafging:

“Vader, weet je dat vandaag het donderdag is?”

“Ja, mijn kind.”

“Weet je, dat deze avond….”

“Ja, mijn kind.”

“Vader, ik ben bezorgd dat ik niet in staat zal zijn om het te dragen.”

“Ja, ja, mijn kind!”

En gedurende de donderdag voelde Marthe steeds meer het lijden. Ze was in een strijd gewikkeld tegen de ontketende hel, tegen de Duivel, die haar hoofd tegen de meubels sloeg rond haar bed. Een Marthe weende bloedtranen.

Zoals Christus in Gethsemane droeg ze de zonden van de wereld op zich. Ze was overweldigd en met afschuw vervuld. Ze werd zonde. Soms zei ze tot Fr. Finet “Kom niet bij mij! Ik zal je met zonde bevuilen!” Ze zuchte, niet in staat om meer te zeggen.

Ze bad. Ze bad niet langer tot Jezus, omdat ze een was met Jezus, zo dicht leefde ze in Hem. Ze bad tot de Vader. Men kon aanvoelen dat ze Jezus was die de doodsstrijd leed in de Hof van Olijven. Men kon haar horen zeggen “Laat deze kelk aan mij voorbijgaan.” En dan, “Vader, laat Uw wil geschieden!”.

De kwelling duurde van donderdagnacht tot de hele vrijdag. Marthe beleefde alle scenes van de passie. Dit eindigde met vertrouwen en vrede in God, op vrijdagnacht op uren die varieerden toen ze het uitriep “Vader, in Uw handen beveel Ik mijn geest.” Ze zuchtte diep, haar hoofd viel naar links en dan achterwaarts. Het was geeindigd. Men kon denken dat ze dood was, maar ze bevond zich in extase. Op zaterdag kwam ze tot zichzelf. Soms was het niet voor zondag of in de laatste jaren van haar leven enkel op maandag morgen, of zelfs maandag namiddag dat ze tot zichzelf kwam.