God woont in ons – Thomas Merton

God zoekt zichzelf in ons, en de dorheid en het verdriet van ons hart zijn het verdriet van God, die in ons onbekend blijft, die zich niet in ons kan vinden omdat zij niet durven geloven en vertrouwen in de ongelooflijke waarheid dat Hij kan wonen in ons en daar kan wonen uit vrije keuze, uit voorkeur. Maar wij bestaan inderdaad enkel en alleen hiervoor: de plaats te zijn die Hij heeft gekozen voor zijn aanwezigheid, voor zijn verschijnen in de wereld, voor zijn epifanie. Maar zij verduisteren en ontluisteren dat alles omdat wij het niet kunnen geloven, omdat wij weigeren het te geloven. Het is niet dat wij God haten, nee, eerder haten wij onszelf en wanhopen wij aan onszelf. Mochten we eenmaal, nederig maar waarachtig, de werkelijke waarde van onszelf beginnen te onderkennen, dan zouden we zien dat die waarde het teken van God in ons bestaan is, zijn merkteken in ons wezen.

Gelukkig is ons de liefde van onze medemens gegeven als het middel om ons hiervan rekenschap te geven. Want de liefde van onze broer of zuster, geliefde, vrouw of kind is er om met de klaarheid van God zelf te zien dat wij goed zijn. Het is de liefde van mijn geliefde, mijn broeders of mijn kind die God ontdekt in mij, die God geloofwaardig maakt voor mijzelf in mij. En het is mijn liefde voor mijn geliefde, mijn kind, mijn broer die het mij mogelijk maakt God te tonen aan hen in henzelf. Liefde is de openbaring van God in onze armoede.

Uit: Wijsheid uit de abdijen