Heilige Bernadette en Lourdes 1844-1879

Op 11 februari 2008 was het exact 150 jaar geleden sinds de eerste verschijning plaats had aan de voet van een heuvel, Massabielle genaamd, bij het kleine stadje Lourdes in Frankrijk. Bernadette Soubirous, 14 jaar, was met haar jongere zuster, Toinette en een vriendinnetje Jeanne op zoek naar hout om te verkopen in ruil voor brood. Haar twee metgezellen waadden langs de stroom en zij bleef achter om haar schoenen en kousen uit te doen. Plotseling zag ze een figuur in de opening van een grot. Ze zag eruit als een mooi meisje van vijftien of zestien jaar, die omringd was door licht en die een rozenkrans vasthield. Instinctief haalde Bernadette haar eigen rozenkrans uit en begon te bidden. Wanneer ze haar gebeden had beeindigd boog de Vrouwe, lachte naar haar en verdween.

Op weg naar huis vroeg Benadette aan haar gezellen of ze iets hadden gezien. Ze hadden niets gezien, maar haar zuster, Toinette drong aan om hen te vertellen wat ze had gezien. Met tegenzin, vertelde ze dat ze een mooie jonge vrouw had gezien, gekleed in het wit, met een blauwe gordel en een gele roos op elk van haar voeten. Wanneer Toinette het aan haar moeder vertelde werden ze beiden gestraft en Bernadette werd verboden om terug te keren naar de grot.

Op Zaterdag, ging Bernadette naar de biecht en vertelde Abbe Pomian wat ze had gezien. Hij adviseerde haar te wachten en te zien wat er zou gebeuren. Het nieuws verspreidde zich en de lokale kinderen drongen erop aan dat Bernadette terug naar Massabielle zou gaan. Haar vader gaf tenslotte toe.

Terug bij de Grot knielde Bernadette neer en begon de rozenkrans te bidden. Ze had nauwelijks een tientje gedaan toen ze uitriep: ‘Kijk-het licht. Ze is daar!’

De andere kinderen konden niets zien. Bernadette stond recht en sprenkelde wijwater rond de wilde rozenstruik voor haar, zeggend, ‘Als je van God komt, blijf. Zo niet, ga weg.’ De Vrouwe glimlachte, en boog haar hoofd. Bernadette ging in trance en kon niet verplaatst worden. Een volwasse werd erbij gehaald die er eindelijk in slaagde haar weg te trekken. Wanneer gevraagd werd wat ze zag, zei ze ‘Ik zie een mooie jonge vrouw met een rozenkrans rond haar arm.’

Bernadette verwees gewoonlijk naar de Vrouwe als “Aquero”, dat “deze daar” betekende. Op vraag van twee vrouwen, vroeg ze Aquero om haar naam neer te schrijven. De Vrouwe lachte en zei: ‘Dat is niet nodig’, eraan toevoegend ‘Wil je hier elke dag komen voor veertien dagen?’ ‘Als mijn ouders het mij toestaan,’ antwoordde ze. Ze werd dan verteld: ‘Ik beloof je niet gelukkig te maken in deze wereld, maar in de volgende’.

Op 21 februari kwam de politie eraan te pas omdat geruchten de ronde deden die een atmosfeer van opwinding veroorzaakte. Een inspecteur Jacomet vroeg Bernadette te beloven niet terug te gaan naar de grot. ‘Mijnheer, ik heb de Vrouwe beloofd om terug te gaan.’ De volgende dag na het verbod gekregen te hebben van haar beide ouders om niet terug te gaan, voelde ze een overweldigende drang om naar de grot te gaan en ze ging toch naar de grot. Maar de Vrouwe verscheen niet, en ze was mistroostig. ‘Waar heb ik gefaald?’ De Vrouwe kon niet om met haar ongehoorzaamheid.

Op 23 februari, nadat haar ouders haar uiteindelijk toestemming hadden gegeven, rende Bernadette terug naar Massabielle en kreeg opnieuw een visioen. Een vrouw dat Bernadette gadesloeg schreef: ‘Op haar gezicht was een uitdrukking van vreugde, geluk en verrukking te zien.’ Een andere vrouw prikte op haar schouder met een haarspeld, maar het meisje bewoog niet. Er werd zelfs een kaars aanstoken om haar vinger te verbranden, maar er was geen teken van verbranding.

De volgende dag werd Bernadette gezien op haar knieen kruipend naar achterin de grot. Ze kuste herhaaldelijk de grot, en zei later dat “Aquero” (de Vrouwe) had gezegd: ‘Boete! Bid tot God voor de zondaars. Kus de grond als boete.’

De volgende dag werd Bernadette gezien toen ze gebukt stond over een stuk aarde en ze groef tot er water vloeide. Ze dronk ervan, en er was modder op haar gezicht. Ze werd dan weggeleid. De menigte was verontwaardigd over het spektakel en gingen weg. De Vrouwe had haar gezegd: ‘Ga naar de bron en drink en was jezelf.’ Die namiddag keerden de mensen terug naar de grot en vonden er een kleine bron en vulden flesjes met water om mee te nemen naar huis.  

De dagelijkse visioenen bleven voortduren. Op 2 maart werd Bernadette een boodschap gegeven voor de priesters. De Vrouwe vroeg om een processie en voor een kapel die moest gebouwd worden op de plaats. De Cure (parochiepriester), Abbe Peyramale, die iedereen schrik aanjoeg, ook Bernadette, stond erop dat ze moest vragen wat de naam was van de Vrouwe.

Wanneer Bernadette deze boodschap overbracht, kreeg ze enkel een glimlach. Wanneer ze het vertelde aan de parochiepriester zei hij: ‘Als ze de kapel wil, laat haar dan haar naam zeggen en de wilde rozenstruik bloeien die zich aan de grot bevindt.’ Op 4 maart waren er 4000 mensen samengekomen aan de grot. Ze geloofden dat dit waarschijnlijk de laatste verschijning was. Ze verwachtten dat de rozenstruik bloeide. Ze waren ontgoocheld. Bernadette ontving geen visioen die morgen en iedereen ging weg.

Maar Bernadette was overhaald ’s middags om terug te keren en ze zag opnieuw een visioen. Het leek dat Aquero ontsteld was over het ongepaste gedrag van bepaalde mensen in de grot de voorgaande nacht.

Op 25 maart voelde Bernadette de onweerstaanbare drang om naar de grot te gaan. Aquero verscheen onmiddellijk en bleef er voor een uur. Nadat ze vier keer gevraagd werd haar naam te zeggen, keek ze naar de hemel en zei eenvoudigweg: ‘Ik ben de Onbevlekte Ontvangenis.’ Het betekende niets voor Bernadette die onmiddellijk naar de Cure’s huis ging met haar tante, de woorden herhalend. De Cure was verbaasd en zond haar naar huis. Hij werd later haar betrouwbaarste bondgenoot.

Wanneer het gerucht zich verspreidde was de bevolking van Lourdes niet verbaasd, want ze geloofden reeds van in het begin dat het de Heilige Maagd was die verscheen aan de grot. De autoriteiten waren nog altijd niet zeker wat te doen. Bezoekers van de grot vormden het om tot bedevaartsoord. De officiele instanties wilden het oord sluiten voor de bezoekers. Er werden genezingen gerapporteerd van degenen die zich hadden gewassen in de bron.

Op 7 april keerde Bernadette terug naar Massabielle en opnieuw sprak de Vrouwe. Een lokale dokter die gekend was als scepticus, was getuige dat haar handen blootgesteld werden aan een grote kaars die ze vasthield, en vond geen spoor van brandwonden. ‘Nu geloof ik’, zei hij.

De grot werd gesloten, maar de opgetrokken barrieres werden herhaaldelijk neergehaald door de mensen. Op 16 juli bezocht Bernadette een plaats dicht bij de grot en zag OLVrouw voor de laatste keer. Aquero zei niets, maar verscheen mooier dan ooit. Het was de 18^de verschijning.

In september gaf de Keizer zelf de orders dat de grot moest heropend worden. Een bisschoppelijke Commissie werd opgezet om de gebeurtenissen in Lourdes te onderzoeken en de genezingen die werden toegeschreven aan Lourdes. Bernadette, ging in 1866 binnen in de Zusters van Liefde te Nevers.