10^e overweging

Treed, mijn ziel, met uw lijdende Verlosser de Olijftuin binnen. Is iemand erg bedroefd, dan verlangt hij alleen te zijn. Ook Jezus kan, in zijn droefheid, niet bij de Apostelen blijven. Hij wil alleen zijn om het beklemd gevoel uit te storten voor zijn hemelse Vader.

Tot de drie Apostelen, die Hij een eind in de tuin heeft meegenomen, spreekt Hij: “Ik ben bedroefd tot stervens toe. Blijft hier en waakt met Mij.” Hij gaat bidden: nu is Hij helemaal alleen, alleen met zijn zielesmart.

De Verlosser begeeft Zich wat verder, knielt neer in heilige eerbied en valt weldra op zijn aangezicht, plat ter aarde. En onder zuchten en tranen smeekt de bedroefde Heiland tot zijn hemelse Vader. (Hebr. 5,7)

Hoe beschamend voor mij! Jezus is de Zoon van God, de Onschuld zelve; en in heilig ontzag voor zijn Vader vernedert Hij Zich en buigt tot in het stof der aarde neer. Maar al te dikwijls is mijn houding in het gebed een christen onwaardig, dit zich tot God van hemel en aarde wendt, die slechts bezoedelde handen kan opheffen tot zijn God en Schepper.

Een harde zielestrijd openbaart zich in het gebed, dat Jezus uitspreekt: “Mijn Vader, als het mogelijk is, laat deze beker Mij voorbijgaan.” (Matt 26,39) Jezus ziet niet alleen de folteringen die Hem wachten, maar ook de vervolgingen, waaraan zijn dierbare Bruid, de H. Kerk, ten prooi zal vallen. Ook ziet Hij, hoe wreedaardig zijn leerlingen zullen vervolgd, gefolterd en gedood zullen worden.

En Jezus’ beminnelijk Hart smaakt al de bitterheid van deze lijdenskelk. Zo hebt Gij al ons lijden op U geladen en er de bitterheid van willen proeven! Jezus smeekt zijn hemelse Vader dat deze kelk Hem en ons gespaard zou blijven. Een wonderbaarlijk gebed vol kinderlijke liefde en vertrouwen: “Mijn Vader”; - vol overgeving aan de Wil van zijn Vader: “Niet mijn, maar Uw wil geschiede.” (Matt 26,39)

Dierbare Verlosser, zou ik nog durven klagen, wanneer ik U mijn lijden, mijn kruisen het eerste zie aanvaarden en dragen voor mij? Gij leert mij, in alle moeilijkheden de ogen vertrouwend naar de hemel te richten tot de beste van alle vaders. Mogen de lessen die Gij mij in de Olijfhof geeft, diep in mijn hart doordringen, en mij overtuigen uw voorbeeld edelmoedig na te volgen.

Temidden van angst en droefheid vergeet de goede Meester zijn leerlingen niet. Na enige tijd tot zijn hemelse Vader gebeden te hebben, staat Hij op en begeeft Zich naar zijn Apostelen. – Helaas! Hij vindt ze slapend. Zodra Hij hen gewekt heeft, zegt Hij minzaam klagend tot Petrus: “Simon, slaapt ge? Ging het dan uw krachten te boven een uur te waken?” (Marc 14,37)

Jezus, met hoeveel meer reden moogt Gij mij dat verwijt toesturen! – Niet uit onverschilligheid of gevoelloosheid zijn uw Apostelen ingeslapen, maar uit vermoeidheid en wegens het zo late uur. – En ik? Wanneer er te waken valt voor wereldse belangen: om vrienden te behagen, mijn nooit verzadigde driften te voldoen; neen, dan slaap ik niet maar blijf wakker, lange uren van de nacht! Maar om een tijdje met U te waken in gebed, kan ik de ogen niet openhouden.

Dikwijls zelfs ga ik naar bed, zonder mijn avondgebed te bidden: God te danken voor de weldaden van de afgelopen dag, zijn bescherming af te smeken voor de nacht. O onduldbare onverschilligheid, afschuwelijke ondankbaarheid tegenover mijn Verlosser, die mij zozeer bemind en nog altijd liefheeft.

Na het zacht verwijt tot Petrus, voegde Jezus er deze woorden aan toe, gericht tot al zijn Apostelen! “Waakt en bidt, dat gij niet op de bekoring ingaat. De geest is wel gewillig, maar het vlees is zwak.” (Marc 14,38)

Ziedaar het grote gebod van Jezus: waken en bidden om niet te bezwijken onder de bekoring. Bij de menselijke middelen “waken”: voorzichtig zijn, de gevaren vluchten, moeten wij een goddelijk hulpmiddel “het gebed” gebruiken, want onze beste wil ten spijt, blijft ons vlees zwak en onstandvastig.

De Apostelen zouden het weldra ondervinden. Nog tweemaal keerde Jezus in zijn bezorgdheid om hun welzijn, tot hen terug, en telkens moest Hij dezelfde vermaning tot hen richten, omdat Hij hen telkens slapend vond.

De Apostelen slapen, terwijl gevaren dreigen. Zij hebben de moed niet hun slaperigheid te verdrijven en met Jezus te bidden. Zij waren eigenlijk nooit, zoals Hij, echte gebedsstrijders geweest. Geen wonder dat zij weldra allen Jezus verlaten en lafhartig slechts aan hun eigen veiligheid denken.