8e overweging

Gedurende de 33 jaren van zijn sterfelijk leven, heeft Jezus vurig verlangend uitgezien naar het ogenblik, dat Hij ons zijn bloed en zijn leven zou schenken. Dit uur is geslagen. Samen met zijn Apostelen begeeft Zich de goddelijke Verlosser naar Jeruzalem om er het Paasfeest te vieren. Ze liggen aan tafel aan, Jezus spreekt tot zijn Apostelen. Nog nooit deed Hij het met zoveel vuur: “Vurig heb Ik verlangd, dit Paasmaal met u te eten, voor mijn lijden”. (Lukas 22,15)

En na de voeten van zijn Apostelen te hebben gewassen, neemt Jezus brood in zijn heilige en eerbiedwaardige handen; en na gedankt te hebben breekt Hij het, en geeft het hun, zeggende: “Dit is mijn lichaam, hetwelk voor u overgeleverd wordt.” Zo ook de kelk, zeggende: “Deze kelk is het nieuwe verbond door mijn bloed, dat voor u vergoten wordt.” (Lukas 22,19-20) Jezus voegt er nog aan toe: “Telkens gij dit verricht, doe het te mijn gedachtenis.” (1 Kor 11,23-25)

De Verlosser verricht dit liefdewonder, opdat, eens zijn lijden voltrokken, het er een eeuwig aandenken van zou wezen. Het altaar zal voor Jezus een ander Calvarieberg zijn, en de heilige Missen welke er opgedragen worden, zullen de onbloedige hernieuwing wezen van zijn Kruisoffer.

In het tabernakel zal Jezus het goddelijk Slachtoffer zijn, dat, op aarde gelijk in de hemel, voor de troon van God staat als het Lam dat geslachtofferd werd. (Openb 5,6)  En de Heilige Communie is niets anders dan de innige vereniging van de ziel met Jezus, geofferd op Calvarie. “De beker van de dankzegging die wij zegenen, is die niet een gemeenschap met het bloed van Christus?- Het brood dat wij breken, is dat niet een gemeenschap met het lichaam van Christus? (1 Kor 10,16)- Telkens gij dit brood eet en de kelk drinkt, verkondigt gij de dood des Heren.” (1 Kor. 11,26)

Mijn God en Zaligmaker, nu verbazen mij de woorden van uw welbeminde leerling, de H. Johannes, niet meer: “Tot het uiterste toe, heeft Hij de zijnen liefgehad.” (Joh 13,1)- Al de schatten van uw oneindige liefde zijn uitgeput. Treffend zegt de H. Augustinus: “Ik durf beweren dat God, hoewel Hij almachtig is, toch niet meer geven kon;… hoewel Hij oneindig wijs is, toch niet meer te geven wist;… hoewel Hij de onuitputtelijke bron is van alle rijkdommen, toch niet meer te geven had, omdat Hij zichzelf gegeven heeft als God en mens.”

O Jezus, hoe onbegrijpelijk goed zijt Gij voor de mensen! Wees Gij, in uw Liefdessacrament mijn enige schat, mijn al.

Mijn ziel, wilt gij de onmetelijke liefde van Jezus nog beter begrijpen, denk dan: wanneer, in welke omstandigheden, Hij ons zijn H. Sacrament van het Altaar geeft.

In de nacht dat Hij verraden werd! (1 Kor 11,23)- In die afgrijselijke nacht waarin allen tegen Hem samenspannen te Jeruzalem. – In die nacht, waarin koorden en ketenen bereid worden om Hem te binden en te boeien;… nagels en hamers om Hem wreedaardig te kruisigen;… de schandpaal van het kruis om er Hem meedogenloos aan vast te nagelen. –In die wrede nacht, waarin Hij lafhartig verraden wordt door een van zijn leerlingen, door een ander verloochend en door allen verlaten.

De oneindige liefde van zijn minnend Hart spoort Jezus aan, Zich helemaal te schenken aan ons, zijn ondankbaarste schepselen. O goedheid zonder weerga! Dierbare Zaligmaker, wat doet Gij toch? Heel de wereld spant tegen U samen!—Als Gij bij ons blijft in het H. Sacrament, stelt Gij u bloot aan talloze oneerbiedigheden, beledigingen en heiligschennissen. Ongelovigen en bozen zullen U op de laagste wijze verguizen. Ze zullen spotten met uw liefdesoffer, zelfs uw priesters doden aan het altaar, onder de H. Mis. – Pijnlijker nog: zelfs christenen zullen U beledigen: ze zullen U alleen laten, in het tabernakel. Ze zullen geen ogenblik voor U over hebben, zelfs niet om ’s zondags de H. Mis bij te wonen.

Wat mij het meest verdriet doet: velen, ontelbaren, door de eeuwen heen, zullen U ontvangen met een mond, een tong, een hart bezoedeld door vreselijke zonden. Jezus!... Jezus!... Gedenk uw goddelijke eer en majesteit.

O ja, Ik weet het, antwoordt Jezus, onnoemelijk zullen de oneerbiedigheden, de heiligschennissen zijn, maar zelfs het water van de zee kan het liefdesvuur van mijn Hart niet uitdoven. (hooglied 8,7) De liefde voor de mijnen is te groot: het is mijn welbehagen in hun midden te verblijven. Ik moet hun voorspreker zijn bij de Vader en Ik wil hun sterkte zijn in vermoeienissen, hun steun in zwakheid, hun toevlucht in bekoringen, hun voedsel, het onderpand van hun onsterfelijkheid en van hun eeuwig leven.

Jezus, laat mij U toeroepen met al de vurigheid van mijn hart: dank!... liefdevolle Heiland, eeuwig dank! Ik bemin U en wil U steeds meer en meer beminnen in uw H. Sacrament.