Zalige Alexandrina da Costa van Balasar (1904-1955)

Alexandrina da Costa werd geboren op 30 maart 1904 in Balasar, Portugal, ongeveer 250 km van Fatima. Op Heilige Zaterdag van 1918, terwijl Alexandrina, haar zuster Deolinda en een buurmeisje ijverig aan het naaien waren, drongen drie mannen gewelddadig hun huis binnen en probeerden hen te verkrachten. Om haar zuiverheid te bewaren sprong Alexandrina door het raam en viel 4 meter naar beneden. Net als de H. Maria Goretti, wilde ze liever sterven dan in te gaan op de avances van de mannen. Ze had vele verwondingen en de dokters stelden de diagnose dat ze verlamd zou blijven en dat haar toestand nog ging verslechteren.

Tot ze 19 jaar was kon ze nog met moeite in de kerk geraken waar ze kon bidden, tot grote verbazing van de parochianen. Maar toen haar verlamming verslechterde moest ze in bed blijven. Van 14 april 1924 tot haar dood, 31 jaar, moest ze in bed blijven en was ze volledig verlamd. Gedurende de eerste jaren vroeg Alexandrina de Heilige Moeder om de genade van een miraculeuze genezing en beloofde ze een missionaris te worden als ze genas. Ze besloot alles weg te geven wat ze had, haar in rouw te kleden voor de rest van haar leven, haar haar af te knippen, als ze maar genas. Haar familie traden haar bij in het bidden voor haar gezondheid, maar ze bleef verlamd.

Haar toestand verslechterde zodanig dat ze bij de minste beweging verschrikkelijke pijn leed. Ze werd verschillende keren de laatste sacramenten toegediend. God hielp haar geleidelijk aan inzien dat lijden haar roeping was en dat ze een bijzondere opdracht had van offerziel te zijn voor de Heer. Hoe meer Alexandrina begreep dat dit haar missie was, hoe meer ze haar toestand omarmde. Ze begon te verlangen naar een leven verenigd met Jezus. Deze vereniging kon enkel gerealiseerd worden door haar ziekte en haar onvermogen hem lief te hebben, op te dragen aan Hem. Zonder te weten hoe, offerde ze zich op als offerziel voor de bekering van zielen.

Als antwoord op deze bijzonder moedige vraag, vermeerderde haar pijn geleidelijk aan en werd bijna onverdraaglijk. Nacht na nacht lag ze wakker en probeerde te bidden, haar hoofd verzonken in haar kussen, tussen haar vingers de rozenkrans gekneld, alsof ze verzachting verwachtte van de kralen. “O Jezus,” verzuchtte ze, “dit is uit liefde voor U, voor de bekering van zondaars, en als eerherstel voor de beledigingen van het Onbevlekte Hart van Maria.” Ondanks de hevige pijnscheuten, hield ze haar moedige offer vol, dag na dag, maand na maand, jaar na jaar.

Haar liefde voor de Onbevlekte Maagd Maria

Alexandrina had een vurige devotie voor de Heilige Moeder. Haar devotie voor OLVrouw, die ze sinds haar kindertijd had, werd de springplank om veilig in de armen van Christus te belanden. Haar parochiepriester leende haar een beeld van het Onbevlekte Hart van Maria en nadien spaarde Alexandrina elke cent om een gelijkaardig beeld te kunnen kopen. Ze kuste veelvuldig dit beeld. Betreffende de Heilige Moeder en haar oorsponkelijke vraag voor genezing zei ze eens : “OLVrouw heeft mij nog een grotere genade gegeven [dan genezing]: eerst onthechting; dan een volledige gelijkvormigheid aan Gods wil; en uiteindelijk de dorst naar lijden”.

Haar devotie voor de Eucharistie

Vele keren tijdens haar lange dagen gingen uit naar het tabernakel bij de nabijgelegen Kerk, en ze bad gebeden zoals : “Mijn goede Jezus, jij bent een gevangene en ik ben een gevangene. We zijn beiden gevangenen. Jij bent een gevangene voor mijn welzijn en geluk en ik ben een gevangene van jouw handen. Jij bent Koning en Heer van allen en ik ben een aardworm. Ik heb je in de steek gelaten, enkel denkend aan deze wereld waar de vernietiging van zielen gebeurt. Maar nu, dat ik berouw toon met heel mijn hart, verlang ik enkel wat jij verlangt, en te lijden met berusting. O mijn Jezus, ik aanbid je overal waar je vertoeft in het Heilig Sacrament. Waar je wordt geminacht, sta ik bij je. Ik houd van jou voor degenen die niet liefhebben. Ik doe eerherstel voor degenen die je beledigen. Kom in mijn hart.”

Haar devotie tot de Heilige Mis

Toen de lange pijnlijke maanden jaren werden, verlangde Alexandrina ernaar om het heilig Misoffer te laten opdragen in haar nederige kamer. Het leek haar een genade die onbereikbaar was en ze hield het verlangen voor zichzelf. Maar in de herfst van 1933, toen ze hoorde dat een heilige Jezuiet priester, Mariano Pinho in het district predikte, vertelde ze aan haar zuster Deolinda haar vurige wens. Haar zuster zei haar dat ze alles zou doen wat ze kon.

Kort nadien, schreef de parochiepriester naar Alexandrina en vroeg haar of ze de Heilige Mis zou begeleiden. Ze reageerde onmiddellijk “Het zou zo’n vreugde voor mij zijn dat ik niet weet hoe mij te gedragen, maar het zou een ontbering zijn voor elke priester om te vasten op zo’n koude morgen…” En op 20 november 1933 celebreerde Fr Pinho SJ de eerste Mis in haar kleine kamer, met als doel alle pelgrims van over de hele wereld te bereiken. Hoewel de Mis vele keren in haar kamer werd opgedragen vergat Alexandrina nooit de eerste keer toen ze overweldigd was van vreugde. “Met die eerste Mis,” zei ze daarna, “begon OLHeer zijn tederheid te vermeerderen naar mij en tegelijkertijd het gewicht van mijn kruis. Ik werd gezegend met de genade die Hij in zijn goedheid gaf.

Een verschijning van Jezus

Kort na de eerste Mis die opgedragen was in haar kamer ontving ze een visioen van Christus. Hier is een verslag van die memorabele gebeurtenis :

“Op een nacht verscheen Jezus mij in de gedaante als was hij net van het kruis gehaald. Ik kon diepe, open wonden zien in zijn handen, zijn voeten en zijn zijde. Het Bloed stroomde uit deze wonden, en uit zijn borst. Het stroomde met zo’n kracht dat het gewaad rond zijn pols drenkte van het bloed en op de vloer terechtkwam. Jezus kwam dichter naar mijn bed. Met grote liefde was ik in staat om de wonden te kussen in zijn handen en ik verlangde deze te kussen van zijn voeten. Maar door mijn verlamming kon ik dit niet doen. Hoewel ik niets van mijn verlangen aan Jezus zei, wist Hij wat ik dacht en met zijn handen hield hij een voet omhoog en dan de andere en ik kon ze kussen. Ik overwoog de wonde in zijn zijde en het Bloed dat eruit stroomde en ik was vervuld met medelijden en ik gooide mij in zijn armen en riep uit “O mijn Jezus, hoeveel heb je voor mij geleden!” Ik bleef in zijn amen voor enige ogenblikken en toen verdween Hij.” Deze sublieme visioen liet een onwisbare indruk na op Alexandrina: zelfs jaren erna was de herinnering zo levendig dat het leek dat het nog zichtbaar was.

Tocht naar Kalvarie

In haar brief aan haar geestelijke leidsman van die tijd, Fr Mariano Pinho S.J.:

-         Ik schrijf een korte brief omdat mijn kracht niets meer toelaat. Ik heb de nacht slecht doorgebracht. Ik kon geen positie vinden om te liggen. Zo gaan de dagen voorbij, de ene al beter dan de andere, met dit kruis dat OLHeer me geeft. (6 nov 1933)

-         In de nacht van zaterdag op zondag weet ik niet wat door mijn hoofd ging. Ik sliep en was wakker: het was alsof ik stierf. Dit vreemde fenomeen duurde maar kort, maar het herhaalde zich. Ik denk dat het veroorzaakt werd door mijn rug. Ik hoop dat OLHeer luistert naar mij, maar dat zijn Heilige Wil geschiede… Dikwijls vraag ik: “O mijn Jezus, wat wil je dat ik doe?” En elke keer hoor ik dit antwoord : “Lijd, heb lief en doe eerherstel.” (28 maart 1933)

-         Gezegend is de Heer die mij geroepen heeft in deze wereld om te lijden en zovele beproevingen te lijden! Daar doe ik vele zonden bovenop die me meer pijn doen dan iets anders. Ik vraag elke dag om lijden en ik voel een grote geestelijke troost wanneer ik meer lijd, omdat ik meer te bieden heb aan mijn Jezus. Hoe dan ook er zijn dingen die zoveel moeite kosten, maar Gods Wil en niet mijn wil geschiede. (30 dec 1933)

-         Mijn lijden is aanzienlijk toegenomen en ik kan nu enkel vloeistoffen tot mij nemen door een zwelling in mijn mond. Misschien zal het weggaan, zoals het gekomen is. Door de zwakheid waarin ik mij bevind zal het onmogelijk zijn om heel lang te leven… Het gebrek aan voedsel veroorzaakt me verder lijden terwijl vloeistoffen me doen overgeven. Ik vraag God elke dag om me geen moment in de steek te laten, wel wetend dat ik zonder Hem niets zou kunnen verdragen. (8 maart 1934)

-         Ik zou je willen danken voor je verjaardaggroeten. Ik kan maar een paar zinnetjes schrijven. Het zullen zeker mijn laatste zijn. Ik verontschuldig mij, maar ik kan niet verder schrijven. (ze geeft haar pen aan haar zuster) Mijn lijden is nog toegenomen. Het is daardoor dat het mijn laatste zullen zijn dat ik naar je schrijf. Het is onmogelijk om de pen zelfs maar voor een paar seconden vast te houden, de pijn is zo groot. Ik had een mooi Paasgeschenk van Jezus: naast fysiek lijden, heeft hij me geestelijk lijden gegeven. (7 april 1934)

Twee maanden later in een andere brief, sprak ze over de verschuiving van sommige van haar ribben en voegde eraan toe:

-         Ik kan er niet op leunen zonder grote pijn te voelen, noch kan ik kleren erop verdragen… Komt alles van God, of komt het van de duivel, sinds er incidenten zijn geweest in mijn leven die zijn werk lijken te zijn. (22 juni 1934)

Deze verwijzing naar de duivel is de eerste indicatie naar de duivelse aanvallen die ze begon te lijden. Op het feest van OLVrouw van de Berg Carmel schreef ze:

-         Ik heb de indruk dat de ribben van de borst zich verenigd hebben met deze van de rug, dat veroorzaakt me zoveel pijn dat ik niet weet hoe het te verdragen. Wanneer de pijn onuitstaanbaar is, vind ik de helft van mijn lichaam op het bed liggend en de andere helft op Deolinda’s schoot. Dit zorgt ervoor dat mijn zuster hele nachten in mijn gezelschap moet blijven. Het kost me zelfs moeite om te spreken. (16 juli 1934)

-         Ik heb aan Jezus herhaald : zend me zoveel lijden als je wilt, als ik maar eerherstel kan aanbieden voor de beledigingen die Je ontvangt. (15 aug 1934)

Op 6 september 1934 ervaarde Alexandrina een buitengewone extase, waarin de medelijdende stem van Christus haar uitnodigde om dichter naar zijn Heilig Hart te komen en te delen in het intense vuur van zijn verlossende pijn: “Geef me je handen, omdat Ik hen wil nagelen met de Mijne. Geef me je voeten, omdat Ik ze wil nagelen met Mijn voeten. Geef me je hoofd, omdat Ik het wil kronen met doornen zoals ze deden met Mij. Geef me je hart omdat Ik het wil doorboren met een lans zoals ze het Mijne hebben doorboord. Wijd je lichaam aan me toe; bied jezelf helemaal aan Mij aan… Help Me in de verlossing van de mensheid.” En Alexandrina stemde toe met het verzoek van Jezus.

Aanvallen door de duivel

Alexandrina’s leven van lijden als uitboeting voor de zonden werd nu overschaduwd door de machten van de duisternis. Van 1934 af begon ze overweldigd te worden door afschuwelijke visioenen en gehuil, godslasterlijke beschimpingen dat God haar in de steek had gelaten, dat zelfmoord de oplossing was voor haar leven. Beseffend dat de geest van Satan in hoofdzaak rebellie is, plaatste ze haar wil volledig in handen van haar geestelijke leidsman. Wanneer Fr Pinho niet kon langskomen vroeg hij Alexandrina om hem te informeren van alles wat er met haar was gebeurd. Op 14 september 1934 schreef ze hem :

-         Weet je wat dat zwarte gezicht van de Hel in mijn hoofd probeerde te steken? Wat Ik aan jou schrijf zal de oorzaak zijn van mijn veroordeling, en als ik hem niet gehoorzaam zal het ergste gebeuren… Het doet me wenen.

Haar zo gekweld ziend, verscheen OLHeer een maand later en zei : “Wie wil je gehoorzamen, Mij en je leidsman of de duivel?” Zijn woorden staken haar een hart onder de riem, maar de duivel bleef haar aanvallen : “Excommunicatie, duizend excommunicaties als je blijft schrijven naar je geestelijke leidsman! Je brandt reeds in de hel. Bekeer je, ongelukkige! Bekeer je, miserabele stakker! Het is door affectie dat ik op deze manier spreek. Ik kom nu van je Christus die me zei om jou te nemen, omdat hij je niet langer kan redden. Hij was verdrietig door je schrijven.” De duivel voegde eraan toe dat het nutteloos was te bidden, omdat er geen redding was voor haar, dat niemand haar zou helpen, dat ze zou veroordeeld worden.

Alexandrina zegt hierover: Op een nacht na de gebeden voelde ik de nood om te slapen, toen er plotseling een grote duisternis in mijn kamer kwam… Ik zag een zwarte schaduw en het sprong naar me toe : “Ik kom in naam van je Christus om je naar de hel te dragen, met bed en al”. Ik kuste de crucifix en de stem vervolgde, “Je kust dat boosaardig ding!” Hij beval me dingen te doen waar ik niet kan over spreken… Het was enkel wanneer ik wijwater nam dat ik gerust werd gelaten.

Ze vervolgde: Zo nu en dan zie ik een vlug licht. Twee keer zag ik twee grote ogen, die naar me staarden, maar ze verdwenen vlug. Op zondag hoorde ik een zeer lieve stem zeggend: “Mijn dochter, ik kom je vertellen niets te schrijven van wat je ziet: je zicht bedriegt je. Voel je niet hoe zwak je bent? Je doet me pijn daarmee; het is je Jezus die tot je spreekt, niet Satan.” Ik was op mijn hoede en begon de crucifix te kussen. De stem werd kwaad en donderde “Als je blijft schrijven zal ik je lichaam vernietigen. Denk je dat ik dat niet kan?” In een brief aan Fr Pinho op 14 februari 1935 schreef Alexandrina : De demon wil dat ik de gezegende zaken die ik draag en de crucifix die ik in mijn hand houd wegdoe. Hij vertelde me dat hij mij geheimen moest vertellen maar dat ik eerst deze zaken moest wegdoen want hij haat ze.