2e overweging

Werp u neer, mijn ziel, voor de voeten van uw hemelse Moeder; bezie Haar met diep medelijden en kinderlijke liefde: Zij heeft onuitsprekelijk voor u geleden met en om haar Jezus. Geen mensenkind heeft meer en langduriger geleden dan Maria, en nochtans is Zij het heiligste, het onschuldigste van alle schepselen. Maria is, Zij alleen, de geheel vlekkeloze Maagd. Zij moest niet lijden, omdat het lijden een vrucht en een straf van de zonde is. En toch vinden wij Maria alle smarten verenigd. Terecht mag Zij met de Profeet verzuchten : Mijn leven verging in droefheid en mijn jaren in zuchten.

Daar Zij uitverkoren was tot Moeder Gods en tot Moeder van de mensen, moest Zij haar geliefde Zoon aan de wereld schenken voor de verzoeningsdood op het kruis en ons, zondaars, baren voor het leven van de genade. Zij zal zijn: de Moeder van Smarten. De grote vreugden van haar enig voorrecht, - het goddelijk Moederschap, - hebben Haar ook gebracht de smarten van de Koningin der martelaren.

De kleine Jezus, o Maria, voorwerp van uw liefde en vreugde, is het Lam Gods, bestemd voor het bloedig offer. Gij brengt Hem groot met de tederste zorgen; maar voor uw ogen ontrolt zich reeds het lijdensdrama van uw Jezus: gegeseld, met doornen gekroond, aan het kruis genageld, met gal gelaafd, veracht en bespot temidden van zijn verschrikkelijk lijden, bespot tot in de dood. Dat alles wist Gij door de H. Schrift en de verlichting van de H. Geest.

Uw smarten werden nog vergroot door de beminnelijke aantrekkelijkheid van uw goddelijk Kind, wiens schoonheid de Engelen verrukte. Gij openbaarde aan de H. Brigitta: “Telkens Ik mijn Zoon bezag, Hem in doeken wond, zijn handen en voeten bezag, werd mijn ziel met nieuwe droefheid overstelpt, terwijl Ik er steeds aan dacht, dat men Hem eens zou kruisigen.” Ach! Hoe dikwijls rolden hete tranen uit uw moederogen op de wangen van uw goddelijk Kind, als Gij Het in uw armen drukte.

Gij aanvaarde zulk droevig lot zonder klagen noch zuchten. O Maria, mijn Moeder, leer mij U na te volgen: moge, als ik bedroefd ben, het denken aan uw tranen mij moed geven en sterken.

Toen Maria haar Kind in de Tempel aan de Heer opdroeg, voorspelde de heilige grijsaard Simeon haar: Deze  jongen zal velen in Israël ten val brengen of laten opstaan. Hij zal een omstreden teken zijn – ook door uw ziel zal een zwaard gaan. (Lukas 2, 34-35) Maria neemt haar Kind terug uit de armen van Simeon, en bergt Het weg aan haar Moederhart met onuitsprekelijke liefde en in smart: voor Jezus zal Zij, zo nodig, tot de laatste druppel bloed geven. Weldra gaat Simeon’s voorspelling reeds gedeeltelijk in vervulling.

Een Engel verscheen in een droom aan Jozef en zei: ‘Sta op, neem het kind en zijn moeder mee en vlucht naar Egypte, en blijf daar tot ik u waarschuw. Want Herodes staat het kind naar het leven.’
Hij stond op en nam nog die nacht met het kind en zijn moeder de wijk naar Egypte. (Matt 2, 13-15)

Een zwaard, roodgeverfd door het bloed van onschuldige kinderen, volgt Maria! Men wil Jezus treffen! Dit zwaard doorboorde niet haar Kind, maar wel haar Moederhart. De angst voor het gevaar, dat haar goddelijk Kind dreigt, de smart om zoveel onschuldig bloed, het medelijden met al die weeklagende moeders is als het zwaard dat Maria’s minnend Hart doorboorde.

Ach! Hoeveel medelijden boezemt Gij in, Bannelinge, zo tenger van lichaam, zo jong nog, zo arm en van alles beroofd, die voortvlucht over onbegaanbare en hobbelige wegen, door brandende zandwoestijnen, naar de bittere ballingschap! En wanneer Gij mocht weerkeren, na eindeloze maanden van angst en ontbering, wachtten U nieuwe smarten.

Mijn ziel, zie medelijdend op naar uw hemelse Moeder, voor wiens ogen steeds het zwaard van Simeon flikkert: Zij redt haar Kind uit Herodes’ handen, maar er wacht haar een nog veel wredere dood van haar lieve Jezus.