Vervreemd – Alexander Schmemann

De parabel van de verloren zoon beschrijft berouw als de tijd die je nodig hebt om uit ballingschap terug te keren. De verloren zoon, staat er, vertrok naar een ver land en verkwistte daar al wat hij bezat.

Een ver land! Dat is de enige manier waarop we ons menselijk bestaan moeten zien, als we op weg willen gaan naar God. Iemand die nooit de ervaring van ballingschap heeft gekend,  al was het maar heel even, iemand die niet het gevoel kent, ver van God en het ware leven verwijderd te zijn, die zal nooit echt begrijpen wat christendom is. En wie zich in deze wereld ‘thuis’ voelt en nooit heimwee naar een andere werkelijkheid heeft gehad, die zal niet begrijpen wat bekering is.

Berouw en bekering worden vaak gezien als een kil en ‘objectief’ opnoemen van zonden en fouten. Maar dan vergeet je iets wezenlijks: het gevoel vervreemd te zijn van God, van de vreugde waarin je met God verbonden was, van het ware leven dat God geschapen en geschonken heeft. Het is veel gemakkelijker om op te biechten dat ik mijn vasten niet gehouden heb, mijn gebeden vergeten ben of mijn woede heb uitgeleefd.

Maar het is iets heel anders als ik me ineens realiseer dat ik mijn geestelijke schoonheid heb verkwanseld en kwijtgeraakt ben, dat ik heel ver weg geraakt ben van mijn eigenlijke thuis, mijn werkelijke leven, en dat er iets kostbaars, zuivers en moois onherstelbaar vernield is in mijn bestaan. Precies dat heet berouw, en daarvoor is het tegelijkertijd ook een diep verlangen om terug te keren, de weg terug te gaan, het verloren thuis terug te vinden.