Het leven van de H. Gemma Galgani

De H. Gemma was een leek wiens leven getekend was door goddelijke gunsten en buitengewone genaden, en ook grote beproevingen en lijden. Hoewel ze een buitengewone mysticus en gestigmatiseerde was, die in haar lichaam de tekenen van de Heer Jezus droeg, was haar geestelijk leven verborgen voor de wereld. Ze was nooit het object van publieke nieuwsgierigheid of verering. Haar leven leek gewoon, maar haar ziel beleefde hoogtepunten. Ze werd speciaal gekozen door God om een offerziel te zijn. Ze werd speciaal geroepen om offers te brengen en te lijden voor de bekering van zondaars. Met andere woorden, ze was een slachtoffer van Goddelijke Liefde. Haar leven was er een van offer en lijden voor de bekering van zondaars en eerherstel voor zonden.

Vroege kindertijd

Gemma werd geboren in Camigliano, Italie op 12 maart 1878. Ze was de vierde van 8 kinderen, en de oudste dochter van Henry en Aurelia Galgani. Haar vader was een zeer succesrijke apotheker. Een maand na haar geboorte verhuisde het gezin naar Lucca, waar ze de rest van haar leven doorbracht. Het lijden begon voor haar op een zeer jonge leeftijd. Zoals alle kinderen hield Gemma van haar moeder met heel haar kleine hart. Haar moeder was een heilige en vrome Katholiek en Gemma’s eerste lessen in godsdienst werden gegeven op haar moeders schoot, en het was door haar moeder dat ze in de parochiekerk de smaak te pakken kreeg van de “verborgen en onuitsprekelijke zoetheid van de H. Mis”. “Het was mama,” zei ze jaren later, “die haar als kind deed verlangen naar de Hemel”.

Dood van haar moeder

Het was gedurende deze vroege jaren dat haar moeder tuberculoze kreeg. Haar slepende zieke, was des te pijnlijker voor haar in de wetenschap dat ze haar kinderen zou moeten verlaten toen zij haar zorg het meeste nodig hadden. Gemma wist dat haar moeder naar de hemel zou gaan. Gemma had haar zoveel over de hemel horen vertellen en Gemma’s grote wens was mee te gaan met haar. Elke dag als ze terugkeerde van school was haar eerste gedachte snel naar haar moeders ziekenkamer te gaan vrezend dat haar moeder was overleden gedurende haar afwezigheid. Intussen kwam de dag van haar eerste communie, 26 mei 1885 en daarmee de eerste van de hemelse gesprekken die een groot deel uitmaakten van haar geestelijk leven. Gedurende de Mis na de ceremonie kwam plotseling een stem in haar hart dat tegen haar zei: “Wil je mij je Mama geven?” “Ja, antwoordde ze, als je mij ook meeneemt.” “Nee, zei de stem, geef me je Mama zonder voorbehoud. Ik zal je later naar de hemel brengen.” Ze kon enkel ja antwoorden en toen de Mis gedaan was rende ze naar huis.
Het was haar eerste grote offer en het bezorgde haar veel verdriet en tranen; maar toen haar moeder een paar maanden later stierf was het Gemma die de anderen troostte. Gemma was naar 8 jaar oud.
“Waarom zouden we huilen? Mama is naar de hemel” zei ze.

op school

Kort na haar moeders dood, werd Gemma naar de school van de Zusters van de H. Zita in Lucca gestuurd. Onder de leiding van de goede Zusters kreeg ze meer interesse in het gebed en een devotie voor het Lijden van de Heer. Ze begon dagelijks erover te mediteren. Haar liefde voor de Moeder van God was altijd diep en intens, vooral omdat ze haar aardse moeder was verloren. “Als God mijn moeder heeft meegenomen,” zei ze dikwijls, “heeft Hij me Zijn Moeder gegeven.” Haar veelvuldig gebed was: “Heilige Maagd, maak van mij een Heilige.” Gedurende deze tijd zei ze dikwijls de hele 15 tientjes van de Rozenkrans op haar knieen ’s avonds nadat ze teruggekeerd was van school en ze begon ook boetedoening te doen en ‘s nachts op te staan om te bidden.

Hoe dan ook, het devote leven is dikwijls een harde strijd. En de hulp die ze het meest verlangde en nodig had werd haar geweigerd. Ze had lang de wens geuit om haar Eerste Communie te doen. “Je bent te jong,” had de parochiepriester gezegd. “Geef me Jezus,” zei ze aan de Biechtvader of aan de Zusters, “en jullie zullen zien hoe goed ik zal zijn: ik zal niet opnieuw zondigen, ik zal veranderd zijn” Maar het was niet gebruikelijk dat de Communie werd gegeven op zo een vroege leeftijd, en ze was 10 jaar vooraleer ze uiteindelijk bij uitzondering de Communie kreeg. “Er is geen alternatief,” verklaarde de biechtvader, “maar haar toelaten tot de Communie of haar zien sterven van verdriet.” We kunnen enkel ons inbeelden met welke vurigheid ze de eerste keer haar Heer ontving op het Feest van het Heilig Hart op 17 juni 1887. “Ik voel hier een vuur branden,” zei ze aan een van haar vriendinnen nadien en ze wees naar haar borst. “Voel je het ook?” Ze kon zich niet inbeelden dat er iets buitengewoons was in haar eigen ervaring. Haar leven daarna was een constante groei in vereniging met Jezus. “Gemma kan niets goeds doen,” zei ze, “maar Gemma en Jezus kunnen alles bereiken.”

Gemma’s schoolleven was ten einde door een pijnlijke ziekte. Een kwetsuur aan haar voet waar ze licht was overgegaan resulteerde in een ernstige en pijnlijke infectie en ze werd gedwongen in bed te blijven voor enige maanden. Een operatie was nodig, maar ze weigerde een anesthesist en met de ogen gericht op een kruisbeeld leed ze de verschrikkelijke pijn met niet meer dan een gezucht. De dokters stonden versteld door haar moed en volharding.

Toen ze hersteld was nam ze de plaats in van de moeder en nam alle verplichtingen op zich die de oudste dochter van een moederloos gezin moest dragen. Gedurende deze tijd was ze druk bezig, want het was een grote huishouding. In de tussentijd maakte ze altaarlinnen en kleding voor de kerk of kledij voor de armen. Haar activiteiten bleven niet beperkt tot het huis. Ze verzamelde dikwijls arme kinderen van de buurt om hen godsdienstles te geven. Ze bracht dikwijls bezoek aan de zieken in de hospitalen, hen kleinigheden brengend. Maar ze troostte hen vooral met gedachten van God. Haar liefdadigheid voor de amen en zieken was buitengewoon. Elke keer ze buitenkwam vroeg ze haar vader om geld om weg te geven als liefdadigheid, en als hij weigerde vroeg ze toelating om brood of iets anders te mogen meenemen.

Haar huiselijke plichten en haar bezorgdheid voor de anderen vormden geen hindernis voor de groei van haar innerlijk leven. Integendeel: haar druk leven van actieve liefdadigheid vond zijn inspiratiebron in haar gebedsleven en vereniging met God. Wanneer ze druk bezig was leek ze voor degenen rond haar geheel ingenomen door God. “Haar leven was een gedurig gebed,” zei een priester die haar goed kende, “en haar gebedsboek was het kruisbeeld.” De gedachten aan het lijden van Christus bleven haar volgen, en het was in die dagen dat ze een groeiend verlangen ervaarde om de Gekruisigde Jezus lief te hebben met heel haar hart, samen met een verlangen om Hem te helpen in Zijn lijden.” Ze werd vooral toegewijd aan het Lijden van Onze Heer. “O Jezus,” bad ze, “ik wens U te volgen wat het mij ook van lijden moge kosten—om U vurig te volgen… Ik wens te lijden voor U.”

Ernstige ziekte

God wachtte niet lang om haar gebed te verhoren want ze kreeg kort daarna de diagnose van rugtuberculoze (of mogelijks rug meningitis). Ze had de symptomen ervan gevoeld, maar haar vrome afkeer van medisch onderzoek zorgde ervoor dat ze het zolang uitstelde tot ze het bed moest houden. Haar ernstige conditie en het geduld en zoetheid waarmee ze leed deed degenen die haar kenden aan de zijde van haar bed zitten. Een van haar bezoekers bracht haar het "Leven van de Zalige Gabriel Possenti", die gekend was voor zijn heiligheid en mirakels, hoewel hij nog niet heilig was verklaard op dat tijdstip.

Gabriel Possenti

Gemma had eerst weinig interesse maar na Broeder Gabriels naam te hebben aanroepen in een bekoring met direct effect begon ze het boek te lezen en ontwikkelde een bijzondere toewijding tot hem. Niet lang erna verscheen hij aan haar temidden van haar ernstige ziekte, en sprak woorden van troost en aanmoediging.

Miraculeuze genezing

In februari 1899 vonden de dokters haar geval uitzichtloos en ze kreeg de Laatste Sacramenten toegediend. Haar biechtvader sinds haar kindertijd, Monsignor Giovanni Volpi, hulpbisschop van Lucca en nadien Bisschop van Arezzo, bracht haar een bezoek op 19 februari en vroeg haar dat ze een noveen voor de H. Margaretha Maria Alacoque moest bidden voor haar genezing. Twee keer begon ze de noveen, maar vergat ze voort te bidden. Wat er toen gebeurde was het volgende:
“Op de 23 februari begon ik voor de derde keer, of beter ik wilde ze beginnen want het was een paar minuten voor middernacht, wanneer ik rozenkranskralen hoorde en een hand voelde op mijn voorhoofd. Een stem zei het Onze Vader, een weesgegroet, en het Glorie zij negen keer achtereenvolgens. Ik kon amper antwoorden want ik was te zwak. Dan vroeg de stem: ‘Wil je genezen? Ja, je zult genezen. Bid met geloof tot het Heilig Hart van Jezus. Ik zal elke avond komen tot het einde van de noveen en we zullen samen bidden tot het Heilig Hart." En ik vroeg wat met de Heilige Margaret Maria? “Herhaal het Glorie zij drie keer ter harer ere.” Het was de Passionist, H. Gabriel Possenti die was verschenen en die haar aanmoedigde. "Hij kwam elke avond en we baden de gebeden tesamen. De noveen eindigde op de eerste vrijdag van maart. Op die dag ontving ik de Heilige Communie vroeg in de morgen. O wat een gelukkige momenten bracht ik door met Jezus. Hij vroeg me ook, 'Wil je genezen worden?' "Mijn emotie was zo groot dat ik niet kon spreken, maar in mijn hart antwoordde ik, Wat U wil, O Jezus! … De genade werd verleend. Ik was genezen. Ik stond recht uit bed. Degenen in huis weenden van geluk. Ook ik was blij, maar niet zozeer dat ik genezen was, maar dat Jezus mij als Zijn kind gekozen had. Want die morgen voor Hij vertrok had Hij gezegd: 'Mijn kind, de genade die je hebt gekregen deze morgen zal gevolgd worden door vele andere die nog groter zijn.'

Gemma's genezing was compleet en permanent. Haar ziekte had meer dan een jaar geduurd en had haar bijna het leven gekost, maar nadien was haar gezondheid normaal.

Haar eerste gedachte na haar genezing was waarop ze lang gehoopt had nl. het binnengaan in een klooster. De omstandigheden hadden het onmogelijk gemaakt om te realiseren, maar nu leek de lucht opgeklaard. Verschillende religieuze gemeenschappen in Lucca wilden haar graag accepteren en moedigden haar zelfs aan. Maar de kerkelijke autoriteit geloofde niet in haar plotselinge genezing van zo’n gevaarlijke ziekte en ook haar bijzondere mystieke ervaringen waren gekend door de lokale Bisschop. De deuren werden tot haar groot verdriet voor haar gesloten.

Ondertussen bleef haar geestelijk leven groeien in intensiteit en vurigheid; haar vereniging met God werd intiemer, en haar ziel werd bezocht met goddelijke communicatie. Ze deed zelfs gedurende haar ziekte het Heilig Uur ter ere van de doodsstrijd van Jezus in Gethsemane. Uit dankbaarheid voor haar genezing beloofde ze het Heilig Hart van Jezus dat ze het Heilig Uur zou houden elke donderdag nacht – een belofte die ze hield voor de rest van haar leven. Het was gedurende dit Heilig Uur dat Jezus in haar ziel buitengewone genaden stortte die van haar leven een martelaarschap van liefde maakte. Haar eerste ervaring van deze Heilige Donderdag beschreven door haar geestelijke leidsman :
“Ik bracht het hele uur biddend door en weende om mijn zonden. Ik zat neer omdat ik mij zwak voelde. De smart bleef duren. Ik verloor plotseling het gebruik van mijn zintuigen. Ik probeerde recht te komen en de deur van mijn kamer op slot te doen. Waar was ik? Ik bevond mij in aanwezigheid van de Gekruisigde Jezus, en er vloeide bloed uit Zijn wonden. Het aanblik vervulde mij met pijn. Ik maakte een kruisteken. Ik voelde een grote rust, maar toch een intense smart voor mijn zonden. Ik knielde neer met mijn voorhoofd tegen de grond en bleef zo uren zitten…toen ik bijkwam waren de wonden van Jezus zo in mijn geest gegrift dat ze nooit meer weg zijn gegaan.”
Het visioen vulde Gemma met een nieuwe afkeer voor zonde en een intens verlangen om te lijden met Jezus en een offerziel te worden voor de redding van zielen. Het verlangen werd ingewilligd. Op een morgen na de Heilige Communie hoorde ze een stem van Jezus tot haar zeggen, “Hou moed Gemma, Ik wacht op jou op Kalvarie waar je spoedig heen zult gaan."

Gemma ontvangt de stigmata

De betekenis van de woorden werd spoedig duidelijk. Een paar dagen later, op donderdag 8 juni, de vooravond van het Feest van het Heilig Hart, wanneer ze zoals gewoonlijk een Heilig Uur begon voelde ze een felle smart voor haar zonden zoals ze nooit eerder ervaren had en een levendig aanvoelen van Jezus lijden. Plotseling was ze in extase en was ze in aanwezigheid van haar hemelse Moeder en haar Engelbewaarder. De engel liet haar een akte van berouw zeggen en Maria troostte haar met de verzekering dat haar zonden waren vergeven, en ze kreeg te horen dat ze een grote genade ging ontvangen door de liefde van Jezus. Dit zijn Gemma’s woorden:  “Dan opende Ze haar mantel en bedekte mij ermee. Op hetzelfde moment verscheen Jezus met Zijn open wonden: maar in plaats van bloed kwamen er vlammen uit. In een ogenblik raakten die vlammen mijn handen, voeten en hart. Ik voelde alsof ik aan het sterven was en ik zou op de grond gevallen zijn, was het niet dat mijn Moeder me steunde onder haar mantel. Ik bleef in die positie voor enkele uren. Toen kuste Ze mijn voorhoofd, het visioen verdween en ik bleef alleen achter op mijn knieen. Maar ik bleef een intense pijn voelen in mijn handen, voeten en hart. Ik stond op om naar bed te gaan, maar ik zag dat er bloed vloeide uit de plaatsen waar ik pijn had. Ik bedekte hen zo goed ik kon en kroop in bed met de hulp van mijn Engelbewaarder. De volgende morgen had ik het moeilijk met naar de heilige Communie te gaan. Ik deed een paar handschoenen aan om mijn handen te verbergen. Maar ik kon bijna niet rechtstaan en ik voelde dat ik elk moment kon sterven. Die pijn bleef duren tot 15:00 uur op Vrijdag, het Feest van het Heilig Hart.”

Jezus mijn Zoon houdt heel veel van jou en Hij wil je een genade geven - OLV van smarten aan de H. Gemma

Los van haar verwarring was Gemma’s enige gedacht hetgeen dat ze gevoeld had na haar Eerste Communie wanneer ze een vuur voelde branden in haar hart en ook dat het een gewone ervaring was met degenen die Jezus had uitverkoren als de Zijne. Ze wilde iemand in vertrouwen nemen na haar ervaringen en ging naar haar tante met opgeheven handen en eenvoud als een kind : “Tante, kijk wat Jezus gedaan heeft.” De goede vrouw stond versteld van verbazing, maar begreep weinig van het vreemde fenomeen.

Het fenomeen herhaalde zich regelmatig elke donderdagavond, beginnend om 23.00 u en het duurde tot 15.00 u de vrijdagnamiddag. Gemma leek al de fases van het Lijden te passeren en droeg in haar lichaam al de tekenen van Christus fysieke lijden: niet enkel de wonden in de handen, voeten en zijde, maar ook de doorboring van de doornenkroon, de tekenen van de geseling, de wonde op de schouder veroorzaakt door het gewicht van het Kruis, allen vergezeld van de meest verschrikkelijke pijn. Gedurende deze uren had ze liefdevolle gesprekken met Jezus op fluistertoon, dikwijls smeekte ze om genade voor zondaars en offerde ze zichzelf als offer ter uitboeting van hun zonden.

Voor enige tijd hield Gemma deze buitengewone gebeurtenissen verborgen zelfs voor haar biechtvader: deels door haar extreme nederigheid en deels door de moeilijkheid om het uit te leggen in de biecht. Maar na een paar weken kreeg ze een inwendige stem zeggen: “Je zult een dochter zijn van mijn Lijden, en een favoriete dochter: een van deze (Passionisten) zal een vader zijn voor jou: ga en maak alles kenbaar aan hen.” Er werd in Lucca een Passionist gevonden die haar adviseur werd en haar biechtvader Mgr. Volpi goed kende. Passionist Vader Germanus werd uiteindelijk haar geestelijke leidsman.

Vader Germanus

Mgr. Volpi stond verbaasd en twijfelde aan de authenticiteit van Gemma’s buitengewone mystieke ervaringen. Hij legde het geval voor aan Vader Germanus, die veel ervaring had en alles nogal wetenschappelijk opvatte. Hij wilde eerst niets met Gemma te maken hebben en adviseerde Mgr. Volpi dat Gemma het gewone geestelijke pad zou volgen. Maar onder druk ontmoette hij toch Gemma. Na een grondig onderzoek kwam hij toch tot de vaststelling dat zij een uitverkoren ziel was en bleef haar geestelijke leidsman voor de rest van haar leven. Na haar dood schreef hij een biografie van Gemma getiteld “Het Leven van de H. Gemma Galgani”.

Gemma verhuist naar het huis van de Giannini

Toen Gemma’s vader stierf liet hij het gezin berooid achter en zij was verplicht om bij een van haar tantes te wonen. Gemma was toen 19 jaar oud. Een van Gemma’s hoofdzorgen was het verborgen houden van de grote dingen die God met haar had gedaan. Het was spoedig duidelijk dat dit in haar tante’s huis niet mogelijk was. De jonge gezinsleden waren nieuwsgierig en er was niet een medelevend. Men begon erover te roddelen. Gemma was dikwijls in extase zelfs gedurende haar dagelijkse bezigheden, en was overgeleverd aan degenen rondom haar die dergelijke buitengewone genaden niet begrepen. Ze had daardoor veel te lijden. Tenslotte werd ze in huis genomen door de Giannini familie onder invloed van de Passionisten. Het was een bekende familie in Lucca. Eerst werd ze als occasionele gaste ontvangen en later als een geadopteerde dochter. De huishouding bestond uit de vader en moeder met 11 kinderen en een tante genaamd Cecilia die Gemma reeds kende en haar bewonderde en zij werd een geadopteerde “moeder” voor haar.

Giannini familie

Het karakter van het gezin kan verteld worden door de vader Matteo Giannini. “Mijn vijf zonen zijn een grote troost voor mij. Ze gaan elke dag naar de Heilige Communie en zijn zeer betrokken bij Katholieke acties. Van mijn dochters zijn er vijf nonnen, en een is gehuwd.

Dagelijks leven

In het huis van de Giannini was Gemma beschut voor de ogen van de wereld en van de reputatie van ongewone heiligheid die haar zo misnoegde. Haar leven in de Giannini huishouding was er een van voortdurende en nuttige activiteit. Zij was nooit zonder werk.
“Toen ze in het begin naar ons kwam” zei haar geadopteerde “moeder” Cecilia “crochetteerde ze, maar ze breide het liefst of herstelde kousen. Het hield haar bezig, want ze herstelde voor het hele gezin. Ze stond altijd klaar om te doen wat er moest gedaan worden. Ze hield zich altijd bezig.” Een priester die bij de familie was en haar dagelijkse bezigheden zag bewonderde “haar eenheid met God. Zelfs temidden van de meest verstrooiende huiselijke taken leek ze volledig op te gaan in God en in voortdurende meditatie. Maar dit hinderde haar niet om met grote zorg te doen wat er moest gedaan worden.”
Een andere taak dat ze zich aantrok was de zorg voor de zieken. “Ze zorgde altijd voor degenen die ziek waren in huis. Ze legde grote zorg en attentie aan de dag en in alle dingen toonde ze de grootste liefde; ze deed alles uit liefde voor God.”

Weinigen vermoedden dat achter Gemma’s gewone leven de sublieme geestelijke toppen schuilgingen. Haar eenvoud en nederigheid bedekten de geheimen van haar innerlijk leven. Een priester, die veelvuldig de Giannini familie bezocht en haar goed kende, was zich niet bewust van haar buitengewone heiligheid tot haar dood het onthulde. “Haar bescheidenheid en eenvoud maakten een aangename indruk op mij. En hoewel ik dikwijls in contact kwam met haar kon ik in haar niet de kleinste onvolmaaktheid vinden… Ze was iemand van weinig woorden. Ik hoorde haar nooit spreken over haarzelf. Ze had een delicaat geweten en een mooie ziel, alles ingesteld om God lief te hebben, maar ik dacht niet dat ze zo ver gevorderd was in heiligheid.”
Vader Germanus vertelt ons dat er een karakteristieke deugd was van Gemma en dat was haar evangelische eenvoud. Het vergezelde haar tot de hoogten van het bovennatuurlijk leven. Zij kon niet denken of spreken in iemands nadeel. “Je had een tang nodig,” zei een getuige “om een woord van haar te horen over anderen, zelfs al was de informatie noodzakelijk, als het een woord was in iemands nadeel.” Ze was dikwijls in extase gedurende de dag, maar ging verder met haar werk klaarblijkelijk onbewust van enige onderbreking. En na de lange wekelijkse extase “stond ze recht alsof niets was gebeurd, ze waste de bloedvlekken weg en trok haar mouwen naar beneden om de grote littekens op haar handen te verbergen. Ze geloofde dat niemand haar had opgemerkt en keerde terug naar de andere leden van het gezin en nam deel aan het werk van de dag.”

Het was haar eenvoud dat haar eerst deed geloven dat haar mystieke ervaringen gewoon waren voor allen die God wensten lief te hebben. En toen ze besefte dat ze buitengewoon waren werd ze door angst overvallen dat ze misschien een bedriegster was. Ze vroeg dan ook aan haar geestelijke leidsman :“Moet ik geloven dat het Jezus is, of de duivel of mijn eigen inbeelding? Ik ben onwetend en ik kan bedrogen zijn. Wat zou er van mij worden als ik het slachtoffer werd van waanideeen? U weet dat ik deze dingen niet wens. Ik wil enkel dat Jezus blij is over mij.” Of nog, “ Kan het zijn dat ik een bedriegster ben? Als ik het ben zal ik mijn ziel verliezen. Ik zou willen dat u uitlegt wat een bedrieger is, want ik wil niemand bedriegen.” Ze vond haar enige troost in de absolute gehoorzaamheid aan haar biechtvader en haar geestelijke leidsman: “O, wat een troost vindt mijn hart in gehoorzaamheid! Het vult me met kalmte die ik niet kan uitleggen. Lieve gehoorzaamheid! Bron van al mijn zielerust.”

Gemma en de bekering van zondaars

Gemma’s hele leven was inderdaad een van een lang ononderbroken offer van het heroische soort. Voor een wereldlijk ingestelde persoon is zo’n leven van lijden misschien vreselijk en zelfs tragisch. Maar er is een geheim dat het volledig verklaart. Van haar vroege kindsheid vulde de contemplatie van de Gekruisigde Jezus haar met een gevoel van haar eigen zondigheid en het verlangen er eerherstel voor te doen, en dan met Hem verbonden te zijn in Zijn lijden en hen te delen als eerherstel voor de zonden van de wereld. Zielen winnen voor Jezus door gebed en lijden was de enige passie in haar leven. Zelfs als een kind op school zei haar leraar, “Gemma leed omdat er zonde werd gepleegd. Ik herinner mij toen ze een klein kind was dat ze verdrietig was als een van haar vriendinnen verkeerd had gehandeld… Ze bad veel, maar vooral voor de arme zondaars, en offerde verstervingen voor hen zoals een kind kan doen.” Het was de drijfveer van haar leven die de getuigen van haar heroische heiligheid herhaaldelijk vermelden als een karakteristiek van haar. Zoals sommige van de getuigen hebben verklaard: “Ze was vooral aangetrokken om te bidden voor arme zondaars.”...“Ze werd gekweld door de gedachte aan de zonden van de wereld en ze offerde zichzelf op aan God in naam van de zondaars.”...“Ze zou graag in de wereld zijn gegaan om te werken aan de uitbreiding van Christus’ koninkrijk door heidenen, ketters, en zondaars te bekeren.”... “De zonden van de mensheid en de beledigingen die deze veroorzaakten aan Jezus waren een acute en constant bron van lijden voor Gemma.” Ze was dikwijls in extase aan het smeken voor zondaars en zelfs haar leven voor hen aan het aanbieden. “Wat wenst U, O Jezus? …Mijn leven? Het is het Uwe … Ik heb het reeds opgeofferd aan U. Bent U gelukkig als ik het opnieuw offer als uitboeting voor mijn zonden en die van alle zondaars? Als ik honderd levens had zou ik ze allemaal aan U geven!”