De tijd als een geschenk – Andre Louf

Je bekeren is altijd een kwestie van tijd: de mens heeft tijd nodig, en ook God wil tijd met ons doorbrengen. We zouden een absoluut verkeerd beeld van de mens hebben als we zouden denken dat belangrijke dingen in een mensenleven in een oogwenk voorgoed kunnen plaatsvinden. Een mens zit zo niet in elkaar, hij heeft tijd nodig om te groeien, te rijpen en al zijn mogelijkheden tot ontwikkeling te brengen. God weet dat beter dan wijzelf en daarom wacht Hij, geeft Hij niet op, is Hij vergevingsgezind en grootmoedig: ‘Gods goedheid wil je tot inkeer brengen’ (Rom 2,4).

Niet zijn verontwaardiging maar, integendeel, zijn liefde, zijn goedheid, zijn geduld. In de proloog van zijn regel maakt Benedictus daar een pregnante opmerking over: God is elke dag op zoek naar zijn arbeider, en de tijd die Hij ons geeft is een vorm van opschorting en uitstel, een geschenk, genadetijd die wij gratis ontvangen. Het is een tijdspanne die wij gebruiken kunnen om God nogmaals te ontmoeten, steeds beter te ontmoeten in zijn onvoorstelbare barmhartigheid. Pas later, na onze dood, zullen we zonder en buiten de tijd kunnen leven, voor eeuwig. In dit leven is de tijd ons gegeven om God steeds beter te leren kennen: een tijd van bekering en genade, ons gegeven omdat God barmhartig is.