[1]

Een tak ontspruit aan de stronk van Isaï,
een twijg ontbloeit aan zijn wortels.

[2]

De geest van de heer rust op hem,
een geest van wijsheid en inzicht,
een geest van beleid en sterkte,
een geest van kennis en ontzag voor de heer.

[3]

Hij ademt ontzag voor de heer.
Hij spreekt geen recht naar uiterlijke schijn
en hij doet geen uitspraak op grond van loze geruchten;

[4]

hij geeft de geringen hun recht
en de armen in het land krijgen een eerlijk vonnis.
Hij kastijdt de verdrukkers met de roede van zijn mond
en de slechte mensen doodt hij met de adem van zijn lippen.

[5]

Gerechtigheid draagt hij als een gordel om zijn lendenen,
en trouw als een gordel om zijn heupen.

[6]

De wolf en het lam wonen samen,
de panter vlijt zich neer naast het bokje,
het kalf en de leeuw weiden samen:
een kleine jongen kan ze hoeden.

[7]

De koe en de berin sluiten vriendschap,
hun jongen liggen bijeen.
De leeuw eet stro, net als de os.

[8]

De zuigeling speelt bij het hol van de adder,
het kind strekt zijn hand uit naar het nest van de slang.

[9]

Niemand doet nog kwaad of handelt nog verderfelijk op heel mijn heilige berg,
want de kennis van de heer vervult het hele land, zoals het water heel de bodem van de zee bedekt.

[10]

Op die dag staat de wortel van Isaï
als een vaandel voor de volken opgericht:
de volken zoeken hem op, en zijn woonplaats zal prachtig zijn.