De geboorte van Christus – A. K. Emmerick

De zon stond reeds laag, toen de H. Familie de ingang van de grot bereikte. De jonge, los meelopende ezelin, die bij het vaderlijk huis van Jozef aanstonds om de stad naar hier vooruit was gelopen, kwam hun dadelijk bij hun aankomst tegemoet; zij sprong en huppelde speels om hen heen; dit viel de H. Maagd op en zij zegde tot Jozef: “Zie, het is gewis Gods wil dat wij hier onze intrek nemen”. Jozef was evenwel zeer bedroefd en in zijn hart voor Maria verlegen, omdat hij haar zo dikwijls een goede ontvangst te Bethlehem had voorgespiegeld en nu niets voor haar had gevonden dan een eenzame grot.

Hij plaatste het lastdier onder het afdak voor de ingang van de grot en bracht daar voor Maria een rustplaats in gereedheid. Maria ging neerzitten en hierop ontstak Jozef het licht, opende de deur van licht vlechtwerk en ging de grot binnen. De ingang van de grot was nauw, doordat tegen de wanden vele bussels stonden van een soort stro dat op biezen geleek en waarover bruine matten hingen. Ook verder, achteraan, in de gewelfde grotkamer stonden allerlei hinderende voorwerpen. Jozef hield opruiming en bracht zoveel naar buiten als nodig was om voor de H. Maagd een gemakkelijke rustplaats in het oostelijk punt van de grot te bereiden.

Nu bevestigde hij een brandende lamp aan de wand van de deemsterige grot en bracht Maria binnen; zij ging op de met dekens en reisgoed aangelegde rustplaats neerzitten. Jozef verontschuldigde zich deemoedig dat hij geen fatsoenlijker onderkomen had kunnen vinden, doch in haar vurige, stildiepe godsliefde was de H. Maagd tevreden en gelukkig. Terwijl zij nu uitrustte, spoedde Jozef zich met een lederen waterzak, die hij had meegebracht, achter de heuvel in de richting van de melkgrot naar het weidedal; er vloeide een smal klein beekje door. Jozef maakte de zak met twee paaltjes op zulk een manier in het beekje vast, dat hij vol lopen moest en hij kwam ermee naar de geboortegrot terug.

Hierna ging hij in de stad enige eetwaren kopen, ook wat vruchten en bundeltjes rijshout. De sabbat naderde en wegens de vele vreemdelingen in de stad, die zich hier de onmisbaarste dingen moesten aanschaffen, waren op de hoeken van de straten tafels of kramen met de meest onontbeerlijke levensbehoeften opgesteld. De prijs voor wat men nam of kocht legde men er bij neer. De lieden, eigenaars of knechten, die er toeziend bijstonden waren geen Joden. Jozef keerde terug en bracht in een soort vuurpot, die van een getralied deksel en onderaan van een steel voorzien was, gloeiende kolen mee; hij stortte ze uit in de grot tegen de noordelijke wand en legde er een vuurtje mee aan. Zo’n vuurpot had hij, evenals ander klein huisgerei, op reis bij zich. Het bundeltje hout bestond uit dunne takken die met dikke biezen behoorlijk te zamen gebonden waren.

Jozef maakte nu een sobere maaltijd klaar, die bestond uit een moes van gele korrels en uit een dikke gekookte vrucht, waarin men, als men ze aan stukken sneed, vele zaden vond; ook aten zij er kleine, platte broden bij. Nadat zij gegeten en hun eetmaal met gebeden besloten hadden, maakte Jozef voor de H. Maagd een legerstede gereed. Over een strooisel van biezen spreidde hij een deken uit, zoals die welke ik beschreven heb, terwijl men ze in Anna’s huis aan het vervaardigen was; hij legde aan het hoofdeinde ervan een opgerolde deken als hoofdkussen. Nadat hij de ezel binnengebracht en vastgebonden had op een plaats waar hij niet hinderlijk kon zijn, stopte hij de openingen in het gewelf om tocht te voorkomen en richtte ten slotte een rustplaatsje in voor zichzelf in de gang van de grot.

Nu was de sabbat begonnen; ik zag Jozef en de H. Maagd onder de lamp staan bidden; zij reciteerden gezamenlijk de sabbatgebeden. Daarna verliet Jozef de grot en ging nog een keer naar de stad terug. Misschien wel om de sabbatoefening in de synagoge bij te wonen. Maria echter wikkelde zich in om zich ter ruste te leggen. Terwijl Jozef weg was, zag ik haar voor de eerste maal geknield bidden. Dan legde zij zich neer op haar zijde; haar hoofd rustte op haar arm, die op het kussen of de opgerolde deken lag. Het was al laat, toen Jozef terugkeerde; hij was bedroefd; het scheen me toe dat hij weende; hij bad nog enige tijd en legde zich dan rouwmoedig op zijn legerstede in de gang van de grot.

De H. Maagd bracht de sabbat in de geboortegrot in gebed en overweging door; zij was vol godsvrucht. Jozef ging verscheidene malen uit, waarschijnlijk om de sabbatoefeningen in de synagoge te Bethlehem bij te wonen. Ik zag hen samen de gisteren toebereide spijzen gebruiken en ook hun gebed gemeenschappelijk verrichten. ’s Namiddags, rond de tijd waarop de Joden op de sabbat een wandeling plegen te doen, gingen zij door het kleine dal achter de grot naar de melkgrot; zij bleven een tijd in die grot, die ruimer was dan de geboortegrot; in deze melkgrot zorgde Jozef weer voor een zitplaats voor Maria; daarna baden zij ook nog een tijd onder de heilige boom boven de grot. Maria bleef hier bidden en overwegen, totdat Jozef, die weer voor het sluiten van de sabbat naar Bethlehem gegaan was, haar kwam halen om met haar naar de geboortegrot terug te keren.

Maria had tot de H. Jozef gezegd dat haar Kind heden te middernacht geboren zou worden; het zou immers op dat uur negen maanden geleden zijn dat Gods engel haar begroet had. Zij had Jozef gesmeekt om van zijn kant geen moeite te ontzien om het door God beloofde en bovennatuurlijk ontvangen Kind bij zijn intrede in de wereld zo eervol mogelijk te ontvangen. Ook verzocht zij hem zijn gebed met het hare te verenigen, om voor de hardvochtige lieden, die hun onderdak geweigerd hadden, genade te verwerven. Jozef vroeg haar of zij het niet goed vond dat hij naar Bethlehem ging, om de hulp in te roepen van een paar goede vrouwen, die hij daar kende, doch zij wees dit voorstel af met de verzekering dat zij geen menselijke hulp nodig zou hebben.

Jozef begaf zich nog voor het einde van de sabbat naar Bethlehem en kocht er haastig, zodra de zon ondergegaan en de sabbat uit was, enige benodigdheden, namelijk een voetbankje, een klein laag tafeltje, wat eetwaren, ook gedroogde vruchten en druiven, en spoedde zich daarmee naar de grot terug, Nu snelde hij naar de melkgrot om de H. Maagd af te halen en naar de geboortegrot terug te leiden. Hier nam Maria weer plaats op haar rusttapijt of deken in de meest oostelijke hoek van de grot.

Jozef maakte nog spijzen gereed en zij aten en baden te zamen. Vervolgens zonderde hij zijn slaapcel geheel van de overige ruimte af, door ze af te sluiten met matten die hij in de grot gevonden had en die hij op enige staken hing. Hij voederde ook nog de ezel, die gezien van de ingang uit, links tegen de wand van de geboortegrot stond. Dan vulde hij de ruif of de van staven gemaakte kribbe, met biezen en fijn zacht mos, en spreidde er een deken over uit, die over de rand van de ruif neerhing. Toen nu de H. Maagd hem zegde dat haar ogenblik naderde en vroeg dat hij zich in zijn celletje in gebed zou afzonderen, hing hij nog verscheidene brandende lampen in de grot op en ging dan, daar hij gerucht buiten de grot meende te horen, nog even zien.

Hier vond hij de jonge ezelin, die tot nog toe vrij in het herdersdal rondgelopen had; ze was vol speelse vreugde naar hier gerend en nu dartelde zij rond Jozef heen; hij bond haar onder het afdak voor de grot vast en strooide voeder voor haar. Na de ezelin vastgebonden te hebben, keerde Jozef terug in de grot. Alvorens in zijn slaapcel binnen te gaan, wierp hij een blik in de richting van de H. Maagd en zag haar op haar legerstede in gebed neergeknield, met het aangezicht naar het oosten en dus met haar rug naar hem gekeerd; hij zag haar als met vlammen omgeven; de gehele grot was als met een bovennatuurlijk licht vervuld; hij beschouwde deze vlammen gelijk eertijds Mozes verbaasd de brandende doornstruik beschouwde. Dan trad hij vol heilige schroom zijn slaapvertrek binnen en wierp zich biddend op zijn aangezicht neer.

Ik zag de glans rondom de H. Maagd voortdurend in helderheid toenemen; het licht van de door Jozef ontstoken lampen was niet meer zichtbaar. Maria zat geknield op haar rusttapijt in een ruim, ongegordeld, rondom haar op de grond uitgespreid kleed, met het aangezicht naar het oosten. Op het twaalfde, middernachtelijk uur geraakte zij onder haar gebed in extase. Ik zag haar van de aarde omhooggeheven, de grond zag ik onder haar; zij hield de handen gekruist op de borst; de glans om haar heen groeide gedurig; alles, zelfs het levenloze, scheen bezield en vol vreugde te leven en te bewegen, het rotsgesteente van het gewelf, van de wanden, van de bodem van de grot, alles was in dit licht als met sprankelend leven vervuld.

Opeens was voor mij het gewelf van de grot verdwenen; boven Maria opende zich een baan van licht, die zich met toenemende glans verhief tot in het hoogste van de hemel. In deze lichtbaan was in de verte een wonderbare beweging van glorien die door elkander wemelden, doch die, naargelang ze naderkwamen, duidelijker in de vorm van hemelse engelenkoren verschenen. De H. Maagd, in vervoering van de aarde opgeheven, doch met de ogen naar de aarde schouwend, aanbad nu haar God, wiens moeder zij geworden was, haar God die daar nu als pasgeboren, hulpeloos Kindje voor haar op de grond neerlag. Ik zag onze Verlosser als een schitterend, klein Wichtje, op het tapijt voor de knieen van de H. Maagd neerliggen.

Het straalde zulk licht uit dat het alle omgevende glans overstraalde. Het leek me heel klein te zijn, maar het leek ook onder mijn ogen te groeien; maar dit alles was slechts het trillen en bewegen van zulk een grote glans, dat ik niet nauwkeurig zeggen kan hoe ik het gezien heb. De H. Maagd bleef nog een tijdlang in geestverrukking en ik zag hoe zij een doek over het Kind uitspreidde, maar zij raakte het nog niet aan en nam het nog niet op. Na een zekere tijd zag ik het Kindje Jezus zich bewegen en ik hoorde het wenen. Hierop kwam Maria tot zichzelf, hief het Kindje van het tapijt op, hulde het in de doek die zij erover uitgespreid had en hield het nu in haar armen aan haar borst gedrukt; vervolgens ging zij zitten en hulde zich met het Kind geheel in haar sluier, en ik geloof dat Maria nu de Verlosser voedde aan haar borst.

Thans zag ik om haar heen vele engelen in een geheel menselijke gedaante voor het Kindje in aanbidding op hun aangezicht ter aarde liggen. Er kon een uur sinds de geboorte verlopen zijn, toen Maria de H. Jozef, die nog aan het bidden was, uit zijn cel riep. Hij naderde en wierp zich vol godsvrucht, vreugde en nederigheid op zijn aangezicht neer. Eerst toen Maria hem opnieuw verzocht om met vreugde en dank het heilig geschenk van de Allerhoogste aan zijn hart te drukken, richtte hij zich op, ontving het Jezuskindje in zijn armen en loofde en dankte onder vreugde tranen de barmhartige God.

De H. Maagd wikkelde dan het Jezuskindje in doeken; ik kan mij de manier waarop het ingewikkeld werd op het ogenblik niet duidelijk meer herinneren ik weet alleen nog dat het eerst in een rode doek, en hierover in een witte doek tot onder de armpjes ingewikkeld werd. Bovenaan hulde Maria het tot aan het hoofdje in nog een andere doek; zij had slechts vier doeken bij zich. Nu zag ik Maria en Jozef naast elkander met de benen onder zich gekruist op de grond neergezeten; zij spraken niet en schenen in aanbidding en beschouwing verzonken. Voor Maria lag op het grondtapijt, als een klein kind ingewikkeld, de pasgeboren Jezus, schoon en schitterend als een licht uit de hemel.

Hierna legden zij het kind in de kribbe; Jozef had de kribbe met biezen en fijne zachte kruiden opgevuld en daarover een deken gelegd dat aan de zijden neerhing; ze stond op vier staken boven de op de grond liggende steentrog of drinkbak, rechts van de gang van de grot. Nadat zij het Kind in de kribbe hadden neergelegd, stonden zij er allebei naast en stortten tranen van geluk, God lovend en dankend. Jozef bracht nu opnieuw een legerstede en een zitplaats voor de H. Maagd in gereedheid, naast de kribbe, ik zag haar voor en na Jezus’ geboorte geheel in een wit kleed gehuld. Ik zag haar daar in de eerste dagen hetzij neerzitten, knielen of staan, of ook op haar zijde gelegen ingehuld sluimeren; ze was echter niet ziek noch vermoeid. Wanneer mensen haar bezochten, omsluierde zij zich nauwer en zat overeind op het geboortetapijt.