Aankomst van Maria en Jozef bij Elisabet en Zakarias (A. K. Emmerick)

Het huis van Zakarias lag op een afzonderlijke heuvel. Andere huizen lagen er groepsgewijze omheen verspreid. Niet ver vandaar daalde een nogal waterrijke beek van de berg af. Het scheen mij de tijd te zijn dat Zakarias huiswaarts keerde van Jeruzalem, waar hij het paasfeest bijgewoond had. Ik zag Elisabet, door een vurig verlangen gedreven, uit haar huis een goed eind ver de weg naar Jeruzalem opgaan en hoe, tamelijk ver van huis, Zakarias haar ontmoette. Gezien haar gezegende en gevorderde toestand, verschoot hij ervan haar alleen zo ver op de weg aan te treffen. Zij bekende hem de bewogenheid van haar hart, haar vermoeden en voorgevoel dat ze maar niet van zich kon afzetten, dat haar nicht Maria van Nazaret haar kwam bezoeken.

Zakarias zocht haar tot andere gedachten te brengen en gaf haar door tekens en door geschrift op zijn tafeltje te verstaan hoe het op zijn minst zeer onwaarschijnlijk was dat de pas gehuwde op dit ogenblik zult een verre reis zou ondernemen. Hierop keerden beiden naar huis terug. Elisabet evenwel kon haar verwachting niet uit haar hart bannen, want zij had in een droom vernomen dat een meisje uit haar stam de moeder van de beloofde Messias geworden was; zij had toen onmiddellijk aan Maria gedacht en een vurig verlangen naar haar komst opgevat. Meer nog, zij had haar in de geest in de verte reeds gezien, op weg om haar te bezoeken. In haar huis had zij een kamertje met zitplaatsen in gereedheid gebracht.

Hier zat zij de volgende dag lang te wachten, ongeduldig uitziende of Maria nog niet aankwam. Opeens stond zij op om haar een eindweegs tegemoet te gaan. Elisabet was een opgeschoten, reeds bejaarde vrouw met een klein, fijngevormd aangezicht met edele trekken; haar hoofd was omsluierd; zij kende de H. Maagd slechts van naam en faam. Toen nu Maria Elisabet van verre ontwaard had, herkende zij haar onmiddellijk, en zij snelde haar dadelijk tegemoet voor Jozef uit, terwijl deze volgde op een bescheiden afstand. Maria bevond zich reeds tussen de naburige huizen; de bewoners, ontroerd door haar wonderschone verschijning en aangegrepen door de bovennatuurlijke waardigheid in geheel haar voorkomen, deinsden bij hun ontmoeting schroomvol terug. Maria en Elisabet begroetten elkaar vriendelijk, terwijl zij elkander de hand reikten.

Op dit ogenblik zag ik in de H. Maagd een schittering en er ging als een lichtstraal uit haar in Elisabet over, waardoor deze een wonderbare ontroering voelde. Zij verweilden niet lang onder het oog van de mensen, gaven mekaar de arm, vervolgden hun weg en gingen dan over het voorhof naar het huis. Bij de huisdeur heette Elisabet Maria nogmaals welkom en leidde haar binnen. Jozef, met de ezel in de hof aangekomen, vertrouwde het lastdier toe aan een knecht en ging zich in een ruimte terzijde van het huis bij Zakarias voegen. Hij begroette de oude, eerbiedwaardige priester zeer ootmoedig en deze omhelsde hem hartelijk en sprak met hem door op zijn tafeltje te schrijven. Immers, sinds de engel hem in de tempel verschenen was, had hij de spraak verloren.

Toen Maria en Elisabet de deur van het huis binnengetreden waren, bevonden zij zich in een plaats, die mij tevens de keuken scheen te zijn. Hier namen zij elkander bij de twee armen; Maria groette Elisabet zeer vriendelijk en zij gaven elkander een kus op de wang. Op dit ogenblik zag ik nogmaals een licht uit Maria in Elisabet overstralen; het maakte Elisabet als doorschijnend, zij werd ten diepste geroerd en vervuld van een heilige vreugde. Hierop trad zij, met opgeheven hand, een stap achteruit en sprak vol nederigheid, vol vreugde en bezieling: “Gezegend zijt Gij onder de vrouwen en gezegend is de vrucht van uw lichaam. En vanwaar valt mij dat geluk ten deel dat de Moeder van mijn Heer en God tot mij komt! Want zie! Zohaast de stem van uw groet in mijn oren klonk, sprong het kind onder mijn hart van vreugde op. O zalig zijt Gij, daar Gij geloofd hebt! Vervuld zal worden wat U namens de Heer is geboodschapt”.

Onder deze laatste woorden leidde zij Maria in het voor haar bereide kamertje en zij nodigde haar uit te gaan zitten om van de vermoeienis van de reis uit te rusten. Tot daar was het maar een paar schreden meer. Maria echter liet nu Elisabets arm, die zij vastgehouden had, los, kruiste de handen op de borst en sprak deze lofzang uit: “Mijn ziel verheerlijkt de Heer en mijn geest juicht om God, mijn Redder, omdat Hij genadig heeft neergezien op de geringheid van zijn dienstmaagd. Want zie, van dit ogenblik af zullen alle geslachten mij zalig prijzen, omdat Hij grote dingen aan mij gedaan heeft, Hij die machtig en wiens Naam heilig is! Barmhartig zal Hij zijn van geslacht tot geslacht voor hen die Hem vrezen. Hij heeft de kracht van zijn arm getoond en de hoogmoedigen van hart uiteengeslagen. Machtige heersers heeft Hij van hun troon geworpen, maar nederigen verheven; hongerigen heeft Hij verzadigd, maar rijken met lege handen heengezonden.

Zijn dienaar Israel heeft Hij genadig onder Zijn bescherming genomen, Zijn barmhartigheid indachtig, volgens Zijn beloften, gedaan aan onze vaderen, aan Abraham en diens nakomelingschap, voor alle eeuwigheid.” Zo jubelde Maria in vervoering en ik zag dat Elisabet onder gelijke inspiratie Maria’s jubelzang meebad. Daarna gingen beide vrouwen op heel lage bankjes zitten aan een tafeltje dat evenmin hoog was en waarop een kleine beker stond. Jozef en Zakarias zijn nu ook bij elkander en onderhouden zich over de komst van de Messias, wiens nabijheid blijkt uit de vervulling van de profetieen. Zakarias is een schone, grote ouderling; hij is als priester gekleed en antwoordt steeds door tekens of schrijvend op een tafeltje. Zij witten terzijde van het huis in een open vertrek, dat op de tuin uitzicht heeft.

Maria en Elisabet zitten nu in de tuin op een tapijt, onder een grote, brede boom, waarachter zich een bron bevindt; hieruit kan men, door aan een tap te trekken, het water laten opspuiten. Ik zie daar in de omtrek gras, bloemen en bomen met kleine gele pruimen. Zij eten samen kleine vruchten en broodjes uit de reiszak van Jozef. Welk een treffende eenvoud en matigheid! In het huis zijn twee dienstmeiden en twee dienstknechten; ik zie ze in- en uitlopen. Zij dekken onder een boom een tafel met spijzen. Zakarias en Jozef komen en gebruiken iets. Jozef wilde zonder uitstel naar Nazaret terugkeren; nochtans zal hij wel acht dagen blijven. Hij weet niets af van de gezegende toestand van Maria; zij en Elisabet bewaren het stilzwijgen daarover. In hun binnenste bestond tussen beide een diepe, geheimnisvolle overeenkomst en begrip voor elkaar.

Meermaals per dag, vooral voor het eten, als allen verenigd waren, baden de heilige vrouwen een soort litanie; ook Jozef bad dan mee. En ik zag dan midden tussen hen een kruis verschijnen, en nochtans was er toen nog geen sprake van een kruis; ja het leek me zelfs dat twee kruisen elkander bezochten.

Gedurende Maria’s verblijf bij Elisabet

Gisterenavond aten allen gezamenlijk; zij bleven tot omstreeks middernacht bij het licht van een lamp onder de boom van de tuin zitten. Hierna zag ik Jozef en Zakarias nog alleen in een bidplaats. Maria en Elisabet integendeel zag ik in hun kamertje; zij baden als in vervoering en naar elkaar toegekeerd, in staande houding, met elkaar het Magnificat. De H. Maagd bezat nog een zwarte, doorzichtige sluier. Haar sluier liet zij neer, wanneer zij met mannen moest spreken.

Vandaag heeft Zakarias de H. Jozef naar een andere tuin geleid, meer van het huis verwijderd. Zakarias houdt van orde en is in alles zeer nauwgezet. In de tuin van het landhuis staat een grote verscheidenheid van vruchtbomen. Ook is de tuin goed onderhouden. Ik zag deze namiddag Maria en Elisabet binnenshuis gezamenlijk aan het werk; de H. Maagd nam deel aan alle huiselijke bezigheden en vervaardigde ook allerlei benodigdheden voor het verwachte kind; ik zag hen tesamen zitten werken; zij breiden aan een groot deken, een bed- of ligtapijt voor Elisabet als kraamvrouw. Op de rand van dit tapijt waren bloemen en spreuken genaaid. Maria en Elisabet bereidden ook allerhande voorwerpen als geschenk voor de armen, die bij gelukkige gebeurtenissen, zoals de geboorte van een kind, altijd bedacht werden.

Ik heb Zakarias en Jozef de voorgaande nacht zien doorbrengen in de tuin die van het huis verwijderd ligt. Een deel van de nacht sliepen zij in het huisje van de tuin; de overige tijd besteedden zij aan het gebed in open lucht; met het dagaanbreken keerden zij naar de woning terug. Hier zag ik de H. Maagd en Elisabet; zij baden samen elke morgen en avond het Magnificat, dat Maria bij de begroeting van Elisabet onder de ingeving van de H. Geest had uitgesproken. Door de groet en de boodschap van de engel werd de H. Maagd tot kerk gewijd. Op de woorden “Zie, ik ben de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw woord”, nam het eeuwig Woord, nam God, door de Kerk, Zijn dienstmaagd, verwelkomd, zijn intrek in haar. Nu was God in zijn tempel, nu was Maria de tempel en de Ark van het Nieuwe Testament.

De begroeting van Elisabet, de vreugdebeweging van Joannes onder het hart van zijn moeder, was de eerste godsdienstplechtigheid van het nieuwe godsvolk voor dat nieuwe heiligdom, dat Maria was. Toen de H. Maagd het Magnificat uitsprak, vierde de Kerk van het Nieuwe Verbond, van het Nieuwe Huwelijk, voor de eerste maal de vervulling van de goddelijke beloften, gedaan in het Oude Verbond, tijdens het Oude Huwelijk en zong ze een “Te Deum laudamus” als dankbetuiging. Wie kan het met woorden behoorlijk vertolken hoe treffend het was om te zien met welk een godsvrucht de Kerk haar Zaligmaker reeds voor zijn geboorte vereerde!