Hebzucht: het verlangen naar meer, meer en nog veel meer

Hebzucht is een buitensporige liefde voor en verlangen naar aardse bezittingen, waarbij aan materiele zaken meer waarde wordt gehecht dan aan mensen en relaties. Je bent hebzuchtig, oftewel inhalig als je een fortuin wilt verzamelen en met je dwaze hoofd meer bijeen probeert te schrapen dan een ander. Nu woede, afgunst en wellust worden de meeste misdaden gepleegd uit hebzucht. ‘Het is nooit genoeg. Ik moet meer hebben.’ Dat is de krijgskreet van de hebzucht.

Hebzucht is ook een teken van wantrouwen. ‘Ik betwijfel of God wel voor me zal zorgen; daarom probeer ik nu zoveel mogelijk te verzamelen, voor het geval er later niets meer over is.’ Het evangelie vertelt de parabel over de hebzuchtige man. Hij had zoveel graan geoogst, dat hij zijn schuren liet afbreken om grotere te bouwen; maar hij zou nog diezelfde nacht sterven (Lukas 12:16-21). Je kunt je rijkdommen niet meenemen na je dood. Zo had een tijdje geleden een rijke vrouw in haar testament laten vastleggen dat ze in haar Rolls Royce begraven wilde worden. Waar wilde ze dan na haar dood nog naartoe?

Hebzucht, het toppunt van zelfzuchtigheid, heeft huwelijken, families en vriendschappen te gronde gericht. Vrijgevigheid is het beste wapen tegen hebzucht. Uit vrije wil wat van je bezittingen weggeven, vooral aan mensen die minder fortuinlijk zijn dan jij, wordt gezien als de volmaakte remedie tegen hebzucht en gierigheid. Vrijgevigheid stimuleert je om minder te hechten aan materiele zaken die komen en gaan. Dingen kunnen breken, gestolen worden, kapot gaan of zoek raken. Maar je kunt ze vervangen; mensen niet.

Uit: Katholicisme voor dummies