Alhoewel ik er nog steeds niet goed van ben, was mijn nachtrust behoorlijk, maar kon beter, uiteraard. Gisteren zijn we in Brussel iets gaan eten en alles leek peis en vree. We hadden lol en het smaakte goed. Het was een avond zoals altijd: perfect!
Later zette ze zich voor het televisiescherm voor Bones. Ik trok me terug in onze kamer om nog wat op het internet te surfen. Mijn Mac staat natuurlijk zo dat mijn scherm naar de deur is gericht. Uiteraard komt ze regelmatig binnen en moet ik mijn schempjes wegklikken. Toen barstte ze volop in tranen uit dat ik altijd stiekem op het internet zit.
Wat kon ik daar op zeggen? Ze heeft groot gelijk. Al dat stiekem gedoe ben ik dan ook kotsbeu: het is/was niet eerlijk tegenover haar, vandaar dan ook mijn coming-out. Het geheimdoenerij doet me zo schuldig voelen: ik lieg haar iets voor. Mijn duistere kantjes mag ze weten en ik zou haar alles willen en kunnen vertellen. Al mijn gevoelens: wat er in me om gaat, de schaamte, de schuldgevoelens, mijn gevecht, wat ik haar aandoe, hoe ik haar ongelukkig maak. Ik zou echt willen dat ze mijn blog leest, maar het lijkt me nog niet het juiste moment, gezien haar reactie gisteren
Eigenlijk wil ik volledige open kaart spelen, weg van de geheimen. Maar ze is er niet klaar voor. Wanneer dan wel?
Ik hou toch zoveel van haar: ze is zo mooi en grappig, knap en stijlvol, lief en begrijpend. Ze is mijn muze, mijn prinses en koningin. Wat moet ik zonder haar beginnen. De angst die ik heb en altijd heb gehad over wat komen zal, wordt waarheid: dit was ook de reden waarom alles werd weggeduwd in de duistere hoekjes van de spelonken in mijn brein.
Ik hoop echt dat ze meer begrip zal opbrengen en me zal aanvaarden zoals ik ben, maar dan ook als koppel kunnen doorgaan tot de dood ons scheidt.
Suicide Bird: part IV: the Saga Continues: the Interpretation of Behaviour
Ik werk vandaag thuis, met een Nespressootje naast me en Beethoven's Vioolsonates op de achtergrond. Dan begint dit getik tegen mijn ruit. Jawel, de zelfmoordvogel leeft en heeft ondertussen weer tientallen kamikazepogingen ondernomen. Dit is toch een gek wezentje. Ik schiet toch spontaan in de lach. Waarom wil dit meesje dood?
Het is natuurlijk een menselijk interpretatie van zijn/haar gedrag. Vogls herkennen spiegelbeelden echter niet, daarom ziet de vogeltje zichzelf in de ruiten voor een andere vogel. Eentje die hem na-aapt, wat hij beslist niet grappig vindt, en vervolgens aanvalt.
Onze interpretaties van gedrag kan ons op het verkeerde been zetten. We zien dingen die er niet zijn. Ook mijn genderprobleem zag ik niet alhoewel ik het typische gedrag vertoonde. Deze blindheid heeft me op een pad gezet die het inzicht met een bijbehorende correctie, ernstig schade heeft toegebracht. Deze blindheid zorgde ervoor dat ik zo vast zat in de patronen van een conformistisch leven, in de hoop dat mijn 'abnormaal' gedrag zou verdwijnen. Niet dus.
Maar het eerste schadegeval is wel daar, dankzij mijn blindheid. Mijn huwelijk, de echt met mijn schattebout, staat op invallen. Hoe kan ik de destructie van ons verbond tegenhouden zonder dat ik mezelf niet in gevaar breng? Zijn de twee echt niet verenigbaar? Bestaat er geen toverdrank of een geheime formule die me kan geven en houden wat me zo dierbaar is en me gelukkig houdt? Wie kan me uit dit tranendal houden?
Ik heb mijn pietje in geen enkel ander wezen gestoken, ben altijd hondstrouw geweest, ook in de maanden dat we fysiek niet samen waren. Mijn hart ligt/lag ALTIJD bij haar. Onze relatie leek een onzinkbaar schip, maar het blijkt een kopie van de Titanic te zijn.
Allemaal schade door de blindheid van gedrag, zoals we het vogeltje een zelfmoordmissi toedichten maar eigenlijk boos is op zijn spiegelbeeld. Idioot/Idiote dat ik ben: gestraft voor mijn eigen blindheid.
Vroeg wakker. Ik kan niet slapen: te veel stress. Lay-out van mijn blog doet ook weer moeilijk. Vreselijke nachtmerries gehad. Vandaag heb ik op mijn werk een belangrijke opdracht. Mijn huwelijk staat onder spanning. Ik ben het noorden kwijt. Wat met mijn genderdysforie? Ik kan natuurlijk niet terug: dit is na zovele jaren duidelijk. Soms wel zin om alles 'on hold' te zetten, maar zal het iets uitmaken? Eigenlijk ben ik best wel angstig voor de onzekere toekomst en de angst om alles te verliezen. Ik beeld me allerlei negatieve scenarios in. Afgrijselijk.
Tranen schieten tekort. Krop in de keel. Hoe moet het nu voor hen die nog leven, verder? Ik ben er niet goed van. 28 doden, 22 kinderen. God waarom ? Is dit je masterplan?
Lay out trekt voor de zoveelste keer op niets: het verschil tussen pc en Mac. Zal thuis op mijn mac wel alles recht trekken.
Ik heb de psychiater van het UZ Gent geinformeerd over de stand van zaken, mijn gemoed, de angsten, de zekerheden, de coming-out aan mijn allerliefste engel. Leek me belangrijk om aan mijn dossiertje toe te voegen. En dan is het nog exact 60 dagen wachten vooraleer ik opnieuw aan de hopeloze opdracht van het vinden van een parkeerplaats in het UZ Gent mag beginnen voor mijn volgende afspraak bij de psychiater. Hopelijk zullen ze me dan niet langs het mortuarium sturen (toch wel luguber), eigenlijk een plaats die voor mij nog te vroeg komt. Een ander hoop is dat ik dat niet 5 meter achter mijn rug door Magrebijnse snotneuzen, die hun pet altijd scheef op hun hersenpan dragen, wordt uitgelachen zoals in februari toen ik naar de inschrijving ging.
Gisteren opnieuw met mijn vrouw iets gaan eten in een Leuvense brasserie. Daar heb ik heb even over mijn genderdysforie gehad en het feit dat iemand uit mijn beroepsklasse, heel succesvol is ondanks haar transitie, wat me natuurlijk heel opgetogen had gemaakt (blijkbaar is het toch mogelijk!). Maar ik zag duidelijk dat ze het moeilijk had wanneer ik erover begon. Ze heeft tijd nodig, maar ik kan nu wel tenminste wat meer over mijn gevoelens praten ipv het op mijn blog te gooien.
Eigenlijk zie ik het wel zitten om uit de kast te komen. Het stilhouden maakt me ook meer zenuwachtig en geeft me meer tijd om te piekeren. Zo ben ik elke dag om 5 u wakker geworden wegens een verstopte neus maar nadien ging het slapen niet meer: te veel nadenken. Niet over mijn genderdysforie en de transitie: hiervan ben ik zeker maar van het hele gedoe errond.
Zo ook het financiele plaatje: mijn auto heeft grote kosten en die kan ik me nu niet veroorloven. En het brengt een hypotheek mee op mijn financiele toestand ronddom mijn kostelijke transitie.
Maar de 'winning mood' is er zeker. Morgen is het Saint Patrick's Day, dus zullen we dan in een Ierse pub rondhangen: Ofwel in Leuven ofwel elders. In de Stapleton's hebben ze tenminste Kilkenny, mijn favoriet Iers bier.
Maar vanavond eerst een heerlijke pizza met mijn vrouw. Ik kijk er al naar uit.
Hopelijk een zonnig weekend, zoemende bijtjes, wijntje op het terras of mijn zelfgemaakte Daiquiri. Waarschijnlijk zal ik weer mijn befaamde Linguine con pollo e pomodori klaarmaken.
Het moet ongeveer 2 jaren geleden zijn toen ik als Laura ging in een pub. Na een hele leuke avond, vooral met biovrouwen, kwam in de late uurtjes een jongeman naar me toe, me een biertje trakterende. Eerst was hij vol lof over mijn uiterlijk en dat ik lief was, nadien vroeg hij of ergens konden gaan zitten waar minder lawaai was om te praten (er was echt wel veel lawaai!). Dus gingen we in een hoekje zitten, niet dat ik er veel zin in had maar ach ja, hij had me getrakteerd, moeilijk om dan iets te weigeren. Ik was behoorlijk beschonken dus heldere beslissingen nemen was er niet meer bij.
Na een kwartiertje begon hij me te betasten, handen onder mijn rok, ondertussen me onder complimenten bedelvende. Hij verklaarde me zijn "liefde" en zijn verlangen om seks met me te hebben. Dit wilde ik absoluut niet, trouwens ik val niet op mannen, dus duwde ik hem van me af, maar dan trok hij me geheel onverwachts naar zich toe met brute kracht. Wat was ik geschrokken, ik wist niet wat me overkwam, hij begon met hard te kussen in mijn hals en op de mond. Hij verklaarde zo geil te zijn dat hij me een goede beurt wilde geven met een hoop vleierij over de grootte van zijn lid. Totaal geschrokken en angstig, gaf ik hem een stomp op zijn familiejuwelen, trok mezelf los uit zijn handen en liep snel naar buiten op mijn pumps. Vreselijk ervaring.
Eigenlijk heb ik het altijd vlaggen in de latere uurtjes, dus na 4 am. Ik trek perverse mannen aan, gekken die geil worden van shemales. Het is echt niet prettig om allerlei oneerbare voorstellen te krijgen, nochtans ben ik niet als een prostituee te gekleed.
Het was afgrijselijk traumatische ervaring, niet dat ik bang ben maar toch. Bovendien begrijp ik biovrouwen nog beter wanneer ze het over partnergeweld, seksuele intimidatie en aanranding hebben.
Ik kon wel nergens uithuilen, mijn vrouw was boos omdat ik met een zuigplek in mijn hals naar huis kwam. Dus heb ik het alleen moeten verwerken, zoals zovele dingen.
Het is nog vroeg. Ik kan opnieuw niet slapen na het bijspuiten in mijn verstopte neus. Niet dat ik nu zit te piekeren. Gewoon niet kunnen slapen. Hier zit ik in een koude keuken ipv warm naast mijn allerliefste vrouwtje. ;-) Het koffietje smaakt heerlijk. Zo dadelijk begint de zotte morgen: de machinerie van de dag, met vreugde en pijn, blijdschap en verdriet, winst en verlies.
Ik voel me goed op Saint-Patrick's Day. Sinds de diagnose bij de dokter gaat het met me globaal beter, bijna 40 dagen geleden.
Informatie: website Jacinta De Roeck, oud senatrice AGALEV en Groen!
Jacinta De Roeck is een van onze betere politica. Helaas geraakte ze niet meer herkozen. Jammer want ze deed fantastisch werk. Op haar website staat een briljante pagina over transseksualiteit. Bezoeken dus!
Zondag, saaidag. Gisteren een saaie St Paddy's Day gehad in een saaie Ierse Pub (gewoon teveel Belgen). Geen ander nieuws. Ik voel me goed, de hele dag plaatjes luisteren.
Ik heb wel het gevoel dat ik misschien vrijdag ll. beter naar de bijeenkomst in Antwerpen was geweest. Maar dit is mosterd na de maaltijd.
Opnieuw vroeg op. Te veel gepieker over alles en nog wat. Soms voel ik me radeloos en weet ik het zelf niet meer. Zal er iemand in mijn omgeving me ooit begrijpen? Het drukt nu op me. Het liefst zou ik vandaag willen thuisblijven, in bed, slapende. De wereld maakt me horendol, ik kan mezelf niet zijn.
Geeuw, geeuw.....
Ik ben echt moe, maar slapen lukt niet. Te veel om na te denken, te veel stappen die kunnen mis gaan. Wat met mijn toekomst? Zal ze me verlaten? Wat financieel? Hoe moet het verder?
Soms ben i het echt beu in mijn mannenkleren. Altijd maar verstoppertje spelen. Eigenlijk wil ik gewoon mezelf kunnen zijn, zowel in expressie als gevoelens, weg van de maskers en het theater.
Hopelijk zullen ze me accepteren zoals ik ben. Maar ben te cynisch of pessimistisch? Ben ik te goedgelovig om te denken dat mijn engeltje bij me zal blijven?
Nachtmerries, elke dag opnieuw, geen monsters, UFO's of trollen: het dagelijks leven is vaak een nachtmerrie.
Binnen een paar uren begint de nieuwe werkdag, het arbeidsmoment dat me geen vreugde zal schenken. Mijn hoofd staat er niet naar, mijn gedachte zweven ergens tussen hoop en wanhoop.
Ze wil voor me kleren kopen, maar ik wil geen mannenkleren meer. Geen nieuwe mannenschoen, geen nieuwe mannenbroeken, .... Ze begrijpt het niet. Anderzijds is ze zo lief, zo attent.....ik hou zo veel van haar, maar begrijpt ze me, wil ze bij me blijven.
Ik zit even vast. Ik wil me uitdrukken tegenover de maatschappij zoals ik dat wil anders word ik gek. De gevangenis van het mannenzijn wordt me te veel.
Misschien wil ik plots te snel gaan, zeker voor mij engeltje. Maar hoe of wat moet ik het aanpakken? Heeft er iemand raad?
Braken, misselijkheid, slecht voelen... ik ben niet eens ziek maar ik voel me ziek. Zware maag, bonzend hoofd, droge mond, allemaal psychosomatische klachten, ergens supra-tentorieel, tussen de oren en achter mijn ogen. Mijn hart gaat te keer, mijn darmen verstoppen me. Maar ziek ben ik niet, geen oorzaak, geen microbe, geen orgaanfalen, maar eerder een psychisch falen, het gebrek aan "coping".
De zotte morgen ontwaakt, de machinerie van de dag herbegint, de zotheid van het bestaan wordt herbevestigd, ....
Zucht, zucht....geeeeeeeuw..... ik ben zo moe, maar slapen lukt niet meer. Het is immers bijna 7u. Tijd voor actie: ook ik maak deel uit van de zotte morgen, de rush naar het werk, het aanschuiven aan de lichten, het friemelen op de treinen, het vloeken bij een late trein, het opwinden bij een domme opmerking, de ergernis aan een corpulent politicus.....
Wanneer zou ik voltijds mezelf kunnen zijn? Zal ze me aanvaarden wie ik echt ben?
Het gaat niet meer..........gewoon huilen..............hoe moet dit verder............wenen in een hoekje zodat niemand het ziet.........wie geeft er om mijn gevoelens.........wat ben ik toch een sakkeraar, een zaag, een ....... maar nu wil ik huilen........heel stilletjes............het kan me niet meer schelen...........ik wil alleen zijn....... weg van de wererld........weg van de mensen en het onrecht.........weg van mezelf............binnen enkele minuten worden ze wakker.............. huilen kan ik zelfs niet alleen..........ook dat masker op ik opzetten...........alles is zo fake..........kan er echt niemand mij met rust laten.........
Genesis 19: het verhaal van Lot of hoe hij zijn dochters aanbiedt voor een verkrachting
Vrouwen in de Bijbel zijn volgens God niets waard: ze zijn goedkoop verkrachtingsmateriaal voor de lusten van de man : getuige Genesis 19: het verhaal van Lot
Genesis 19
1Die avond kwamen de twee engelen bij de stadspoort van Sodom aan, waar Lot zat. Hij zag hen, stond op en heette hen welkom.
2"Heren", zei hij, "kom naar mijn huis en wees mijn gasten voor de nacht. Morgenochtend kunt u zo vroeg opstaan als u wilt en uw weg vervolgen." "Bedankt voor uw aanbod", antwoordden de twee engelen, "maar wij brengen de nacht liever op straat door."
3Lot drong echter zo aan dat zij tenslotte met hem meegingen. Hij bood hun een maaltijd aan, compleet met ongezuurde broden.
4-5 Na het eten, toen iedereen zich klaarmaakte voor de nacht, omsingelden de mannen van Sodom (oud en jong) het huis en schreeuwden naar Lot: "Laat je gasten eens naar buiten komen, dan kunnen wij ze verkrachten!"
6Lot kwam naar buiten en sloot de deur achter zich.
7"Toe, beste vrienden", drong hij aan, "dat kunnen jullie me niet aandoen.
8Ik heb twee dochters, die nog maagd zijn, die kunnen jullie wel krijgen. Daar mag je mee doen wat je wilt. Maar laat die mannen met rust, want als gasten staan zij onder mijn bescherming."
9"Wat zullen we nu krijgen", schreeuwden de mannen. "Ga opzij! Wil jij (een vreemde) ons vertellen wat we wel en niet moeten doen? Pas maar op, wat wij met die mannen gaan doen, zal nog kinderspel zijn, vergeleken met wat we met jou zullen doen." Zij kwamen dreigend op Lot af en probeerden de deur te forceren.
10Maar de twee mannen trokken Lot snel naar binnen en gooiden de deur dicht.
11Tegelijk verblindden zij de woeste menigte, zodat die de deur niet kon vinden.
12-13 "Hoeveel familieleden hebt u hier in de stad?" vroegen de engelen aan Lot. "Haal ze bij elkaar, schoonzonen, zonen, dochters en anderen en verlaat de stad dan zo snel mogelijk, want wij gaan haar vernietigen. De slechte naam van de stad is tot de hemel doorgedrongen en de HERE heeft ons gestuurd om haar te verwoesten."
14Toen zocht Lot de verloofden van zijn dochters op en riep: "Snel, verlaat de stad, want de HERE gaat haar verwoesten!" Maar zij geloofden hem niet.
15Bij het aanbreken van de volgende dag kregen de engelen haast. "Schiet op", zeiden zij tegen Lot. "Maak dat u wegkomt met uw vrouw en uw twee dochters, die hier in huis zijn, nu het nog kan. Anders wordt u ook het slachtoffer van de vernietiging van de stad!"
16Lot aarzelde nog, maar de engelen grepen hem, zijn vrouw en zijn twee dochters bij de hand en renden de stad uit. God wilde hen sparen.
17"Ren voor uw leven", drukten de engelen hen op het hart. "Kijk niet om en vlucht naar de bergen. Hier op de vlakte blijven zou uw dood betekenen!"
18-20 Maar Lot stribbelde tegen: "Ach nee, heren", smeekte hij, "nu u zo vriendelijk bent geweest mijn leven te redden, laat mij dan alstublieft naar dat kleine stadje mogen vluchten in plaats van naar de bergen, want ik ben bang dat het onheil mij dan zal achterhalen. Kijk maar, dat stadje is dichtbij en maar klein. Ziet u niet hoe klein het is? Daar zal ik mijn leven kunnen redden."
21"Goed", zei de engel, "ik aanvaard uw voorstel en zal dat kleine stadje niet verwoesten.
22Maar schiet wel op, want ik kan niets doen zolang u hier staat." (Sinds die tijd heette het stadje Zoar: kleine stad).
23De zon was al op toen Lot de kleine stad bereikte.
24-25 Toen liet de HERE vuur en brandend zwavel op Sodom en Gomorra regenen en vernietigde alle steden en dorpen op de vlakte. Vele mensen, dieren en planten stierven.
26Maar Lots vrouw keek tijdens de vlucht om en veranderde in een zoutpilaar.
27Diezelfde ochtend was Abraham vroeg opgestaan en hij haastte zich naar de plaats, waar hij voor de HERE had gestaan.
28Hij keek over de vlakte naar Sodom en Gomorra en zag dikke rookwolken opstijgen uit de puinhopen.
29Zo willigde God Abrahams verzoek, Lot te sparen, in en haalde hem op tijd uit het gebied van de enorme vernietiging en massale dood.
30Naderhand verliet Lot Zoar en ging met zijn twee dochters in een grot in de bergen wonen.
31Op een dag zei Lots oudste dochter tegen haar zuster: "Hier in deze streek is geen enkele man met wie vader ons zal laten trouwen. Zelf zal hij al gauw niet meer in staat zijn kinderen te verwekken.
32Laten wij hem dronken voeren met wijn en met hem slapen, zodat onze familie niet uitsterft."
33Zo voerden de meisjes hun vader die avond dronken en de oudste dochter ging bij hem liggen en had gemeenschap met haar vader. Lot merkte niet dat zij bij hem kwam en weer weg ging.
34De volgende morgen zei de oudste dochter tegen haar zuster: "Ik heb vannacht met vader geslapen. Laten wij hem vanavond weer dronken voeren, dan kun jij het ook doen. Zo zal onze familie blijven voortbestaan."
35Die avond voerden zij hun vader weer dronken en het jongste meisje ging de grot in en sliep met haar vader. Net als de eerste keer merkte Lot er niets van.
36Zo raakten de beide meisjes in verwachting van hun vader.
37De zoon van de oudste werd Moab genoemd; hij werd de vader van de Moabieten.
38De baby van de jongste dochter werd Ben-Ammi genoemd; hij werd de vader van de Ammonieten.
Homobashing is een hot issue in Belgie. Zeker in Brussel en Antwerpen worden holibi's dikwijls uitgescholden, zelfs fysiek uitgedaagd en zijn het voor werp van aggressie. Daarom een nultolerantie tegenover deze groepen en dit is maar goed ook. Discriminatie op basis van seksuele voorkeur is een schande voor deze moderne maatschappij. Helaas halen vele homobashers hun inspiratie in de verderfelijk Bijbel en/of Koran. Van God mag je geen seks hebben met geslachtsgenoten.
Maar de nultolerantie is mi. een prachtig initiatief, weliswaar laat, maar beter laat en nooit. Vele politici sprongen op de kar. Uitstekend! Er is eindelijk aandacht voor deze groep. Ik kan het alleen maar toejuichen.
Transbashing:
Volgende.......Transbashing? Nergens tegengekomen. Niet in de pers, noch door de vertegenwoordigers van de holibi-gemeenschap. Niemand die het probleem opwerpt, aanbrengt, erover spreekt. Waarom zou de holibi-gemeenschap erover waken? Zij zijn niet het slachtoffer van transbashing, maar ik wel! Nochtans worden we bij dezelfde hoop gegooid: LGBT, one happy family.
Het komt niet veel voor, maar ik word toch af en toe goed en luidruchtig uitgelachen, altijd achter mijn rug zodat ik het altijd goed horen kan. Ik sluit me psychisch hiervoor af, anders moet ik thuisblijven, maar het blijft hard en pijnlijk: het is een vorm van transbashing. Dus niet te tolereren en accepteren. Het uitlachen is een uiting van een gebrek aan respect. Ik heb geen problemen met gapen en/of staren. Ik ben een transgendertaliban maar een minimum aan eerbied is echt niet te veel gevraagd. Helaas hebben de holibi's dit niet door en zijn ze te veel bezig met hun eigen belang, wat hun goed recht is maar ze vergeten ons.
Misschien zijn we politiek niet sexy genoeg? De pers interesseert zich alleen in genderdysforie als het om exentrieke exemplaren gaat. Iedereen gebruikt de verkeerde terminologie. Van "ombouwen" tot het woord "transseksueel". Heeft de maatschappij geen oog voor transgenders? Wie verdedigt ons zowel maatschappelijk als politiek? De holibi's!? Waarom zwijgen ze dan over transbashing? Is dit misschien minder erg dan homobashing?
Drukkingsgroepen: onze rechten:
Zoals Joz Motmans het herhaalt, er zijn geen organisaties die alleen opkomen ten voordele van de transgendergemeenschap. Er is nood aan een eigen drukkingsgroep. Vroeger had je er een, de prachtige organisatie "Genderstichting" te Gent. Deze organisatie was een uitstekende spreekbuis. Maar om budgetaire redenen opgedoekt --> Transgenderisme ligt niet hoog in de lade bij de politici. Je scoort inderdaad beter als verdediger van de holibi's.
Vroeger had je ten tijde van de Genderstichting allerlei wettelijke initiatieven. Misschien bedrieg ik me maar nu lijkt alles stil te zijn gevallen (buiten een initiatiefje van Milquet).
Er is dus veel werk aan de winkel en het zal niet van buiten komen. Waarom zijn genderdysfore personen beter beschermd op de werkvloer in de USA dan bij ons? Omdat ze een heel belangrijke en invloedrijke drukkinggroep hebben!
Uiteindelijk hebben we dit ook nodig: het wordt tijd voor een krachtige en invloedrijke drukkings-/ lobbygroep die opkomt voor de belangen van de transgender en die er zich op focust zonder verstrengeling met andere belangen!
Invloed betekent: 1. Aanwezig in de pers en alle pers, dus niet alleen De Wereld Morgen, maar ook Humo, Dag Allemaal, Story. Doel: een juiste beeldvorming scheppen & kort op de bal spelen bij fenomenen zoals homobashing anders vergeten ze ons & eigenheid van transgenderisme uitleggen 2. Invloed in de politieke partijen, desnoods zelf aanwezig zijn en opkomen op kieslijsten 3. Invoeld bij werkgeversorganisaties (in Belgie: VOKA, UNIZO, VBO) 4. Info-avonden, niet voor de beperkte kring maar bij de Boerenbond, OKRA, .... 5. Vul zelf aan:........
Op dit ogenblik is in Belgie slechts 1 persoon actief bezig met het informeren van de pers en dat is Joz Motmans, een medewerker van de Antwerpse universiteit. Die man doet fantastisch werk, maar ik heb de indruk dat hij er vaak alleen voor staat.
Daarom zouden we meer uit de kast moeten, eigen organisatie, eigen communicatiecentrum, eigen aanspreekpunten; zoiets zoals de Genderstichting. Het lot in eigen handen nemen is belangrijk want wachten op de buitengemeenschap is als wachten op Godot.
OPROEP, DADEN!
Niet niet klagen en zeuren over foute terminologie die de gemeenschap gebruikt, want dit is slechts een symptoom voor het algemeen onbegrip, wat fundamenteel onrechtvaardig is. Het zal ook niet spontaan veranderen, daarom moet de actie van ons komen. Actief de bevolking inlichten! Niet klagen maar daden!
